บทที่ 793 ต้องการความช่วยเหลือไหม?

เยี่ยหวันหวั่นมองนักแสดงตัวพ่อตรงหน้า หมดคำจะพูด อยากจะตบหน้าเขาให้ตายไปซะ

ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นพูดอะไร ข้างหน้าก็มีรถออฟโรดคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูง

เยี่ยหวันหวั่นกับชายผมขาวขวางทางอยู่ แต่ว่ารถออฟโรดไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย กลับเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ และพุ่งตรงเข้าหาเยี่ยหวันหวั่น

ฉับพลันนั้น เยี่ยหวันหวั่นถลันถอยไปด้านหลังในเวลาชั่วประกายไฟ

“บรื้น!”

รถออฟโรดพุ่งผ่านเข้ามา ไม่ได้ชนเยี่ยหวันหวั่น ความเร็วรถไม่ได้ลดลง และกำลังจะชนใส่ชายผมขาวที่นอนแกล้งตายอยู่บนพื้น

ชายผมขาวดีดตัวขึ้นมา หลบไปด้วยความเร็วสูง

วินาทีถัดมา รถออฟโรดก็หยุดลง มีชายชุดดำสามคนเดินลงมา

คนที่เป็นผู้นำอายุสามสิบกว่าปี ใบหน้าไร้อารมณ์

เขาเพียงมองเยี่ยหวันหวั่นแวบเดียว จากนั้นทำท่าเชือดคอให้กับคนสองคนด้านหลัง

เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกถึงความผิดปกติได้บ้าง คิดเสมอว่ามีคนสะกดรอยตาม ยังผ่านไปไม่นานเท่าไรก็มีคนพวกนี้โผล่มา คิดจะฆ่าเธอแล้ว

“ฉินรั่วซีส่งพวกแกมาเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถามหยั่งเชิง

ได้ยินดังนั้น ชายชุดดำสามคนอึ้งงัน คนหนึ่งในนั้นโพล่งออกมาโดยสัญชาตญาณ “ฉินรั่วซีเป็นใคร”

ดูจากท่าทางของคนสวมชุดดำสามคนนี้ไม่เหมือนกำลังโกหก

‘ไม่ใช่ฉินรั่วซี…’ เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิด

จากความเข้าใจที่เยี่ยหวันหวั่นมีต่อฉินรั่วซีในชาติก่อน ด้วยความระวังตัวของฝ่ายนั้น ไม่น่าจะเลือกลงมือกับตนในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ปัจจุบันเธอยังไม่มีภัยคุกคามอะไรต่อฉินรั่วซี หากว่าเป็นนักฆ่าที่ฉินรั่วซีส่งมาก็ไม่มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผล…

แต่ในเมื่อไม่ใช่ฉินรั่วซี แล้วใครกันที่ส่งคนมาลอบสังหารตน?

สมองของเยี่ยหวันหวั่นทำงานอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่เจอเบาะแสใดๆ ที่มีอยู่

เดิมที เยี่ยหวันหวั่นเดาว่าเป็นเฝิงอี้ผิงกับซือหมิงหลี่ที่ส่งคนมาฆ่าตนหรือไม่

แต่พอคิดให้ละเอียดกลับไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก ตอนที่ตนอยู่พม่าได้ผูกความแค้นกับคนทั้งสอง ทำให้พวกเขาเสียหน้า ใครๆ ก็ต่างรู้ว่าถ้าเกิดเรื่องกับเธอในช่วงเวลานี้ พวกเขาจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยแน่นอน ด้วยความฉลาดของซือหมิงหลี่และเฝิงอี้ผิง ไม่มีทางทำเรื่องโง่เง่าแบบนี้เด็ดขาด

ชายชุดดำสามคนไม่ให้เวลาเยี่ยหวันหวั่นคิด พุ่งเข้ามาล้อมเธอด้วยความเร็วสูง

คนทั้งสามลงมือพร้อมกันแทบจะในชั่วพริบตา

‘เร็วมาก…’

เยี่ยหวันหวั่นแปลกใจเล็กน้อย

สามคนนี้มีฝีมือยอดเยี่ยมมาก แม้เยี่ยหวันหวั่นจะเป็นคนรับมือ ก็ยังมีแรงกดดันอยู่บ้าง

ตอนสามคนลงมือ แต่ละกระบวนท่าอันตรายถึงชีวิต ทุกครั้งที่ออกท่าล้วนเป็นทักษะฆ่าคน!

ในตอนนี้ ชายผมขาวยืนอยู่ไม่ไกลออกไป ดวงตากระจ่างใสเพ่งมองกระบวนท่าที่เยี่ยหวันหวั่นใช้รับมือ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย

ท่าต่อสู้ของหญิงสาวคนนี้…

“ต้องการความช่วยเหลือไหม” ชายผมขาวก้าวออกมา เข้าใกล้เยี่ยหวันหวั่นอย่างว่องไว

“ต้องการ!”

เยี่ยหวันหวั่นตอบตรงไปตรงมา

“ต้องการ?” ชายผมขาวพยักหน้า “งั้นคุณก็จ่ายเงินให้ผม!” คุณจ่ายเงินผม ผมช่วยเหลือคุณ บนโลกนี้ไม่มีข้าวเที่ยงฟรีหรอกนะ คุณว่าไหม?”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด คนคนนี้หน้าเงินถึงขนาดไหนกัน?

“หนึ่งแสน หนึ่งแสนแล้วผมจะช่วยคุณเป็นไง?” ชายผมขาวติดตามอยู่ด้านหน้าเยี่ยหวันหวั่นไม่ลดละ

“ห้าหมื่น ห้ามต่อรองแล้ว นี่ราคาต่ำสุด ให้ผมห้าหมื่น แล้วผมจะช่วย!” ชายหนุ่มรีบพูด

“หนึ่งร้อย!” เยี่ยหวันหวั่นพุ่งออกไปพลางขมวดคิ้วกล่าว

“หนึ่งร้อย? คุณสั่งข้าวหรือไง!” ชายผมขาวไม่สนใจเยี่ยหวันหวั่นอีก หันไปมองชายชุดดำสามคนที่ไล่ต้อนเธอแทน “ต้องการความช่วยเหลือไหม ให้ฉันล้านหนึ่ง แล้วฉันจะช่วยพวกนายจัดการเอง!”

———————————————————

บทที่ 794 คนที่หน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งค้าง

ไม่เคยเห็นคนที่หน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน…

คนชุดดำสามคนนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นคนปกติ หลังจากได้ยินคำพูดของชายผมขาวก็ทำหน้าเหมือนมองคนโง่

“ไสหัวไป!” คนชุดดำตวาด

“หา? ไม่ลองพิจารณาดูสักหน่อยเหรอ”

“อย่ามาขวาง ไม่อย่างนั้นแกโดนฆ่าไปด้วยแน่!”

“ลดให้หน่อยก็ได้ แสนหนึ่งเป็นไง?”

“…”

“ห้าหมื่น น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

“หาที่ตาย!”

คนชุดดำสามคนถูกตื๊อจนรำคาญ หลังสบตากันก็จู่โจมชายผมขาวพร้อมกัน เตรียมจะจัดการตัวเกะกะทิ้งก่อน

ชายผมขาวยิ้มน้อยๆ “จิ๊ๆ ไม่แพงแล้วนะ ห้าหมื่นซื้อชีวิตพวกแกได้สามชีวิตเชียว…”

เยี่ยหวันหวั่นมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัย ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?

เมื่อครู่รถของเธอกลายเป็นสภาพนั้นไปแล้ว แต่เขาไม่เป็นอะไรเลย

ถึงเธอจะรู้ว่าในประเทศ Z มีตระกูลผู้สืบทอดวิชาต่อสู้อยู่จำนวนหนึ่ง เมื่อฝึกฝนถึงระดับหนึ่งแล้วร่างกายจะต้านแรงภายนอกได้ในระดับสูง ผิวสำริดกระดูกเหล็กกล้าไม่ใช่แค่ตำนาน แต่ขนาดรถชนยังไม่กลัวแบบนี้ ก็ออกจะน่ากลัวเกินไปหน่อยละมั้ง?

นอกจากนี้ ขนาดเผชิญหน้านักฆ่าสามคน สีหน้ายังไม่เปลี่ยนด้วยซ้ำ…

ฝีมือถึงขั้นอาจจะเหนือกว่าพวกเนี่ยอู๋หมิง…

หรือว่า…คนคนนี้จะเป็นยอดฝีมือเร้นกายที่มีสถานะลึกลับ ไม่เผยความสามารถที่แท้จริง?

ขณะกำลังคิดเช่นนี้อยู่ คนชุดดำทั้งสามก็พุ่งไปหาชายผมขาวคนนั้นแล้ว

จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็อ้าปากตาค้าง…

เสียงกำปั้นกระแทกเนื้อดังขึ้นไม่หยุด ชายผมขาวถูกคนชุดดำสามคนรุมยำ ไม่สามารถโต้ตอบได้แม้แต่น้อย

เยี่ยหวันหวั่นมึนงง “เอ่อ…”

เธอดูเหมือน…จะคิดมากเกินไป…?

เจ้าหมอนี่ความจริงเป็นนักแสดงที่คิดชนโถแค่นั้นเหรอ?

มีฝีมือแค่นี้ ยังกล้าเสนอตัวขอช่วยสู้กับสองฝั่งอีก คิดอะไรอยู่กันแน่…

เห็นชายผมขาวไม่สามารถโต้ตอบได้ สามคนนั้นก็ไม่สนใจเขาอีก พุ่งมาหาเยี่ยหวันหวั่นด้วยความเร็วสูง

เยี่ยหวันหวั่นตาเป็นประกาย เรียกสมาธิรับมือทันที

เธอคำนวณชายผมขาวที่พิลึกคนนี้ผิดไป แต่ว่าไม่มีทางคำนวณสามคนนี้ผิดแน่ ดูจากการต่อสู้เมื่อครู่ สามคนนี้ต่างเป็นยอดฝีมือ ต่อให้เธอรับมือแค่คนเดียวก็กินแรงมากแล้ว อย่าว่าแต่คนสามคนบุกมาพร้อมกันเลย

แถมสถานที่แห่งนี้ไม่มีร้านค้าผู้คนอยู่ด้วย…

ชั่วขณะนั้น ในหัวของเยี่ยหวันหวั่นเกิดความคิดมากมาย

ทว่าตอนที่เธอหาวิธีรับมือ คนชุดดำสามคนที่พุ่งมาจู่โจมเธอตรงหน้าก็พลันล้มลงกับพื้นอย่างไร้สุ้มไร้เสียงติดต่อกัน

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้างงงัน เกิดอะไรขึ้นกัน?

หรือว่า…เพราะชายผมขาวคนนั้น

แต่จะฆ่าคนสามคนในชั่วพริบตาได้ยังไง นี่เป็นความสามารถแบบไหนกัน?

ในที่สุด เยี่ยหวันหวั่นก็เห็นชายผมขาวที่ลุกขึ้นแล้วชัดเจน ฝั่งตรงข้ามเธอ ด้านหลังคนชุดดำสามคนนั้น ชายผมขาวถือปืนกระบอกหนึ่ง บนปืนติดที่เก็บเสียงไว้

เห็นแต่ชายผมขาวเป่าปากกระบอก ปัดฝุ่นบนเสื้อแล้วเผยสีหน้ารังเกียจ “จิ๊ๆ นี่ยุคไหนกันแล้ว ยังมาสู้กันไปสู้กันมาอีก พวกแกคลานออกมาจากหลุมศพหลุมไหนกัน”

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งค้าง

ว่าแล้วว่าเธอคิดมากเกินไปอีก…

ชายผมขาวพูดจบก็เหยียบศพของสามคนนั้นเดินมาถึงตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น และยื่นนิ้วเรียวยาวขาวผ่องมา “เอามาสิ!”

“อะ…อะไร?” เยี่ยนหวันหวั่นยังสับสนอยู่

ชายผมขาวตอบ “หนึ่งร้อยหยวน คุณเพิ่งตอบรับไป”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ไม่ใช่บอกว่าน้อยเหรอ? ไม่นึกว่าแม้แต่หนึ่งร้อยก็ยังเอา…

ชายผมขาวถามซ้ำ “อะไร? ไม่มีเงินสดเหรอ ส่งอั่งเป่าในวีแชทก็ได้”

เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไป

สถานะลึกลับ ยอดฝีมือเร้นกายบ้าอะไร…

…………………………….