บทที่ 841 สี่คนถ่ายรูปหมู่

เซียวอวี่ถงให้เจ้าหน้าที่ไปหยิบขนมกองใหญ่มา “กงซวี่ นายกอดขนมไว้ในอก แล้วก็นั่งขัดสมาธิบนโซฟา!”

กงซวี่จ้องขนมกองใหญ่นั้นด้วยตาวาววับ “งั้นผมกินได้ไหม”

เยี่ยหวันหวั่นกุมขมับ เธอว่าแล้วเชียว…

เซียวอวี่ถงหลุดหัวเราะ “ทำท่ากินแต่อย่ากินจริงๆ รอถ่ายเสร็จฉันยกขนมให้ทั้งหมดเลย!”

พูดจบก็เหลือบมองเยี่ยหวันหวั่น “แต่จะกินได้หรือเปล่าฉันตัดสินไม่ได้นะ”

กงซวี่หันขวับมองทางเยี่ยหวันหวั่น กำลังจะเอ่ยปากอ้อน แต่ลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างจัดเนคไทพลางเตือนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ขอฉันเตือนนายหน่อย เดือนนี้น้ำหนักนายเกินเกณฑ์มาแล้วหนึ่งโลครึ่ง”

“เชี่ย! ฉันอ้วนแล้วมันทำไม นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันอ้วน นายเคยชวนฉันกินข้าวกินแกงเหรอ เนื้อส่วนไหนของฉันถึงมีหน้าที่ต้องฟังนาย นายเคยชวนฉันกินเนื้อวัวเนื้อแพะหมูแฮมไส้กรอกรึเปล่า เคยชวนฉันกินเป็ดห่านปูล็อบสเตอร์เป่าฮื๋อหูฉลามหรือตีนหมีไหม เคยชวนฉันกินบาร์บีคิวหม้อไฟแกงเผ็ด กินเกี๊ยวบัวลอยก๋วยเตี๋ยวเส้นข้าวแกงเผ็ดเปรี้ยวหรือเปล่า…”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก พอได้แล้ว…

เซียวอวี่ถงที่กำลังหัวเราะก็พลันตาวาว รีบจับภาพเวลานี้ไว้ทันที

กงซวี่กอดขนมมองลั่วเฉินอย่างขุ่นเคือง ลั่วเฉินที่ยืนจัดเนคไทอยู่ข้างๆ ก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก…

ไม่นานการถ่ายเซ็ตที่สองก็จบลงอย่างราบรื่น

เยี่ยหวันหวั่นเตรียมธีมถ่ายไว้สามธีม เดิมทีอย่างมากถ่ายแค่สองเซ็ตก็พอแล้ว แต่เพราะการถ่ายสองเซ็ตก่อนหน้าได้ผลลัพธ์ดีมาก เซียวอวี่ถงจึงคะยั้นคะยอจะถ่ายเซ็ตที่สามให้ด้วย

เซ็ตที่สามจำเป็นต้องใช้ฉากนอกสถานที่ ดังนั้นจึงต้องกำหนดเวลาเพิ่มเติม

ใกล้เวลาส่งพิมพ์แล้ว ในสถานการณ์เร่งรีบขนาดนี้ เซียวอวี่ถงก็ยังคงยืนกรานจะถ่ายเซ็ตที่สาม เห็นได้ชัดว่าเธอพอใจกับสองคนนี้มากจริงๆ

“พวกเราค่อยต่อเซ็ตที่สามกันวันอื่นเถอะ ดึงหนึ่งชุดมาขึ้นปก ที่เหลือเอาไว้หน้าในได้ หัวหน้าบรรณาธิการคะ ช่วยติดต่อจุดชมวิวให้หน่อยได้ไหมคะ ฉากนอกสถานที่ต้องเป็นป่าไผ่…”

“ได้สิ ทางนี้ฉันจัดการเอง” ไฉหย่งหลีเอ่ยอย่างคล่องแคล่ว

เซียวอวี่ถงพูดด้วยรอยยิ้ม “นึกไม่ถึงว่าจะถ่ายได้ดีขนาดนี้ จู่ๆ ก็มั่นใจปกครั้งนี้ขึ้นมาเลย ต่อให้กด ‘ซิ่วเซ่อ’ ไม่ได้ ยอดขายก็ต้องเพิ่มขึ้นแน่!”

พูดจบเธอก็กวาดตามองเยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝาน ถามลอยๆ ว่า “จริงสิ พวกคุณออกจากกวงเย่าเพราะเตรียมจะเปลี่ยนงานเหรอ หรือว่า…”

“พวกเราเตรียมจะตั้งบริษัทของตัวเองน่ะครับ” เยี่ยหวันหวั่นตอบ

“อ๊ะ…อย่างนี้นี่เอง! ออกมาทำเองก็ไม่เลว! คุณเยี่ยยังหนุ่มแน่นมีอนาคตไกล ต้องประสบความสำเร็จแน่!”

“ขอบคุณครับ”

เซียวอวี่ถงมองเยี่ยหวันหวั่นขึ้นลงอย่างใช้ความคิด อดเสนอไม่ได้ว่า “ไหนๆ ก็ยังมีเวลา ให้ฉันถ่ายรูปโฆษณางานให้สักชุดเอาไหมคะ”

เยี่ยหวันหวั่นลังเล “นั่น…จะไม่รบกวนเกินไปเหรอ”

เซียวอวี่ถงตาเป็นประกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความตื่นเต้นสะท้อนออกมา เอ่ยปากอย่างทนรอไม่ไหวว่า “ไม่รบกวนๆ แค่ถ่ายเล่นๆ เท่านั้นเอง”

เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ย “ถ่ายเล่นๆ ของคุณ กี่คนร้องขอก็ยังไม่ได้มาเชียวนะครับ”

เซียวอวี่ถงมีชื่อในอุตสาหกรรมนี้มาก หลังจาก ‘VIVI’ หมดอำนาจก็มีนิตยสารหลายเจ้าพยายามดึงตัวเธอไป รวมถึง ‘ซิ่วเซ่อ’ ด้วย แต่เธอคิดถึงมิตรภาพเก่าจึงไม่คิดจากไปตั้งแต่ต้น

“แงๆๆ! รูปโฆษณางาน! ผมจะถ่ายๆ! ผมถ่ายเดี่ยวกับพี่เยี่ยได้ไหม” กงซวี่ร้องโหวกเหวกมาจากด้านหลัง

เยี่ยมู่ฝานกลอกตาใส่เขา “ในเมื่อเป็นรูปโฆษณางานก็ต้องถ่ายด้วยกันทั้งสี่คน! แกมีสิทธิ์อะไรมาถ่ายเดี่ยวกับเยี่ยไป๋!”

ถ้าจะถ่ายเดียวก็ควรเป็นพวกเขาพี่ชายน้องสาวต่างหาก!

กงซวี่เบ้ปาก “ชิ เปล่าประโยชน์ พวกคุณสองคนจะฉุดมูลค่าของหน้าตาผมกับพี่เยี่ยเอา…”

———————————————————————

บทที่ 842 ดีต่อใจดีต่อสายตา

เฮอะ เขาเนี่ยนะจะฉุดมูลค่าหน้าตา?

เยี่ยมู่ฝานโมโห “นายต่างหากที่ฉุดไอคิวพวกฉันสามคน!”

ก่อนที่ทั้งสองจะทะเลาะกันอีกครั้ง เยี่ยหวันหวั่นรีบดึงพวกเขาแยกจากกัน “พอๆ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า!”

กงซวี่ร้องเฮอะ ขยับไปตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย พวกเราไปเปลี่ยนชุดด้วยกันเถอะ!”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำจะพูด “…นายเป็นเด็กประถมเหรอ”

ทำไมต้องไปเปลี่ยนด้วยกัน…

ขณะที่เยี่ยมู่ฝานจะพองขนอีกรอบ เยี่ยหวันหวั่นก็รีบพูด “พวกนายไปกันก่อน ฉันมีธุระจะปรึกษากับหัวหน้าบรรณาธิการไฉ”

เธอจะไปเปลี่ยนชุดด้วยกันกับพวกเขาได้ยังไง…

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดทั้งสี่คนก็ทยอยกันเปลี่ยนชุดเสร็จและออกมา

ตอนที่ทั้งสี่คนปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน เจ้าหน้าที่ทั้งสตูดิโออดถอนหายใจทึ่งไม่ได้…

สวรรค์! นี่…นี่จะดีต่อสายตาเกินไปแล้วไหม!

อย่างที่คิดไว้ ผู้ชายตอนสวมชุดทางการน่ะหล่อที่สุดแล้ว

รูปร่างหน้าตาของเยี่ยไป๋กับเฟลิกซ์ไม่ด้อยไปกว่านักแสดงสองคนเลย สี่คนยืนอยู่ด้วยกันบุคลิกลักษณะมีเอกลักษณ์ของใครของมัน กงซวี่ดื้อรั้นเปิดเผย ลั่วเฉินใจเย็นเก็บตัว เฟลิกซ์มีเสน่ห์เจ้าสำราญ เยี่ยไป๋เอื่อยเฉื่อยสง่างาม ทั้งสี่คนสวมชุดทางการแบบเดียวกันยืนอยู่ด้วยกันราวกับม้วนภาพวาด ดีต่อใจดีต่อสายตาของแท้

เซียวอวี่ถงถูกกระตุ้นเลือดร้อนอีกแล้ว เธอถือกล้องเอ่ยปากอย่างตื่นเต้น “เอาแบบนี้ คุณเยี่ยนั่งอยู่ตรงกลาง กงซวี่นั่งขวา ลั่วเฉินนั่งซ้าย เฟลิกซ์เอียงไปด้านหลังนิดหน่อย…คุณเยี่ยไม่ต้องปรับสีหน้า รักษาความสบายๆ ไว้ รักษาสีหน้าตามสบายไว้เหมาะที่สุด…ใช่ๆๆ…แบบนั้นแหละ…สมบูรณ์แบบ…”

เสียง ‘แชะๆ’ ดังขึ้นไม่หยุด เซียวอวี่ถงจดจ่อกับงานโดยสมบูรณ์ ตอนแรกเธอจะแค่ช่วยพวกเขาถ่ายรูปโฆษณางานเล่นๆ เท่านั้น แต่เผลอนิดเดียวเธอก็ถ่ายไปครึ่งค่อนวันแล้ว

เซียวอวี่ถงเอารูปที่ถ่ายเสร็จแล้วไปหาหัวหน้าบรรณาธิการไฉ เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “หัวหน้าบ.ก. คุณว่าถ่ายออกมาเป็นไงบ้างคะ”

ไฉหย่งหลีมองรูปในกล้องเร็วๆ ใบหน้าเผยแววตื่นเต้น ก่อนจะเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่นทันที “คุณเยี่ย ภาพพวกนี้พวกเราขอเลือกบางส่วนไปใส่ในบทสัมภาษณ์คราวนี้ได้ไหม”

เยี่ยหวันหวั่นตอบทันที “ได้แน่นอน”

บริษัทพวกเธอได้โฆษณาบริษัทในอนาคตแบบฟรีๆ พอดี มีอะไรต้องค้านกัน

…

ในช่วงเวลาถัดมา ลั่วเฉินกับกงซวี่ตามนิตยสาร ‘VIVI’ ไปถ่ายรูปนอกสถานที่ที่เมือง S การถ่ายหน้าปกครั้งนี้สำเร็จอย่างราบรื่น

เยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝานจดทะเบียนบริษัทเสร็จสิ้น ก็เช่าอาคารสำนักงานหลังหนึ่งไว้สำหรับทำงาน จากนั้นจึงเริ่มรับสมัครเจ้าหน้าที่กองถ่ายบนอินเทอร์เน็ต

ในเวลาเดียวกัน กวงเย่ามีเดียก็เหมือนอยากจะรีดเค้นมูลค่าในตัวกงซวี่กับเฉินลั่วยันหยดสุดท้าย ใช้ประโยชน์จากการเกาะกระแสทั้งสองคนอย่างสุดความสามารถ พร้อมกับกดดันพวกเขาด้านต่างๆ วงในก็ปล่อยข่าวลือ บอกให้บริษัทต่างๆ อย่าร่วมมือกับพวกเขา และยิ่งไม่อนุญาตให้ศิลปินของโกลบอลไปมาหาสู่ใดๆ กับพวกเขา

ในฐานะบริษัทชั้นนำซึ่งมีชื่อเสียงพอๆ กับหวงเทียนในแวดวงบันเทิง คนส่วนใหญ่ต่างก็ต้องการซื้อใจกันทั้งนั้น จึงส่งผลให้เพิ่งตั้งบริษัทก็ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายถึงขีดสุด จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้งาน งานโฆษณาเดียวที่ได้รับ…ยังเป็นโฆษณาผ้าอนามัย…

กงซวี่คุดคู้อยู่บนโซฟา เขย่าขา เอ่ยด้วยสีหน้าไม่สนใจ “จะหน้านิ่วคิ้วขมวดไปทำไม ก็ได้งานแล้วไม่ใช่เหรอ โฆษณาผ้าอนามัยแล้วทำไม ฉันรับ! ใครว่ามีแค่ดาราผู้หญิงที่รับงานโฆษณาผ้าอนามัยได้!”

ลั่วเฉินเหลือบมองกงซวี่ “ให้ฉันรับเถอะ…”

กงซวี่ถลึงตาใส่อีกฝ่ายทันที “ไปนู่นไป อย่างน้อยฉันก็เคยช่วยแฟนซื้อผ้าอนามัย หนุ่มเวอร์จิ้นอย่างนายคิดจะเป็นนายแบบผ้าอนามัยเนี่ยนะ! นายรู้ไหมว่ามันหน้าตาเป็นยังไง นี่ถือว่าเข้าข่ายหลอกลวงผู้บริโภคนะรู้ไหม?”

…………………………………….