แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี – ตอนที่ 1181 ช่างมีการศึกษาจริงๆ / บทที่ 1182 รสนิยมความงามแสบตา

อ่านนิยายจีนเรื่อง แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี ตอนที่ 1181 ช่างมีการศึกษาจริงๆ / บทที่ 1182 รสนิยมความงามแสบตา อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

บทที่ 1181 ช่างมีการศึกษาจริงๆ

เยี่ยมู่ฝานบ่นอุบอิบ “เรื่องอย่างนี้…หลอกส่งๆ ก็ได้ไม่ใช่เหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าจริงจัง “ในการสอนเด็กเล็ก มีข้อใส่ใจที่สำคัญมากหนึ่งข้อ ก็คือจะต้องทำเรื่องที่รับปากเด็กไว้ให้สำเร็จ”

เยี่ยมู่ฝานมุมปากกระตุก “การสอนเด็กเล็ก…ฉันว่าแกเป็นแม่ปลอมจนเข้าถึงบทบาทเกินไปแล้ว…”

แต่ว่าด้วยสติปัญญาของกงซวี่ ใช้การสอนเด็กเล็กกับเขาก็ดันเหมาะเหม็ง

เยี่ยมู่ฝานแขวะเสร็จก็เอ่ยด้วยสีหน้ากังวล “หวันหวั่น แกทำแบบนี้เพราะข่าวลือพวกนั้นบนอินเทอร์เน็ตหรือเปล่า”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก “ข่าวลือพวกนั้นไม่มีมูล ไม่ได้สร้างผลกระทบใหญ่โตอะไร ฉันประชาสัมพันธ์หน่อยก็คลี่คลายได้ แค่ยุ่งยากเล็กน้อย ต่อให้ไม่มีข่าวลือพวกนั้นบนอินเทอร์เน็ต ฉันก็เตรียมหาโอกาสกลับคืนตัวตนแล้ว ไม่สู้ถือโอกาสนี้เลยดีกว่า”

ยังไงเสียสำหรับซือเยี่ยหาน เธอแต่งเป็นผู้ชายก็ไม่มีความแตกต่างแล้ว สำหรับฝั่งตระกูลเยี่ยก็เป็นเวลาแบไพ่

วันนี้ทุกคนต่างอยู่ที่นี่พอดี ก็ถือว่าแก้ไขในคราเดียว ช่วยประหยัดปัญหา

เยี่ยมู่ฝานได้ยินก็คิดว่าเข้าท่าจึงไม่พูดอะไรแล้ว แค่บ่นอย่างไม่พอใจเท่านั้น “ลาภปากกงซวี่เจ้าเด็กนั่นแล้ว…”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “กุญแจรถของแม่บ้านอยู่ไหน ชุดกับกล่องเครื่องสำอางฉันอยู่ที่หลังรถ”

เยี่ยมู่ฝานเอ่ย “อยู่ที่ตงไจ่ ฉันไปเป็นเพื่อนแก”

ในโถงงานเลี้ยง

กงซวี่คว้าลั่วเฉินเข้ามา “เจ้าโง่! มานี่เร็วๆ! มาดูฉันหน่อย!”

ลั่วเฉินขมวดคิ้ว “ทำไม”

กงซวี่เอ่ย “ดูฉันดีๆ นะ! ดูให้ชัด! รู้สึกยังไงบ้าง”

ลั่วเฉินลังเลเล็กน้อยก่อนตอบ “นาย…นอกใจอีกแล้ว? ”

กงซวี่หน้าดำทันใด “เพ้ย! ฉันถามนายว่าฉันเป็นยังไงบ้าง เสื้อผ้าเรียบร้อยไหม ทรงผมยุ่งหรือเปล่า ผิวดีหรือปล่า ที่คางมีสิวหรือเปล่าต่างหาก!”

ลั่วเฉินนิ่งเงียบ

ถังซิงหั่วหัวเราะพรืด “นี่กงซวี่ นายเป็นบ้าอะไรอีกแล้วเนี่ย”

กงซวี่มีสีหน้าท่าทางเหมือนสาวน้อยตกอยู่ในห้วงรัก เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “เดี๋ยวฉันจะ…จะได้เจอเทพธิดาแล้ว!”

ถังซิงหั่วเลิกคิ้ว “เทพธิดาของนาย? เทพธิดานายคือใครนะ”

กงซวี่กลอกตาใส่เขา “เทพธิดาฉันคือใครนายไม่รู้เหรอ”

ถังซิงหั่วเอ่ย “เอ่อ หรือว่าเป็นคนคนนั้นที่นายตามหามาตลอดเสี่ยว…เสี่ยว…”

กงซวี่ตอบ “ถูกต้อง ก็คือเสี่ยวมี่เจี้ยนของฉันเอง พี่เยี่ยรับปากฉันว่าถ้าฉันได้รางวัลราชาจอเงินจะให้ฉันเจอเสี่ยวมี่เจี้ยน! เมื่อกี้ยังบอกฉันด้วยว่าเสี่ยวมี่เจี้ยนจะมาแล้ว!”

กงซวี่พูดจบก็มองไปที่ทางเข้าอย่างรอคอย

ถังซิงหั่วได้ยินก็ตาวาว เอ่ยปากถามอย่างสนใจ “ที่แท้ก็เป็นเสี่ยวมี่เจี้ยนคนนั้นที่ทำนายหลงจนพร่ำเพ้อทุกวัน แถมยังทำนายไม่เกเรตลอดทั้งปี ตกลงว่าเธอสวยขนาดไหนกันแน่”

กงซวี่ทำสีหน้าดูถูก “สวย? ตื้นเขินชะมัด! นายมีการศึกษาหรือเปล่า เสี่ยวมี่เจี้ยนของฉันแค่คำว่าสวยคำเดียวก็บรรยายได้เหรอ”

ถังซิงหั่วขอคำชี้แนะอย่างใจกว้าง “งั้นต้องบรรยายว่ายังไง”

กงซวี่ครุ่นคิดอย่างจริงจังครู่หนึ่ง “อืม…สวย…มากๆๆๆ!”

ถังซิงหั่วมุมปากกระตุก “นายต่างหากที่ตื้นเขิน ไม่มีการศึกษาของจริง…”

นอกรถแม่บ้าน เยี่ยมู่ฝานสูบบุหรี่ไปพลางรออย่างมุ่งมั่นปฏิบัติหน้าที่ไปพลาง

เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนชุดด้วยความเร็วสูง ไม่ถึงสิบนาทีก็แต่งตัวเสร็จสมบูรณ์แล้ว

เสียงเปิดประตูรถดัง ‘กึก’ มาจากด้านหลัง

เยี่ยมู่ฝานรีบขยี้บุหรี่ในมือก่อนโยนลงพื้นใช้เท้าดับไฟ จากนั้นก็หันตัวไป

——————————————————————————————

 

บทที่ 1182 รสนิยมความงามแสบตา

“แกเปลี่ยน…”

เยี่ยมู่ฝานพูดถึงครึ่งเดียว เขาจ้องไปทางน้องสาวของตัวเอง แล้วก็พลันเงียบเสียง

ปกติเขาเห็นน้องสาวแต่งหญิงน้อยมาก นอกจากบางครั้งคราวตอนที่ไปบ้านเก่าพบคุณปู่คุณย่า

แต่เวลานี้หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดกระโปรงสั้นออกงานสีดำสั่งตัดเข้ารูป ลำคอที่ขาวเรียวราวกับหงส์นั้นสวมสร้อยคอโชคเกอร์ลูกไม้หนึ่งเส้น เส้นผมลอนดุจสาหร่ายสยายอ้อยอิ่งอยู่บนบ่า หลังตัดสไตล์การแต่งหน้าที่จงใจแต่งใบหน้าให้สง่าดุดัน ดวงหน้าเล็กที่ไม่ได้เสริมเติมแต่งนั้นบริสุทธ์ไร้รอยตำหนิ ผิวขาวราวหิมะ คิ้วดำดุจปีกกา ริมฝีปากแดงดุจดอกท้อเดือนสาม ดวงตากระจ่างใสเสมือนสะท้อนดวงดาวมากมาย…

ในสมองเยี่ยมู่ฝานพลันผุดหนึ่งประโยค ‘หนึ่งในใต้หล้า มอมเมาสรรพชีวิต…’

หญิงสาวตรงหน้ากระทั่งว่าน่าตื่นตะลึงกว่าตอนที่เห็นในงานเลี้ยงของคุณปู่เมื่อวันนั้น

ตอนงานเลี้ยงของคุณปู่ครั้งนั้น เห็นเธอพลันเปลี่ยนแปลงไปเขาก็ตกตะลึงมากแล้ว แต่หลังจากนั้นในระยะเวลาสั้นๆ หนึ่งปี การเปลี่ยนแปลงของหญิงสาวยังน่าทึ่งกว่าเมื่อครั้งนั้นเสียอีก

ไม่เพียงหน้าตาแต่ยังรวมถึงบุคลิกท่าทางทั่วทั้งตัว

ราวกับว่าถ้าสลัดรังไหมชั้นหนาออกไป ก็จะเผยปีกที่ระยับจับตาออกมา เหมือนผีเสื้อที่ออกจากรังไหม…

“พี่ แต่งแบบนี้พอได้ไหม” เยี่ยหวันหวั่นปรับโชคเกอร์ลูกไม้เล็กน้อยแล้วเอ่ยปาก “ตอนแรกชั้นตั้งใจสวมชุดกระโปรงสีชมพู แต่ต่อสู้อยู่ครึ่งค่อนวัน ก็ทำใจสวมสีชมพูขนาดนั้นไม่ลงจริงๆ เลยช่างมันดีกว่า…”

เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองชอบสีหวานแหววพวกนั้น แต่ช่วงนี้คงเพราะการเติบโตของอายุ บวกกับทำงานแล้ว ยิ่งผ่านไปเธอจึงยิ่งรับสีผู้หญิงจ๋าพวกนั้นไม่ไหว ตรงกันข้ามกลับยิ่งรักสีดำ

เยี่ยมู่ฝานส่ายหน้า “ไม่ได้! เปิดเนื้อมากเกินไป!”

เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก “ก็แค่เปิดไหล่เอง”

“นั่นก็ไม่ได้! รีบเข้าไป! เปลี่ยนชุดใหม่ซะ! หลังรถยังมีชุดสำรองอีกตัวพอดี ฉันไปเอาให้แก!” เยี่ยมู่ฝานรีบร้อนไปหยิบถุงที่หลังรถออกมา

“สวมชุดนี้! ชุดนี้ดูดี!” เยี่ยมู่ฝานเอ่ยอย่างมั่นใจ

เยี่ยหวันหวั่นกึ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เนื่องจากเชื่อในความเชี่ยวชาญของเยี่ยมู่ฝานจึงยังรับชุดมา

จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็หยิบชุดกระโปรงสีสันสดใสออกมาจากข้างใน…

ชุดกระโปรงนั้นเหมือนจานสีไม่ปาน ข้างบนมีดอกไม้หลากสีอย่างน้อยหลายร้อยดอก มิหนำซ้ำแขนเสื้อยังยาวถึงคอ กระโปรงยาวถึงข้อเท้า…

แสบตา…สุดๆ

ชุดกระโปรงดอกพร้อยตัวนี้ ยังน่ากลัวกว่ากระโปรงผีเสื้อร้อยตัวนั้นของกงซวี่เสียอีก!

เยี่ยหวันหวั่นยัดชุดกระโปรงใส่มือเยี่ยมู่ฝานอย่างรังเกียจจับใจ “ฉันว่านะท่านเทพเฟลิกซ์ พี่จะทำแบบนี้กับน้องสาวแท้ๆ จริงเหรอ”

เยี่ยมู่ฝานเอ่ยอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ใช่…หวันหวั่น แกดูดีๆ อีกที! ชุดกระโปรงนี้ดูดีมากจริงๆ นะ…นี่เป็นแฟชั่น…หนึ่งเดียวไม่มีสองแกไม่เข้าใจ…”

เยี่ยหวันหวั่นโบกมือ “พี่เก็บเอาไว้ค่อยๆ ชื่นชมเองเถอะ!”

ในโถงงานเลี้ยง

ถังซิงหั่วดันหน้ากงซวี่ออกอย่างเจ็บปวดยอมตายเสียดีกว่า “เลิกพล่ามได้แล้ว นายถามแปดร้อยรอบแล้วนะ! ตอนนี้นายหล่อมาก หล่อมากๆๆๆ แล้วโอเคไหม สุดจริงๆ ตกลงเป็นเทพเซียนแบบไหนกันนะถึงทำกงซวี่พวกเราจงหลงหัวปักหัวปำแบบนี้”

ถังซิงหั่วกำลังพูดคุยกับกงซวี่ที่เอาแต่นั่งยืนไม่ติดจิตใจยากสงบ หางตาก็เหลือบเห็นที่ทางเข้า เยี่ยมู่ฝานกำลังพูดอะไรบางอย่างกับเสี่ยวเฉิงพนักงานต้อนรับ จากนั้นเสี่ยวเฉิงก็พนักหน้าด้วยรอยยิ้มแย้ม

จากนั้นเขาก็เห็นเยี่ยมู่ฝานย้อนกลับไปข้างนอกทันที ไม่กี่วินาทีต่อมาก็พาหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาช้าๆ…

………………………….

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด