บทที่ 1357 คงไม่ได้หึงหรอกนะ

“เมื่อกี้ได้ยินชิวสุ่ยบอกว่าเธออยากได้ผู้ชายแบบฉัน ฉันก็เลยลองมาดู ไม่ทราบว่าอย่างฉันพอจะถูกใจเธอไหม” จี้ซิวหร่านจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วพูดพลางยิ้มจางๆ แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

เยี่ยหวันหวั่นขนลุก จี้ซิวหร่านคนนี้คงไม่ใช่ว่ากำลังโมโหจนพูดไปเรื่อยอยู่หรอกนะ…

เธอเป็นคู่หมั้นของเขานะ…แต่ดันถูกจับได้ว่าออกมาเที่ยวผู้ชายในผับกลางคืนอย่างงี้…

เยี่ยหวันหวั่นลองคิดแบบสลับมุมมอง ถ้าหากเธอจับได้ว่าซือเยี่ยหานออกไปเที่ยวผู้หญิงในผับล่ะก็…

จี้ซิวหร่านจะต้องโมโหจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ…

เยี่ยหวันหวั่นถมึงตามองชิวสุ่ย ยัยชิวสุ่ยทำไมถึงได้ปากสว่างอย่างนี้…

“มานี่”

จี้ซิวหร่านยกมือขวากวักเรียกเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็ตบที่นั่งข้างกายตัวเอง

ท่ามกลางความจนใจ เยี่ยหวันหวั่นทำได้เพียงเดินไปนั่งข้างๆ จี้ซิวหร่าน

“เชี่ย…นี่มัน…หรือว่าพี่เฟิ่งจะคบกับจี้หวงแล้วจริงๆ…ขนาดจี้หวงพี่เฟิ่งยังสอยมาได้ นี่พี่เฟิ่งคงไม่ได้วางยาอะไรจี้หวงใช่ไหมเนี่ย?!”

เป่ยโต่วทำหน้าเหมือนเห็นผีก็ไม่ปาน เขาจ้องเยี่ยหวันหวั่นกับจี้ซิวหร่านอย่างไม่อยากเชื่อ

ชีซิงเหลือบมองเป่ยโต่วแวบหนึ่ง

“มองหน้าฉันทำไม…จี้หวงได้ฉายาว่าเป็นชายนักบุญผู้งดเว้นจากทางโลกเชียวนะ…ได้ยินมาว่าเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย แม่เอ็งเถอะ ข้างกายมีสาวสวยเต็มไปหมด แต่เขากลับไม่เคยชายตามองซักนิด…ถ้าเป็นฉันนะ…” พอพูดมาถึงตรงนี้ เป่ยโต่วก็ทำหน้าประหลาดใจอีกครั้ง แล้วมองชีซิง “เหล่าชี…นายว่า…จี้หวงคงไม่ได้…”

“อะไร” ชีซิงถามเสียงเรียบ

“คงไม่ได้…ชอบผู้ชายหรอกนะ!” เป่ยโต่วบอก

ชีซิงยังไม่ทันพูดอะไร เป่ยโต่วก็จ้องเขาแล้วพูดต่อว่า “เชี่ย…ฉันก็ไม่เคยเห็นนายแตะต้องผู้หญิงเหมือนกัน…นายคงไม่ได้…ชอบผู้ชายเหมือนกันหรอกใช่ไหม…”

พูดจบเป่ยโต่วก็ถอยไปข้างหลังเพื่อนั่งให้ห่างชีซิงโดยอัตโนมัติ

ชีซิงจ้องเป่ยโต่วอย่างไม่แยแส คล้ายไม่อยากจะสนใจเป่ยโต่วซักนิดเลยด้วยซ้ำ

……

“ที่นี่ สนุกเหรอ” บนโซฟา จี้ซิวหร่านถามเยี่ยหวันหวั่นอย่างเกียจคร้าน เหมือนไม่ค่อยใส่ใจนัก

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร จี้ซิวหร่านก็กวาดตามองหนุ่มน้อยวัยขบเผาะหลายคนที่อยู่ในห้องแวบหนึ่ง “พวกเขา หน้าตาดีเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

เยี่ยหวันหวั่นไม่พูดอะไร หนุ่มน้อยสองคนที่นั่งข้างชิวสุ่ยกลับตกใจจนหน้าซีดเซียว

ชายหนุ่มที่ดูอัธยาศัยดี มีรอยยิ้มไร้พิษภัยตรงหน้า นึกไม่ถึงว่าจะเป็นจี้ซิวหร่านราชาแห่งอำนาจมืดของยุโรป…

พวกเขาอยู่ในรัฐอิสระ มีเหรอจะไม่รู้จักชื่อเสียงอันโด่งดังของจี้ซิวหร่าน!

แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องมองพวกเขาด้วย พวกเขานั่งข้างพี่สาวชิวสุ่ยไม่ใช่เหรอ…ไม่ยุติธรรมเลย!

“ต่อไป ถ้าอยากสนุกโทรฯ หาฉันก็ได้” จี้ซิวหร่านละสายตากลับมา กระตุกมุมปากยิ้มเล็กน้อย แล้วมองเยี่ยหวันหวั่น

เป่ยโต่วที่นั่งอยู่ด้านหนึ่งยกนิ้วโป้งให้เยี่ยหวันหวั่นรัวๆ แล้วหันไปพูดกับชีซิงเบาๆ ว่า “ฉันว่านะเหล่าชี จี้หวงไม่ใช่ว่ากำลังหึงอยู่หรอกใช่ไหม…เชี่ย แม้แต่จี้หวงพี่เฟิ่งยังคว้ามาได้…ฉันไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม…”

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร จู่ๆ ประตูห้องก็โดนใครบางคนถีบเข้ามาเสียงดัง

“พี่สยง ที่นี่แหละห้องพิเศษ 302 นังชั้นต่ำที่กล้าล่วงเกินพี่อยู่ในนี้!”

พนักงานไนต์คลับที่แต่งตัวยั่วยวนเดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ยืนชี้หน้าด่าเยี่ยหวันหวั่นอยู่หน้าห้อง

เป่ยโต่วกับชีซิงชะงักเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

วินาทีต่อมา เยี่ยนสยงกับผู้หญิงชุดแดงก็เดินเข้ามาในห้อง

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ แกกล้ามากจริงๆ…วันนี้แม่จะคอยดูว่าแกจะตายยังไง!” ผู้หญิงชุดแดงจุดบุหรี่มวนหนึ่ง จากนั้นก็พ่นควันออกมา จ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายมุ่งร้าย

————————————————————————————-

บทที่ 1358 ไม่มีใครช่วยได้

ขณะที่ผู้หญิงชุดแดงพูด เยี่ยนสยงโบกมือ ในห้องพิเศษกว้างๆ ชายนับสิบกรูกันเข้ามาเหมือนกระแสน้ำขึ้น

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ วันนี้พ่อจะปล่อยให้พวกลูกน้องของฉันเล่นจนพอใจ ถอดเสื้อผ้ามันออกให้หมด!” เยี่ยนสยงแค่นหัวเราะ

วินาทีนี้ ในที่สุดเป่ยโต่วก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

คนพวกนี้โผล่มาจากไหน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึไงถึงได้มารนหาที่ตาย ถึงขนาดมาหาเรื่องพวกเขาถึงที่นี่?!

บนโซฟา จี้หวงไม่แม้แต่จะชายตามองผู้มาด้วยซ้ำ เขาแค่หันไปพูดกับเยี่ยหวันหวั่น “มาหาเธอเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า บอกว่า “พวกไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ ตอนแรกก็ไม่ได้อยากจะถือสาหรอก”

“มัวยืนบื้ออะไรกันอยู่วะ ยังไม่ไปถอดเสื้อผันมันออกอีก! ใครกล้าเข้ามาเสือกก็ฆ่าให้หมด!” เยี่ยนสยงตะคอกเสียงเกรี้ยว

สิ้นเสียงเยี่ยนสยง ชายชุดดำสิบกว่าคนก็สาวเท้าไปทางเยี่ยหวันหวั่น

แต่ในตอนนั้นเอง จี้หวงเหลือบมองชายชุดดำสิบกว่าคนพวกนั้นแวบหนึ่ง

ไม่รู้ทำไมนัยน์ตาลึกล้ำเย็นชาของเขากลับทำให้พวกเขาเย็นสันหลังวาบ

“คุณสยงใช่ไหม…ไม่ทราบว่าช่วยไว้หน้ากันสักหน่อย แล้วพาคนของคุณออกไปจะได้ไหม” จี้ซิวหร่านมองเยี่ยนสยงที่ยืนอยู่หน้าประตู แล้วเอ่ยเสียงเบาพร้อมรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัยบนหน้า

“แหม หนุ่มน้อยจากไหนกัน หน้าตาดีใช้ได้เลย” ผู้หญิงชุดแดงจ้องพิจารณาจี้ซิวหร่านครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “พี่ชาย มีไหวพริบซะบ้าง รีบไสหัวไปเถอะ…ผู้หญิงคนนี้ไปล่วงเกินพี่สยง คืนนี้ถ้าพวกพี่ชายของฉันยังไม่ได้เล่นจนหนำใจ ก็อย่าคิดจะมีชีวิตรอดออกไปได้เลย ฉันอยากรู้นักว่านังนั่นจะร่านได้แค่ไหนกันเชียว!”

“นอกจากผู้หญิงคนนี้ คนที่ไม่เกี่ยวข้องไสหัวออกไปให้หมด ไม่อย่างงั้นคืนนี้ได้ตายอยู่ที่นี่แน่!” เยี่ยนสยงตวาดเสียงกร้าว

“พี่สยง…นังผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้กล้าล่วงเกินพี่ อย่าปล่อยให้มันรอดออกไปได้เชียว!”

“พี่สยง พี่นี่ใจบุญจริงๆ ยังอุตส่าห์ให้นังนั่นได้เสพสุขก่อนตายอีก”

พนักงานไนต์คลับที่แต่งตัวยั่วยวนสองคนนั้นยิ้มประจบประแจงเยี่ยนสยง

เป่ยโต่วกับชีซิงได้แต่มองพวกเยี่ยนสยงด้วยสายตาเหมือนกำลังมองคนโง่ เจ้าพวกนี้…ต้องตาถั่วขนาดไหนกันนะ จำพวกเขาไม่ได้ก็แล้วไป แบดเจอร์แห่งพันธมิตรอู๋เว่ยหายตัวไปหลายปี รูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปมาก จะจำไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดาเหมือนกัน แต่ขนาดจี้หวงราชาแห่งอำนาจมืดของยุโรปก็ยังจำไม่ได้ นี่มัน…

“ก็หมายความว่าจะไม่ไว้หน้ากันแล้ว” จี้ซิวหร่านยิ้มพูด

เยี่ยนสยงกับพวกผู้หญิงชุดแดงได้ยินก็แค่นหัวเราะ ไอ้หนุ่มหน้าขาวนี่คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนวะ? ทำไมต้องไว้หน้าเขาด้วย?!

เยี่ยนสยงยังไม่ทันพูดอะไร ชายใส่สูทสีขาวคนหนึ่งที่มีใบหน้าเย็นชาสุดขั้วก็เดินเข้ามาในห้อง

“นายท่าน” ชายเย็นชาคนนั้นก้มหัวให้จี้ซิวหร่าน

“คูกู่ ฝนจะตก ไม่มีใครห้ามได้” จี้ซิวหร่านยิ้มพูด

ชายเย็นชาชื่อคูกู่พยักหน้าอย่างเข้าใจ

ฝนจะตก ไม่มีใครห้ามได้

ประโยคหลังจากนั้นก็คือ…คนจะรนหาที่ตาย ไม่มีใครช่วยได้เหมือนกัน

ฆ่า!

ชั่วพริบตา มีดสั้นเล่มหนึ่งปรากฏในมือชายเย็นชา

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คูกู่หายไปจากตรงนั้น วินาทีต่อมา เสียงประหลาดเหมือนอาวุธคมกรีดเฉือนเนื้อก็ดังขึ้น

เวลาเพียงชั่วสิบอึดใจ ผู้ติดตามของเยี่ยนสยงอย่างน้อยสิบคนโดนคูกู่ใช้มีดสั้นปาดคอ

“อั่ก…”

ชายชุดดำสิบกว่าคนที่เหลือเห็นภาพนั้นก็พากันตกตะลึง

“เขาคือ…หนึ่ง…หนึ่งในแปดเทพ…ลูกน้องของจี้หวง…เฮยเยี่ยคูกู่!”

“อะไรนะ…คูกู่!!”

พอได้ยินชื่อคูกู่ ทุกคนก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที

ตอนนี้ ผู้คนมามุงนอกห้องมากขึ้นเรื่อยๆ พอรู้ว่าคูกู่อยู่ที่นี่ แต่ละคนพากันอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ

แปดเทพผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งอยู่ภายใต้อำนาจจี้หวง แต่ละคนมีความสามารถในการต่อสู้ชนิดที่เรียกได้ว่าบ้าคลั่ง และคูกู่ก็เป็นหนึ่งในนั้น!