บทที่ 221 หมอกพิษ

 

จำนวนตัวเลขบนหน้าจอค่อยๆลดลงอย่างต่อเนื่องเวลาของเยี่ยฉวนและจุชื่อเจียเหลือน้อยเต็มที่

 

หลังจากที่เยี่ยฉวนก้าวข้ามแม่น้ำอาณาเขตมาแล้วก็เปรียบเหมือนขาเข้าประตูนรกไปแล้วทั้งสองข้างตามกฎแล้วถ้าหากเขาไม่ต้องการตายในทันทีเขาก็แค่สังหารหมากที่เหลือเพียงตัวเดียวของสีแดงแล้วรอให้จซื้อเจียสังหารเขาเป็นลำดับต่อไป

 

ในกระดานก่อนหน้าเขาสามารถใช้ความฉลาดเพื่อฆ่าฟันหมากของอีกฝ่ายได้แต่ในกระดานที่สามนี้มีเพียงหกหมากในแต่ละฝั่งเท่านั้นดังนั้นหากต่อสู้แบบไร้กลยุทธ์ใดนั่นหมายความว่าต้องใช้ชีวิตแลกชีวิต!

 

ศิษย์ที่ยืนอยู่ข้างจซื้อเจียสั่นสะท้านขณะที่เยี่ยฉวนกำลังเข้ามาใกล้แววตาเผยความสิ้นหวังชัดเจนเมื่อทั้งสองปะทะกันบนกระดานร่างของเขาแหลกออกเป็นผุยผงส่วนเยี่ยฉวนไม่ได้รับอันตรายใดอีกฝ่ายไม่ได้ตายตกด้วยน้ำมือของเยี่ยนวนแต่เขาตายเพราะกฎของกระดานหมากราชาปีศาจมันคือค่ายกลยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจทำลายได้

 

เยี่ยฉวนยืนห่างจากจุซื้อเจียสามเมตร

 

ตัวเลขบนหน้าจอกลับมาเป็นห้าสิบอีกครั้งนี่คือรอบใหม่ซึ่งเป็นคราวของจซื้อเจียนางต้องสังหารเยี่ยฉวนหรือรอให้ตัวเองระเบิดเป็นผุยผงกฏนั้นง่ายดายแต่ช่างกระทำยากเย็น

 

จากห้าสิบถึงศูนย์เป็นระยะเวลาสั้นๆซึ่งจซื้อเจียยังคงยืนนิ่งพร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

 

“ขยับตัวซะเจ้ามัวรอสิ่งใด?”เยี่ยฉวนกล่าวคำเบาพร้อมกับมองจซื้อเจียก่อนจะมองตัวเลขบนจอตอนนี้มันเหลือยี่สิบและอีกเพียงอึดใจก็จะเหลือศูนย์…

 

“ไม่…ข้าไม่…”จซื้อเจียสั่นศีรษะพร้อมกับยืนหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น

 

“ก็เจ้าเพิ่งกล่าวมิใช่หรือว่าหากเจ้าต้องตายข้าก็ควรจะไปอยู่กับโท่วป่าเซียงเพียวเจ้าช่างใจกว้างยิ่งนักเจียเจียแต่ว่าหากข้าตายตกอยู่ที่นี่เจ้าจะได้ไปพบกับบุรุษอื่นที่ระดับการฝึกฝนสูงส่งกว่าข้าแม้ว่าข้าจะไม่หล่อเหลาเช่นเขาแต่ข้าเชื่อว่าข้าก็รักเจ้าไม่น้อยกว่าผู้ใดเอาล่ะปล่อยให้ข้าตายตกไปเสียเถิดข้าไม่อาจอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ถ้าหากไม่มีใครให้คิดถึง”เยี่ยฉวนกล่าวออกด้วยรอยยิ้ม

 

“ฮือ…”

 

จซื้อเจียปล่อยโฮออกมาใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนน้ำตา

 

ยิ่งโตขึ้นมากเท่าใดความเย่อหยิ่งยิ่งมากเท่านั้นแต่คราวนี้นางกลับไม่อายที่จะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเจ้าอ้วน

 

“สาวน้อยเจ้าร้องไห้ทำไมหรือ?คางคกสองขานั้นหายากแต่ผู้ชายสองขากลับพบเจอได้ง่ายดายในอนาคตเจ้าจะได้พบเจอบุรุษที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าข้าหากเจ้าไม่ยอมเคลื่อนไหวใดสุดท้ายร่างกายเจ้าจะระเบิดออกและตอนนั้นศิษย์พี่ใหญ่คนนี้ก็คงต้องร่วมหอลงโลงกับสตรีคนอื่น”แม่ใบหน้าของเยี่ยฉวนยังคงเปื้อนรอยยิ้มแต่ตอนนี้ร่างกายของเขาเริ่มสั่นไหวพร้อมกับสายตาจับจ้องที่หน้าจอนับถอยหลังอย่างกระวนกระวาย

 

ยิ่ง

 

ตอนนี้สถานะของเยี่ยฉวนเป็นเพียงหนึ่งในหมากบนกระดานเท่านั้นร่างกายและพลังทั้งหมดถูกกระดานหมากราชาปีศาจตรึงเอาไว้หมดสิ้นเขาไม่สามารถทำสิ่งใดได้เลยในช่วงเวลาเลวร้ายเช่นนี้แต่อย่างไรซะเยี่ยฉวนพยายามฝืนใจใช้เคล็ดวิชาโบราณเพื่อปลดปล่อยจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ออกจากร่างเขาใช้เวลาเนิ่นนานเพื่อเตรียมการนี้และในที่สุดก็ทำสำเร็จ

 

อาก!

 

จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเยี่ยฉวนอ้าปากพร้อมปลดปล่อยพลังงานไร้ลักษณ์ออก

 

จอภาพเหนือศีรษะของพวกเขาสั่นไหวราวกับน้ำในบ่อเพียงชั่วขณะจอทั้งหมดเกิดภาพประหลาดสับเปลี่ยนกันไปแต่ก็กลับคืนสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว

 

จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์คำรามออกอีกครั้งคราวนี้มันพุ่งเข้าชนจอใหญ่เต็มแรง

 

แผ่นดินสั่นไหวอย่างรุนแรงทันทีพร้อมกับแสงที่สาดส่องออกมาคล้ายกับเริ่มรวนแต่ในที่สุดทุกอย่างก็กลับสู่สภาพปกติอีกครั้งอย่างไรเสียหากพินิจมองให้ดีแล้วจะเห็นได้ว่ามีรอยแตกเล็กๆหลายจุดบนจอกระดานหมากรุกส่วนจอนับถอยหลังตอนนี้เหลือเวลาเพียงสิบวินาที

 

เยี่ยฉวนโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ทั้งหกใบในร่างกายตอนนี้เองที่จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาเริ่มขยายตัวออกพร้อมกับพุ่งชนจอกระดานอย่างดุเดือดอีกครั้งรอยแตกเริ่มร้าวและลามไปทั่วทั้งเยี่ยฉวนจซื้อเจียและเจ้าอ้วนพลันตัวเบาขึ้นเล็กน้อยพวกเขาเริ่มขยับนิ้วได้และในขณะเดียวกันปรากฏพลังยิ่งใหญ่พุ่งออกมาจากจอนั้น

 

พวกเขาได้ยินเสียงโห่ร้องจากที่ไกลๆราวกับว่าผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆก็กำลังแหกกฎของกระดานที่สามนี้เช่นกัน

 

การนับถอยหลังบนหน้าจอเหลือเพียงเจ็ดวินาที

 

“ศิษย์พี่ใหญ่ของข้ายอดเยี่ยมที่สุด!”

 

“เร็วเข้าศิษย์พี่ใหญ่…เร็วกว่านี้!”

 

ทั้งเจ้าอ้วนและจซื้อเจียร้องออกอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นความหวังพวกเขาต้องการจะเข้าไปช่วยเหลือแต่ก็ไม่อาจขยับเขยื้อนอีกทั้งมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ทั้งสองจะถอดจิตวิญญาณดังเช่นเยี่ยฉวน

 

นิ้วของเยี่ยฉวนขยับเล็กน้อยพร้อมเปล่งประกายสีฟ้าสาดส่องตุ๊กตาหุ่นกระบอกกระโดดออกมาพร้อมกับภูตสาวชุดดำหลังจากนั้นอสรพิษครึ่งคนทั้งสิบสองตัวพร้อมกับจักจั่นทองคำหกปีกตามออกมาและท้ายที่สุดคือกองทัพปีศาจวัวทั้งหมดรวมพลังกันปลดปล่อยใส่จอด้านบนอย่างเต็มกำลัง

 

หลังจากเยี่ยฉวนสามารถควบคุมร่างกายได้เล็กน้อยเขาเรียกสัตว์ปีศาจในโคมบงกชสีครามออกมาและสั่งให้พวกมันโจมตีใส่เป้าหมายอย่างรวดเร็วสิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือพลังของพวกมันแทบจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยไม่ว่าจะเป็นอสรพิษครึ่งคนทั้งสิบสองตัวทั้งปีศาจเฒ่าชั่วร้ายเฮยปุยแต่พลังที่ยอดเยี่ยมและได้ผลที่สุดมาจากกองทัพปีศาจวัวหลายร้อยตัวลำแสงสาดส่องกระทบลงบนจอคริสตัลหน้าจอเริ่มแตกออกส่งเสียงร้าวดังสนั่นราวกับกระจกเพียงอึดใจในวินาที่สุดท้ายพลังของกองทัพปีศาจวัวก็สามารถทำลายจอภาพเหนือศีรษะได้อย่างสมบูรณ์

 

ติ้ง! การนับถือหลังบนหน้าจอด้านข้างก็ถึงศูนย์เช่นกัน

 

ร่างกายของจูซื้อเจียสั่นสะท้านแต่หลังจากนั้นไม่นานนางก็รู้สึกตัวได้ว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นนางไม่ได้รับบาดเจ็บใดและไม่มีการระเบิด!

 

“เจียเจีย!”

 

จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเยี่ยฉวนกลับเข้าร่างพร้อมกับกอดร่างบางของจซื้อเจียที่พุ่งเข้ามาไว้อย่างแน่นหนา

 

“ศิษย์พี่ใหญ่…” ซื้อเจียกล่าวออกอย่างสะอึกสะอื้นพร้อมกับกอดเขาไว้แน่น

 

เจ้าอ้วนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่มีความสุขเช่นกัน

 

กระดานหมากราชาปีศาจที่น่าสะพรึงค่อยๆหายไปทั้งสามรู้สึกตัวอีกทีก็มายืนอยู่ในพระราชวังอันวิจิตรตระการตาเสียแล้วรอบๆมีกลุ่มสำนักอื่นยืนอยู่ที่นี่ก่อนแล้วมีสำนักเครื่องนิลสำนักเบญจลักษณ์นอกจากนี้ยังมีชนชั้นสูงจากเมืองหลวงและผู้ฝึกตนไร้สังกัดอีกมากมายสายตาเฉียบคมของเยี่ยฉวนเห็นโท่วป่าเซียงเฟิงเหรินและคนอื่นๆอย่างรวดเร็วรวมไปถึงโท่วป่าเชียงเนียวที่ยืนอยู่ข้างบิดาเช่นกันชุดของนางสกปรกและขาดรุ่ยอย่างไม่เรียบร้อยแต่ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนัก

 

ในขณะที่เยี่ยฉวนตกอยู่ในอันตรายจากกฎของวังรองพวกของโท่วป่าเซียงเฟิงเหรินและคนอื่นๆก็ประสบปัญหาพวกนี้เช่นกันดังนั้นทั้งหมดจึงคิดโจมตีใส่หน้าจอยักษ์และทำจนสำเร็จเช่นนี้จึงหลุดพ้นออกจากสถานที่แห่งนั้นและเข้ามายืนอยู่ในพระราชวังที่งดงามแต่หากพวกเขาสามารถผ่านพ้นกระดานหมากรุกที่สามได้สำเร็จทั้งหมดอาจจะได้พบเจอกับกระดานที่สี่ห้าหรือจนไม่มีที่สิ้นสุด…ซึ่งระดับความอันตรายของมันก็ยิ่งทวีคูณ

 

“ศิษย์พี่ใหญ่ศิษย์พี่หญิงเจียเจียดูนั่น!”เจ้าอ้วนร้องออกพร้อมชี้ไปที่สุดทางอย่างตื่นเต้น

 

สุดทางเดินแท่นบูชาค่อยๆผุดขึ้นมาเหนือแท่นบูชามีโลงศพหินสีเทาล้อมรอบไปด้วยหมอกหนาคลื่นพลังไร้ลักษณ์แผ่กระจายออกมาจากโลงศพนั้น

 

“มันคือสมบัติ…มรดกล้ำค่าของอาณาจักรสวรรค์แห่งนี้”

 

“ฮ่าๆๆไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้องมันเด็ดขาดทั้งหมดนี้เป็นของข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น!”

 

ผู้คนที่รอดชีวิตมาได้ต่างเร่งรีบก้าวเท้าออกผู้ฝึกตนในขั้นปรมาจารย์แห่งเต่ระดับสามพุ่งทะยานไปด้านหน้าแต่เมื่อเขาสัมผัสได้กับหมอกสีเทากลับกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณพร้อมกับมือขวาถูกกัดกร่อนอย่างรุนแรงเนื้อทั้งหมดหายไปจนเหลือเพียงกระดูก…การกัดกร่อนของมันรวดเร็วยิ่งร่างกายทั้งหมดเหลือเพียงโครงกระดูกโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ

 

หมอกนี้มีพิษ…พิษร้าย!

 

ดวงตาของทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เบิกกว้างและขาทั้งสองข้างแข็งที่อราวกับถูกตรึงไว้กับพื้น