บทที่ 387 สติแตกจริงๆ

ประเทศ B

เครื่องบินส่วนตัวลงจอดบนลานจอดเครื่องบินได้อย่างมั่นคง

คณะเดินทางมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่พัก คืนนี้จะพักผ่อนกันสักหน่อย

สถานการณ์การเมืองของประเทศ B ในตอนนี้ไม่สงบนัก พวกซือเยี่ยหานจึงไม่อาจเดินทางทางอากาศไปสถานที่ที่ต้องการจะไปได้ ทำได้เพียงนั่งรถไป การเดินทางใช้เวลาประมาณสามวัน

เดินทางสามวันเต็มๆ สถานการณ์ของเมืองระหว่างทางก็ไม่อาจรับประกันได้ พวกเขาแต่ละคนล้วนผ่านการฝึกฝนมา ย่อมไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ แต่หากพาเยี่ยหวันหวั่นที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงเรื่องมากจุกจิกมาด้วย ในใจของทุกคนจึงยากที่จะไม่เกิดความไม่พอใจ

ถึงอย่างไรการเจรจาธุรกิจครั้งนี้ก็สำคัญมาก ไม่อาจให้เกิดความผิดพลาดใดได้

เมื่อถึงโรงแรม ซือเยี่ยหานก็เริ่มเข้าสู่โหมดทำงาน

เยี่ยหวันหวั่นเท้าคางหมอบอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา “ทำงาน! ทำงาน! รู้จักแต่ทำงาน! โน้ตบุ๊กเก่าๆ เครื่องนั้นน่ามองกว่าฉันเหรอ”

การพิมพ์คีย์บอร์ดของซือเยี่ยหานยังคงดำเนินต่อไป เพียงเหลือบมองหญิงสาวแวบหนึ่ง จากนั้นก้มศีรษะหอมที่แก้มของเธอ นับเป็นการปลอบโยน

สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นคล้ำลงทันที อย่าทำแบบขอไปทีแบบนี้ได้ไหม? กำลังไล่หมาไล่แมวอยู่หรือไง?

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าจริงจังจ้องเขา “ฉันต้องการจูบดูดดื่ม สามนาทีแบบนั้น!”

มือที่เคลื่อนไหวอยู่ของซือเยี่ยหานหยุดลง ท่ามกลางความเย็นเยือกราวกับมีไฟซุกซ่อนอยู่ เขาจ้องหญิงสาวข้างกาย จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “รอฉันทำงานเสร็จก่อน”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูดแล้ว

รอ น้อง คุณ สิ!

เยี่ยหวันหวั่นสติแตกแล้วจริงๆ

เพื่อให้เขาพักผ่อนสักหน่อย เธอพยายามสุดชีวิตแล้วจริงๆ ผลลัพธ์คือคำตอบของหมอนี่ทำให้เธอแทบกระอักเลือด!

หมอนี่ทำงานสุดชีวิตขนาดนี้เพื่ออะไรกัน?

เธอรู้สึกอยู่ตลอดว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างคอยวิ่งตามอยู่ข้างหลังซือเยี่ยหาน

แต่ว่า อะไรกันแน่ที่สามารถข่มขู่ปีศาจร้ายได้?

ชีวิตนี้อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าถ้าตัวเองอยู่อย่างนี้ต่อไปต้องอกแตกตายแน่นอน จึงวิ่งออกจากห้องไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง

ทำไมเธอต้องโกรธด้วย…

ตัวเขาอยากทำแบบนี้ อย่างไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ…

ขณะที่เดินมาถึงโถงใหญ่ เยี่ยหวันหวั่นเห็นพวกหลิวอิ่ง

เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นมาเดินเล่นที่ห้องโถงใหญ่ ใบหน้าหลิวอิ่งพลันดำคล้ำ “คุณหนูเยี่ย กลางค่ำกลางคืนที่ประเทศ B ไม่ปลอดภัย คุณกลับไปอยู่ที่ห้องอย่าออกไปไหนซี้ซั้วจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาพวกเราต้องแบ่งคนไปช่วยคุณ”

เยี่ยหวันหวั่นหงุดหงิดอยู่พอดี ได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะทีหนึ่ง “หัวหน้าทีมหลิวอิ่ง คำพูดนี้ฉันขอคืนให้นาย ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดแล้ว คืนนี้นายมีเคราะห์จะเสียเลือด นายอยู่แต่ในห้องอย่าไปไหนซี้ซั้วจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นถ้าทำให้เรื่องล่าช้า เป็นตัวถ่วงทุกคนคงจะไม่ดีแน่”

“เฮอะ ผมมีเคราะห์จะเสียเลือด? กลัวว่าคุณต้องผิดหวังแล้วล่ะ!” ใบหน้าหลิวอิ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ลูกน้องหลายคนข้างกายหลิวอิ่งได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่นก็พากันส่ายหน้า รู้สึกว่าน่าขัน

“เฮ้อ คุณหนูเยี่ย ครั้งสุดท้ายที่หัวหน้าทีมพวกเราเสียเลือดก็เมื่อสามปีที่เลยนะครับ!”

“ใช่แล้ว ด้วยฝีมือของหัวหน้าทีมเรา ไม่มีใครเข้าถึงตัวเขาได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทำให้เขาบาดเจ็บจนเสียเลือดหรอกครับ”

“เคราะห์เสียเลือดอะไร เรื่องเหลวไหลทั้งนั้น…”

เยี่ยหวันหวั่นหาวหวอด มองไปทางคนเหล่านั้นอย่างเกียจคร้าน “ฉันดูดวงแม่นมากเลยนะ ในเมื่อพวกนายไม่เชื่อ ก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ”

หลังจากเยี่ยหวันหวั่นเดินจากไป กลุ่มคนในห้องโถงพากันหัวเราะขำขัน

“ฮ่าๆๆ บอกว่าหัวหน้าของพวกเรามีเคราะห์จะเสียเลือดซะด้วย นี่เป็นโจ๊กที่ขำที่สุดเท่าที่ได้ยินในปีนี้เลย!”

“ใช่ๆ! มุกนี้ฉันขำได้ทั้งปีเลยนะ”

……………………………………………………………..

บทที่ 388 ดูดวงแม่น

เยี่ยหวันหวั่นเดินเตร่อยู่รอบหนึ่ง พบว่าใกล้ๆ มีชายหาด จึงไปเดินผ่อนคลายอารมณ์เสียหน่อย

ที่ริมชายหาดมีหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นขึ้นไปนั่งกอดเข่าด้านบน พลางเหม่อมองคลื่นทะเลที่หมุนเวียนซัดเข้ามา

ทันใดนั้นก็เกิดความสับสนวูบหนึ่ง…

หลังจากมีชีวิตใหม่ ที่ผ่านมาแผนของเธอคือการทำให้ซือเยี่ยหานสงบลงชั่วคราว จากนั้นหาวิธีเป็นอิสระ ใช้ชีวิตที่เป็นของเธอเอง

แต่ว่าตอนนี้ ในขณะที่ไม่ทันรู้ตัว ความเกี่ยวพันของชีวิตเธอกับคนคนนั้นกลับมากขึ้นทุกที แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่อาจแยกแยกหรือทำให้ชัดเจนได้ว่าอนาคตของตนจะเป็นอย่างไรกันแน่

เยี่ยหวันหวั่นนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น แล้วผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ห่างออกไปไม่ไกล เสียงโทรศัพท์ของบอดี้การ์ดหญิงที่แอบตามคุ้มครองเยี่ยหวันหวั่นพลันดังขึ้น เธอขานรับอย่างเคารพทันที รายงานตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ให้คนปลายสายรับรู้

ไม่ช้า ร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งก็เดินไปทางก้อนหิน โน้มตัวลงอุ้มหญิงสาวขึ้นมา

คงเพราะรู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคย เยี่ยหวันหวั่นเขยิบตัวซุกในอ้อมอกของชายหนุ่มเองทันที ปากบ่นพึมพำว่า “เกินไป…เกินไปแล้ว…คิดจะให้ฉันเป็นหม้ายหรือไง?”

“ไม่มีทาง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบ

“โกหก…คนโกหก…”

ชาติก่อนถ้าพวกเขาไม่ได้หย่ากัน ผลสุดท้ายเธอต้องได้เป็นแม่หม้ายแน่นอน…

…

เช้าวันถัดมา ตอนเยี่ยหวันหวั่นตื่นขึ้นก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพักของโรงแรมแล้ว

ซือเยี่ยหานไม่ได้อยู่ข้างๆ แปดสิบเปอร์เซ็นต์คงไปประชุมกับคนระดับสูงพวกนั้นแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นกุมขมับอย่างจนปัญญา เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปทานข้าวที่ห้องอาหารชั้นล่าง

กับศัตรูโลกมักกลมเสมอ

เธอเพิ่งจะเดินเข้าไปก็เห็นหลิวอิ่งกับทีมบอดี้การ์ดของเขาทานอาหารอยู่เช่นกัน

เมื่อบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ทั้งหลายเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินเข้ามาทางประตู การทานอาหารหยุดชะงักทันที

ดวงตาทุกคู่มองไปที่เยี่ยหวันหวั่นอย่างพร้อมเพรียง แววตานั้นยากที่จะอธิบาย

เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้น คิ้วพลันขมวดเบาๆ จากนั้นสายตาของเธอเบนไปทางหลิวอิ่งซึ่งอยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้นตามสัญชาตญาณ

จากนั้นเธอก็เห็น…

หลิวอิ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร สวมชุดดำทั้งตัวตามปกติ สีหน้าไม่น่ามองเหมือนที่ผ่านมา คงเพราะรู้ว่าวันนี้หัวหน้าทีมอารมณ์ไม่ดี ลูกน้องรอบตัวเขาจึงไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย

หลังจากเห็นเยี่ยหวันหวั่น สายตาของทุกคนล้วนมองไปที่ศีรษะของหัวหน้าทีมทันใด…

เมื่อเยี่ยหวันหวั่นมองตามสายตาของทุกคนไปจึงเห็นชัดว่า…ศีรษะของหลิวอิ่งมีผ้าพันแผลพันอยู่ บนผ้าพันแผลมีเลือดสีแดงซึมออกมา…

เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้น อารมณ์ที่ขุ่นมัวมาทั้งวันพลันดีขึ้นมาก เธอเดินนวยนาดเข้าไป ซ้ำยังจงใจเลือกนั่งโต๊ะตรงข้ามกับหลิวอิ่ง มือข้างหนึ่งเท้าคาง ชื่นชมผ้าพันแผลบนหน้าผากของหลิวอิ่ง “โอ๊ะโอ ฉันตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย นี่มันหัวหน้าทีมหลิวอิ่งผู้มากฝีมือของเราที่ไม่เสียเลือดมาสามปีแล้วไม่ใช่เหรอ? ถูกคนตีจนหัวแตกได้ไง! ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี่ย?”

หน้าหลิวอิ่งดำคล้ำเสียจนดำกว่ากาแฟในมือของเขาหลายส่วน ช้อนในมือถูกบีบจนเบี้ยวไปแล้ว

บอดี้การ์ดที่พูดจาล้อเลียนเยี่ยหวันหวั่นเมื่อคืนนี้ต่างพากันก้มหน้า กระแอมเล็กน้อย รู้สึกแสบร้อนที่หน้ากันเป็นแถบ

ใครจะไปคิดว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดจะเป็นจริง!

นี่มันเรื่องเหลวไหลทั้งเพ!

เยี่ยหวันหวั่นมองผู้ชายที่เหมือนนกกระทาพวกนั้น แค่นหัวเราะฮึๆ “ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันดูดวงแม่น? เป็นไง มีใครอยากให้ฉันช่วยดูดวงร้ายดีให้ไหม ลดให้พวกนายยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลยนะ”

…………………………………………………………..