บทที่ 771 เล่นละคร

ต่อมาจึงค่อยรู้ว่าคนพวกนั้นไม่ใช่โจรกบฎ แต่เป็นสมาชิกของทีมทหารรับจ้าง

ว่ากันว่า ตอนนั้นสมาชิกจำนวนหนึ่งของทีมทหารรับจ้างกลุ่มนี้รับภารกิจของแก๊งมาเฟียในเมือง H มา นั่นคือการไปชิงของสำคัญบางอย่าง

สุดท้ายหลังจากได้ของมาก็มอบให้แก๊งมาเฟียตามสัญญา แก๊งมาเฟียของเมือง H กลับบอกกับคนอื่นภายนอกว่าไม่ได้รับของ

เป็นเพราะตอนนั้นมีองค์กรและทีมทหารรับจ้างมากมายที่ตามหาของชิ้นนั้น เมื่อแก๊งมาเฟียได้ของไปแล้ว จึงผลักทหารรับจ้างกลุ่มนั้นออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หาเรื่องใส่ตัว

ทุกคนภายนอกนึกว่าของถูกทหารรับจ้างกลุ่มนั้นฮุบเอาไว้ ทั้งหมดจึงไล่ล่าทหารรับจ้างกลุ่มนั้น

ทหารรับจ้างพวกนั้นถูกแก๊งมาเฟียวางแผนเล่นงานสาหัส ย่อมไม่ยอมเลิกราแต่โดยดี จึงไปเผชิญหน้ากับมาเฟียเหล่านั้นที่เมือง H

ทว่าน่าเสียดายที่คนพวกนี้ติดกับดักของแก๊งมาเฟีย สุดท้ายพินาศย่อยยับ ดูเหมือนจะมีแค่คนสองคนที่รอดมาได้

ในชาติก่อนได้ยินพวกบอดี้การ์ดลับของตระกูลซือที่เดินทางมาด้วยพูดกัน ดังนั้นเธอจึงรู้ข่าวนี้…

โรงงานซึ่งดูแปลกตาไม่เข้ากันด้านหน้าเป็นที่ที่แก๊งมาเฟียต่างชาติสร้างขึ้น เอาไว้ผลิตยาผิดกฎหมายหลากหลายประเภท จากนั้นส่งต่อไปยังประเทศต่างๆ รวมถึงประเทศ Z ด้วย

โรงงานเป็นแค่โรงงานหัตถกรรมเล็กๆ ปล่อยทิ้งได้ตลอดเวลา เมือง H ในพม่าเดิมทีเป็นสถานที่ที่วุ่นวายอยู่แล้ว โดยเฉพาะแถบชานเมืองซึ่งไม่ถูกพัฒนาแบบนี้ มีคนไม่กี่คนที่มาถึง ต่อให้ถูกพบเข้า ถึงทิ้งโรงงานเล็กๆ แบบนี้ไปก็ไม่ปวดใจ

“เถ้าแก่เยี่ย พวกเรามาทำอะไรที่นี่เหรอ?”

อี้จือฮวามองรอบๆ ด้าน ใบหน้าฉายแววสงสัย

ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นแค่บอกว่าจะพาพวกเนี่ยอู๋หมิงมาทำงานด้านนอก แต่กลับไม่ได้บอกอย่างชัดเจน หลักๆ เป็นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมมา ดังนั้นหญิงสาวจึงวางแผนไว้ว่ารอถึงสถานที่ก่อนค่อยว่ากัน

“พวกคุณเห็นโรงงานเล็กๆ นั่นไหม” เยี่ยนหวันหวั่นชี้ไปด้านหน้า

“เห็นแล้ว ก็แค่โรงงานเล็กๆ นี่นา มันทำไมเหรอ?” นักพรตใจบริสุทธิ์กลับไม่เห็นความพิเศษใดๆ

“มีโรงงานอยู่ในที่แบบนี้ พวกคุณไม่รู้สึกว่าประหลาดเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถาม

“ประหลาด?” นักพรตใจบริสุทธิ์ส่ายหน้า “ประหลาดตรงไหนกัน ก็แค่สิ่งก่อสร้างผิดกฎหมายของพวกแก๊งโจรท้องถิ่นหรือชาวต่างชาติเท่านั้นเอง”

“อย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องนั้น ครั้งนี้ที่พวกคุณมาเพราะต้องเล่นละคร” เยี่ยหวันหวั่นมองพวกเนี่ยอู๋หมิงด้วยสีหน้าลึกลับ

“เล่นละคร? ก็ดีสิ ดีกว่าเป็นบอดี้การ์ดอีก!” อี้จือฮวาพยักหน้าติดๆ กัน

“ฉันว่าเป็นบอดี้การ์ดดีกว่า” นักพรตใจบริสุทธิ์ไม่เห็นด้วย

หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…?”

เนี่ยอู๋หมิงพูดอย่างหงุดหงิด “อย่าพูดจาไร้สาระ!”

คล้อยหลังเนี่ยอู๋หมิงเอ่ยปาก อี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์ก็ปิดปากอย่างรู้กันทันที ส่วนหนุ่มภูเขาน้ำแข็ง สิ่งที่เขายินดีจะฟังมากที่สุดก็คือคำสั่งนี้เอง

“น้องโหยว่หมิง จะให้เล่นละครแล้วทำไมไม่มีอุปกรณ์ถ่ายทำล่ะ?” เนี่ยอู๋หมิงรอนักพรตใจบริสุทธิ์กับอี้จือฮวาสงบลงแล้ว ถึงค่อยเหลือบมองไปรอบๆ “แถมยังไม่มีกองละคร…กล้อง แสงไฟ…ไม่มีเลย ที่สำคัญที่สุด ทำไมถึงไม่มีเจ้าหน้าที่ดูแลกล่องข้าว”

“ใครว่าการถ่ายละครจะต้องใช้ของพวกนั้น” เยี่ยหวันหวั่นค้อนเนี่ยอู๋หมิงแวบหนึ่ง สิ่งที่เจ้าหมอนี่ให้ความสำคัญมากที่สุดคือกล่องข้าวสินะ…

“ไม่ต้องใช้เหรอ?” เนี่ยอู๋หมิงขมวดคิ้วใคร่ครวญ

“ต้องใช้เหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถามกลับ

“เธอเป็นเถ้าแก่ เอาตามที่เธอว่า เธอว่าต้องใช้ก็ต้องใช้ เธอว่าไม่ต้องใช้ก็ไม่ต้องใช้ แต่ว่าถ้าต้องเปลี่ยนธุรกิจกลางคัน น้องโหย่วหมิงจะต้องเพิ่มเงินนา…” เนี่ยอู๋หมิงมองเยี่ยหวันหวั่น ลดเสียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

——————————————————–

บทที่ 772 ไม่มีเดธโรสเหรอ?

“ใช่ๆๆ หัวหน้าพูดถูก ก่อนหน้านี้พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นบอดี้การ์ด ตอนนี้ยังต้องแสดงละครอีก ต้องเพิ่มเงินนะ!” อี้จือฮวารีบพยักหน้าเห็นด้วย

“เถ้าแก่เยี่ย อย่างน้อยคุณต้องให้พวกเราเพิ่มคนละสองร้อยหยวนนะ” นักพรตใจบริสุทธิ์เปิดปาก

“สองร้อยก็บ้าแล้ว!” เนี่ยอู๋หมิงกวาดมองนักพรตใจบริสุทธิ์แวบหนึ่ง ก่อนหันไปมองเยี่ยนหวันหวั่น “ทุกคน ฉันคิดว่าอย่างน้อยที่สุดต้องเพิ่มห้าร้อย!”

“ฉันจะจ่ายเพิ่มให้พวกคุณคนละหนึ่งพัน” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบอก

พอได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยอู๋หมิงเดินเข้ามากุมมือหญิงสาว “น้องโหย่วหมิง นี่เธอพูดเองนะ คนละหนึ่งพัน ห้าคนก็ห้าพัน ห้ามเปลี่ยนใจนะ!”

อี้จือฮวาประจบ “เถ้าแก่เยี่ยใจกว้างมาก!”

นักพรตใจบริสุทธิ์เสริม “เถ้าแก่เยี่ยพิถีพิถันจริงๆ”

หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูด “พิถีพิถัน!”

หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…?”

ทันใดนั้น เยี่ยนหวันหวั่นชักมือกลับอย่างหมดคำพูด “แต่ฉันบอกก่อนว่าพวกคุณต้องตั้งใจแสดง จะทำตามใจชอบไม่ได้เด็ดขาด”

“น้องโหยว่หมิง เธอวางใจได้เลย ฉันจะทำให้เธอได้เห็นเองว่าอะไรคือราชาจอเงินที่แท้จริง” เนี่ยอู๋หมิงทำสีหน้าภาคภูมิใจ

ก็แค่แสดงละครเองไม่ใช่เหรอ มีคำพูดว่าชีวิตคนเหมือนละคร ต้องอาศัยทักษะการแสดงทั้งนั้น ทุกคนต่างเป็นนักแสดงที่เก่งที่สุดอยู่แล้ว

เยี่ยหวันหวั่นหน่ายใจ

เธอแค่กลัวว่าพวกเขาจะเข้าถึงบทบาทมากเกินไปโอเคไหม?

“มาเลยๆ ฟังเถ้าแก่เยี่ยบอกบทกัน! ตั้งใจฟังดีๆ ล่ะ!” เนี่ยอู๋หมิงโบกๆ มือให้พวกอี้จือฮวา

จากนั้นทั้งสี่คนก็รุมล้อมอยู่รอบๆ เยี่ยหวันหวั่น

“พวกคุณเคยได้ยินเรื่องเดธโรสไหม” เยี่ยหวันหวั่นมองพวกเนี่ยอู๋หมิงด้วยสีหน้ามีเลศนัย

ก๊วนห้าหน่อของเนี่ยอู๋หมิงน่าจะมีความสามารถไม่เลว ความรู้กับประสบการณ์จะต้องมีอยู่ไม่น้อยแน่ เยี่ยหวันหวั่นจึงเชื่อว่าคนพวกนี้ต้องเคยได้ยินเรื่องเดธโรสมาก่อน

เมื่อพูดถึงเดธโรส นักพรตใจบริสุทธิ์กับหนุ่มกรรมกรต่างชาติพลันหัวเราะลั่น หัวเราะจนเยี่ยหวันหวั่นแปลกใจ

“เดธโรส…เถ้าแก่เยี่ย คุณเคยได้ยินเรื่องเดธโรสด้วยเหรอเนี่ย!” ไม่ทันไร นักพรตใจบริสุทธิ์ก็หยุดล้อเล่น

“ทำไม เดธโรสออกจะดัง ฉันต้องเคยได้ยินอยู่แล้ว มีปัญหาอะไรเหรอ?” เยี่ยนหวันหวั่นถามกลับ

“ฮ่าๆ หัวหน้า คิดว่าควรบอกความจริงกับน้องโหยว่หมิงไหมครับ” นักพรตใจบริสุทธิ์มองเนี่ยอู๋หมิง

หลังจากได้รับการอนุญาตจากเนี่ยอู๋หมิง นักพรตใจบริสุทธิ์ถึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่เยี่ย ผมจะบอกความจริงกับคุณแล้วกัน ในโลกใบนี้ไม่มีเดธโรสหรอก”

“ไม่มีเดธโรส?”

หญิงสาวได้ยินคำพูดของนักพรตใจบริสุทธิ์ก็พลันสับสน บนโลกนี้ไม่มีเดธโรส…นี่พวกเขาบ้าไปแล้วหรือว่าตัวเธอบ้าไปแล้ว

จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นเผยสีหน้ารังเกียจให้นักพรตใจบริสุทธิ์ “พวกคุณไม่รู้ก็บอกไม่รู้สิ”

“เถ้าแก่เยี่ย ที่ผมพูดเป็นความจริงนะ บนโลกนี้ไม่มีตัวตนที่ชื่อเดธโรส เป็นแค่สิ่งสมมติเท่านั้น” นักพรตใจบริสุทธิ์อธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง

“สิ่งสมมติ?” เยี่ยนหวันหวั่นไหนเลยจะเชื่อ

กลุ่มอิทธิพลระดับนี้เป็นสิ่งสมมติเหรอ? ครั้งก่อนตอนอยู่ต่างประเทศ เธออาศัยการปลอมตัวเป็นเดธโรสจึงช่วยให้ตระกูลซือรอดพ้นจากอันตรายมาได้

ถ้าหากเป็นเรื่องสมมติ แม้แต่ตระกูลซือก็จะไม่รู้เหรอ? ทุกคนที่อยู่ข้างนอกก็ไม่รู้ด้วยเหมือนกัน?

“เราจะโกหกไปทำไม กลุ่มอิทธิพลอย่างเดธโรสไม่มีอยู่จริงๆ ต้นกำเนิดของมันมาจากต้นฉบับส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง” อี้จือฮวาพูดอย่างมั่นใจ

“ต้นฉบับ?”

เยี่ยนหวันหวั่นฟังแล้วสงสัยยิ่งกว่าเดิม นี่มันอะไรกันเนี่ย?

……………………………………..