บทที่ 1599 ต้องฆ่าตัวจริงหรือตัวปลอม

เวลานั้นเยี่ยหวันหวั่นวิดีโอคอลหาเป่ยโต่ว

“พี่เฟิง พี่นึกไงวิดีโอคอลหาผม…พี่อยู่โรงเรียนชื่อเยี่ยนเป็นยังไงบ้าง” หลังเป่ยโต่วเห็นเยี่ยหวันหวั่นก็ตกใจเล็กน้อย

เวลานี้ชายหนุ่มเดินช้าๆ มาข้างหลังเยี่ยหวันหวั่น เมื่อเห็นเป่ยโต่วในวิดีโอก็พลันหน้าเปลี่ยนสีทันที

“ไม่มีอะไร แค่โทรมาดูนายเท่านั้น” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“พี่เฟิง พี่จะกลับมาเมื่อไร พี่ไม่อยู่พันธมิตรอู๋เว่ย ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามทะเลาะกันทุกวันเลย!” เป่ยโต่วรีบเอ่ย

“เดี๋ยวก็กลับไปแล้ว เอาแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน” พูดจบเยี่ยหวันหวั่นก็วางสายวิดีโอคอล

หลังเยี่ยหวันหวั่นวางสาย สายตาก็ตกลงบนตัวของชายหนุ่ม “เพราะงั้น รับภารกิจไหม”

“เธอ…ผู้นำไป๋ ด้วยตำแหน่งตัวตนของคุณทำไมต้องหาทหารรับจ้างด้วย…” ชายหนุ่มนั่งกลับที่เดิม ไม่อยากเชื่อเล็กน้อย

“ทำไม หรือว่าฉันหาทหารรับจ้างไม่ได้เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นแฝงยิ้มเอ่ย

“ไม่ใช่อยู่แล้ว” ชายหนุ่มส่ายหน้า “พันธมิตรอู๋เว่ยมีผู้แข็งแกร่งมากมาย…แน่นอนว่าเรื่องบางเรื่องพันธมิตรอู๋เว่ยไม่สะดวกออกหน้า ยังต้องให้ทหารรับจ้างช่วยแก้ไข ก่อนหน้านี้ตระกูลเนี่ย…”

ชายหนุ่มพูดถึงตรงนี้ ดวงตาเยี่ยหวันหวั่นก็วาบประกาย นี่แหละคำที่เธอต้องการ!

แต่ชายหนุ่มเหมือนระลึกอะไรได้จึงรีบหุบปากไม่พูดมากอีก

“ผู้นำไป๋ต้องการใช้คน เอ่ยปากได้เต็มที่ครับ…” ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ “อีกอย่าง การรรักษาความลับงานผู้นำไป๋โปรดวางใจ หลักพื้นฐานที่สุดของทหารรับจ้างก็คือการรักษาความลับ ข้อมูลของผู้ว่าจ้าง พวกเราไม่มีทางแพร่งพรายเด็ดขาด”

เยี่ยหวันหวั่นเข้าใจจุดนี้อย่างไร้ข้อสงสัย

ว่ากันตามปกติแล้ว ถ้าทหารรับจ้างแพร่งพรายข้อมูลของผู้ว่าจ้างออกไปก็จะไม่มีที่ยืนในโลกทหารรับจ้างอีก ทำลายอนาคตตัวเองก็แล้วไป แต่อาจกระทั่งโดนการล้างแค้นทำลายและการโจมตีของผู้ว่าจ้างด้วย ทหารรับจ้างจำนวนมากต่อให้ตายก็ไม่มีทางแพร่งพรายข้อมูลของผู้ว่าจ้าง

“ก็เหมือนที่ฉันพูดก่อนหน้า ฉันต้องการหัวของเนี่ยอู๋โยว ขอแค่คุณทำสำเร็จได้ เงินก็ไม่ใช่ปัญหา” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ย

“เรื่องนี้ผมย่อมเชื่อผู้นำไป๋ ด้วยกำลังทรัพย์ของผู้นำไป๋แล้ว การเสนอราคาของภารกิจระดับ S เป็นเรื่องง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก…” ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยสีหน้าลังเลอยู่บ้าง “แต่…ผู้นำไป๋ ภารกิจนี้ทำยากไปหน่อยจริงๆ…ผู้นำไป๋ก็น่าจะรู้ เนี่ยอู๋โยวหายตัวไปหลายปีแล้ว แม้แต่ตระกูลเนี่ยก็หาไม่เจอ…”

“เหลวไหล” เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองชายหนุ่ม “ตอนนี้เนี่ยอู๋โยวก็อยู่ตระกูลเนี่ยไม่ใช่เหรอ”

“นี่…”

ชายหนุ่มตกอยู่ในความลำบากใจ

เนี่ยอู๋โยวที่ตระกูลเนี่ยไม่ใช่ตัวจริงน่ะสิ…

ก่อนหน้านี้พวกเขารับภารกิจของตระกูลเนี่ยโดยลูกสมุนของเนี่ยหลิงหลงพาทีมไปยังประเทศจีนเพื่อโจมตีเนี่ยอู๋โยวตัวจริง

แต่ต่อมาเนี่ยอู๋โยวก็ได้ชายผมขาวคนหนึ่งช่วยไว้

ตอนนี้เนี่ยอู๋โยวที่ตระกูลเนี่ยผู้นั้นไม่ใช่ตัวจริงแน่นอน ไม่แม้แต่ต้องคิดเลย

“งั้น…ผู้นำไป๋อยากฆ่าเนี่ยอู๋โยวที่ตระกูลเนี่ย…หรือว่าเนี่ยอู๋โยวที่หายตัวไปล่ะ…” ชายหนุ่มถามอย่างระมัดระวัง

“หมายความว่ายังไง” เยี่ยหวันหวั่นถามเสียงเย็น

“ผู้นำไป๋ เรื่องอื่นผมไม่สะดวกพูด ผมขอถามผู้นำไป๋ก่อน ความแค้นของคุณกับเนี่ยอู๋โยวเกิดขึ้นเมื่อไรครับ” ชายหนุ่มถาม

“หลายปีก่อน” หลังครุ่นคิดชั่วครู่เยี่ยหวันหวั่นก็กุเรื่องตอบ

‘หลายปีก่อน…งั้นก็คือเนี่ยอู๋โยวตัวจริง’ ชายหนุ่มลอบคิดในใจ

ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยให้เขาฆ่าเนี่ยอู๋โยวตัวจริง ถ้าเขาฆ่าตัวปลอม นั่นต้องไม่ได้แน่ อีกอย่างตระกูลเนี่ยเป็นสถานที่แบบไหน อยากไปฆ่าคนที่ตระกูลเนี่ยเป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิง นั่นเท่ากับว่ารนหาที่ตาย

——————————————————————————————-

บทที่ 1600 เธอต่างหากคือเนี่ยอู๋โยวตัวจริง

“ผู้นำไป๋ ไม่ปกปิดความจริง ผมสงสัยว่าเนี่ยอู๋โยวที่ตระกูลเนี่ยคนนั้นเป็นตัวปลอม” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเอ่ย “ความจริง เนี่ยอู๋โยวตัวจริงอยู่ที่ประเทศจีน ไม่เพียงผู้นำไป๋ ก่อนหน้านี้ก็มีผู้ว่าจ้างคนอื่นจ้างพวกเราให้ไปไล่ฆ่าเนี่ยอู๋โยว”

“ผู้ว่าจ้างคนอื่นเป็นใครกัน เนี่ยอู๋โยวศัตรูเยอะน่าดู” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

“เรื่องนี้…ผู้นำไป๋ ขอโทษด้วยจริงๆ พวกเราทหารรับจ้างไม่สามารถแพร่งพรายข้อมูลผู้ว่าจ้าง เพราะงั้นจึงบอกไม่ได้ ไม่งั้นวันนี้ผมขายผู้ว่าจ้างคนอื่น พรุ่งนี้ผมก็ขายผู้นำไป๋ได้ เชื่อว่าผู้นำไป๋เข้าใจได้” ชายหนุ่มเอ่ย

ความจริงชายหนุ่มไม่ต้องพูดมาก เยี่ยหวันหวั่นก็พอเดาได้

“อืม ฉันเข้าใจ งั้นจากนั้นล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นถามต่อ

“เนี่ยอู๋โยวคนนั้นเหมือนจะเสียความทรงจำ…แต่ถึงเป็นแบบนั้น ทริปไปจีนของพวกเราก็ไม่ประสบความสำเร็จ เนี่ยอู๋โยวถูกคนช่วยไปแล้ว”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าคนที่พวกคุณตามล่าเป็นเนี่ยอู๋โยว” เยี่ยหวันหวั่นถามต่อ

ถ้าพวกเนี่ยหลิงหลงเป็นคนสั่งการจริง อย่าบอกนะว่าเนี่ยหลิงหลงจะโง่ถึงขนาดบอกทหารรับจ้างว่าจะไปไล่ฆ่าเนี่ยอู๋โยวที่ประเทศจีน เธอไม่กลัวเรื่องแดงออกมาเหรอ

ถ้าเยี่ยหวันหวั่นเป็นเนี่ยหลิงหลง จะไม่มีทางบอกตัวตนของเป้าหมายแน่

“ใช่ครับ ผู้ว่าจ้างไม่ได้บอกว่าจะไปฆ่าเนี่ยอู๋โยว แต่ว่า…ผู้ว่าจ้างให้คนติดตามของตัวเองไปกับพวกเราด้วย ตอนนั้นหลังคนติดตามคนนั้นเห็นเป้าหมายก็หลุดปากพูดคำว่าเนี่ยอู๋โยวออกมา…ผมกับคนติดตามคนนั้นอยู่ใกล้กันมากเลยมีแค่ผมที่ได้ยิน” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา

เยี่ยหวันหวั่นพยัก ท่าทางของผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนพูดโกหก

“งั้นผลลัพธ์เป็นยังไงบ้าง” เยี่ยหวันหวั่นถามต่อ

“ผลลัพธ์…เนี่ยอู๋โยวถูกคนช่วยไปครับ…” ชายหนุ่มตอบตามตรง

“โอ้ ที่ประเทศจีนยังมีใครทำให้แม้แต่พวกนายก็จนมุมได้ด้วย ไม่สมจริงเลยนะ” เยี่ยหวันหวั่นแค่นหัวเราะหยัน

“เรื่องมันยาว ชายคนนั้นมีผมยาวสีเงิน ฝีมือร้ายกาจ อีกอย่างเขายังมีปืน…”

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นพลันเปลี่ยนไปทันที

ชาย…ผมสีเงิน ใช้ปืน!

นั่นคงไม่ใช่…

พริบตานั้นในหัวสมองของเยี่ยหวันหวั่นผุดฉากของคืนหนึ่ง

ตัวเธอขับรถชนชายผมเงินคนหนึ่งตอนอยู่ประเทศจีน…

หัวรถบุบลง แต่ชายคนนั้นกลับไร้รอยบาดแผล

หลังจากนั้นเธอก็เจอการไล่ฆ่าจากคนลึกลับกลุ่มหนึ่ง ก็เป็นชายคนนั้นอีกที่ชักปืนโต้กลับนักฆ่าลึกลับกลุ่มนั้น…

แต่ชายที่เข้าร่วมการไล่ฆ่าเมื่อคืนนั้นกลับพูดว่า เป้าหมายการโจมตีของพวกเขาคือเนี่ยอู๋โยว!

เวลานี้คลื่นใหญ่ยักษ์ทะลักในใจเยี่ยหวันหวั่น

ตามความหมายในคำพูดของชายคนนี้ ตัวเธอก็คือเนี่ยอู๋โยว

ไม่ว่ายังไงเยี่ยหวันหวั่นก็ไม่เข้าใจ เธอมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเนี่ยอู๋โยวกันแน่

แต่ถ้าตัวเธอคือเนี่ยอู๋โยวจริงๆ ละก็ งั้นทุกอย่างก็อธิบายชัดเจนแล้ว

ถ้าเธอคือเนี่ยอู๋โยว นักฆ่าไล่ฆ่าเธอตอนอยู่ที่ประเทศจีนก็สมเหตุผล

นักฆ่ากลุ่มนั้นเกี่ยวข้องกับเนี่ยหลิงหลง หลังเนี่ยหลิงหลงรู้ตัวตนกับที่อยู่ของเธอก็ส่งทหารรับจ้างไปประเทศจีน

แต่เยี่ยหวันหวั่นยังไม่เข้าใจบางอย่าง ทำไมเนี่ยหลิงหลงรู้ตัวตนของเธอ แถมยังรู้ที่อยู่ของเธอ

“ได้ เข้าใจแล้ว…รอฉันไปตรวจสอบก่อนค่อยว่ากัน” เยี่ยหวันหวั่นพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองสุดความสามารถ เธอมองชายหนุ่มพลางเอ่ยปากเสียงเรียบ