บทที่ 1617 ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

เยี่ยหวันหวั่นจูงเยี่ยหวันหวั่นเดินออกจากประตูคฤหาสน์

เด็กน้อยพลันก้มหัว หยุดฝีเท้ากะทันหัน

“ถังถัง ทำไมเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นเอนตัวถาม

“คุณแม่…ถังถังกลับไปดีกว่า” เด็กน้อยเอ่ยเสียงแผ่วเบา

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบก่อนเอ่ยถาม “ทำไม ถังถังไม่อยากอยู่ด้วยกันกับแม่เหรอ”

เด็กน้อยเงยหน้าอย่างอารมณ์พลุ่งพล่านทันที “ไม่ใช่อยู่แล้ว! ถังถังอยากอยู่ด้วยกันกับคุณแม่! อยากอยู่กับคุณแม่ตลอดไป…แต่ แต่คุณตากับคุณยายจะโกรธเอา ผมไม่อยากดึงคุณแม่มาลำบาก”

เขารู้ว่าต่อให้คุณปู่คุณย่าไม่อะไรกับเขา แต่รับรองว่าจะต้องลำบากคุณแม่แน่

เห็นเด็กน้อยเอาใจใส่ขนาดนี้ เยี่ยหวันหวั่นตื้นตันใจยิ่ง เธอเอ่ยเสียงอ่อนโยน “เบบี๋ไม่ต้องห่วง ไม่หรอก มีแม่อยู่นะ รับประกันว่าคุณตาคุณยายจะไม่โกรธ แม่ก็จะไม่เป็นไร วางใจไปกับแม่ได้จ้ะ ตกลงไหม”

หึ ต่อให้เกิดเรื่อง ก็แค่เป็นเรื่องของคนอื่น…

“อืม” เด็กน้อยออกแรงพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความเชื่อถือพึ่งพา

“คุณแม่”

“หืม”

“คุณแม่เรียกถังถังว่าเบบี๋อีกได้ไหม” เด็กน้อยเอ่ยปากถามอย่างลังเล

เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบาง “ได้แน่นอน! ถังถังเป็นเบบี๋ของแม่ตลอดไป!”

เด็กน้อยเอ่ยอย่างตาเป็นประกายทันที “คุณแม่ก็เป็นเบบี๋ของถังถัง!”

เยี่ยหวันหวั่นสบดวงตาที่พร่างพราวราวกับดวงดาวของเด็กน้อยแล้วอดกุมหัวใจไม่ได้ สวรรค์…เบบี๋แก้วตาดวงใจของฉัน…ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้…โมเอะขนาดนี้…

เด็กน้อยที่ทั้งน่ารักทั้งโมเอะขนาดนี้กลับเป็นลูกของเธอ ลูกของเธอ!

ตอนครั้งแรกที่เห็นถังถัง เธอก็อิจฉาเกือบกระอักเลือดแล้ว ใจคิดว่าพ่อแม่เขามียีนยังไงกันแน่ถึงคลอดเบบี๋ที่งดงามน่ารักขนาดนี้ออกมาได้…

ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ถึงว่า…แท้จริงแล้วถังถังจะเป็นลูกที่เธอคลอดออกมา…

นี่มัน…มหัศจรรย์เกินไปแล้ว…

ไม่รู้เธออยู่ในสถานการณ์ไหนถึงมีถังถังได้…

นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่มีความทรงจำเลยสักนิดเดียว!

ความทรงจำที่ล้ำค่าขนาดนี้…

ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่…ถึงกับทำให้เธอทนทิ้งถังถังไว้คนเดียวได้…

พ่อของถังถัง…ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่…

เยี่ยหวันหวั่นมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน “เบบี๋ เรียกแม่อีกทีได้ไหม”

เด็กน้อยย่อมยินดีเห็นชอบ เรียกด้วยเสียงนุ่มนิ่มอย่างให้ความร่วมมือเต็มที่ “คุณแม่~”

“เด็กดี…”

เยี่ยหวันหวั่นลูบหัวของเด็กน้อย กดอารมณ์

เยี่ยหวันหวั่นลูบหัวของเด็กน้อย ฝืนสะกดอารมณ์รุนแรงในใจและเอ่ยปาก “จริงสิ ถังถัง ก่อนหน้านี้คุณตาลูกบอกว่าอีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของแม่ลูกแล้วใช่ไหม”

ก่อนหน้านี้รู้จากเนี่ยอู๋หมิงว่า วันเกิดของเนี่ยอู๋โยวคือวันที่ 23 เดือน 11

หรือก็คือ วันเกิดที่แท้จริงของเธอคือวันที่ 23 เดือน 11

ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดถึง ‘คุณแม่’ คนนั้น ดวงตาของเด็กน้อยหม่นลงหลายส่วน เขาพยักหน้าเอ่ย “ใช่ครับ”

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาไปมา ลูบคางพลางกล่าว “โอ้ เอาอย่างนี้แล้วกัน เบบี๋ วันนี้แม่พาลูกไปเที่ยวที่ร้านเค้ก ลูกจะได้ทำเค้กให้แม่ลูกกับมือด้วยพอดี ถือว่า…ให้เซอร์ไพรส์วันเกิดเธอ!”

ถังถังหลุบตา อารมณ์บนใบหน้าเหมือนไม่เต็มใจอยู่บ้าง “คุณแม่จะอยู่เป็นเพื่อนถังถังไหม”

เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ย “แน่นอนว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนถังถังอยู่แล้ว! วันนี้แม่จะอยู่เป็นเพื่อนถังถังทั้งวันเลย!”

ใบหน้าของเด็กน้อยพลันสดใสขึ้น “ถังถังอยากไป!”

ขอแค่ได้อยู่กับคุณแม่นานอีกหน่อย จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น…

———————————————————————————-

บทที่ 1618 จูงมือคุณแม่ตลอดไป

หลังออกจากตระกูลเนี่ย เยี่ยหวันหวั่นก็พาถังถังไปยังร้านเค้กสั่งทำที่ใหญ่ที่สุดไฮเอนด์ที่สุดของรัฐอิสระ

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งเข้าไป เถ้าแก่ร้านก็เข้ามาต้อนรับด้วยตัวเองอย่างหวาดเกรง เมื่อรู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นจะทำเค้กด้วยตัวเองเขาก็รีบจัดคนให้เตรียมของใช้ทั้งหมดทันที

ตอนที่เยี่ยหวันหวั่นแนะนำ เด็กน้อยเหมือนยังไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก แต่เมื่อทั้งสองได้ทำเค้กด้วยกัน ก็ดูออกว่าเด็กน้อยยังดีใจเป็นพิเศษ

เยี่ยหวันหวั่นจ้องท่าทางดีใจของถังถัง ในใจอดมีความรู้สึกประหลาดไม่ได้

ดูจากจังหวะโอกาสตอนนี้แล้ว เธอยังบอกความจริงถังถังไม่ได้ ดังนั้นตอนนี้สำหรับถังถัง เนี่ยอู๋โยวตัวปลอมนั้นจึงจะเป็นแม่แท้ๆ ของเขา…

“คุณแม่ๆ ถังถังทำเสร็จแล้ว!”

เสียงถังถังทำให้เยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมา เห็นแค่ว่าเค้กที่เด็กน้อยทำกับมือเสร็จเรียบร้อยแล้ว ด้านข้างใช้ครีมทำลวดลาย ตรงกลางใช้เชอร์รี่ตกแต่งป็นรูปหัวใจขนาดใหญ่

“สวยมาก ถังถังเก่งมากเลย!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยชมในทันที

เด็กน้อยเม้มปากอย่างเขินอาย จากนั้นก็ยกเค้กก้อนเล็กก้อนนั้นส่งไปตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น “คุณแม่…ให้คุณแม่!”

เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าตะลึง “ให้แม่? ไม่ได้ทำให้คุณแม่ลูกเหรอ”

ดวงตาสว่างไสวของถังถังจ้องมองเธอ อ้าปากเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังหาใดเปรียบ “แต่ถังถังอยากให้คุณแม่ นี่เป็นเค้กที่ถังถังทำครั้งแรก ถังถังอยากให้คุณแม่!”

‘คุณแม่’ ในปากของถังถัง คือเธอ…

เพราะทำครั้งแรก สำคัญที่สุด ดังนั้นจึงอยากให้เธอ

กระแสไออุ่นไหลผ่านหัวใจของเยี่ยหวันหวั่น เธอก้มตัวกอดเด็กน้อยในอ้อมอก “ขอบคุณ…ขอบคุณจ้ะถังถัง…”

ขอบคุณเบบี๋ของแม่…

นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ล้ำค่าที่สุดที่เธอได้รับมา

“คุณแม่ชอบไหม”

“ชอบ! ชอบอยู่แล้วจ้ะ!”

“งั้นคุณแม่ พวกเรากินด้วยกันเถอะ!”

“อื้ม!”

สองแม่ลูกกินเค้กก้อนนั้นหมดแล้วก็ทำอีกก้อนหนึ่ง

เค้กก้อนนี้ใช้ครีมทำเป็นดอกไม้หลายดอกกับใบไม้ แต่กลับไม่จัดวางหัวใจตรงกลาง

หลังห่อเค้กเสร็จ อารมณ์ของเด็กน้อยก็ดิ่งลงทันใด “คุณแม่…จะส่งผมกลับบ้านไหม”

เยี่ยหวันหวั่นเปิดดูเวลา “ยังเช้าอยู่เลย แม่พาลูกไปกินข้าวเย็นดีไหม”

เด็กน้อยพยักหน้าทันที “ดีครับ!”

เยี่ยหวันหวั่นจึงจูงถังถังและหิ้วเค้กเดินออกจากร้านเค้ก

ผลคือเพิ่งอออกมาข้างนอก เยี่ยหวันหวั่นก็ค้นพบว่าฝูงชนมหาศาลตรงหน้ากำลังอัดกันอย่างแน่นหนา

“ด้านหน้ามีอะไรกัน” เยี่ยหวันหวั่นพึมพำ

ฝูงชนที่แออัดอยู่ด้านข้างเอ่ย “ด้านหน้าถนนอาหารเลิศรสของตระกูลเสิ่นเพิ่งเปิดกิจการ มีงานลดแหลกในวันแรก ของทุกอย่างกินฟรี…”

เอ่อ ถนนอาหารเลิศรสของตระกูลเสิ่นเปิดกิจการ…

เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก กินของทุกอย่างได้ตามใจ เป็นสไตล์ของตระกูลจริงๆ

“คุณแม่…” ฝูงชนแออัดอยู่บ้าง ถังถังกำชายเสื้อของเยี่ยหวันหวั่นแน่นอย่างตื่นเกร็ง “คุณแม่อยู่ติดถังถัง อย่าเดินหลงนะ”

เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ จูงมือน้อยของถังถังไว้ “แบบนี้ก็ไม่หลงแล้วจ้ะ!”

ดวงตาของเด็กน้อยเปี่ยมความดีใจ เขาเม้มริมฝีปาก พวงแก้มชมพูเผยลักยิ้มน่ารักสองอัน “อืม…”

อยาก…อยากจูงมือคุณแม่ตลอดไป…

เห็นด้านหน้าคึกคักขนาดนี้ อีกทั้งยังเป็นถนนอาหารเลิศรสภายใต้แบรนด์ตระกูลเสิ่นนายทุนใหญ่ของรัฐอิสระ น่าจะไม่เลว เยี่ยหวันหวั่นจึงพาถังถังผ่านเข้าไปร่วมความคึกคักนั้น