บทที่ 193 โฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าหญิงสโนว์ไวท์

นับว่างานแสดงศิลปะวัฒนธรรมจบลงอย่างราบรื่น ผู้บริหารที่มาตรวจต่างก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก คณาจารย์และผู้บริหารโรงเรียนต่างโล่งใจ โปรแกรมถัดไปย่อมเป็นงานเลี้ยงอาหารมื้อค่ำ

นักเรียนทั้งหลายทยอยออกจากสถานที่

เพราะการแสดงของห้อง F เป็นรายการสุดท้าย เพื่อนนักเรียนหลายคนที่ร่วมแสดงเหมือนกันกับเยี่ยหวันหวั่นกำลังเก็บอุปกรณ์บนเวที

“ไปแล้ว ไปแล้ว! อาจารย์กับผู้บริหารไปกันหมดแล้ว!” ผู้หญิงอ้วนสูงวิ่งหอบแฮกๆ มาหลังเวทีและบอกข่าวแก่เฉิงเสวี่ย

เนื้อหาในละครเวทีของพวกเขาถูกอาจารย์พิจารณาอย่างเข้มงวด ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อครู่ภายใต้สถานการณ์ที่มีอาจารย์และผู้บริหารมากมายขนาดนั้นอยู่ในเหตุการณ์ด้วย พวกเขาไม่อาจทำอะไรบุ่มบ่ามได้ แต่ว่า…ตอนนี้ต่างออกไปแล้ว

เฉิงเสวี่ยส่งสายตาให้กับหญิงผมสั้น  ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างรู้กัน ถือไมค์เดินขึ้นเวทีไปทันที “เพื่อนๆ ทุกคน อย่าเพิ่งรีบกลับ! ต่อไปยังมีไข่อีสเตอร์ด้วยนะ!”

เสียงของหญิงสาวดังขึ้นภายในห้องโถงใหญ่ ดึงดูดสายตาผู้ชมจำนวนไม่น้อยที่เดิมทีกำลังจะลุกขึ้นกลับออกไป

ไข่อีสเตอร์? ไข่อีสเตอร์อะไร?

เยี่ยหวันหวั่นที่กำลังเก็บอุปกรณ์บนเวทีเอียงศีรษะมองด้วยความฉงนไปยังหญิงสาวที่กำลังพูดอยู่

หญิงสาวคนนั้นเป็นพิธีกรในคืนนี้ และเป็นหนึ่งลูกสมุนของเฉิงเสวี่ย

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ นักเรียนทั้งหลายที่กระจายตัวเตรียมจะกลับออกไปพากันมองไปยังเวทีด้วยความสนใจใคร่รู้

“ไข่อีสเตอร์? ไข่อีสเตอร์อะไรเหรอ?”

“ไม่รู้สิ! ไม่ได้ดูหนังสักหน่อย ไม่เคยได้ยินว่ามีไข่อีสเตอร์ด้วยนะ!”

หญิงผมสั้นมองไปทางเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ทุกคนอยากเห็น…โฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ไหม?”

ผู้ชมไม่เข้าใจ “โฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าหญิงสโนว์ไวท์? หมายความว่าอะไร?”

“หมายถึงเยี่ยหวันหวั่นเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว

เธอรู้ว่าหลังจากเรื่องคราวก่อนเฉิงเสวี่ยไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้แน่ แต่เรื่องกลั่นแกล้งเล็กๆ น้อยๆ ในโรงเรียน อย่างมากก็เป็นเพียงการสาดน้ำใส่ เอาหนูตายมาวางเหมือนก่อนหน้านี้ การละเล่นของเด็กๆ ที่รวมหัวกันแกล้งเธอพวกนั้น เธอไม่เคยใส่ใจ และไม่คิดจะเปลืองสมองกับเด็กแสบพวกนี้

ส่วนวันนี้ เธอเอาแต่คอยระวังซือเซี่ย

ขณะนี้การแสดงเสร็จสิ้นแล้ว เธอย่อมผ่อนคลายลงอย่างเต็มที่

จากนั้น พริบตาที่เสียงของหญิงผมสั้นคนนั้นจบลง เยี่ยหวันหวั่นที่ยืนอยู่กลางเวทีโดยไม่ทันระวังตัวก็ถูกน้ำถังหนึ่งสาดน้ำพรวดลงมาอย่างไม่อาจหลบได้ทัน

เยี่ยหวันหวั่นเปียกเหมือนหมาตกน้ำในทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ ตลกจัง! นี่คือไข่อีสเตอร์เหรอ?” ผู้ชมด้านล่างเวทีทั้งส่งเสียงเชียร์ทั้งตบโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง

ขาของเยี่ยหวันหวั่นแข็งทื่ออยู่กับที่ ใบหน้ามืดคล้ำ

ไม่ยอมจบใช่ไหม?

จะใช้วิธีการเดิมๆ อีกสักกี่ครั้งกัน?

หญิงผมสั้นเอ่ยขึ้นอย่างได้ใจ “เงียบหน่อยๆ! พวกเธอลองเดาดูสิว่า ที่สาดเมื่อกี้นี้คืออะไร?”

ได้ยินคำนี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันนิ่งอึ้ง

ด้านล่างเวทีกลับฮือฮา

“หรือจะเป็นน้ำกรด?”

“หยุดเลย สาดน้ำกรดใส่ยัยตัวประหลาดนั่นก็เหมือนการทำศัลยกรรมน่ะสิ!”

“ขอเตือนพวกเธอสักหน่อย นี่ไม่ใช่น้ำธรรมดาๆ หรอกนะ!” หญิงผมสั้นเอ่ยเตือน

“ถ้าอย่างนั้นคงไม่ใช่รีมูฟเวอร์หรอกนะ?”

เมื่อหญิงสาวผมสั้นได้ยินคำพูดของฝูงชนก็รีบหัวเราะคิกคักเอ่ยว่า “เดาถูกแล้ว! คือน้ำยาล้างเครื่องสำอาง!”

เดิมทีใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นยังเต็มไปด้วยความไม่ยี่หระ แต่ก็เปลี่ยนไปเมื่อได้ยินประโยคนี้ รีบยกมือขึ้นบัง แต่ว่าช้าไปเสียแล้ว ของเหลวที่มีสถานะน้ำกับน้ำมันถังใหญ่ได้ถูกเทลงมา โดนศีรษะและใบหน้าของเธออย่างจัง

จากนั้นเธอยกมือขึ้นลูบหน้า ก็ลูบโดนรองพื้นเหนียวๆ

เยี่ยหวันหวั่นอึ้งจนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานก็ยังไม่ได้สติคืนมา อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่ตัวเองพลาดท่าในสิ่งที่มั่นใจที่สุดมาตลอด

แม่มันสิ เด็กเปรตพวกนี้! เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า!

สาดน้ำยาล้างเครื่องสำอางจริงๆ เสียด้วย!

………………………………

บทที่ 194 คนสวยก็แบบนี้แหละ

“น่าตลกจริงๆ ฮ่าๆ ตลกจะตายอยู่แล้ว ทุกคนรีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายไว้เร็วเข้า ยังไม่เคยเห็นว่าหน้าตาของยัยตัวประหลาดเป็นอย่างไรกันแน่จริงๆ!”

“ทุกคนรีบมาเร็วเข้า! มาดูเจ้าหญิงสโนว์ไวท์จะสวยสักแค่ไหนกัน ฮ่าๆๆ…”

มีผู้หญิงหลายคนที่ไม่รู้ว่าไปเอาถังน้ำมาจากที่ไหน แล้วเริ่มสาดน้ำเข้าใส่เยี่ยหวันหวั่นอย่างบ้าคลั่ง

เสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ดังขึ้นรอบด้านดังแทบทะลุเพดาน ราวกับงานรื่นเริงอันยิ่งใหญ่!

ห่างไปไม่ไกล เจียงเยียนหรานถูกกลุ่มคนกรูเบียดเสียดจนไปอยู่ด้านหลัง ทำอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ทำได้เพียงมองเท่านั้น ร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

หลายๆ โรงเรียนก็มักจะมีกลุ่มคนแบบนั้น ที่อยู่ในชั้นที่ต่ำที่สุดของห่วงโซ่อาหาร เป็นบุคคลที่ทุกคนจะกลั่นแกล้งเพื่อความสนุก

แค่เพียงเพราะหน้าตาอัปลักษณ์ เยี่ยหวันหวั่นก็เลยกลายเป็นคนคนนั้น

เสื้อผ้าบนร่างกายของเยี่ยหวันหวั่นทำมาจากหนัง มีคุณสมบัติกันน้ำ แต่ขนสัตว์ชั้นนอกนั้นกลับดูดน้ำเป็นอย่างมาก เวลานี้น้ำหนักที่กดทับลงบนร่างกายของเธอนั้นหนักอึ้งราวกับก้อนเหล็ก  ส่วนผมปลอมก็เปียกลู่ไปกับเครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอที่กำลังค่อยๆ ละลายออกไป ทั้งตัวของเธอมีสภาพน่าหวาดกลัว

แต่ทว่ายิ่งเธอยับเยินมากเท่าไร คนข้างล่างพวกนั้นก็ยิ่งหัวเราะมากขึ้นเท่านั้น เพียงไม่นาน ห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยผู้คนรายล้อมอีกครั้ง

งานแสดงศิลปะวัฒนธรรมจบลงแล้ว แค่ความบันเทิงของพวกเขา เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น…

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่กลางเวที รอบด้านมีน้ำสาดใส่ร่างของเธออย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหน สายน้ำก็จะตามสาดเธอ

“ยัยตัวประหลาด! อย่าหลบสิ! หลบอะไรกัน!”

“ไม่ได้บอกว่าตัวเองสวยเหมือนนางสวรรค์หรือไง? ให้ทุกคนได้เห็นหน่อยน่า!”

“สาวอัปลักษณ์อันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์ของชิงเหอกำลังจะเผยโฉมออกมาแล้ว! ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่าได้พลาดเชียวนะ!”

เวลานี้ เฉิงเสวี่ยที่สวมชุดพิธีการสวยงาม ใบหน้าแต่งเติมอย่างปราณีต ยืนเงียบๆ อยู่ด้านข้าง มองดูผมปลอมที่ลู่ติดกับใบหน้าเยี่ยหวันหวั่น สภาพน่ารังเกียจน่ากลัว มองดูเธอที่ยืนบนเวทีเหมือนกับเป็นตัวตลกของทุกคน

เฮอะ ก็แค่แมลงน่าเกลียดชั้นต่ำสกปรก กล้าแย่งผู้ชายของเธออย่างนั้นเหรอ!

ดวงตาทั้งสองของเยี่ยหวันหวั่นหรี่ลงอย่างอันตราย นิ้วมือค่อยๆ บีบแน่น ในที่สุดก็ถูกเด็กเปรตกลุ่มนี้ที่รวมตัวกันระรานเธอยั่วโมโหได้สำเร็จ

ในที่สุด เธอก็เลิกขยับ และไม่หลบอีกต่อไป ค่อยๆ ปล่อยมือที่บังน้ำลง

ต่อจากนั้น นิ้วมือของเธอก็เลื่อนไปที่กระดุมของตัวเอง และเริ่มปลดกระดุมชุดแสดงละครออกทีละเม็ดๆ

“เฮ้ยๆ! ทุกคนรีบมาดูเร็ว! ยัยตัวประหลาดจะถอดเสื้อผ้าต่อหน้าสาธารณชนแล้ว! หน้าด้านจริงๆ!”

แม้แต่ผู้หญิงสองคนที่กำลังสาดน้ำ เมื่อเห็นดังนั้นก็หยุดการกระทำในมือ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเริ่มอัดวิดีโออย่างตื่นเต้น

นี่มันมีสีสันกว่างานแสดงศิลปะวัฒนธรรมตั้งเยอะ!

ฝูงชนพากันตะโกนเชียร์ผิวปากวีดวิ้ว มือของเยี่ยหวันหวั่นไม่หยุด ปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด จนถึงกระดุมเม็ดสุดท้าย

เสียง “สวบ” ดังขึ้น เธอถอดชุดแสดงละครที่หนักและหนาชุดนั้นออก  กระโปรงซับในที่ติดอยู่กับชุดแสดงละครก็ถอดออกมาด้วย จนกระทั่งข้างในเหลือเพียงชุดกระโปรงสีขาวของตัวเธอเอง

จากนั้น เธอใช้กระโปรงซับในของชุดละครที่ถอดออกมาชุดนั้น เช็ดน้ำสกปรกที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเธอจนสะอาดโดยไม่พูดสิ่งใด

สุดท้าย นิ้วมือจับที่หลังหูสองสามที ถอดผมปลอมออกไปด้วย

วินาทีต่อมา ผมยาวสลวยสีดำสนิทสยายออกปกคลุมไหล่ของเด็กสาว และใบหน้าที่เดิมทีถูกผมปลอมที่ลู่ติดหน้าบดบังเอาไว้ ก็เผยสู่สายตาทุกคนอย่างชัดเจน อีกทั้งทุกคนยังเห็นได้ชัดในสายตาผ่านจอด้านหลังที่ซูมอย่างชัดเจน…

ด้านในห้องโถงใหญ่ที่เดิมทีเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวก พลังเงียบสนิท

คนเหล่านั้นที่กำลังเป่าปาก กำลังส่งเสียงตะโกน กำลังอัดวีดีโอ พากันจ้องมองหญิงสาวที่มีผมยาวสลวย ผิวขาวกว่าหิมะ สวยราวกับไม่ใช่มนุษย์…

ท่านกลางความเงียบ หญิงสาวโยนวิกผมปลอมในมือทิ้งไป เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสุกใสเป็นประกายกวาดตามองทุกคนที่อยู่ในห้องโถงราวกับมีดแหลม เอ่ยพูดทีละคำ “เล่นพอหรือยัง?”

คนสวยก็แบบนี้แหละ…

ต่อให้จะมีท่าทางเย็นชา ก็ยังสวยสุดยอดอยู่ดี…

…………………………………