บทที่ 1525 ไปรับพวกเขาสองคน

ถังถังเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ตอบว่า “อื้ม…ทำได้ครับ”

“ถังถังต้องจำไว้นะ เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างถังถังกับแม่ บอกใครไม่ได้ทั้งนั้น เข้าใจไหมจ๊ะ…” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

“อื้ม เข้าใจครับ” ถังถังตอบ

ได้ยินอย่างนั้น เยี่ยหวันหวั่นจึงโล่งอกไปเรื่องหนึ่ง

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับถังถัง เธอจะเบาใจไม่ได้เด็ดขาด ถ้า ‘เนี่ยอู๋โยว’คนนั้นเป็นตัวจริงก็โชคดีไป แต่ถ้าเป็นตัวปลอม…ยิ่งคิดก็ยิ่งน่ากลัว!

ขอแค่ถังถังทำตามที่เธอบอก เมื่อถึงเวลาเป็นตัวจริงหรือตัวปลอมก็จะรู้เอง ถ้า ‘เนี่ยอู๋โยว’คนนั้นเป็นตัวจริงเธอก็จะได้ไปบอกอี้สุ่ยหานได้ถูก

……

วันต่อมา หลังจากที่เยี่ยหวันหวั่นตรวจเอกสารในพันธมิตรอู๋เว่ยจำนวนหนึ่งเสร็จ เธอไม่ได้กลับบ้าน แต่มุ่งหน้าไปยังโซนเสิ่นแทน

ตระกูลเสิ่น หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของรัฐอิสระตั้งอยู่ ณ ที่แห่งนี้เอง

เยี่ยหวันหวั่นมองการ์ดเชิญในมือ จากนั้นก็จอดรถแถวๆ ตระกูลเสิ่นตามที่อยู่ที่เขียนไว้บนการ์ดเชิญ

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะลงจากรถ ชายฉกรรจ์ใส่ชุดสูทกลุ่มหนึ่งก็รีบก้าวเข้ามาหา จ้องเยี่ยหวันหวั่นแล้วบอกว่า “จอดรถบริเวณตระกูลเสิ่นไม่ได้นะครับ!”

แต่เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร ชายคนหนึ่งในกลุ่มก็เหลือบเห็นการ์ดเชิญในมือเยี่ยหวันหวั่น

“ขออภัยครับ…ไม่ทราบว่า…คุณมาร่วมงานเลี้ยงเหรอครับ?” สีหน้าเย่อหยิ่งของชายหนุ่มอ่อนลงทันที

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “งานเลี้ยงเลิกราของคุณชายใหญ่เสิ่น”

“อ้อ…ขออภัยที่เข้าใจผิด เชิญตามผมมาครับ!”

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ค้อมกายแล้วผายมือทำท่า ‘เชิญ’

บริเวณตระกูลเสิ่น โดยเฉพาะช่วงที่มีงานเลี้ยงฉลอง ผู้หญิงที่หน้าตาดีหน่อยก็จะเดินวนเวียนไปมาแถวๆ นี้ คนที่มาร่วมงานเลี้ยงของตระกูลเสิ่นได้มีแต่คนใหญ่คนโตที่มีอิทธิพลกันทั้งนั้น ถ้าตกได้ซักคนสองคนก็สบายไปทั้งชีวิต

ขณะเดินมาใกล้ถึงคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น มือถือของชายหนุ่มกลับดังขึ้นมา

“ขออภัยครับ…” ชายหนุ่มมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างเกรงใจเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

พอได้รับอนุญาตจากเยี่ยหวันหวั่น ชายหนุ่มจึงค่อยรับสาย

“คุณชายใหญ่ว่าไงนะครับ…อะไรนะครับ ให้ผมไปรับนายแห่งอาชูร่า…ผมเพิ่งรับสุภาพสตรีท่านหนึ่งมา…” ชายหนุ่มหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย

พอได้ยินคำว่านายแห่งอาชูร่าจากปากชายหนุ่ม เยี่ยหวันหวั่นก็นึกสนใจขึ้นมาทันที

หรือว่างานฉลองเลิกกันของคุณชายใหญ่เสิ่นคนนี้ถึงกับเชิญนายแห่งอาชูร่ามาด้วย?

“อะไรนะ จี้หวงด้วยเหรอครับ?! ให้ผมไปรับด้วยเหรอครับ?”

เยี่ยหวันหวั่นอึ้ง

เยี่ยหวันหวั่นปากกระตุกเล็กน้อย เธอคงประเมินตาคนรวยสมองทึ่มคนนี้ต่ำไปซะแล้ว…ไม่ใช่แค่เชิญเธอที่เป็นหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยมา แต่ยังเชิญนายแห่งอาชูร่ามาด้วย…แม้แต่จี้ซิวหร่านเขาก็ยังเชิญมาได้ ต้องใช้เงินก้อนโตขนาดไหนกันนะ…

“คุณผู้หญิงครับ ต้องขออภัยจริงๆ คุณช่วยรอผมอยู่ที่นี่ซักครู่ได้ไหมครับ คุณชายใหญ่สั่งให้ผมไปรับแขกคนสำคัญสองคน ผมขอไปรับพวกเขามาก่อนได้ไหมครับ?” หลังจากวางสาย ชายหนุ่มก็หันมาถามเยี่ยหวันหวั่น

“ได้ค่ะ ไม่เป็นไร คุณไปทำธุระก่อนเถอะค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า

“คุณผู้หญิงรออยู่ที่นี่นะครับ อย่าเดินไปเดินมา อย่าเข้าไปในตระกูลเสิ่นตามลำพัง เพราะตระกูลเสิ่นกว้างมาก ถ้าไม่มีผมคอยนำทางจะหลงทางเอา…” เอ่ยจบ ชายหนุ่มก็เดินจากไปโดยไม่หันมามองอีก

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ทำไมฟังแล้ว…ไม่ค่อยรื่นหูเลยนะ…ตระกูลเสิ่นกว้างมากอาจจะหลงทาง หมายความว่ายังไงกัน?

หลังจากคนของตระกูลเสิ่นเดินออกไป เยี่ยหวันหวั่นก็ยืนรอข้างทางอย่างสบายใจ คงไม่ใช่ว่าจะเชิญมาหมดทั้งนายแห่งอาชูร่ากับจี้ซิวหร่านหรอกนะ…

————————————————————————————-

บทที่ 1526 ความชอบแปลกๆ

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันคิดอะไรมาก จู่ๆ กลับโดนคนผลักจากข้างหลัง

เยี่ยหวันหวั่นหันหลังไปมองหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวสวยเป็นพิเศษ

“มีอะไร” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว เธอไม่รู้จักหญิงสาวกลุ่มนี้ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วยซ้ำ

“หึๆ รู้จักเคารพกฎบ้างนะ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเหลือบมองเยี่ยหวันหวั่น “แต่งตัวใสๆ อย่างนี้ ตั้งใจจะมาตกผู้ชายแถวๆ ตระกูลเสิ่นซักกี่คนกันล่ะ?”

“เธอเป็นไก่ฟ้า[1]โผล่หัวมาจากไหน ไม่เคยได้ยินเหรอว่ามาทีหลังต้องต่อคิว? ใครอนุญาตให้เธอมายืนตรงนี้?”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้นก็เข้าใจสถานการณ์ทันที

ก่อนหน้านี้เธอเคยได้ยินเนี่ยอู๋หมิงบอกว่าทุกครั้งที่มางานเลี้ยงที่ตระกูลเสิ่น จะมีผู้หญิงหน้าตาดีหลายคนตั้งใจแต่งตัวสวยๆ แล้วเดินวนเวียนไปมาแถวตระกูลเสิ่น ถ้า ‘บังเอิญ’ พบ ‘รัก’ ก็อาจจะสบายไปทั้งชาติ…

ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะเป็นผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองหน้าตาดีพวกนั้นที่เนี่ยอู๋หมิงพูดถึง อีกอย่างฟังจากน้ำเสียงของพวกเธอ คงคิดว่าเยี่ยหวันหวั่นเป็นพวกเดียวกันไปแล้ว…

“หึๆ สวยเหมือนกันนี่ แต่น่าเสียดาย ถ้าไม่เคารพกฎแล้วโดนกรีดหน้า คงแย่” หญิงสาวที่เป็นแกนนำจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วแค่นเสียงเอ่ย

เยี่ยหวันหวั่นมองพวกเธอ แต่กลับไม่คิดจะสนใจใยดีแม้แต่น้อย

“นังนี่ พี่โจวกำลังพูดกับแกอยู่นะ แกหูหนวกรึไง? ไม่รู้จักตระกูลโจวเมืองอวิ๋นเฉิงเหรอ? คุณหนูใหญ่ของตระกูลโจวน่ะรู้จักไหม?” หญิงสาวคนหนึ่งถมึงตาจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วตวาดเสียงดัง

ผู้หญิงพวกนี้ส่วนใหญ่มาจากตระกูลมีฐานะทั้งนั้น ถือได้ว่าเป็นสตรีผู้งามพร้อมได้เหมือนกัน เพียงแต่เมื่อเทียบกับตระกูลใหญ่ที่มีหน้ามีตาและอิทธิพลพวกนั้นก็ยังห่างชั้นกันมาก พวกเธอไม่มีสิทธิเข้าร่วมงานเลี้ยง เลยทำได้แค่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก

ได้ยินมาว่าแฟนเก่าของคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น ก็เป็นพวกผู้หญิงที่มายืนเฝ้าหน้าบ้านอย่างนี้เหมือนกัน

“น้องสาว เธอคงไม่ได้เล็งคุณชายใหญ่เสิ่นไว้หรอกใช่ไหม” หญิงสาวที่เป็นแกนนำจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วกล่าวเสียงเย็น

เยี่ยหวันหวั่นยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่พูดอะไรซักคำ ไม่สนใจพวกเธอด้วยซ้ำ

“หึๆ…ถ้าเธอเล็งคุณชายใหญ่เสิ่นไว้ ฉันขอเตือนเธอให้ตัดใจซะดีกว่า…คุณชายใหญ่เสิ่นเป็นของฉัน…เข้าใจไหม” หญิงที่เป็นแกนนำแค่นยิ้ม

เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ตั้งใจฟังด้วยซ้ำว่าผู้หญิงพวกนี้กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ เธอเอาแต่ชะเง้อคอมองออกไปไกล

จี้ซิวหร่านใส่เสื้อเชิ้ตลำลอง ใบหน้าประดับรอยยิ้มจางๆ ขณะเดียวกันผู้ชายที่อยู่ด้านขวาของจี้ซิวหร่านกลับมีใบหน้าเฉยชา นัยน์ตาราวกับปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งพันปี

พอทั้งสองปรากฏตัว หญิงสาวที่อยู่รอบๆ ต่างพากันส่งเสียงตกตะลึง

“นั่นมัน…จี้…จี้ซิวหร่าน จี้หวง!”

“ผู้ชายที่อยู่ข้างจี้หวงเป็นใคร…หล่อจัง…”

“ได้ยินว่าคืนนี้นายแห่งอาชูร่าก็มาด้วย…คนที่ยืนเทียบจี้ซิวหร่านได้…เขาคงไม่ใช่นายแห่งอาชูร่าในตำนานหรอกนะ!”

“นายแห่งอาชูร่า?! ที่ว่า…เป็นหนึ่งในสามกลุ่มอำนาจหลักของคุกแห่งบาป ผู้นำของเหล่าอาชูร่า นายแห่งอาชูร่าน่ะเหรอ?!”

“พี่โจว…พี่ดูนั่น จี้หวงกับนายแห่งอาชูร่า…กำลังเดินมาทางพวกเราแล้ว!”

“พี่โจว จี้หวงกำลังมองพี่! สวรรค์…”

ได้ยินอย่างงั้น หญิงสาวที่เป็นแกนนำยิ้มเล็กน้อย พยายามยืนอย่างสง่างามเต็มที่ “ถ้าเป็นจี้หวง…คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น…ฉันไม่เอาแล้วก็ได้…”

“พี่โจว…จี้หวงกำลังมองพี่…แถมยังเดินมาทางพวกเราด้วย…”

หญิงสาวพวกนั้นทำหน้าตื่นเต้น

แต่ที่น่าเหลือเชื่อก็คือ คนกลุ่มนั้นกลับเดินไปหยุดอยู่ข้างกายหญิงสาวที่ไม่รู้จักเคารพกฎเกณฑ์คนนั้น

“ท่านสุภาพสตรี ต้องขออภัยที่ปล่อยให้รอนาน!” ชายหนุ่มใส่สูทร่างสูงที่เป็นคนของตระกูลเสิ่นเดินมาหยุดข้างเยี่ยหวันหวั่น แล้วรีบเอ่ยขอโทษ

“ไม่เป็นไร” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

“เสี่ยวเฟิ่ง มาแล้วเหรอ” จี้ซิวหร่านมองเยี่ยหวันหวั่น แล้วยิ้มทักทาย

วินาทีนี้ เหล่าสตรีงามพร้อมที่อยู่บริเวณนั้นต่างยืนอึ้งอยู่กับที่ หน้าตาเหมือนไม่อยากเชื่อ

“อืม…” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า

จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็หันไปมองซือเยี่ยหาน “หึๆ…ไม่คิดเลยว่านายแห่งอาชูร่าจะมีความชอบแปลกๆ แบบนี้ด้วย นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอคุณในงานเลี้ยงเลิกราของคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นอย่างงี้”

ซือเยี่ยหานมองเยี่ยหวันหวั่น “หัวหน้าไป๋เฟิ่งคงมีความชอบที่แปลกยิ่งกว่าผมอีก”

สิ้นเสียงของซือเยี่ยหาน กลุ่มหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยหวันหวั่นอึ้งงันไปอีกครั้ง

พวกของหญิงสาวที่ชื่อพี่โจว หันไปมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ

ไป๋…ไป๋เฟิ่ง…

ไป๋เฟิ่ง…หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย!

……………………………………………………….

[1] ไก่ฟ้า เปรียบเปรยถึง ผู้หญิงหากินกลางคืน