บทที่ 591 สงสัย

“อ้อ งั้นก็ได้ครับ!” กงซวี่พูดอย่างผิดหวังมาก

แต่น่าสงสัยจริงๆ นะ…

นอกจากเสี่ยวมี่เจี้ยนแล้ว คนที่เขาอยากเจอมากที่สุดก็คือแฟนสาวของพี่เยี่ยที่ล่ำลือกันกว่าสวยมากคนนี้…

เฮ้อ ไม่รู้ว่าเมื่อไรพี่เยี่ยจะทิ้งอคติที่มีต่อเขาแล้วแนะนำเสี่ยวมี่เจี้ยนให้เขารู้จัก

พูดไปแล้วก็ประหลาด เขาติดต่อเครือข่ายคนที่เขารู้จักทั้งหมด รวมทั้งเส้นสายของเยี่ยไป๋ แต่กลับไม่พบเสี่ยวมี่เจี้ยนคนนี้เลย

ตอนนี้ฟางเส้นเดียวที่เหลืออยู่ก็มีแค่ที่เยี่ยไป๋แล้ว

ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอรักแท้ คิดไม่ถึงว่าสวรรค์กลับทรมานเขาแบบนี้…

เส้นทางความรักของเขาทำไมถึงได้ขรุขระขนาดนี้นะ!

“อืม งั้นแค่นี้ รีบนอน นอนดึกผิวเสียหมด”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็วางสาย เพิ่งวางสายไป จู่ๆ เอวก็โดนกอดรัด ลมหายใจอุ่นๆ ใกล้เข้ามา

เยี่ยหวันหวั่นหันมองคนข้างๆ “ปลุกคุณตื่นเหรอคะ?”

“ใครโทรมา” ชายหนุ่มน้ำเสียงงัวเงีย กึ่งหลับกึ่งตื่น

“กงซวี่โทรมา ตะชวนฉันกินข้าว เลื่อนเขามาเดือนกว่าแล้ว ถ้าไม่ไปอีกต้องระเบิดลงแน่ นายคนนี้เริ่มสงสัยคุณแล้ว จะให้ฉันพาแฟนไปให้ได้ ฉันจะพาคุณไปได้ยังไงล่ะ…”

ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นประชด ซือเยี่ยหานหน้านิ่งไป คิ้วขมวดเล็กน้อย ทันใดนั้นก็พบว่าเหมือนตัวเองขุดหลุมใหญ่ให้ตัวเองตกไปตั้งแต่แรก

ถ้าเยี่ยหวันหวั่นยังปลอมตัวเป็นผู้ชายอยู่ในวงการบันเทิงอยู่ เขาก็จะไม่มีวันได้ปรากฏตัวอย่างเปิดเผยต่อหน้าผู้คน…

สีหน้าซือเยี่ยหานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เยี่ยหวันหวั่นกลับเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หลังเงียบไปสักพักก็พูดขึ้นมา “ที่จริง ถ้าพวกเราอยากเปิดตัวต่อหน้าคนอื่นก็มีวิธีอยู่!”

ซือเยี่ยหานเหลือบมองเธอ

เยี่ยหวันหวั่นขยิบตาให้ “ถ้าเกิดว่า… ฉันเปิดตัวว่าเป็นเกย์เป็นยังไง?”

ซือเยี่ยหานเงียบไป

เยี่ยหวันหวั่นขบคิดอีก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตรงไหนไม่ชอบมาพากล “ไม่ถูกสิ ถ้าฉันเป็นเกย์ ก็หมายความว่า… คุณก็เป็นเกย์ด้วย?”

ซือเยี่ยหานหรี่ตาใส่เธอ ทำท่าทางสื่อว่า ‘เพิ่งรู้เหรอ’

…..

หลายวันผ่านไป ที่บาร์ไฮเอนด์แห่งหนึ่ง

ชั้นสองแทบทั้งชั้นโดนกงซวี่เหมาหมด นอกจากแขก VIP แล้ว คนอื่นไม่สามารถเข้าได้

ในงานมีแต่กลุ่มหนุ่มหล่อสาวสวยในวงการบันเทิง ดีเจกำลังเล่นเพลงเสียงดังเร้าใจ ทำเอาคนเมามันตาลาย

กงซวี่นั่งไขว่ห้างดื่มเหล้าอยู่บนโซฟา นานๆ ทีจะมองไปทางบันได คนด้านข้างชวนเขาคุยก็ตั้งใจฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ท่าทางเหม่อลอย

ในบาร์คนเริ่มมากขึ้นทุกที พวกลั่วเฉินและหานเซี่ยนอวี่ต่างก็มากันแล้ว

เยี่ยไป๋ยังไม่มา

กงซวี่ส่งข้อความไปหานับไม่ถ้วน ในที่สุดก็รู้ว่าเขาเที่ยวกับแฟนเสร็จแล้ว อยู่ระหว่างทางกำลังมา

“ไฮ เด็กๆ คิดถึงผมไหม” ถังซิงหั่วที่ใส่เสื้อคว้านคอลึกจนน่าเกลียดเดินเข้ามา

พอเห็นถังซิงหั่ว กงซวี่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาส่งข้อความหัวเสียทันที “ถัง ซิง หั่ว! นายมันคนทรยศ! ยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก!”

“หา? ฉันทำไม” ถังซิงหั่วโดนด่าจนทำหน้ามึนงง

กงซวี่แสดงสีหน้าเจ็บปวด “นายยังแกล้งไม่รู้เรื่องอีก! ถึงกับได้รับเสนอชื่อนักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยมรางวัลจินหลาน! นี่มันดูถูกกันชัดๆ ดูถูกกัน! ที่บอกว่าเป็นพี่น้องจะอยู่เคียงข้างกัน โดนด่าด้วยกันไม่หันหลังกลับล่ะ?”

กงซวี่และถังซิงหั่วทั้งสองคนเข้ากันได้ดี เกิดเป็นลูกคนรวยเหมือนกัน ฝีมือการแสดงก็ห่วยแตก ตอนนี้ถังซิงหั่วได้รางวัลนักแสดงสมทบชาย จู่ๆ กลับคำที่เคยพูดไว้ ในสายตาของกงซวี่ย่อมเป็นคนทรยศอยู่แล้ว

………………………………………………………………

บทที่ 592 ผู้ชายคนนี้เป็นใคร

ถังซิงหั่วรู้สึกผิดขึ้นมาทันที กระแอมแล้วพูดว่า “นี่โทษฉันไม่ได้นะ! ทั้งหมดเป็นเรื่องบังเอิญ! เรื่องบังเอิญ! ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันไหม จะไปรู้ได้ยังไงว่าจะได้รับเสนอชื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ…”

ถังซิงหั่วพูดไปก็รู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล จู่ๆ ก็พูด “ไม่ใช่สิ นายก็ได้รับการเสนอชื่อนักแสดงหน้าใหม่ยอดเยี่ยมไม่ใช่เหรอ แล้วยังมีหน้ามีด่าฉันอีก!”

กงซวี่แย้งอย่างชอบธรรม “เหมือนกันที่ไหน ฉันได้รับเสนอชื่อก็โดนด่าเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ แล้วยังโดนด่าหนักกว่าเดิมด้วย! แต่นายล่ะ! ฉันไม่สน! นายมันคนทรยศ! ถึงกับแอบไปเรียนการแสดงลับหลังฉัน! ฉันเห็นธาตุแท้นายหมดแล้ว! นายทำผิดต่อฉัน! ทำผิดต่อแฟนคลับ! ทำผิดต่อคืนวันที่ผ่านมาของพวกเราใช่ไหม?”

กงซวี่กำลังพูดแขวะไม่จบสิ้น ผู้คนรอบๆ ก็พลันมองไปทางบันไดแล้วกระซิบกันเสียงเบา

ลั่วเฉินที่อยู่ตรงมุมก็ลุกขึ้นยืน “พี่เยี่ย…”

เมื่อเห็นร่างคุ้นเคยที่รูปร่างดีสง่าผ่าเผยอยู่ไม่ไกล กงซวี่ตกใจจนขวัญหายทันใด ดึงมือถังซิงหั่วมาจับไว้ “ซิงหั่ว! เพื่อนรักของฉัน! ดีใจด้วยที่นายได้เสนอชื่อนักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม ฝีมือการแสดงพัฒนาไปไกล! นายเป็นความภาคภูมิใจของฉัน เป็นอนาคตของฉัน! ฉันจะเรียนรู้จากนาย ฝึกฝนการแสดงของตัวเองให้ดี จะพยายามเป็นนักแสดงที่มีความสามารถเหมือนนายให้ได้…”

“อ้าว? พี่เยี่ย! พี่เยี่ย! พี่มาแล้ว!”

กงซวี่ทำท่าเหมือนเพิ่งรู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นมาถึง ปล่อยมือถังซิงหั่ว เบียดลั่วเฉินออกไป แล้วรีบวิ่งเหยาะๆ ไปต้อนรับ ก่อนจะพาอีกฝ่ายมานั่งตรงที่นั่งข้างตัวเอง

ต่อจากนั้นรีบดึงถาดผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าหานเซี่ยนอวี่มา ถือมาตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ยเชิญนั่ง พี่เยี่ยกินผลไม้ครับ!”

ถังซิงหั่วที่เห็นสีหน้าซึ่งเปลี่ยนไปเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือพูดไม่ออก

ไอ้หมอนี่…

ฝึกเล่นละครบ้าอะไร เขามองว่าฝีมือการแสดงก็ดีมากอยู่แล้วนี่! ปรับเปลี่ยนสีหน้าแบบนี้!

ตอนแรกที่กงซวี่เปลี่ยนผู้จัดการเขายังคิดว่าไม่มีอะไร อย่างไรก็ไม่ใช่การเปลี่ยนผู้จัดการครั้งแรก คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีวันที่กงซวี่โดนคุมจนอยู่หมัด…

ผู้จัดการที่ดูไปแล้วอายุน้อยคนนี้ หน้าตายังดีกว่าศิลปินอีก ค่อนข้างน่าสนใจจริงๆ

หลังจากเห็นท่าทีของกงซวี่ที่มีต่อเยี่ยหวันหวั่น นักแสดงในงานไม่น้อยต่างก็มีความคิดเช่นเดียวกัน แต่ละคนอ้าปากค้างแทบจะช็อค

ชายหนุ่มที่เชื่อฟังว่านอนสอนง่ายคนนี้ ใช่กงซวี่หนุ่มน้อยหัวดื้อไร้เหตุผลจริงเหรอ?

“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร” มีคนถามหานเซี่ยนอวี่

หานเซี่ยนอวี่มองทางเยี่ยหวันหวั่น ขำเบาๆ แล้วตอบ “ผู้จัดการของกงซวี่”

“อ้อ…ที่แท้เขาก็คือผู้จัดการคนใหม่ของกงซวี่…”

“ถึงกับทำให้กงซวี่เชื่องได้ เก่งกาจมาก!”

อันที่จริงเยี่ยหวันหวั่นได้ยินตอนกงซวี่ด่าถังซิงหั่วแล้ว ตอนนี้เห็นกงซวี่พูดจาหลอกลวงหน้าตาเฉยก็รู้สึกพูดไม่ออก แต่ก็ไม่สามารถแฉเขาได้

เวลานี้ กงซวี่กำลังล้อมหน้าล้อมหลังเยี่ยหวันหวั่น เอาใจใส่ไม่หยุดหย่อน “พี่เยี่ยพี่ดื่มไวน์ไหม ไวน์ขาวหรือไวน์แดงดี ผมเอาไวน์แดงมาจากบ้านเลย รอยัลซาลูทปี 82!”

เยี่ยหวันหวั่นพูด “ไม่เป็นไร ฉันไม่ดื่มไวน์ เอาเครื่องดื่มอะไรมาก็ได้แก้วหนึ่งพอ”

“งั้นพี่เยี่ย ผมเรียกเด็กมานั่งเป็นเพื่อนพี่นะ? พี่ชอบแบบไหน” กงซวี่ถามอีก

ในความคิดของนายกงซวี่นี่ ไม่มีแนวคิดที่ว่ามีแฟนแล้วห้ามออกนอกลู่นอกทางเลย

ถ้าเธอมีน้องสาว ไม่มีทางที่จะแนะนำให้ผู้ชายแบบนี้หรอก

สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นยิ่งมึนตึงเข้าไปใหญ่ “ไม่จำเป็น”

………………………………………………….