บทที่ 268 คัมภีร์มังกร

หลงเอ๋อร์เผยสีหน้าเศร้าโศกมองสตรีที่นอนอยู่ภายในโลงศพหินซึ่งหลับตาพริ้มราวเข้าสู่ห้วงนิทรา…
นับตั้งแต่จําความได้เขารอคอยการปรากฏตัวของผู้เป็นแม่อยู่เสมอ และตั้งตาคอยว่าจะได้พบนางในสักวัน

วันนี้เขาบรรลุความปรารถนาที่จะได้พบเจอมารดาผู้ให้กําเนิดแล้ว น่าเสียดายที่นางกลับไม่มีชีวิตอยู่รอคอย การกลับมาของเขา เปลือกตาคู่นั้นปิดสนิท หัวใจถูกคว่านออกไปจนเหลือเพียงช่องว่าง แม้นางถูกโจมตีจนได้ รับบาดแผลฉกรรจ์เช่นนี้ทว่าใบหน้างดงามที่ปราศจากลมหายใจยังคงปรากฏรอยยิ้มหวานละมุน ท่านแม่จะยัง รอคอยการมาของลูกชายคนนี้อยู่หรือไม่? หรือโล่งใจแล้วที่ตัดสินใจส่งเขาออกไปจากอาณาจักรสวรรค์ก่อนสิ้น ชีวิต?!
ดวงตาของเด็กชายตัวน้อยเอ่อล้นไปด้วยน้ําตา หลังผสานร่างกายเข้ากับมังกรปีศาจน้อยสายเลือดที่แท้จริง ของเขาจึงฟื้นคืนพลัง ขั้นการฝึกตนในร่างยามนี้สูงส่งยิ่งกว่ายอดฝีมือผู้บรรลุขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ที่ใช้เวลา ฝึกฝนหลายร้อยพันปีเสียอีก ทว่าโดยพื้นฐานแล้ววัยวุฒิของเขายังคงเป็นเด็ก เมื่อมองมารดาซึ่งนอนนิ่งไร้การต อบสนอง จมูกน้อยๆ ของเขาก็เต็มไปด้วยน้ํามูกใส…น้ําตาแห่งความเสียใจหลั่งลงมาไม่หยุดหย่อน
“หลงเอ๋อร์ เจ้าอย่าร้องไห้ไปเลย วันข้างหน้าท่านแม่ของเจ้าอาจฟื้นคืนชีพก็เป็นได้” เยี่ยฉวนลูบศีรษะของ เด็กชายพลางปลอบประโลมเสียงทุ่มต่ํา
“พี่ใหญ่พูดจริงหรือ?” หลงเอ๋อร์เงยหน้ามองเยี่ยฉวนด้วยแววตาตื่นเต้น จิตใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
“จริงสิ! เจ้าเห็นข้าเป็นคนช่างโป้ปดหรืออย่างไร? หากร่างท่านแม่ของเจ้ายังไม่บุบสลาย ต่อให้คงเหลือ เพียงเศษเสี้ยววิญญาณก็อาจมีหนทางชุบชีวิตให้นางฟื้นคืนได้ แต่กว่าจะทําเช่นนั้นได้ต้องรอให้พี่ใหญ่ของเจ้า
บรรลุสู่ขั้นมหาปราชญ์เสียก่อน ในเวลานั้นข้าจึงจะใช้เคล็ดวิชาชั้นเลิศทั้งหลายได้โดยไร้ข้อจํากัด” เยี่ยฉวน กล่าวตอบ

การสร้างอาณาจักรสวรรค์ที่กว้างขวางใหญ่โตถึงเพียงนี้ ทั้งยังสร้างขอบเขตป้องกันหลายด่านซึ่งแยบยลอ ย่างน่าอัศจรรย์ทําให้เขาสามารถคาดเดาความแข็งแกร่งอันมหาศาลของอากู้ซื้อ ไทลี่ได้ไม่ยากเย็น ต่อให้ เยี่ยฉวนกลับคืนสู่สภาพร่างกายเดิมก็อาจมีจุดบกพร่องที่ด้อยกว่านางในบางประการ ถึงกระนั้นนางก็ยังถูกศัตรู โจมตีจนตายตกได้โดยไร้ทางสู้ เช่นนั้นในโลกใบนี้มีผู้ใดบ้างที่สามารถชุบชีวิตของนางได้สําเร็จ?

เยี่ยฉวนไม่อาจล่วงรู้ความสามารถของตนในอนาคต แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยความหวัง ของเด็กชายเขาจึงไม่กล้าบอกความจริง อย่างน้อยขอเพียงโกหกเพื่อให้เด็กคนหนึ่งบังเกิดความหวังในการใช้ชี วิตก็ยังดี
“ตกลง เช่นนั้นข้าจะรอ!”
หลงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย แม้อายุยังเยาว์ทว่ามีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน หลายเท่า เด็กเหล่านั้นยังคงเล่นสนุกโดยไม่สนใจความเป็นไปของสิ่งรอบข้าง แต่หลงเอ๋อร์ประสบความยากลํา บากมาตั้งแต่กําเนิดจนถึงปัจจุบัน ที่น่าทึ่งคือแม้เขาลิ้มรสชาติอันทรหดของโลกใบนี้แต่ยังรักษาท่าที่สงบนิ่ง โดยปราศจากความคิดเชิงลบ

แท้จริงแล้วสิ่งที่สําคัญที่สุดในการฝึกตนอาจไม่ใช่ตําราเคล็ดวิชาจํานวนมาก แต่เป็นการฝึกฝนในเรื่องของ จิตใจ หากใจคนเข้มแข็งและมั่นคง ย่อมไร้ความย่อท้อในการเพียรพยายาม!
เยี่ยฉวนนึกถึงเคล็ดวิชาขัดเกลาปีศาจกลืนกินสวรรค์ แม้หลงเอ๋อร์น้อยเติบโตโดยไร้การฝึกฝน แต่ความแข็ง แกร่งทั้งมวลนั่นเป็นเพราะสายเลือดแห่งมังกรปีศาจที่ไหลเวียนอยู่ ตอนนี้สภาพจิตใจของเขาพร้อมแล้วสําหรับ การฝึกฝนเคล็ดวิชาขั้นสูง เด็กชายผู้นี้มีคุณสมบัติที่เหมาะสมต่อการฝึกตนอย่างยิ่ง! หากมีสติปัญญาเฉียบแห ลมและจิตใจที่สงบเยือกเย็น ในอนาคตการก้าวสู่ตําแหน่งยอดฝีมือชั้นเลิศคงไม่ใช่สิ่งที่ไกลเกินเอื้อม
“หลงเอ๋อร์ เจ้าต้องการฝึกตนเคล็ดวิชาเบื้องต้นกับข้าหรือไม่?” เยี่ยฉวนเอ่ยถาม เขาตัดสินใจแล้วว่าจะ อบรมฝึกฝนเด็กชายผู้นี้อย่างจริงจัง

ตอนนี้เคล็ดวิชาขัดเกลาปีศาจกลืนกินสวรรค์หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาโดยสมบูรณ์แล้ว แต่เขายัง สามารถชี้แนะเคล็ดวิชาทรงพลังอื่นๆ ให้เขาได้ ไม่ว่าจะเป็นเคล็ดวิชาขนปักษาสีคราม เคล็ดวิชาราชันภูตอส รกาย เคล็ดวิชาสกัดจอมมาร รวมถึงเคล็ดวิชาอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน และอาจถ่ายทอดเคล็ดวิชาที่เคยทําให้เขาก้าว สู่จุดสูงสุดในภพชาติก่อน…เคล็ดวิชซ่อนเร้นสวรรค์ เมื่อไรก็ตามที่เขาฝึกฝนจนบรรลุถึงระดับสูงสุดหลงเอ่อร์ อาจกลายเป็นมหาปราชญ์ซ่อนเร้นสวรรค์คนใหม่ ส่วนเขาจะกลายเป็นมหาปราชญ์ยิ่งใหญ่ผู้กลืนกินสวรรค์!

“ข้าต้องการเล่าเรียนกับพี่ใหญ่ แต่เขาล่วงรู้วิธีฝึกตนแล้ว สายเลือดแห่งเผ่ามังกรปีศาจในตัวข้าถูกปลุกให้ที่ นอย่างสมบูรณ์ พวกเรามีพรสวรรค์ในการบรรลุขั้นต่างๆ แต่กําเนิด ยิ่งอายุขัยมากเพียงใดขั้นการฝึกตนจะยิ่ง แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ที่สําคัญ…เคล็ดวิชาของมนุษย์ทั่วไปอาจไม่เหมาะสมกับพวกเราขอรับ”

หลงเอ๋อร์กล่าวตอบก่อนหันหลังกลับและล้วงมือเข้าไปใต้ร่างของมารดา ตําราเล่มเล็กและขวดโหลแก้ว สองขวดปรากฏอยู่ในมือ “ข้าเกือบลืมเสียแล้ว พี่ใหญ่…นี่เป็นสมบัติสําหรับท่านและพี่หญิงจ๋อเซีย เคล็ดวิชานี้ ไม่มีประโยชน์ใดๆ สําหรับข้า แต่อาจมีประโยชน์อย่างใหญ่หลวงสําหรับท่านทั้งสอง จงทําการขัดเกลาโลหิตมัง กรปีศาจในขวดโหลนี้พร้อมทําความเข้าใจเคล็ดวิชาต้นฉบับในตําราเล่มนี้เถิด ไม่แน่อนาคตพวกท่านอาจกลาย เป็นทายาทแห่งเผ่ามังกรปีศาจคนต่อไป เช่นเดียวกับข้าที่มีเคล็ดกายามังกร ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยเดินทาง ออกจากดินแดนรกร้างสู่โลกเหนือแดนสวรรค์ชั้นดางดึงส์เพื่อล้างแค้นให้ท่านแม่ของข้า!”
หลงเอ๋อร์อธิบายเพียงเท่านั้นแล้วจึงวางตําราเล่มเล็กและขวดโหลแก้วทั้งสองลงในมือของเยี่ยฉวนทันที
เขาและหงจือเซียหันมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น!
นี่คือสิ่งที่เรียกว่ามรดกล้ําค่าของอาณาจักรสวรรค์อย่างนั้นหรือ?!
ทันทีที่พวกเขาสัมผัสถึงพลังงานหนาแน่นของหยดโลหิตมังกรปีศาจที่บรรจุอยู่ภายในขวดโหลแก้ว ทั้งสอง จึงรู้สึกกระตือรือร้นเหลือคณานับ!
ก่อนหน้านี้มียอดฝีมือหลายพันรายเดินทางเข้าสู่อาณาจักรสวรรค์ ทว่าท้ายที่สุดเหลือเพียงพวกเขาสองคน ที่อยู่รอดจนได้รับมรดกชิ้นสําคัญเหล่านี้ แม้แต่องค์ชายรัชทายาทหลีก่วงฮานยังประสบความล้มเหลวในนาที่สุด ท้ายจนมีภัยถึงแก่ชีวิต ดังนั้นพวกเขาจึงภาคภูมิในโอกาสอันดีงามนี้เป็นอย่างยิ่ง!

“พี่ใหญ่ พี่หญิงจ๋อเซีย ก่อนอื่นท่านต้องกลืนโลหิตมังกรนี้ลงไปแล้วค่อยทําการขัดเกลาในภายหลัง จากนั้น จึงฝึกฝนเคล็ดวิชาต้นฉบับให้บรรลุแล้วจุดไฟเผามันเสีย” เด็กชายให้คําแนะนําเพิ่มเติม อาจเป็นเพราะร่างกาย ของเขาที่หลอมรวมเข้ากับมังกรปีศาจน้อยทําให้เกิดความรู้ความเข้าใจในสรรพสิ่งราวใช้ชีวิตอยู่ในอาณาจักรส วรรค์แห่งนี้มาหลายร้อยปี หลงเอ๋อร์หยุดชะงักครู่หนึ่งก่อนกล่าวเตือน “ท่านต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ หากของ เหล่านี้ตกไปอยู่ในมือของดวงวิญญาณสัตว์อสุรกายหรือจอมมารปีศาจท่านอาจเกิดความเดือดร้อน ตํานานเล่า ขานว่าผู้ฝึกตนหลายคนใฝ่ฝันจะแปลงกายเป็นมังกรปีศาจ ส่งผลให้เคล็ดวิชาดังกล่าวเกิดความสับสนคลาด เคลื่อนเนื่องจากใช้เวลาฝึกฝนนานแรมปี ทําให้แทนที่จะกลายร่างเป็นมังกรปีศาจอย่างสมบูรณ์กลับกลายเป็น มังกรปีศาจชั่วร้าย”
มังกรปีศาจชั่วร้ายงั้นหรือ?

เยี่ยฉวนตระหนกเมื่อหวนคิดถึงหุบเขามังกรปีศาจที่ตั้งอยู่บริเวณภูเขาด้านหลังสํานักหมอกเมฆา และหนาน เทียนโตวผู้กระโดดลงไปยังกันเหวอันตรายนั้น

“พี่ใหญ่และพี่หญิงจ๋อเซียโปรดทําการฝึกฝนอย่างช้าๆ ข้าจะออกไปเฝ้ายามด้านนอกเพื่อปกป้องพวกท่าน”

หลงเอ๋อร์น้อยหันไปยิ้มให้สตรีพรหมจรรย์หงจือเซียผู้งดงาม จากนั้นจึงหมุนตัวกลับพร้อมแปลงกายเป็นร่าง ของมังกรปีศาจเต็มตัวและกระพือปีกบินห่างออกไปทันที่เพื่อลาดตระเวนสถานที่โดยรอบภายในอาณาจักรส วรรค์ หลังเด็กชายผสานร่างเข้ากับมังกรปีศาจจึงโลดแล่นอย่างอิสระเมื่อหวนคืนสู่บ้านเกิดที่แท้จริง สายเลือด ทายาทแห่งเผ่ามังกรปีศาจทําให้ขอบเขตป้องกันต่างๆ ไม่อาจทําอันตรายเขาแม้ปลายเล็บ!

โลงศพหินซึ่งตั้งอยู่ส่วนท้ายของห้องโถงค่อยๆ จมลงสู่พื้นพิภพ ตอนนี้อากู้ซื้อ ไก่ลี่ผู้เป็นมารดาของหลงเอ๋ อร์นิทราอย่างสงบอยู่ภายใต้ส่วนลึกของผืนดิน ไม่มีผู้ใดล่วงรู้วิธีทําลายข้อจํากัดเพื่อนําโลงศพนี้ขึ้นสู่แท่นบูชา นอกจากเขา ห้องโถงมังกรปีศาจกลับสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง มีเพียงเยี่ยฉวนและหงจือเซียที่ยืนนิ่งอยู่จุดเดิม ส่วนกงล้อสะบั้นมังกรอันน่าสะพรึงกลัวและจอผลึกแก้วที่ปรากฏอยู่บนเพดานในตอนแรกก็อันตรธานไปแล้วเช่ นกัน ทุกสิ่งเริ่มคืนสู่สภาวะปกติ
“จอเซีย นี่คือโชคลาภอันประเสริฐยิ่ง! พวกเราเริ่มฝึกฝนกันเถิด!”

เยี่ยฉวนยื่นขวดโหลแก้วขวดหนึ่งให้อีกฝ่ายก่อนนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นโดยไม่รอช้า จากนั้นจึงเปิดฝาขวด และกลืนหยดเลือดมังกรปีศาจลงคอทันที สองมือค่อยๆ เปิดคัมภีร์มังกรปีศาจซึ่งเป็นมรดกที่ทิ้งไว้ของมารดาห ลงเอ๋อร์อย่างทะนุถนอม เขาไม่ได้ปรารถนาที่จะแปลงกายเป็นมังกรปีศาจแต่อย่างใด ทว่าตั้งเป้าหมายเพื่อฝึก ตนเคล็ดกายามังกรในตํานานอันทรงพลังให้บรรลุสู่ขั้นสูงสุด หากเขาสามารถบรรลุความปรารถนานั้นได้ ไม่แน่ ว่าร่างกายของเขาอาจแข็งแกร่งยิ่งกว่าภพชาติก่อนที่เป็นถึงมหาปราชญ์ยิ่งใหญ่ผู้ซ่อนเร้นสวรรค์เสียอีก!