บทที่ 353 ประกาศเรื่องหนึ่ง!

เยี่ยมู่ฝานโมโหจนไม่สนใจแล้ว ทำแค่มองเยี่ยหวันหวั่นเดินทีละก้าวขึ้นไปบนเวทีหากู้เยว่เจ๋อและเยี่ยอีอี

“ผมบอกแล้วแค่เธอเห็นกู้เยว่เจ๋อก็ไร้เหตุผลหมด ตอนนี้พ่อแม่เชื่อคำพูดผมหรือยังล่ะ!” ในแววตาเยี่ยมู่ฝานมีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ นิ้วที่จิกแก้วอยู่นั้นจิกจนขาวไปหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ชั่วนี่ ความสัมพันธ์ของเขาและน้องสาวจะกลายเป็นอย่างนี้ได้ยังไง…

สายตาเหลียงหวั่นจวินที่มองลูกสาวเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “มู่ฝาน ลูกอย่าว่าหวั่นหวันแบบนี้ ครั้งนี้หวั่นหวันเปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ แม่เชื่อว่าเธอจะไม่ก่อเรื่องผลีผลามอีก…”

เยี่ยเส่าถิงถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ลูกสาวจะผลีผลามควบคุมไม่อยู่ทำอะไรลงไป แต่เขาคนที่เป็นพ่อ แม้แต่ความสุขของลูกสาวยังปกป้องไว้ไม่ได้ แล้วจะมีคุณสมบัติอะไรไปตำหนิเธอ ห้ามเธอ

หลังจากที่รู้สึกได้ถึงร่างที่สวมชุดสีแดงเดินใกล้เข้ามาทางเวที สายตาทุกคนในงานต่างย้ายจากกู้เยว่เจ๋อและเยี่ยอีอีไปที่เยี่ยหวันหวั่นทันที

ถึงอย่างไรรูปร่างหน้าตาและบุคลิกของเยี่ยหวันหวั่นก็เป็นจุดสนใจของผู้คนมากอยู่แล้ว เพียงสถานที่ที่เธอปรากฏตัว ก็ย่อมดึงดูดสายตาของทุกคนแน่นอน

กู้เยว่เจ๋อเห็นหญิงสาวค่อยๆ ก้าวขึ้นมาบนเวที สีหน้าเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

มองอย่างเป็นกลาง วันนี้เยี่ยหวันหวั่นทำให้เขามองอย่างชื่นชมได้จริงๆ แต่ก็ทำได้เพียงเท่านี้ เขาจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง ผู้หญิงที่ไม่มีผลประโยชน์อะไร

ผู้หญิงแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นคู่นอนได้ แต่ไม่มีคุณสมบัติมาเป็นภรรยาเขา กู้เยว่เจ๋อเด็ดขาด

เยี่ยหวันหวั่นตามตื๊อแบบนี้ ถึงแม้จะทำให้ศักดิ์ศรีความเป็นผู้ชายของเขาเต็มเปี่ยม แต่มากเกินไป ไม่แน่จะทำให้คนรังเกียจได้ โดยเฉพาะวันที่สำคัญอย่างวันนี้

วินาทีที่เยี่ยหวันหวั่นใกล้เข้ามา กู้เยว่เจ๋อรีบพาเยี่ยอีอีเข้าใกล้ตัวเองเพื่อปกป้อง สีหน้ามีท่าทีเตรียมพร้อมป้องกัน “คุณหนูรองเยี่ย มีเรื่องอะไรหรือ?”

ใบหน้างดงามดั่งภาพวาดของเยี่ยหวันหวั่นเผยรอยยิ้มเล็กน้อย พูดด้วยความเกรงใจ “คุณชายกู้ ขอฉันยืมไมโครโฟนหน่อยได้ไหม?”

รอยยิ้มนั้น ช่าง…ดูเอียงอาย… ทำให้ทุกคนหลงใหล…

ทันใดนั้นด้านล่างเวทีมีเสียงสูดลมหายใจทางปากขึ้นมาเป็นระยะ แม้แต่กู้เยว่เจ๋อก็อึ้งไปเช่นกัน ดวงตาสองข้างที่เย็นชาหรี่ลงเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำขลับมองอย่างพินิจพิเคราะห์ไปทางหญิงสาวตรงหน้า

เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่พูดอะไร รออย่างเงียบๆ

ส่วนทุกคนด้านล่างเวทีตอนนี้เหมือนหม้อที่ระเบิดแล้ว ทุกคนต่างกระซิบวิจารณ์กันอย่างตื่นเต้น

“ว้าว! คนรักใหม่และเก่าปรากฏตัวอยู่บนเวทีเดียวกัน! น่าตื่นตาตื่นใจมาก!”

“เยี่ยหวันหวั่นนี่จะมาก่อเรื่องอะไรอีก?”

“ไม่ใช่ว่าจะสารภาพรักต่อหน้าทุกคนนะ? หรือไม่ก็ร้องไห้โวยวายหาเรื่อง! ถึงยังไงเรื่องแบบนี้เธอก็ทำมาไม่น้อย!”

………

เห็นเยี่ยหวันหวั่นที่จู่ๆ เดินขึ้นเวทีไป สีหน้าเยี่ยหงเหวยดูไม่ดีขึ้นมาทันที กำลังคิดจะให้คนไปห้าม แต่เห็นว่าตอนนี้บนเวทีกู้เยว่เจ๋อยื่นไมโครโฟนในมือส่งให้เยี่ยหวันหวั่นแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นรับไมโครโฟนมา พูดขอบคุณอย่างมีมารยาท

กู้เยว่เจ๋อสีหน้าเมินเฉย ไม่แสดงออกใดๆ

เยี่ยอีอีเงยหน้าขึ้นไปมองกู้เยว่เจ๋อด้วยความกังวล กู้เยว่เจ๋อส่งสายตาปลอบใจให้เธอ

ไม่ว่าเยี่ยหวันหวั่นจะก่อเรื่องยังไง เขาไม่คิดจะห้าม ในทางกลับกัน ยิ่งเยี่ยหวันหวั่นก่อเรื่อง ก็จะยิ่งส่งผลดีต่อเขา…

“เรียนแขกผู้มีเกียรติ และเพื่อนสนิทที่มางานทุกท่าน ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้…” เยี่ยหวันหวั่นพูดกับแขกในงานช้าๆ

…………………………………………………

บทที่ 354 ฉันมีคนที่ชอบแล้ว

ความน่าดึงดูดนั้นไม่แพ้เยี่ยอีอีเมื่อกี้เลย ตรงกันข้าม ท่าทางที่เดินอย่างสบายๆ กับสีหน้าที่สงบนิ่งยิ่งแสดงออกชัดเจนว่าเป็นเจ้าภาพ

หลังทักทายเสร็จแล้ว ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็เข้าเรื่อง “วันนี้ อยากถือโอกาสที่บรรดาเพื่อนสนิทมิตรสหายทุกท่านอยู่กันครบ ผู้น้อยอยากจะขอเวลาทุกคนเล็กน้อย เพื่อประกาศเรื่องหนึ่ง!”

ประกาศเรื่องหนึ่ง?

มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันหึ่งๆ  เป็นระลอกจากด้านล่างเวทีทันที สงสัยว่าเยี่ยหวันหวั่นคิดจะทำอะไรกันแน่

เวลานี้ผู้อาวุโสเรียกพ่อบ้านหวงหมิงคุนมาแล้ว ให้เขาเตรียมรับมือทุกอย่าง

ส่วนแววตาหวงหมิงคุนเป็นประกาย รีบเรียกรปภ. ชุดหนึ่งมาเฝ้าระวังอยู่ไม่ไกล

เยี่ยมู่ฝานจ้องไปบนเวทีตาไม่กะพริบ กระดกเหล้าที่เต็มแก้วรวดเดียวหมด

เสียงดังกังวานสะท้อนขึ้นมาในห้องโถงจัดเลี้ยง –

“ทุกท่านต่างทราบกันดี ฉันกับ CEO ของกู้กรุ๊ป คุณกู้เยว่เจ๋อมีสัญญาแต่งงานติดตัวอยู่”

ฟังมาถึงตรงนี้ ทุกคนต่างเผยสีหน้าอย่างที่คิด รู้อยู่แล้วว่าจะพูดเรื่องนี้

“นี่ต้องการ… ประกาศความเป็นเจ้าของ? บีบบังคับคนอื่น?”

“เห็นอยู่กับตาว่าทั้งสองคนรักใคร่ชอบพอกัน ไม่สนใจใยดีเธอ จะไม่ร้อนรนได้ยังไง?”

“ตอนนี้เยี่ยเส่าถิงเป็นแบบนี้ โดนไล่ออกจากบ้าน แล้วยังติดหนี้เป็นก้อน เธอย่อมต้องกอดกู้เยว่เจ๋อต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ไว้แน่นอยู่แล้ว!”

บทที่ทุกคนกำลังสุมหัวพูดคุยกัน บนเวที หญิงสาวพูดต่อ “แต่ว่า ขอโทษด้วยค่ะ วันนี้ ณ ที่ตรงนี้ ฉันขอประกาศกับทุกคนอย่างน่าเสียดาย ฉัน เยี่ยหวันหวั่น ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ขอยกเลิกสัญญาแต่งงานกับคุณกู้เยว่เจ๋ออย่างเป็นทางการ!”

วินาทีที่คำพูดสุดท้ายของเยี่ยหวันหวั่นสิ้นสุดลง ทั่วทั้งโถงงานเลี้ยงเงียบสงัดแม้แต่เข็มหล่นยังได้ยิน

ทุกคนตั้งรับไม่ทันเมื่อกี้เยี่ยหวันหวั่นพูดว่าอะไรนะ…

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ภายในโถงงานเลี้ยงที่เงียบสงัดค่อยมีเสียงดังอื้ออึงขึ้นมา

“เมื่อกี้เยี่ยหวันหวั่นพูดว่าอะไร? ยกงานสัญญาแต่งงาน? เธอบ้าไปแล้วหรือ?”

“เยี่ยหวันหวั่นที่ตามติดกู้เยว่เจ๋อเหนียวแน่นไม่ปล่อยเหมือนขนมตุ๊บตั๊บ จะเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาแต่งงานก่อนได้ยังไง?”

“โกหกหรือเปล่า? ไม่อยากจะเชื่อ…”

……..

บนเวที สีหน้ากู้เยว่เจ๋อเย็นชาถึงขีดสุดทันที

เยี่ยหวันหวั่นเป็นฝ่ายเสนอเรื่องยกเลิกสัญญาแต่งงานกับเขาก่อน?

ถึงแม้เดิมทีตอนแรกเขาเตรียมที่จะประกาศเรื่องนี้วันนี้ แต่ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นกลับพูดออกมาก่อน กลายเป็นว่าเยี่ยหวันหวั่นเป็นฝ่ายทิ้งเขา…

ภายใต้ความตื่นเต้น กู้เยว่เจ๋อคว้าข้อมือเยี่ยหวันหวั่นมาบีบไว้ “เยี่ยหวันหวั่น! คุณพูดอะไร?”

สีหน้าเยี่ยหวั่นหหวันไม่แสดงอาการตกใจอะไรทั้งสิ้น พูดเสียงเย็นชา “คุณกู้ ฉันเข้าใจความโกรธของคุณ แต่ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่มีความรู้สึกต่อคุณอีกแล้ว รบกวนให้สำรวมตัวเองด้วย อย่าทำน่าเกลียดต่อหน้าแขกทุกคนเลย”

คำพูดเยี่ยหวันหวั่น พูดผ่านไมโครโฟนดังเข้าไปในหูของทุกคน

“เธอ…”

เขาโวยวายน่าเกลียด?

กู้เยว่เจ๋อโมโหจนหายใจติดขัด “เยี่ยหวันหวั่น แกล้งทำเป็นปล่อยเพื่อที่จะจับผม? คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะหันมามองคุณมากขึ้นหรือ? คุณให้ค่าตัวเองมาไปแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นดึงมือกลับ หมุนข้อมือ พูดเสียงเรียบ “คุณกู้ คนที่ให้ค่าตัวเอง เกรงว่าจะเป็นคนอื่น ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณแล้วจริงๆ ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”

สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นดูสงบนิ่งมาก บทที่มองกู้เยว่เจ๋อก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ในสายตาคนอื่นดูแล้วไม่เหมือนโกหก

“มีคนที่ชอบ…” ฟังประโยคนี้ ไม่รู้กู้เยว่เจ๋อคิดอะไรได้ สีหน้าแข็งทื่อทันที

หรือว่า…

เยี่ยหวันหวั่นมองสีหน้ากู้เยว่เจ๋อ แล้วพูดต่อ “ในที่สุดคุณกู้ก็คิดออกแล้ว? คนนั้นคุณก็เคยเจอมาก่อน ฉันคิดว่า คุณคงไม่อยากจะบังคับให้ฉันพูดชื่อเขาต่อหน้าทุกคน”

บทที่เยี่ยหวันหวั่นพูดคำพูดพวกนี้ มือถือในมือเธอส่องสว่างขึ้นมา โชว์ให้เห็นสถานะการโทรออก

…………………………………………………