บทที่ 737 ทหารรับจ้างห้าหน่อ

หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูด “ฮัลโหล เถ้าแก่คนไหนครับ จะให้ไปขนอิฐเหรอครับ?”

เยี่ยหวันหวั่นงงงัน ขนอิฐ?

“ฉันเยี่ยโหย่วหมิงเอง” เยี่ยหวันหวั่นนวดหัวคิ้ว นี่มันใครอีกล่ะเนี่ย

“อ้อ…เถ้าแก่เยี่ยนี่เอง ใช้เบอร์ใหม่เหรอครับ จะให้ผมไปขนอิฐเหรอ” เสียงของหนุ่มกรรมกรต่างชาติฟังดูเร่งร้อนอยู่บ้าง

“ไม่…ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่อยากถามว่านี่เบอร์ของคุณใช่ไหม…” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ เธอโทรศัพท์หานักพรตหนุ่มคนนั้นแท้ๆ

“อ้อ นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ผมหรอก!” หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูด “เจ้าคนต้มตุ๋น โทรศัพท์นายน่ะ!”

“ไอ้บ้านี่ เอาโทรศัพท์ฉันไปทำอะไร นึกว่าทำหายไปซะแล้ว เกิดมีลูกค้าโทรมาอยากให้ฉันไปทำนายให้ล่ะ แค่ฉันทำครั้งเดียวก็เท่ากับอิฐที่นายขนเดือนหนึ่งแล้ว ชดเชยไหวไหม!”

“ฮัลโหล ผมนักพรตใจบริสุทธิ์ จะดูฮวงจุ้ยหรือทำนายดวง คุณจะมาหาหรือให้ผมไปหา ถ้าให้ผมไปหาต้องเก็บค่าเดินทางด้วยนะ” นักพรตใจบริสุทธิ์พอรับโทรศัพท์ก็พูดน้ำไหลไฟดับทันที

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด ปรับอารมณ์ก่อนเอ่ย “ไม่ใช่ทั้งดูดวงทั้งดูฮวงจุ้ย”

นักพรตใจบริสุทธิ์ถาม “คุณป่วยเหรอครับ งั้นโทรหาผมทำไม?”

เยี่ยหวันหวั่นลอบถอนใจ จากนั้นพูดว่า “ฉันเยี่ยโหย่วหมิงเองค่ะ”

“อ้าว ที่แท้ก็เป็นน้องโหย่วหมิงนี่เอง!” นักพรตใจบริสุทธิ์เปลี่ยนคำพูด “เถ้าแก่เยี่ย มีอะไรให้รับใช้เหรอ?”

ครั้งก่อนนักพรตใจบริสุทธิ์ได้รับการดูแลจากเยี่ยโหย่วหมิงที่กองถ่ายละคร ขนาดแค่แสดงเป็นคนตายยังได้อั่งเปามาร้อยหยวน ทำงานหาเงินมาได้สบายๆ

วันนี้จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นถามหาเขาอีก นักพรตใจบริสุทธิ์ย่อมคิดว่ามีการว่าจ้างอีก

“พวกคุณอยู่กันครบไหม” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มถาม

“ครบครับครบ! เถ้าแก่เยี่ยไม่ต้องห่วง ถ้ามีเถ้าแก่เยี่ยคอยดูแล ถึงพวกเราไม่ครบก็ต้องครบ ครั้งนี้แม้แต่หัวหน้าของพวกเราก็มีเวลาว่างด้วย ว่ามาเลยว่าจะให้แสดงอะไร ครั้งนี้น่าจะยังเลี้ยงข้าวกันใช่ไหม?”

“อืม…” เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดครู่หนึ่งและเรียบเรียงคำพูด “มีงานจริงๆ ค่ะ พวกคุณอยู่กันครบก็ดีแล้ว แต่ว่าต้องเดินทางออกประเทศนะ”

“ออกนอกประเทศ?” นักพรตใจบริสุทธิ์อึ้งไป จากนั้นตะเบ็งเสียง “เถ้าแก่เยี่ยมีงานให้ ต้องออกนอกประเทศจะเอาไหม”

หลังจากมีเสียงเอะอะดังมาจากในโทรศัพท์ นักพรตใจบริสุทธิ์ก็ถามอีกว่า “เถ้าแก่เยี่ย ให้ไปที่ไหนเหรอครับ พวกคุณไปออกกองที่ต่างประเทศเหรอ”

“ทำนองนั้นค่ะ…เมือง H ประเทศพม่า มีเวลามารึเปล่าคะ” เยี่ยหวันหวั่นว่า

“ไปพม่า หัวหน้า พวกเราจะไปไหม!”

ครู่ต่อมา นักพรตใจบริสุทธิ์ก็เอ่ย “คือแบบนี้นะเถ้าแก่เยี่ย ถึงพวกเราจะยินดีรับงานคุณ แต่พวกเราไม่มีเงินจะขึ้นเครื่อง คนหนึ่งตั๋วไปกลับก็ซัดไปสามพันหยวนแล้ว พวกเราห้าคนก็ตกหนึ่งหมื่นห้า…”

“เบิกเงินได้” เยี่ยหวันหวั่นบอก

“ไม่มีเงินนั่งเครื่องบิน…ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเบิกเงินหรอก ไม่อย่างนั้นคุณโอนเงินหนึ่งหมื่นห้าให้เราก่อนได้ไหมล่ะ…คุณหนูเยี่ย ไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเรามันคนกันเอง ไม่มีทางหลอกคุณแน่” นักพรตใจบริสุทธิ์ตบอกรับประกัน

เยี่ยหวันหวั่นก็ตรงไปตรงมามาก จดเลขบัญชีที่นักพรตใจบริสุทธิ์ส่งมา จากนั้นก็โอนเงินค่าตั๋วไปให้

“เดี๋ยวครับ…เถ้าแก่เยี่ย การออกนอกประเทศครั้งนี้พวกเราต้องได้เงินเพิ่มด้วย นอกจากเบิกค่าตั๋วเครื่องบินแล้ว ยังต้องเบิกค่าอยู่ค่ากิน แล้วทุกคนต้องใช้เงินอย่างน้อยหนึ่งพันหยวน ไม่งั้นพวกเราก็ไม่ไปแล้ว” เสียงของนักพรตใจบริสุทธิ์ดังมา ฟังดูสมเหตุสมผลมาก

เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก

คราวนี้ยังขอเพิ่มราคาอีก เงินค่าตั๋วก็โอนไปแล้ว ไม่ตอบรับก็คงไม่ได้ล่ะมั้ง…

———————————————————–

บทที่ 738 วิดีโอคอลของจอมมารน้อย

“ได้ ฉันตอบรับคำขอของพวกคุณ นอกจากนี้จะเพิ่มให้พวกคุณอีกคนละหนึ่งพันหยวนเป็นค่าเหนื่อยด้วย” เยี่ยหวันหวั่นพูด

“คนละหนึ่งพันหยวน…” นักพรตใจบริสุทธิ์ถามอย่างไม่แน่ใจ

“คนละค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นจนปัญญา รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะจะคุยธุรกิจกับคนพวกนี้ เวลาคุยกับพวกเขาปวดหัวมากจริงๆ

“ฮ่าๆ เถ้าแก่เยี่ยใจกว้างจริงๆ ด้วย ไม่ต้องห่วงนะครับ งานอะไรขอแค่บอกพวกเรา พวกเราจะจัดการให้คุณอย่างหมดจดงดงาม!”

เยี่ยหวันหวั่นมุมปากประตุก หลังจากบอกรายละเอียดที่อยู่กับนักพรตใจบริสุทธิ์แล้วก็รีบร้อนวางโทรศัพท์

ต้องบอกเลยว่าห้าคนนี้มีประสิทธิภาพการทำงานสูงมาก แสงอาทิตย์ของวันที่สองเพิ่งสว่างก็มาถึงเมือง H แล้ว และไม่ต้องให้เยี่ยหวันหวั่นไปรับ ก็หาโรงแรมเจอด้วยตัวเอง

“ฮ่าๆ โหย่วหมิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

เนี่ยอู่หมิงใส่เสื้อลำลอง แม้จะราคาถูกมาก แต่เมื่อเนี่ยอู๋หมิงใส่แล้วกลับเหมาะเจาะและสบายตัวมาก

อี้จือฮวาแต่งกายฉูดฉาดเหมือนเดิม เดินส่ายสะโพกตามอยู่หลังเนี่ยอู๋หมิง

เพิ่งถึงห้องของเยี่ยหวันหวั่น หนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่แบกโลงศพก็นอนลงบนพื้นทันที

“สามี รีบลุกขึ้นมาเร็ว ต่อหน้าเถ้าแก่ไม่จำเป็นต้องแสดงเป็นคนตายนะ” อี้จือฮวามองหนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่นอนอยู่บนพื้นพลางเอ่ยปาก

แต่ว่าหนุ่มภูเขาน้ำแข็งหน้าสวยกลับไม่มีความคิดจะลุกขึ้นแม้แต่น้อย

“รีบลุกขึ้นมา ไม่มีกระดูกหรือไง?!” เนี่ยอู๋หมิงตวาด

พอถูกเนี่ยอู๋หมิงตำหนิ หนุ่มภูเขาน้ำแข็งหน้าสวยตะกายขึ้นมาจากพื้นอย่างอิดออด

“ฮ่าๆ เถ้าแก่เยี่ย ผมดูแลไม่ดี ทำตัวขายหน้าซะแล้ว…” เนี่ยอู๋หมิงมีสีหน้ากระอักกระอ่วน

“อ้อ…ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชินแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นชินชาซะแล้ว

ขณะมองหนุ่มภูเขาน้ำแข็งคนนั้น เยี่ยหวันหวั่นอดสงสัยไม่ได้ว่าคนคนนี้พูดกล่อมพนักงานโรงแรมอย่างไร พวกเขาถึงได้ปล่อยให้เขาเอาโลงศพเข้ามาได้…

“เถ้าแก่เยี่ย ครั้งนี้มีงานอะไรเหรอ?” เนี่ยอู๋หมิงนั่งบนโซฟา เอาขาไขว่ห้าง ทำท่าเป็นคนประสบความสำเร็จที่มาเจรจาธุรกิจ

“เฮ้ย เจ้านายแกคอลมาแล้ว!”

“เฮ้ย เจ้านายแกคอลมาแล้ว!”

…

ไม่ทันให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก โทรศัพท์ของเนี่ยอู๋หมิงก็พลันดังขึ้นมา นอกจากนั้นเสียงริงโทนยัง…แปลกอีกต่างหาก

หลังจากได้ยินเสียงริงโทนนี้ เนี่ยอู๋หมิงพลันเปลี่ยนสีหน้า พวกนักพรตใจบริสุทธิ์และอี้จือฮวาสบตากัน เป็นนายน้อยคนนั้นอีกแล้ว…

“ขอ…ขอตัวเดี๋ยวนะ…” เนี่ยอู๋หมิงยิ้มขอออภัยเยี่ยหวันหวั่น ก่อนจะรับวิดีโอคอล

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบเห็นเด็กชายที่ใส่สูทสีดำตัดเย็บพิเศษสไตล์อังกฤษคนหนึ่งนั่งอยู่ในคฤหาสน์หรูบนหน้าจอโทรศัพท์ของเนี่ยอู๋หมิง

‘เป็นเด็กที่สวยจัง…’ เยี่ยหวันหวั่นที่ให้ความสำคัญกับหน้าตาถูกเด็กชายในวิดีโอคอลดึงดูดสายตาทันที

ใบหน้ารูปไข่ของเด็กชายเหมือนผ่านการสลักเสลามา ไม่มีจุดไหนที่ไม่งดงาม เพียงแต่ว่าใบหน้าไร้อารมณ์ เคร่งขรึมจนดูไม่สมวัย

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ด้านหลังเนี่ยอู๋หมิง แอบพิจารณาเด็กชายคนนั้นอย่างสนใจ ปรากฏว่าวินาทีถัดมาก็ประสานสายตากับเขาโดยบังเอิญ

พริบตาที่สายตาสบกัน เยี่ยหวันหวั่นก็ค้นพบเรื่องหนึ่ง…

‘เด็กคนนี้ ทำไมถึงดู…คุ้นตาจัง?’

เยี่ยหวันหวั่นคิดพลางสำรวจเด็กชายในนั้นอย่างละเอียด มองไปมองมาก็พลันงงงัน

สีหน้านี้ บุคลิกนี้ ใบหน้าบึ้งตึงไร้อารมณ์ไม่สนใจโลกนี้…

เหมือนซือเยี่ยหานเวอร์ชั่นตัวหดลง…

น่าอัศจรรย์จริงๆ…

——————————————