บทที่ 1193 น้องสาวฉันชอบคนหน้าตาดี

แต่ว่า ยัยเด็กนี่ทั้งโง่และไร้ประโยชน์ยิ่งกว่าเยี่ยมู่ฝานแท้ๆ ทำไมจู่ๆ ก็กลายเป็นคนละคนไปได้?

น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ถึงเขาจะคิดให้ตายยังไงก็คิดไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…

หลังจากที่ประธานเฉินแนะนำด้วยตัวเอง เยี่ยหวันหวั่นถูกผู้คนรุมล้อมไม่ขาดสาย

“ผะ…ผู้อำนวยการเยี่ย…คุณคือผู้อำนวยการเยี่ยจริงเหรอ? ไม่น่าล่ะเมื่อกี้ฉันถึงได้คุ้นหน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยมู่ฝาน!”

“เทคนิคการแต่งหน้าของคุณ…ยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว…แทบจะเรียกได้ว่าปลอมตัวแล้ว!”

“ไม่คิดเลยว่าจะปลอมตัวสลับเพศ นี่มัน…เท่สุดๆ เลย…”

“ผู้อำนวยการเยี่ยสุดยอดไปเลย ไม่ว่าจะแต่งเป็นชายหรือหญิง ก็หน้าตาดีจนผิดธรรมชาติทั้งนั้น!”

ก่อนหน้านี้ตอนที่ทุกคนเห็นเยี่ยหวันหวั่น ต่างก็ตกตะลึงกับรูปลักษณ์งดงามและบุคลิกเฉพาะตัวของเธอ จนถึงขั้นลืมนึกถึงเรื่องอื่น พวกเขาไม่คาดคิดแม้แต่น้อยว่าเธอจะเป็นคนเดียวกับเยี่ยไป๋

เยี่ยหวันหวั่นกล่าวอย่างเกรงใจ “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันทำไปเพื่อความสะดวกในการทำงาน ไม่ได้มีเจตนาจะหลอกลวงทุกคน”

ทุกคนแสดงท่าทีเข้าอกเข้าใจ “โธ่ ไม่เป็นไร คุณอยากแต่งตัวแบบไหนก็เป็นอิสระของคุณทั้งนั้น! จะถือว่าหลอกลวงได้ยังไงกัน!”

ยิ่งไปกว่านั้น รูปร่างหน้าตาอย่างเยี่ยหวันหวั่น ถ้าหากแต่งเป็นผู้หญิงทำงานในสายอาชีพนี้ก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ ไม่แปลกที่เยี่ยมู่ฝานจะไม่วางใจและให้เธอแต่งตัวเป็นผู้ชายเวลาทำงาน

“นั่นสิๆ!” คนอื่นก็พูดเสริม

“ไม่น่าล่ะผู้อำนวยการเยี่ยถึงได้ชอบผู้ชาย แล้วก็ชอบแต่งหญิง…ทำเอาทุกคนเข้าใจผิดกันไปไกลเลย ฮ่าๆๆ…”

ทุกคนล้อมวงสนทนาครึกครื้นอยู่รอบตัวเยี่ยหวันหวั่น พลางชำเลืองมองเหลียงซือหานอย่างคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจ

ตอนนี้ความจริงกระจ่างแล้ว เหลียงซือหานที่เมื่อครู่เต้นเร่าจะใส่ร้ายคนอื่นทั้งที่ไม่มีหลักฐานกลายเป็นเหมือนตัวตลกในสายตาทุกคน

เหลียงซือหานหันไปหาเยี่ยอีอีหมายจะหาที่พึ่ง แต่พบว่าเยี่ยอีอีไม่อยู่ตรงนี้แล้ว จึงรีบเดินแหวกฝูงชนออกไป

หานชิงหลิงยืนอยู่ตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น เอ่ยด้วยใบหน้ากระอักกระอ่วนว่า “แค่กๆ ผู้อำนวยการเยี่ย…เมื่อกี้…ต้องขอโทษด้วย…ฉันทำเรื่องไร้มารยาทเพราะเกมที่เล่นกับเพื่อนๆ…”

ก้นบึ้งดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ ฉายรอยแย้ม “ไม่เป็นไรค่ะ”

วินาทีที่เห็นรอยยิ้มน้อยๆ หานชิงหลิงพลันรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านหัวใจ

คนเราจะสวยแล้วก็น่าหลงใหลขนาดนี้ได้ยังไงกัน!

โดยเฉพาะเวลาที่เธอยิ้มน้อยๆ แล้วมองมา รู้สึกราวกับตัวเองกำลังโดนพะเน้าพะนอ

ผู้อำนวยการเยี่ยคนนี้…ถึงจะแต่งตัวเป็นผู้หญิงก็ปราบเรียบทั้งชายและหญิงอยู่ดี!

ขนาดหานชิงหลิงที่เป็นผู้หญิงยังหลงเสน่ห์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ เลย

เหล่าเพื่อนฝูงเสเพลของเยี่ยมู่ฝานในอดีตล็อกตัวเขาไปซักถามที่มุมหนึ่งแล้ว

“ให้ตาย! เยี่ยมู่ฝาน! นายซ่อนไว้ซะมิดชิดเลยนะเว้ย! แม้แต่กับเพื่อนอย่างพวกฉันก็ยังไม่ยอมบอก?”

“นั่นสิ ใจแคบไปหน่อยแล้วมั้ง แต่เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญหรอก! ประเด็นคือ…ผู้อำนวยการเยี่ยมีแฟนรึยัง? คุณชายเยี่ย นายว่าฉันดูเป็นไง?” หนุ่มหล่อไอดอลสายแฟชั่นในกลุ่มนั้นพูดอย่างตื่นเต้น

เยี่ยมู่ฝานทำหน้าไร้เยื่อใย “ไม่ได้เรื่อง!”

หนุ่มหล่อไอดอลกล่าว “ไม่เอาน่า! นายดูอีกที ดูดีๆ สิ! เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีแล้ว อย่าไร้เยื่อใยกันอย่างนี้สิ?”

เยี่ยมู่ฝานยังคงทำหน้าเฉยชา กลอกตามองบนใส่เขา “ตัดใจซะเถอะ! น้องสาวฉันชอบคนหน้าตาดี!”

“เชี่ย! เยี่ยมู่ฝาน หมายความว่าไงวะ! ฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่สักหน่อยเหอะ”

เยี่ยมู่ฝานไม่สนใจฝูงผีเสื้อตอมดอกไม้พวกนี้อีก ทิ้งพวกเขาแล้วเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่น

————————————————————————————-

บทที่ 1194 บทสรุปที่ดีที่สุด

ยังต้องไปอธิบายให้ทางคุณปู่ฟังอีก

เยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝานเดินไปหาชายชราด้วยกัน

เยี่ยหวันหวั่นยืนว่านอนสอนง่ายยอมรับผิดอยู่ตรงหน้าชายชรา “คุณปู่คะ ขอโทษค่ะ เมื่อกี้หนูหยอกคุณปู่เล่น ไม่ได้บอกคุณปู่ว่าหนูคือเยี่ยไป๋…คุณปู่คงไม่โกรธหนูใช่ไหมคะ”

เยี่ยหงเหวยแม้จะปั้นหน้าเคร่งขรึม แต่น้ำเสียงกลับไม่มีวี่แววตำหนิ “เด็กคนนี้ แม้แต่ปู่ก็ยังปิดบัง”

เยี่ยอีอีกับเยี่ยเส่าอันยืนอยู่ด้านหนึ่งเงียบๆ ใบหน้าบึ้งตึง เสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว

เยี่ยมู่ฝานเพลิดเพลินกับสีหน้าบึ้งตึงของสองพ่อลูก พลางเอ่ยว่า “ฮ่าๆๆ คุณปู่ อย่าถือสาเลย ตอนแรกผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน!”

“หวันหวั่นโตแล้วจริงๆ สินะ…” เยี่ยหงเหวยถอนหายใจ จากนั้นมองหลานชายและหลานสาวทั้งสอง แววตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นมั่นใจ ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ครั้งนี้พวกแกสองคนทำดีมาก! ปู่เห็นทั้งหมด”

เยี่ยอีอีกับเยี่ยเส่าอันสังหรณ์ใจไม่ดี

ไม่นาน หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็ได้ยินชายชรากล่าวต่อ “มู่ฝาน หวันหวั่น วันจันทร์หน้าพวกแกสองคนแวะมาที่บริษัทหน่อยแล้วกัน ปู่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย แล้วก็เส่าอัน แจ้งทุกฝ่ายด้วย อาทิตย์หน้าประชุมบอร์ดผู้บริหาร”

เห็นได้ชัดว่าเยี่ยหงเหวยต้องการสื่อว่าจะทำตามสัญญา จะประกาศต่อหน้าคนทั้งบริษัทให้รับรู้ถึงการกลับมาของเยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝาน

เยี่ยมู่ฝานตาเป็นประกายทันที “ได้ครับคุณปู่!”

เยี่ยหวันหวั่น “ค่ะ!”

เยี่ยเส่าอันสบตากับเยี่ยอีอีที่ยืนอยู่ด้านข้าง หน้าดำเหมือนก้นหม้อ โกรธจนแทบกระอักเลือด

เยี่ยอีอีกลับกล่าวชื่นชมเยี่ยหวันหวั่นอย่างใจกว้าง ทั้งที่นิ้วมือกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ

เยี่ยมู่ฝาน เยี่ยหวันหวั่น นึกไม่ถึงว่าจะปล่อยให้ขยะสองคนนี้มาถึงขั้นนี้ได้…

เธออุตส่าห์ลำบากกว่าจะได้ทุกอย่างมา ตระกูลเยี่ย หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ และฐานะคุณหนูใหญ่อย่างชอบธรรม ตอนนี้ต้องถูกแย่งกลับไปแล้วงั้นเหรอ!

จะเป็นไปได้ยังไง!

……

ในที่สุดงานเลี้ยงรางวัลจินหลานก็จบลง แขกเหรื่อทยอยกันกลับ

ที่ลานจอดรถ กงซวี่เกาะอยู่บนไหล่ลั่วเฉินอย่างหมดสภาพ เพราะคืนนี้เยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝานมัวแต่ยุ่งอยู่กับการรับหน้าแขก ดังนั้นจึงไม่มีเวลามาสนใจกงซวี่

สุดท้ายเลยต้องลำบากลั่วเฉินกับถังซิงหั่ว คอยแบกรับระเบิดอารมณ์ของกงซวี่

“เป็นไปไม่ได้…จะเป็นไปได้ยังไง…พี่เยี่ยจะกลายเป็นผู้หญิงไปได้ไง…พี่เยี่ยจะเป็น…” กงซวี่พึมพำไม่หยุด จู่ๆ ก็นิ่งไป จ้องข้างหน้าตาไม่กะพริบ “เสี่ยวมี่เจี้ยน…”

หญิงสาวที่กำลังเดินมาหาพวกเขาใส่ชุดราตรีสั้นสีดำ ก้าวเข้ามาอย่างแช่มช้าท่ามกลางประกายระยิบระยับจากโคมไฟคริสตัลเหนือหัว วินาทีนี้ เสี่ยวมี่เจี้ยนกับเยี่ยไป๋ราวกับรวมร่างเป็นคนเดียวกัน

ชายกระโปรงของหญิงสาวไหวเบาๆ ตามแรงเดิน จนกระทั่งมาหยุดยืนต่อหน้าเขา

เยี่ยหวันหวั่นแย้มยิ้ม “เป็นอะไรไป? ก็ไหนบอกให้ฉันรักษาคำพูดไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ฉันก็ทำตามที่รับปากไว้แล้ว”

กงซวี่จ้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างเหม่อลอย ไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้เลย ตรงกันข้ามหน้ากลับแดงขึ้นเรื่อยๆ

ชิบหาย! สะ…สวยเกินไปแล้ว! สวยจนโมโหไม่ลง!!!

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงว่าคนตรงหน้าก็คือเยี่ยไป๋ เยี่ยไป๋ที่กำลังแต่งหญิง…

พลังทำลายล้างนี้มัน…เกินต้านเกินไปแล้ว!

ถังซิงหั่วที่ยืนข้างๆ เห็นกงซวี่ทำท่าทางเหมือนสาวแรกรุ่นกำลังตกหลุมรัก ก็แอบแขวะเงียบๆ “ฉันว่าเยี่ยไป๋เป็นผู้หญิงน่ะเป็นบทสรุปที่ดีที่สุดแล้ว…”

ไม่อย่างนั้นเจ้าหมอนี่งอ[1]จนกลายเป็นคลิปหนีบกระดาษไปแล้วก็คงยังไม่รู้

……………………………………………………….

[1] งอ ในที่นี้หมายถึงรสนิยมทางเพศที่เบี่ยงเบน