บทที่ 733 มีอยู่มากมาย

หม่าปิงตบเข่าฉาด พูดว่า “หินยักษ์หนักหนึ่งร้อยห้าสิบกิโลฯ หนึ่งร้อยล้านกว่าหยวน…หลังจากผ่าออกมาแล้ว ด้านในไม่มีอะไรสักอย่าง เศรษฐีคนนั้นกระโดดลงจากตึกสูงสามสิบกว่าชั้นในวันนั้นเอง น่าอนาถมาก…”

เยี่ยหวันหวั่นทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้ หยกดิบก้อนหนึ่งก็เป็นแบบนี้ ต่อให้มีฝีมือเฉพาะด้านเต็มเปี่ยมขนาดไหน ก็ไม่กล้าพูดว่าจะได้ผลลัพธ์ที่คุ้มค่าพอ แน่นอนว่าเทียบกับคนธรรมดาแล้ว นั่นยังดีกว่ามาก

ในเมือง H มีสถานการณ์ที่เหมือนกับเศรษฐีคนนั้นเกิดขึ้นมากมาย

ชาติก่อน ฉินรั่วซีเตรียมตัวไปมากขนาดไหน?

แต่สุดท้ายกลับคว้าน้ำเหลว ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลซือมีเงินทุนมหาศาล เปลี่ยนไปทำธุรกิจอย่างอื่นได้ ขาดทุนแบบนี้เกรงว่ามีแต่จะจบเห่โดยทำอะไรไม่ได้

หม่าปิงเล่าเรื่องเมือง H ให้เยี่ยหวันหวั่นฟัง พร้อมทั้งพาพวกเยี่ยหวันหวั่นไปยังโรงแรมที่ดีที่สุดในเมือง H หลังจากพาทุกคนเข้าที่พักแล้วก็จากไปทันที

เยี่ยหวันหวั่นให้เฟิงเสวียนอี้กับสืออีพักผ่อนหนึ่งวัน

พอถึงห้องในโรงแรม เยี่ยหวันหวั่นจัดกระเป๋าเดินทางเสร็จแล้วก็ยืนอยู่ข้างหน้าต่างยาวติดพื้นของโรงแรม มองผู้คนรถราที่อยู่ด้านล่างตึกสูง เหมือนกับครุ่นคิดอะไรอยู่

เมือง H ของพม่า นอกจากวัฒนธรรมธุรกิจพนันหยกที่เจริญแล้ว อย่างอื่นกลับวุ่นวายมาก

เมือง H ตั้งอยู่ทางเหนือของพม่า นับเป็นบริเวณล่อแหลม ถึงขั้นที่มีโจรติดอาวุธอยู่ไม่น้อย

เมืองที่สับสนอลหม่านเมืองหนึ่งครอบครองโชคลาภอันยิ่งใหญ่ไว้ เรียกได้ว่าทั่วทั้งเมืองคือทองคำ หากไม่ระวังแม้แต่นิดเดียว อาจตายที่นี่ไม่ได้กลับบ้านเกิด

อันตรายกับโชคมักอยู่ร่วมกัน ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีสำหรับนักพนันหยก

เพียงแต่ว่าสถานที่ดีๆ แห่งนี้กลับฝังกระดูกของคนที่สิ้นเนื้อประดาตัวไว้มากมายแล้ว..

“ตูม!”

เสียงหนึ่งดังสนั่น ดึงเยี่ยหวันหวั่นกลับสู่ความจริงทันที

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว สายตามองไปยังที่มาของเสียง

ประตูห้องที่ตอนแรกแข็งแรง ตอนนี้ถูกกระแทกจนเกิดเสียงดัง

“ตูม!”

แต่ว่าแค่ไม่กี่พริบตา ประตูของห้องสวีทของโรงแรมก็ถูกคนพังแล้ว

พริบตาที่ประตูถูกทำลาย คนหนุ่มสามสิบสี่คนก็ก้าวเข้ามาในห้องของเยี่ยหวันหวั่น

คนหนุ่มเหล่านี้ล้วนเป็นนักเลงหัวไม้ ในมือถืออาวุธ ผู้นำคือชายหญิงวัยกลางคนจากบนเครื่องบิน

“นังผู้หญิงคนนี้แหละ!” หญิงวัยกลางคนเห็นเยี่ยหวันหวั่นด้านหน้ากระจกยาวระพื้นก็ชี้นิ้วตะโกน

พูดจบหญิงวัยกลางคนก็พุ่งเข้าไปอย่างดุร้าย เงื้อมือตบใส่เยี่ยหวันหวั่นทันใด

“หมับ!”

แต่ในอึดใจที่หญิงวัยกลางคนฟาดมือลงไป เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าสงบนิ่ง จับข้อมือหญิงวัยกลางคนไว้ได้อย่างง่าย

มือของหญิงวัยกลางคนถูกเยี่ยหันหวั่นหยุดไว้กลางอากาศ

“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ?!” หญิงวัยกลางคนถลึงมองเยี่ยหวันหวั่น “วันนี้ฉันเอาเธอตายแน่!”

พอได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยหวันหวั่นตาเป็นประกายเย็นเยียบ ยกมือขึ้นตบปากหญิงวัยกลางคน

เสียงเพียะดังชัดเจน สะท้อนไปทั่วห้อง

บนแก้มของหญิงวัยกลางคนถูกประทับด้วยรอยมือห้านิ้วสีแดงสด

“กล้าตบฉันเหรอ?!” หญิงวัยกลางคนตกตะลึงเพราะถูกเยี่ยหวันหวั่นตบ รู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง

“พ่อแม่เป็นแบบนี้ มิน่าลูกถึงได้เป็นแบบนั้น” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยอย่างเฉยชา

“นังชั่ว!” หญิงวัยกลางคนสบถด่า

หลังจากเสียงขาดลง เยี่ยหวันหวั่นก็ตบหน้าหญิงวัยกลางคนอีกรอบ

ไม่มีใครคิดถึงเลยว่าหญิงสาวที่ดูอ่อนแอจะมีความกล้ามากขนาดนี้ การตบสองครั้งทำให้คนที่ติดตามหญิงวัยกลางคนเข้ามางงงวยกันเล็กน้อย

—————————————————————-

บทที่ 734 ผลลัพธ์เหนือความคาดหมาย

“ฆ่ามันซะ!” ชายวัยกลางคนได้สติก่อน หันไปรอบๆ แล้วตะโกนขึ้นทันที

ได้ยินดังนั้น คนหนุ่มหลายสิบคนกรูกันเข้าหาเยี่ยหวันหวั่นในพริบตา

เยี่ยหวันหวั่นมองคนที่ห้อมล้อมเข้ามาอย่างเย็นชา ดวงตาไม่เกิดอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

“ฆ่ามันซะ!” หญิงวัยกลางคนกุมแก้มตัวเองกรีดร้องเสียงแหลม

ผู้หญิงคนนี้กล้าตบเธอ!

ตอนนี้ คนหนุ่มเหล่านั้นทำท่าจะพุ่งใส่เยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

แต่ว่ายังไม่ทันได้ลงมือ ร่างสิบกว่าร่างก็ถลันเข้ามาในห้อง

พวกสืออีและเฟิงเสวียนอี้บอดี้การ์ดลับสิบกว่าคนปราดเข้ามา เห็นเยี่ยหวันหวั่นถูกล้อมอยู่ด้านใน

สีหน้าของสืออีเคร่งขรึมลงทันที ห้องของเขาอยู่ติดกับห้องเยี่ยหวันหวั่น เมื่อครู่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวด้านนี้ รู้สึกได้ถึงความผิดปกติจึงพาคนมา ไม่นึกว่า…สามีภรรยานิสัยเสียบนเครื่องบินคู่นั้นจะเอาคนมา

สืออีตะโกนอย่างเดือดดาล

“พวกแกรนหาที่ตายเหรอ?!”

ชายวัยกลางคนมองพวกของสืออีที่ถลาเข้ามาในห้อง ใบหน้าไร้ความกริ่งเกรง กลับหัวเราะอย่างเย็นชา “รนหาที่ตาย? คนที่รนหาที่ตายเป็นขยะอย่างพวกแกมากกว่า ที่นี่คือเมือง H ประเทศพม่า! เป็นถิ่นของข้าโว้ย! พวกแกเป็นใครวะ! เป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนก็ต้องก้มกราบข้า!”

คนหนุ่มหลายสิบคนที่ชายวัยกลางคนพามามองพวกสืออีพร้อมกับยิ้มเย็นชา

เกรงว่าชาวต่างชาติโง่เง่ากลุ่มนี้จะไม่รู้สถานะของชายวัยกลางคน ว่ากันว่าเขาเป็นหูตาที่สวี่อี้พ่อบ้านตระกูลซือแห่งประเทศ Z วางไว้ในเมือง H ของพม่า มีกำลังคนอยู่ในเมือง H

คนต่างชาติกลุ่มนี้โชคร้าย หาเรื่องใครไม่หา ดันไปหาเรื่องชายวัยกลางคนคนนี้ ไม่ใช่ว่ารนหาที่ตายหรอกเหรอ?

ดวงตาของสืออีหยีเล็ก มองชายวัยกลางคนที่จองหอง สีหน้าเคร่งขรึมถึงขีดสุด

“จัดการซะ!”

สืออีไม่สนใจว่าจะมากี่คน พาบอดี้การ์ดลับสิบกว่าคนกระโจนเข้าไป

บอดี้การ์ดลับเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี นักเลงหนุ่มหลายสิบคนนั้นเป็นแค่กลุ่มอีกาชั่วร้าย พอเจอ บอดี้การ์ดลับเหล่านี้จะสู้ได้ที่ไหน

ครู่ต่อมา นักเลงหนุ่มหลายสิบคนนั้นนอนกองกับพื้น ส่งเสียงโอดโอยระงม ไหนเลยจะยังยโสโอหังเหมือนเมื่อครู่อีก?!

พอเห็นคนหลายสิบคนที่ตนนำมาถูกอัดร่วงใน+พริบตาเดียว ความยโสบนใบหน้าสองสามีภรรยาวัยกลางคนก็แข็งทื่อแล้วพังทลายลง

“เป็นคนฝึกวิชาต่อสู้เหรอ?”

ชายวัยกลางคนอึ้งอยู่กับที่ คนสิบกว่าคนนี้แต่ละคนมีฝีมือไม่ธรรมดา นักเลงหัวไม้ที่เขาพามาอย่าว่าแต่ขัดขืนเลย ถูกอัดจนนอนหมอบกับพื้นหมด สู้ไม่ได้เลยสักนิดเดียว…

หญิงวัยกลางคนร้องเสียงแหลม “ไอ้พวกคนตาถั่ว! พวกเราเป็นคนของตระกูลซือประเทศ Z พวกแกลองแตะเราแม้แต่ปลายขนดูสิ!”

พริบตาที่เสียงของหญิงวัยกลางคนผู้นั้นจบลง

พวกสืออีพลันตกตะลึง

ประเทศ Z…

ตระกูลซือ?!

หญิงวัยกลางคนเห็นดังนั้น ก็นึกว่าชื่อตระกูลซือหยุดพวกสืออีไว้ได้ จึงเพยิดหน้าให้ชายวัยกลางคนอย่างได้ใจทันที

ชายวัยกลางคนกลับมาหยิ่งผยองเหมือนเดิม หัวเราะเสียงเย็นใส่คนทั้งสิบเอ็นคน พูดว่า “ไม่ว่าพวกแกจะเป็นใคร เมื่อมาหาเรื่องฉัน พวกแกไม่มีจุดจบที่ดีแน่เว้ย!”

แต่ว่าสายตาที่พวกสืออีมองไปยังสามีภรรยาคู่นี้กลับประหลาดยิ่งกว่าเดิม

เยี่ยหวันหวั่นทางด้านข้าง ‘ตกใจ’ เพราะชื่อที่อีกฝ่ายพูดออกมาไปแล้ว

…………………………………………………..