บทที่ 281 เถาวัลย์พันกร

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินไม่เอ่ยคําใด และหันหลังหนีไปกับสายลมทันที

หลงเอ๋อร์น้อยที่แปลงกายเป็นมังกรทําให้ปีศาจเฒ่าพลาดท่าจนกระดูกสันหลังแทบหักและยังรู้สึกปวดร้าว แต่เยี่ยฉวนที่ยืนอยู่บนกําแพงกลับแผ่ออร่าน่าหวาดหวั่นเสียยิ่งกว่า ต่อให้ปีศาจร้ายไม่บาดเจ็บก็อาจไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่าย
ได้

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินเข่นฆ่าผู้คน ราวกับตบแมลงวันอีกทั้งยังฉลาดเป็นกรด มันรีบหนีไปทันทีที่กําลังเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ํา

เห็นได้ชัดว่ามีการดักซุ่มโจมตีในคืนนี้ มันไม่รู้ว่าเผ่ามู่ได้ตัวยอดฝีมือทั้งสองมาจากที่ใด แต่ที่รู้คือขึ้นสู้ต่อไปโดยไม่ยั้งคิดจะต้องพ่ายแพ้ย่อยยับเป็นแน่ หากหนีมาเสียตอนนี้ยังสามารถกลับไปล้างแค้นอีกครั้งได้ ยอดฝีมือทั้งสองคงไม่อยู่ที่หมู่บ้านเผ่ามู่ตลอดไป ถึงอย่างไรแถบนี้ก็เป็นอาณาเขตของมันจึงไปไหนมาไหนได้ดังใจปรารถนา

“หยุดมันไว้ อย่าให้มันหนีไปได้!”

เฒ่ามู่พุ่งตัวไปข้างหน้าพลางยกปากกาขนนกในมือขึ้น เขาตวัดวาดเส้นสายในอากาศก่อนพยัคฆ์ร้ายจะกระโจนเข้าใส่ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยิน

ฉับพลันคทาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในมือของปีศาจเฒ่า มันฟาดพยัคฆ์ร้ายอย่างแรงก่อนลากคทาผ่านร่างของเฒ่ามู่ สายลมเย็นเฉียบทําให้ชายชรารู้สึกหนาวเหน็บตั้งแต่หัวจรดเท้าจนไม่อาจขยับเขยื้อนราวกับประติมากรรมน้ําแข็ง เขาได้แต่เฝ้ามองปีศาจเฒ่าหลบหนีไปอย่างไร้ซึ่งหนทาง

จังหวะเหมาะเช่นนี้แต่กลับพลาดจนได้… พวกเขาคงไม่มีโอกาสกําจัดปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินได้อีก!

ชายชราพูดไม่ออกด้วยความกลัดกลุ่มและร้อนใจยิ่ง

“โฮก!” หลงเอ่อร์น้อยเข้าไปขวางทางปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินเอาไว้และใช้ส่วนหัวทุ่งชนตัวต่อตัว!

การจู่โจมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนปีศาจเฒ่าตั้งตัวไม่ทัน หากแต่มันไม่ได้พยายามหลบหลีกด้วย เกรงว่าเยี่ยฉวนจะตามทันแต่อย่างใด คทาในมือพลันขยายใหญ่ขึ้นเป็นท่อนไม้ขนาดมหึมาหนัก อย่างน้อยหนึ่งหมื่นจินและฟาดเข้าที่หน้าผากของหลงเอ๋อร์น้อยเต็มแรง “ตึง!” หลงเอ่อร์น้อยชะงัก ท่อนไม้หักเป็นสองท่อนตรงจุดที่ปะทะทันใด

“ไอ้มังกรชั่ว! สักวันข้าจะกลืนกินโลหิตและปราณหยางของเจ้าให้หมด!”

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินกรีดร้องก่อนรีบเร่งหนีไปกับสายลมโดยไม่ตอบโต้อีก มันผ่อนคลายขึ้นเมื่อกระโดดข้ามกําแพงที่ล้อมรอบลานเล็กได้สําเร็จก่อนหันกลับไปมองเฒ่ามู่และมู่ซานด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ “ตาฒ่า ดื่มต่ํากับชัยชนะของเจ้าในวันนี้ไปเถอะ แต่วันหน้าข้าจะเอาคืนเจ้าให้สาสม และดูดกลืนพลังชีวิตของเจ้าให้หมด ฮิๆๆ”

วิญญาณร้ายแผดเสียงหัวเราะด้วยความฮึกเหิมที่หนีออกจากวงล้อมได้สําเร็จ

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะชั่วร้ายกลับเงียบลงเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งผิดปกติ

“เอ๊ะ แล้วไอ้หนุ่มคนนั้นเล่า?

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินกวาดสายตามองรอบตัว เมื่อพบว่าเยี่ยฉวนที่ยืนอยู่บนกําแพงหายตัวไป มันมองไปรอบๆอย่างระแวดระวังและแผ่กระแสจิตบริสุทธิ์ออกไปค้นหา แต่ไม่พบสิ่งใด เยี่ยฉวนหายวับไปในอากาศราวกับไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

ปีศาจเฒ่าที่ออกอาละวาดไปทั่วโดยไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใดกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา เหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นบนหน้าผากและหัวใจสั่นรัว

“มองหาบ้าอยู่หรือตาเฒ่า?”

เสียงยานคางดังขึ้นจากเบื้องหลัง

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินหันกลับไปมอง จึงพบว่าเยี่ยฉวนยืนขวางทางอยู่นอกกําแพงตั้งแต่เมื่อใดไม่อาจทราบ

“ไอ้หนู ข้าจะสู้กับเจ้าให้ตายกันไปข้าง!” ปีศาจ ฒ่าพุ่งเข้าใส่เยี่ยฉวนอย่างเกรี้ยวกราด สายลมพัดกระโชกแรง อุณหภูมิในรัศมีร้อยเมตรลดลงอย่างกะทันหัน

ในเมื่อหนีไปจากที่นี่ไม่ได้ ปีศาจเฒ่าจึงพร้อมเสี่ยงชีวิตสุดตัว มันกางนิ้วมือขวาทั้งห้าออกและงอนิ้วลงเล็กน้อยราวกับตะขอคมกริบห้าอัน ก่อนจ้วงแทงเข้าที่หน้าอกของเยี่ยฉวนหมายจะควักหัวใจออกมา!

เยี่ยฉวนเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยและเหวี่ยงหมัด ออกไป…

4 หมัดของเขาแลดูไร้ซึ่งความลึกซึ้งหรือความแข็งแกร่งใด ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินหัวเราะเยาะพร้อมแววตาลุกโชน “ฮิๆๆ เจ้าเป็นแค่ปรมาจารย์แห่งเต๋ระดับหนึ่งจริงๆสินะไอ้หนู ข้านึกว่าเจ้าเป็นยอดฝีมือชั้นเลิศเสียอีก เหอะ! ยอมมอบชีวิตของเจ้าให้ข้าซะดีๆ! คืนนี้ข้าจะดูดกลืนพลังชีวิตของเจ้าและกวาดล้างหมู่บ้านเผ่ามูเสีย ฮิๆๆ”

ปีศาจเฒ่าสามารถมองเห็นขั้นการฝึกตนของเยี่ยฉวนได้อย่างชัดเจนยามที่เขาออกหมัด

LERBAL SA

แม้แต่ยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์แห่งเต่ระดับสูงอย่างเฒ่ามู่และมู่ซานยังทําอะไรวิญญาณร้ายไม่ได้ นับประสาอะไรกับปรมาจารย์แห่งเต๋าระดับหนึ่ง!

ชายหนุ่มไม่แข็งแกร่งพอจะป้องกันตัวเองได้ด้วยซ้ํา แต่กลับคิดจะมาขวางทาง! ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินระเบิดหัวเราะ เมื่อความหวังในการกลืนกินปราณหยางของชาวเผ่ามู่ทุกคนคืนกลับมาอีกครั้ง เฒ่ามู่และมู่ซานรู้สึกสิ้นหวัง แขนขาของพวกเขาเย็นเฉียบดุจน้ําแข็ง ในตอนแรกทั้งสองคิดว่าเยี่ยฉวนเป็นยอดฝีมือชั้นเลิศจากสํานักหมอกเมฆา ทว่าขั้นการฝึกตนของชายหนุ่มกลับต่ําต้อยกว่าพวกเขา เพียงแต่ว่องไวกว่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง!

ท่ามกลางฝูงชนมีเพียงสีหน้าของหลงเอ๋อร์ที่ยังไม่แปรเปลี่ยน เขามั่นใจในตัวเยี่ยฉวนเต็มเปี่ยมและพุ่งไปสกัดกั้นปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินอีกทาง สองพี่น้องเข้าประกบปีศาจร้ายให้จนมุม

หมัดของเยี่ยฉวนและกรงเล็บของปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินปะทะกัน!

กรงเล็บของปีศาจเฒ่าแตกออกก่อนจะร้าวไปถึงข้อมือและแขน หมัดของเยี่ยฉวนที่แลดูไม่มีพิษภัยกลับทรงพลังอย่างน่าอัศจรรย์และบดขยี้อกซ้ายของอีกฝ่ายในคราเดียว!

“อ๊าก…”

ปีศาจเฒ่าหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป มันส่งเสียงกรีดร้องน่าสยดสยอง ควันสีดําพวยพุ่งออกมาจากบาดแผล การโจมตีถึงชีวิตทําให้มันอาการสาหัสปางตาย!

เยี่ยฉวนค่อยๆคลายกําปั้นออก เผยให้เห็นแผ่นอักขระหยางบนฝ่ามือ เขากดมันลงไปบนร่างของวิญญาณร้ายแนบแน่น

กําปั้นของเยี่ยฉวนไม่เพียงรุนแรงเหมือนการพุ่งชนของหลงเอ๋อร์น้อยแต่ยังซ่อนกระบวนสังหารเอาไว้ ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินที่ไม่ทันตั้งตัวสั่นสะท้านไปทั้งกาย แผ่นอักขระบนฝ่ามือของเยี่ยฉวนคล้ายคลึงกับแผ่นอักขระของเผ่ามู่ หากแต่ทรงพลังกว่าถึงสามเท่า พลังงานในร่างของปีศาจร้ายพลันหายวับไปราวกับถูกไฟฟ้าดูด

“เจ้าอยากกกลืนกินโลหิตและปราณหยางของข้าไม่ใช่หรือ? มาสิตาเฒ่า อยากกัดตรงไหนก็เชิญ!”

เยี่ยฉวนแสยะยิ้มร้ายกาจด้วยท่าทีไม่รีบร้อนและปรารถนาดี หากแต่ยังคงกดอักขระหยางในมือลงบนร่างของอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง ปีศาจเฒ่ารู้สึกเหมือนเยี่ยฉวนกําลังนาบเปลวไฟร้อนระอุ และย่างสุกร่างของมัน!

“อ๊าก… ไอ้สารเลว ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินกรีดร้องลั่น เสื้อผ้าของมันฉีกขาดออกก่อนหนวดยั้วเยี้ยนับไม่ถ้วนจะงอกออกมาราวอสุรกายพันมือ! ปีศาจร้ายฉวยโอกาสขณะเยี่ยฉวนตกตะลึงหนีไปกับสายลม หลังหนีออกไปได้ราวหนึ่งกิโลเมตรก็แว่วเสียงกรีดร้องชวนขนหัวลุกดังมาจากระยะไกล หมัดของเยี่ยฉวนทําลายกระดูกของมันจนสูญเสียพลังชีวิตไปอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี…

“สวรรค์บอกข้าที่วิญญาณร้ายนั้นมันอะไรกัน?!” เยี่ยฉวนปวดหัวแปลบ เขาไม่เคยพบเจอวิญญาณร้ายประเภทนี้มาก่อนแม้แต่ในชาติที่แล้ว

“นั่นคืออสุรกายเถาวัลย์อายุกว่าแสนปี มันดูดกลืนพลังงานจากดวงอาทิตย์และดวงจันทร์มาเป็นเวลาช้านาน จนกลายร่างเป็นสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์และออกอาละวาด ผู้คนขนานนามมันว่าเถาวัลย์พันกรหรืออสุรกายพันกร หากมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกแปดร้อยจะพบเทือกเขาหยินที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์ หรือที่เรียกขานกันว่าเทือกเขา หยินห้านิ้วมรณะที่นั่นเป็นรังของมัน” เฒ่ามู่เดินเข้ามาพลางกล่าวออกด้วยน้ําเสียงกลัดกลุ่ม

แม้วันนี้จะขับไล่ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินไปได้ แต่มันย่อมหวนกลับมาตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ชาวเผ่าทุกคนต่างเป็นกังวลและอยู่ไม่สุข

“หลงเอ๋อร์น้อย ไล่ตามมันไป!”

เยี่ยฉวนพุ่งตามปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินไปอย่างรวดเร็ว โดยมีหลงเอ๋อร์น้อยตามหลังมาติดๆ ชายหนุ่มและมังกรหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา มูซานเองอยากตามไปด้วยแต่ไม่ทันการณ์ เขารู้สึกเหมือนเหยียบลงบนบางสิ่งจึงก้มตัวลงหยิบแผ่นอักขระหยางขึ้นมา… เป็นแผ่นอักขระหยางแผ่นเดียวกับที่เยี่ยฉวนใช้ทําร้ายปีศาจเฒ่าจนบาดเจ็บสาหัสไม่ผิดแน่ เขารู้สึกไม่คุ้นชินเมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนว่าอักษรบนแผ่นอักขระนี้จะมีจํานวนมากกว่าแผ่นอักขระที่บิดาของเขาเขียนขึ้น แต่ชายร่างใหญ่ไม่มีเวลาพินิจดูให้ถี่ถ้วน เขารีบเก็บมันไว้และออกเดินทางไปยังทิศตะวันออกพร้อมกองทัพเผ่ามู่ภายใต้การนําของเฒ่ามู่ผู้เป็นบิดา