บทที่ 337 แย่งชิงนักเรียน

“ฮาๆๆ ผู้อาวุโสเยี่ย หรือว่าคุณยังไม่รู้เรื่อง?” ศาสตราจารย์หลี่เยวี่ยหัวเราะออกมา ยกมือชี้ไปที่เยี่ยหวันหวั่นแล้วพูด “หลานสาวคุณคนนี้เก่งกาจ สอบเอ็นทรานซ์คณะศิลปศาสตร์ในเมืองนี้ พวกนักเรียนรุ่นใหม่ หวั่นหวันเธอสอบได้อันดับหนึ่ง ไม่ อีกสามรุ่นถัดมา ก็ไม่มีใครได้คะแนนเกินหวั่นหวัน มหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงของพวกเรา เพื่อเธอแล้ว เกือบจะต้องต่อสู้แย่งชิงกันหัวร้างข้างแตกกับมหาวิทยาลัยเมืองหลวงกันเลยทีเดียว โชคดี สุดท้ายแล้วหวั่นหวันเลือกมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวง”

“ก่อนหน้านี้ผมยังพูดอยู่เลย ครอบครัวไหนที่มีบุญวาสนามากขนาดนี้ สามารถเลี้ยงดูเด็กให้โดดเด่นแบบนี้ได้ แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าจะเป็นตระกูลของคุณ!

ผมว่านะผู้อาวุโสเยี่ย คุณซ่อนหลานสาวที่ล้ำค่าคนนี้ไว้ได้ลึกมาก เมื่อก่อนได้ยินแต่คุณพูดถึงอีอี คิดไม่ถึงเลย ว่าคุณยังเลี้ยงเยี่ยหวันหวั่นที่เก่งยิ่งกว่าไว้เป็นการส่วนตัวอีก ผมนับถือจริงๆ”

ศาสตราจารย์หลี่เยวี่ยยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น สายตามองไปทางเยี่ยหวันหวั่นไม่หยุด มีความชื่นชมอยู่ในแววตาอย่างเปิดเผย

“ศาสตราจารย์หลี่ชมเกินไปค่ะ เป็นเพราะโชคช่วยเท่านั้น” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเล็กน้อย ตอบอย่างใจกว้าง ทำให้คนรู้สึกเหมาะสม

“หวั่นหวัน ปีนั้นถ้าฉันมีโชคอย่างเธอ กลัวว่าจะลำพองจนไม่รู้ชื่อแซ่ตัวเองแล้ว เด็กอย่างเธอ กลับยังควบคุมอารมณ์ได้” ศาสตราจารย์หลี่เยวี่ยยิ้มแล้วส่ายหน้า ยิ่งแสดงออกว่าชื่นชอบเด็กน้อยคนนี้ที่ไม่หยิ่งผยอง ยังสงบเสงี่ยมอยู่

“หวั่นหวัน เธอทำไม่ถูกต้องนะ” จู่ๆ ก็มีผู้อาวุโสอีกท่านที่นั่งอยู่บนโต๊ะหลักลุกขึ้นยืน หรี่ตาไปทางหลี่เยวี่ย ท่าทางไม่พอใจ

ผู้อาวุโสท่านนี้สวมสูทสีขาว ดูมีกำลังวังชา ท่าทางดูร่ำรวย

ผู้อาวุโสตรงหน้า ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับทุกคนที่นี้ เป็นที่รู้จักในฐานะผู้อำนวยการของ ‘มหาวิทยาลัยเมืองหลวง’ โจวชิงกัง

“หวั่นหวัน ตอนแรกพวกเรามหาวิทยาลัยเมืองหลวงถึงกับเสนอให้เธอได้ผ่านการประเมินขั้นตอนต่างๆ โดยที่ไม่ต้องสอบ แต่สุดท้ายเธอดันเลือกมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวง ทำร้ายจิตใจของพวกเราจริงๆ มหาวิทยาลัยเมืองหลวงนั้นต้องการเชิญเธอมาเข้าเรียนด้วยใจจริง เงื่อนไขของพวกเราไม่ด้อยไปกว่ามหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงเลย”

นอกจากโจวชิงกังจะทอดถอนใจแล้ว ก็หลงเหลือเพียงความเสียดาย ต้นกล้าอ่อนแบบนี้ ไม่สามารถแย่งชิงมาจากมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงได้เลย… ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าเยี่ยหวันหวั่นเป็นหลานสาวของเยี่ยหงเหวย เขาจะต้องเข้าทางผู้อาวุโสเยี่ยเพื่อมาชิงตัวเธอก่อนแล้ว

“โจวชิงกัง หวั่นหวันหลานสาวที่มีคุณธรรมได้เลือกมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงของพวกเราแล้ว คุณก็อย่าพูดมากความอีกเลย ยังไงหลังเปิดเทอม หวั่นหวันก็จะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงของพวกเรา คุณน่ะ… ตัดใจเสียเถอะ” ศาสตราจารย์หลี่เยวี่ยยิ้มแล้วพูด

“นั่นก็ไม่แน่นะ เรื่องนี้ยังไม่ได้จบเสียทีเดียว หวั่นหวันแค่มีเจตจำนงเท่านั้นเอง ไม่แน่ สุดท้ายแล้วอาจจะเลือกมหาวิทยาลัยเมืองหลวงของเราก็ได้” โจวชิงกังไม่พอใจ พูดจบก็ยังไม่ลืมมองเยี่ยหวั่นหวั่น แสดงออกถึงท่าทีที่ตัวเองเลือกดีแล้วอย่างลึกซึ้ง

เวลานี้ นักวิชาการสองคนที่ได้รับการเคารพอย่างสูงในเมืองหลวง กลับเหมือนเด็กที่แย่งเยี่ยหวันหวั่นกัน

ภาพนี้ ทำให้ทั่วทั้งห้องโถงต่างเข้าสู่ความเงียบ ราวกับทั้งโลก เหลือแค่เสียงของโจวชิงกังและหลี่เยวี่ย

เหลียงซือหานและฟางซิ่วหมิ่นสองแม่ลูก ใต้เท้าเหมือนหยั่งรากลงไป ยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม ในสมองมีเสียงสั่นสะเทือนเป็นระยะ แล้วเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า

เยี่ยหวันหวั่นที่พวกเธอบอกว่า ไม่ร่ำเรียน เป็นมอดไร้ค่าของสังคม…

กลับโดนนักวิชาการสองคนจากมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงและมหาวิทยาลัยเมืองหลวงแย่งชิงตัวกัน…

“ก่อนหน้านี้… เหลียงซือหานกับฟางซิวหมิ่น… บอกว่าเยี่ยหวั่นหวันโดนไล่ออกเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอ…”

“ใครบอกว่าไม่ใช่ ฉันนึกว่าที่พวกเธอพูดเป็นเรื่องจริงเสียอีก คิดไม่ถึงเลย… เรื่องจะกลับตาลปัตรแบบนี้…”

“ฉันว่าเยี่ยหวันหวั่น ยังไม่เคยตอบโต้กลับสักประโยค…”

…………………………………………………

บทที่ 338 หนูเชื่อฟังคุณปู่

“หึๆ … ไม่ตอบโต้กลับตรงไหน ท่าทางแบบนี้ ทำเอาฟางซิ่วหมิ่นสองแม่ลูกกลายเป็นตัวตลกไปโดยปริยาย แม้พวกเธออยากจะพูดแก้ตัวยังไม่ได้เลย…”

“นี่สิสาวในฝัน…”

เยี่ยเส่าถิงและเหลียงหวั่นจวินมองหลี่เยวี่ยและโจวชิงกังทั้งสองคนด้านหน้าที่ทะเลาะกันเพราะหวั่นหวัน เหมือนว่าตัวเองอยู่ในความฝัน ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องจริง พวกเขาไม่สามารถเชื่อมต่อเรื่องทั้งหมดนี้กับลูกสาวที่ทำให้หัวใจพวกเขาแตกสลายได้

“ผู้อาวุโสเยี่ย คุณโน้มน้าวหลานสาวสุดที่รักของคุณ ให้เธอมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเมืองหลวงของพวกเรา การเรียนการสอนของพวกเราได้มาตรฐาน คุณย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ” โจวชิงกังมองไปทางเยี่ยหงเหวย เปลี่ยนเป้าหมายทันที ไปลงมือฝั่งเยี่ยหงเหวย

เยี่ยหงเหวยกลายเป็นจุดสนใจของโต๊ะภายในพริบตา

“นี่…” เยี่ยหงเหวยอึ้งไปเล็กน้อย สายตามองไปทางเยี่ยหวันหวั่นที่ไม่สะทอสะท้านด้วยความสับสน บทสนทนาระหว่างโจวชิงกังสองคน ทำเขายังไม่ได้สติกลับมา

เยี่ยหวันหวั่นสอบได้คะแนนน่าตกใจถึงเพียงนี้เลย เรื่องนี้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของทุกคน

“ผู้อาวุโสเยี่ย คุณอย่าใช้วิธีสกปรกนะ ไม่อย่างนั้นผมจะเลิกคบกับคุณ” หลี่เยวี่ยไม่พอใจขึ้นมาทันที รีบพูด กลัวว่าจะโดนโจวชิงกังแย่งไป

“หวั่นหวัน เจตจำนงของเธอคือมหาวิทยาลัยนิเทศของพวกเรา อย่าโดนชักจูงไปนะ” หลี่เยวี่ยไม่ลืมพูดกำกับเยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นที่ยืนอยู่ข้างๆ มาตลอดมองสองคนนี้ทะเลาะกันจนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จู่ๆ สายตาเธอไปสบกับแววตาที่สับสนของเยี่ยหงเหวย ทันใดนั้น ปากเธอฉีกยิ้ม ก้าวเท้าเข้าไปช้าๆ เดินมาถึงตรงหน้าเยี่ยหงเหวย พูดเสียงอ่อนโยนว่า “หนูเชื่อฟังคุณปู่ค่ะ”

เชื่อฟังคุณปู่?

แขกในงานยังนึกว่าได้ยินเสียงหลอนเสียอีก

ก่อนหน้านี้ได้ยินข่าวมาว่า เยี่ยหวันหวั่นไม่ลงรอยกันกับผู้อาวุโสตระกูลเยี่ย เคยมาก่อความวุ่นวายถึงบ้านใหญ่ตระกูลเยี่ยอยู่หลายรอบไม่หยุดหย่อน

แต่เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ตรงหน้าเยี่ยหงเหวย ท่าทางดูเป็นหลานสาวที่ว่านอนสอนง่าย ไม่มีความโกรธแค้นใดๆ ทั้งสิ้นเลย?

คืนนี้ ราวกับว่าทุกข่าวลือที่เกี่ยวกับเยี่ยหวันหวั่นทุกเรื่องจะเป็นเพียงแค่ข่าวลือ วินาทีต่อไปจะโดนเยี่ยหวันหวั่นทำลายด้วยมือของเธอเอง

ไม่ต้องพูดถึงแขก แต่เยี่ยเส่าถิงและเหลียงหวั่นจวินก็ยากที่จะเชื่อ

นี่คือลูกสาวที่ไม่เคยมาเยี่ยมพวกเธอมานานหลายปี คุกคามตระกูลเยี่ยไม่เลิกจริงหรือ?

ส่วนสายตาของเยี่ยมู่ฝาน ก็ดูไม่ต่างอะไรกับการเห็นผีเลย

ในหัวฟางซิ่วหมิ่นและเหลียงซือหานโล่งว่างเปล่า ข่าวแต่ละข่าวต่างระเบิดตู้มอยู่ในหัวพวกเธอ และได้ทำลายความเย่อหยิ่งจองหองและอวดดีของพวกเธอก่อนหน้านี้แตกกระเจิง พวกเธอไม่รู้ว่ากลับไปนั่งที่นั่งได้อย่างไร แม้แต่คำพูดหนึ่งยังไม่กล้าพูดออกไปเลย แทบรอไม่ไหวอยากให้ทุกคนลืมการมีตัวตนของพวกเธออยู่

ฝั่งโต๊ะประธาน คุณปู่เยี่ยหงเหวยประเมินมองหลานสาวตรงหน้าใหม่ ไม่รู้ในใจคิดอะไรอยู่

“ผู้อาวุโสเยี่ย นี่คือหลานสาวสุดที่รักของคุณเลยนะ แม้แต่จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไหนยังเชื่อฟังคุณเลย…” โจวชิงกังทำอะไรไม่ได้

“ผู้อาวุโสเยี่ย คุณว่ายังไง?” ศาสตราจารย์หลี่เยวี่ยรีบพูด

ได้ยินดังนี้ เยี่ยหงเหวยครุ่นคิดอยู่นาน ดวงตาคู่ที่เต็มไปด้วยสติปัญญาและอำนาจนั้นดูแวววาวเล็กน้อย หลังกวาดตามองใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นที่ผสมรอยยิ้มแล้ว เขาละสายตาออกมา พูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งและมีพลังอย่างช้าๆ “ในเมื่อตัวเธอเองมีเจตนาเลือกมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวง ก็ว่ากันตามนั้น”

“นี่ผู้อาวุโสเยี่ย…” ความหวังเดียวของโจวชิงกังถูกดับลงแล้ว สีหน้าโอดครวญ

“ฮาๆๆๆ ผู้อาวุโสเยี่ยรักหลานสาวจริงๆ รู้ถึงความสามารถของมหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวง!” ใบหน้าหลี่เยวี่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พอใจคำพูดของเยี่ยหงเหวยมาก

…………………………………………………..