บทที่ 1243 ไม่ใช่ว่าเขาอยากฟังสักหน่อย

กงซวี่แอบเขยิบเข้าไปกระซิบงึมงำข้างหูลั่วเฉิน “เจ้าโง่ นายรู้สึกว่าพี่เยี่ยมีตรงไหนต่างไปหรือเปล่า”

ลั่วเฉินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ไม่มี”

พี่เยี่ยก็คือพี่เยี่ยจะมีตรงไหนต่างไปได้

กงซวี่เอ่ย “บุคลิกเปลี่ยนไปชัดๆ เลย! เสี่ยวมี่เจี้ยนตอนแรกอ่อนหวานนุ่มนวล แต่พี่เยี่ยตอนนี้…พี่เยี่ยตอนนี้มีกลิ่นอายเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวเพิ่มขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด…ยังกับผนึกค่อยๆ ปลดออก…อย่าบอกนะว่านายดูไม่ออก”

ลั่วเฉินตอบ “ไม่เห็นรู้สึก”

กงซวี่มีสีหน้าดูถูก “ช่างเถอะ ผู้ชายเหล็กกล้าทั้งแท่งอย่างนายดูออกถึงจะแปลก!”

ลั่วเฉินนิ่งเงียบ

เขาแน่ใจนะว่าคำพูดนี้ไม่มีปัญหา

กงซวี่ไม่สนใจลั่วเฉินอีก วิ่งเหยาะๆ ไปตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ยๆ คืนนี้พวกเราสองคนร้องเพลงด้วยกันสักเพลงไหม เพลงลักยิ้มเล็กๆ เป็นไง หรือเพลงไม่รักไม่ได้ ความรักของคนลากเรือ วันนี้คุณต้องแต่งให้ผม?”

เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าระอาเล็กน้อย เธอนั่งบนโซฟาที่ด้านข้าง “พวกนายร้องเถอะ”

กงซวี่ขมวดคิ้ว “พี่เยี่ย พี่ไม่สบายเหรอ หรือว่าเจอเรื่องอะไรมา”

เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าอ่อนลง มองกงซวี่แวบหนึ่ง “ขอแค่นายเป็นเด็กดีเชื่อฟัง ฉันก็สบายดีแล้ว”

กงซวี่พลันหูแดง “โอ้…”

คงเพราะเห็นเยี่ยหวันหวั่นอารมณ์ไม่ดี กงซวี่จึงสงบเสงี่ยมมาก ใจเย็นลงอย่างยากจะเห็น

ไม่นาน หานเซี่ยนอวี่ก็รีบเข้ามาทักทาย “เยี่ยไป๋ เธอมาแล้ว ขอโทษที วันนี้งานยุ่งมาก”

เยี่ยหวันหวั่นมองชายหนุ่มมีสง่าราศีตรงหน้า “ไม่เป็นไร นายยุ่งงานของนายไป ไม่ต้องสนฉัน จริงสิ ลืมแสดงความยินดีเลย ยินดีด้วยที่เดบิวต์ครบห้าปี”

วันนี้หานเซี่ยนอวี่เดบิวต์ครบรอบห้าปี เขาเลือกใช้วิธีจัดงานคอนเสิร์ตมารำลึกและตอบแทนแฟนคลับ

หานเซี่ยนอวี่มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณนะ”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา คอนเสิร์ตเริ่มอย่างเป็นทางการ เยี่ยหวันหวั่นก็นั่งในที่นั่งแขก VIP แล้ว

สนามกีฬาแบบเปิดใหญ่โต เต็มไปด้วยผู้ชม แท่งไฟนับไม่หวาดไม่ไหวโบกทั่วทิศทางในความมืด ส่องสว่างทั่วทั้งราตรี

ผ่านไปชั่วระยะ ในที่สุดหานเซี่ยนอวี่ก็ขึ้นเวที

“ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ครับ…” มุมปากหานเซี่ยนอวี่สวมรอยยิ้มบางๆ ดวงตากวาดมองทั่วทั้งสนาม

ผู้ชมในสนามกีฬาเดือดพล่าน ระเบิดเสียงกรี๊ดและเสียงเรียกร้อง

“กรี๊ดดด! เซี่ยนอวี่ๆ!”

“เซี่ยนอวี่ฉันรักคุณ!”

“วันนี้ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้เชิญสหายสนิทมา และทุกๆ คนต่างก็เป็นสหายที่สนิทสนมกันมาก…”

เลนส์กล้องจับไปที่กงซวี่ ลั่วเฉินและเยี่ยหวันหวั่นบนที่นั่งแขกรับเชิญพิเศษตามเสียงพูดของหานเซี่ยนอวี่

ด้านล่างเวทีมีเสียงกรีดร้องดังเกือบจะทะลวงฟ้าดังขึ้นในทันที

ขณะเดียวกัน นอกสนามกีฬา

เนี่ยอู๋หมิงกับพวกอี้จือฮวาเดินไปมาอยู่นอกสนาม ด้อมๆ มองๆ

“หัวหน้า พรุ่งนี้พวกเราก็กลับกันแล้ว…คืนนี้ไม่มีธุระแล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอ” นักพรตใจบริสุทธิ์ยื่นหัว สีหน้าไม่เข้าใจ

“แน่นอนว่ามาฟังคอนเสิร์ตน่ะสิ” เนี่ยอู๋หมิงเหลือบมองนักพรตใจบริสุทธิ์

“คอนเสิร์ต?” ได้ยินแบบนั้นอี้จือฮวาก็ชะงักเล็กน้อย ค้นกระเป๋ากางเกงโดยไม่รู้ตัว “หัวหน้า…ตั๋ว…ไม่น่าถูกมั้ง ไม่ใช่ว่าหัวหน้ารีดไถเงินเจ้าติดอ่างหมดแล้วเหรอ”

“จริงด้วย หัวหน้า ไม่มีเงินดูคอนเสิร์ต พวกเรายืนอยู่ตรงนี้ก็ได้ยินเสียงนะ…ไม่งั้นผมเข้าเน็ตฯ โหลดเพลงให้หัวหน้าสักสองสามเพลง?” นักพรตใจบริสุทธิ์มองเนี่ยอู๋หมิง ไม่เข้าใจหัวหน้าจริงๆ ว่าทำไมจู่ๆ มีงานอดิเรกไล่ตามดาราแล้ว

“พวกนายจะไปรู้อะไร…” เนี่ยอู๋หมิงกลอกตาใส่พวกนั้น

ไม่ใช่ว่าเขาอยากฟังซะหน่อย…

แต่เพราะวิดีโอคอลเมื่อตอนเย็นนี้ จอมมารน้อยบอกว่าอยากฟังแม่ร้องเพลงต่างหาก…

พรุ่งนี้เขาก็จากไปแล้ว ต่อให้อยากวิดีโอคอลให้จอมมารน้อยเห็นน้องโหย่วหมิงก็หมดหนทางแล้ว มีแค่คืนนี้เท่านั้น

ดังนั้น คิดไปคิดมา เขาจึงยังคงมา

———————————————————————————-

บทที่ 1244 จู่ๆ ก็อ่อนหวานขนาดนี้

หนุ่มกรรมกรต่างชาติเกาหัว “แต่…หัว…หัวหน้า…พวกเราไม่มีตั๋ว จะเข้าไปยังไง”

อี้จือฮวาหัวเราะ ‘ฮี่ๆ’ “เรื่องเล็กแค่นี้ จะยากเกินมือหัวหน้าพวกเราเชียวเหรอ”

เนี่ยอู๋หมิงมองรอบนอกของสนามกีฬา รอบด้านถูกล้อมด้วยกำแพงแน่นหนา ด้านข้างมีเสาไฟฟ้าสูงมากหลายต้น

เนี่ยอู๋หมิงกระทืบสองเท้าหนึ่งที ร่างก็ลอยตัวกลางอากาศ ปีนขึ้นไปตามเสาไฟฟ้าโดยตรง

ชั่วครู่เดียว เนี่ยอู๋หมิงก็ปีนถึงจุดสูงสุดเรียบร้อย จากนั้นเขากระโดดสบายๆ ราวกับเดินเล่น ไปถึงบนกำแพงได้อย่างง่ายดาย

มุมมองตรงนั้น กว้างกว่าที่นั่งแขก VIP ซะอีก!

หนุ่มกรรมกรต่างชาติเกาหัวอีก “หัวหน้าแบบนี้มัน เหมือน…แอบดูฟรี?”

อี้จือฮวาเลิกคิ้ว “เสี่ยวเถียนเถียน พวกเราอาศัยความสามารถเข้าไป เรียกว่าแอบดูฟรีได้ยังไงกัน”

นักพรตใจบริสุทธิ์สมทบรัวๆ “ใช่เลยๆ!”

หนุ่มภูเขาน้ำแข็งไม่พูดจา

บนเวที หานเซี่ยนอวี่ร้องเพลงสุดท้ายจบ บรรยากาศในงานก็เร่าร้อนเกินเปรียบ

“กรี๊ดดด! เซี่ยนอวี่! เทพบุตรน้อยเซี่ยนอวี่!”

“เซี่ยนอวี่ฉันรักคุณ!”

หานเซี่ยนอวี่มีสีหน้าอ่อนโยน มองแฟนคลับที่ให้กำลังใจที่ด้านล่างเวทีด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “สุดท้าย ขอเชิญเหล่าแขกรับเชิญพิเศษของค่ำคืนนี้!”

ชั่ววินาทีที่หานเซี่ยนอวี่พูดจบ ความร้อนแรงของเหล่าแฟนคลับที่ด้านล่างเวทีก็ถูกดันจนถึงขีดสูงสุด แทบทุกคนกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ชื่อ ‘กงซวี่’ ‘ลั่วเฉิน’ และ ‘เยี่ยไป๋’ ดังจากปากแฟนคลับอย่างต่อเนื่องเป็นระลอก

เยี่ยหวันหวั่นพากงซวี่กับลั่วเฉินทยอยขึ้นเวทีมา

พริบตาที่ทั้งสี่คนปรากฏตัวบนเวทีด้วยกัน เหล่าแฟนคลับที่ด้านล่างเวทีก็ตื่นเต้นจนเกือบจะสลบเหมือด

“กรี๊ดดด! กลุ่มอุดมคนงามฉันหล่อเกินไปแล้ว!”

“กลุ่มคนงามๆๆ!”

บนตัวหานเซี่ยนอวี่คือชุดสูทปักเลื่อมสีขาวสง่างามมีความเป็นสุภาพบุรุษ ลั่วเฉินคือชุดกึ่งทางการคอตั้งสไตล์พระราชวังเก่าแก่ ส่วนกงซวี่เป็นชุดแฟชั่นสีสันสดใสสไตล์ฮิปฮอป ทุกคนล้วนหล่อเหลา แต่กลิ่นอายกลับบอกนิสัยชัดเจน

ส่วนเยี่ยไป๋ที่นานๆ ทีจะสวมชุดผู้หญิงปรากฏตัว ถึงแม้จะแต่งหญิง แต่แววอิสระเฉยเมยบนตัวกลับยิ่งทำให้คนไม่อาจละสายตา เต็มไปด้วยเสน่ห์ฆ่าเรียบทั้งหญิงชาย

หานเซี่ยนอวี่กำลังแนะนำแขกรับเชิญกับแฟนคลับ กงซวี่ก็แอบเอียงหัวไปกระซิบกับเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย ไม่ร้องลักยิ้มน้อยๆ ด้วยกันจริงเหรอ โอกาสดีขนาดนี้…”

เยี่ยหวันหวั่นย่อมต้อง เมินเขาโดยตรง

หลังหานเซี่ยนอวี่พูดจบ เสียงดนตรีไพเราะก็ดังคลอขึ้นมา

บนกำแพง มุมนั้นมองเห็นเวทีได้กว้าง ระยะห่างก็ใกล้กับเวทีมาก ทว่าเป็นมุมอับของกล้องบันทึกภาพ พวกแฟนคลับกับบอดี้การ์ดก็ไม่อาจสังเกตเห็น และนึกไม่ถึงแม้แต่นิดเดียวว่าจะมีคนปีนขึ้นไปบนกำแพงที่สูงขนาดนั้นได้

เนี่ยอู๋หมิงเห็นเยี่ยหวันหวั่นบนเวทีแล้วก็รีบโทรวิดีโอคอล

หน้าจอมือถือกะพริบหนึ่งทีก็ปรากฏใบหน้าเล็กเย็นชาห่างเหินของจอมมารน้อย

จอมมารน้อยเอ่ย “มีธุระ? ”

เนี่ยอู๋หมิงหมุนกล้องของมือถือ เล็งไปที่เยี่ยหวันหวั่นบนเวที “ไม่ใช่ว่าอยากฟังแม่แกร้องเพลงเหรอ ถึงเป็นร้องประสาน…แกก็ฟังๆ ไปเถอะ…”

ได้ยินคำพูดของเนี่ยอู๋หมิง ปลายสายก็พลันเงียบลง

เนี่ยอู๋หมิงกำลังจะปรับกล้องดูว่าจอมมารน้อยทำอะไร แต่วินาทีถัดมาก็ได้ยินเสียงของจอมมารน้อยดังขึ้นมาจากในโทรศัพท์ “ขอบคุณครับคุณลุง”

เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก

อึก…วันนี้จอมมารน้อยถึงกับเรียกเขาว่าคุณลุง…แถมยังไม่ได้เรียกแค่ครั้งเดียว…

จู่ๆ ก็อ่อนหวานน่ารักขนาดนี้ ไม่ชินจริงๆ แฮะ…