บทที่ 1673 ศัตรูบนถนนแคบ

“ฮ่าๆ ทหารรับจ้างระดับ D นั่นใช้โชคหมดแล้ว”

“เจออวิ๋นเฟิงทหารรับจ้างระดับ A จิ๊ๆ โชคนี้…”

ที่ด้านล่างเวที ทหารรับจ้างไม่น้อยพากันระเบิดหัวเราะ

‘สวบ!’

ไม่เสียทีที่เป็นทหารรับจ้างระดับ A ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาก็พลันลงมือใส่เยี่ยหวันหวั่น

แทบจะในพริบตา เยี่ยหวันหวั่นก็เข้าสู่สภาพลืมเลือนตัวเอง ฝ่ามือที่เร็วดุจสายฟ้าของอวิ๋นเฟิง ในสายตาของเยี่ยหวันหวั่นสุดท้ายกลับช้าลง

สวบ!

แทบจะในพริบตา พละกำลังทั้งร่างของเยี่ยหวันหวั่นรวมกันอยู่ที่กลางฝ่ามือ ถือพลังอันไร้ขอบเขต ฝ่ามือนั้นระเบิดใส่อวิ๋นเฟิง

“ฝ่ามือมหาเมตตาของผู้อาวุโสกง!?”

รับรู้ถึงพลังฝ่ามือนี้ของเยี่ยหวันหวั่น แม้แต่อวิ๋นเฟิงทหารรับจ้างระดับ A ก็อดมีสีหน้าตกใจไม่ได้

ฝ่ามือมหาเมตตาเท่ากับวิชาสาบสูญของผู้อาวุโสกง ไม่เคยถ่ายทอดให้คนนอก!

ตูม!

เสียงดังกึกก้อง สองฝ่ามือประสานกัน

วินาทีถัดมา อวิ๋นเฟิงขมวดคิ้วแน่น ร่างกายเสียการทรงตัวถอยหลังไปหลายก้าว

เวลานี้เอง คนทั่วทั้งงานก็มีสีหน้าตกตะลึง

โดยเฉพาะพวกเบื้องสูง ก็หันไปมองเยี่ยหวันหวั่นจากที่นั่งกิตติมศักดิ์

ทหารรับจ้างระดับ A ถูกทหารรับจ้างระดับ D โจมตีล่าถอยในฝ่ามือเดียว!?

ทหารรับจ้างที่ก่อนหน้านี้นึกว่าเยี่ยหวันหวั่นใช้โชคหมดแล้ว รอยยิ้มแข็งค้างบนใบหน้า

อวิ๋นเฟิงทหารรับจ้างระดับ A ถูกทหารรับจ้างระดับ D คนนั้นโจมตีถอยในฝ่ามือเดียว!?

เห็นดังนั้น เมิ่งเข่อที่ด้านข้างผู้อาวุโสเหลยเฮ่อมุมปากยกขึ้นสูงน้อยๆ “มิน่าเธอถึงกล้าเข้าร่วมงาน ที่แท้ก็ใช้ฝ่ามือมหาเมตตาของผู้อาวุโสกงเป็นแล้ว ก็ไม่แปลกที่ผู้อาวุโสจะรับทหารรับจ้างระดับ D เกรงว่าผู้อาวุโสกงกับเธอคงติดต่อรู้จักกันนานแล้ว อย่างน้อยก็ต้องสอนฝ่ามือมหาเมตตาให้เธอเมื่อหลายปีก่อนแล้ว”

แต่แบบนี้ก็ก็ดี ถ้าเยี่ยหวันหวั่นแพ้ แล้วเธอยังจะทรมานฆ่าอีกฝ่ายบนเวทีได้ยังไง

ตั้งแต่ต้นจนจบเนี่ยหลิงหลงหลับตา ไม่เกิดความสนใจใดๆ กับการแข่งขันที่ด้านล่างแม้แต่น้อย

…

“อะไรน่ะ…”

ที่จุดหนึ่งของที่นั่งกิตติมศักดิ์ ผู้อาวุโสกงลุกพรวดขึ้น มองเยี่ยหวันหวั่นอย่างยากเข้าใจ

“อาจารย์ ฝ่ามือมหาเมตตาของอาจารย์…นี่เพิ่งจะสองวัน…” ศิษย์รองเจี้ยนหู่ส่งเสียงตกใจ

ได้ยินดังนั้นจี้ซิวหร่านก็ยิ้มน้อยๆ ไม่พูดไม่อะไร

ดูท่าว่าการส่งเยี่ยหวันหวั่นมาโรงเรียนชื่อเยี่ยนจะถูกต้องแล้ว…หวังว่าความทรงจำของเนี่ยอู๋โยวจะฟื้นคืนกลับมาทีละน้อยและตื่นขึ้นมา

“เป็นไปได้ยังไง…” ผู้อาวุโสกงจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ

เพิ่งจะแค่สองวัน เยี่ยหวันหวั่นก็เป็นฝ่ามือมหาเมตตาของเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง จากร่างกายไปถึงจิตใจ และตอนแรกสุดผู้อาวุโสกงก็กำหนดเวลาให้เยี่ยหวันหวั่นสามปี…

ต่อให้เป็นเนี่ยอู๋โยวเมื่อตอนนั้นก็ใช้เวลาหนึ่งปีเต็มจึงจะเป็นฝ่ามือมหาเมตตาอย่างสมบูรณ์…

เนี่ยอู๋โยวใช้เวลาหนึ่งปี เยี่ยหวันหวั่นลูกศิษย์คนนี้ของเขา…ใช้เวลาสองวัน…

ผู้อาวุโสกงโง่เขลาเล็กน้อย

…

‘ปึง!’

เสียงดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง บนเวทีหน้าผากอวิ๋นเฟิงซึมเหงื่อเย็น

ฝ่ามือมหาเมตตามีทั้งรุกรับ ตัวเขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้อย่างสิ้นเชิง…

สุดท้ายอวิ๋นเฟิงก็กัดฟัน เขาไม่สามารถทะลวงฝ่ามือมหาเมตตาได้แม้แต่น้อย ได้แต่ประสานกำปั้นเอ่ยว่า “รุ่นน้องเยี่ยเก่งกาจ ฉันยอมแพ้”

เมื่อสิ้นเสียงของอวิ๋นเฟิง ทั้งงานก็ฮือฮา

ทหารรับจ้างระดับ A คนหนึ่งถึงกับยอมแพ้ให้…ทหารรับจ้าง D…

หลังกรรมการตัดสินประกาศผล ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นลงเวที กรรมการตัดสินก็จับโดนเยี่ยหวันหวั่นอีกครั้ง และคู่ต่อสู้ก็คือทหารรับจ้างระดับ B คนหนึ่ง

“เชี่ย”

ทหารรับจ้างระดับ B มองเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าเปี่ยมความอักอ่วน “โคตรซวย…อวิ๋นเฟิงก็ยอมแพ้แล้ว…ฉันจะสู้ได้ยังไง!?”

ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก ทหารรับจ้างระดับ B ก็ส่ายหน้ารัว “เธอเจ๋ง ฉันยอมแพ้!”

ทหารรับจ้างระดับ B พูดจบก็ลงจากเวทีไปอย่างไม่แม้แต่เหลียวหลังอีก

…

“หมายเลข 4 เจี้ยนหู่ หมายเลข 10 เมิ่งเทียน”

เจี้ยนหู่ ศิษย์คนรองของผู้อาวุโสกง

เมิ่งเทียน ศิษย์คนรองของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ

——————————————————————————————————–

บทที่ 1674 ชนะ 27 ตารวด

กรรมการตัดสินประกาศชื่อของรุ่นพี่และศิษย์คนรองของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ

“เจี้ยนหู่ ระวังด้วย” ผู้อาวุโสกงเตือน

“อาจารย์วางใจเถอะครับ” เจี้ยนหู่พยักหน้าก่อนสับเท้าขึ้นเวที

การแข่งถึงตอนนี้ในที่สุดก็เป็นการปะทะกันของทหารรับจ้างระดับ S สองคน อีกทั้งคนหนึ่งเป็นลูกศิษย์คนรองของผู้อาวุโสกง และอีกคนหนึ่งก็คือศิษย์คนรองของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ

หลายปีก่อน ลูกศิษย์คนหนึ่งที่ผู้อาวุโสกงค่อนข้างรักเอ็นดูก็ถูกศิษย์คนโตของผู้อาวุโสเหลยเฮ่ออัดตายทั้งเป็นบนเวทีการประลองนี้…

เป็นการแข่งที่เหมือนกับละคร

“หึ เจี้ยนหู่ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่เลว จะทำลายขานายหนึ่งข้างเป็นไง” เฝิงเทียนเหล่มองเจี้ยนหู่

“ไสหัวแม่แกไป!” เจี้ยนหู่ตะคอกเสียงโกรธ ก่อนเหวี่ยงหวัดใส่เฝิงเทียน

แต่ความเร็วของเฝิงเทียนรวดเร็วมาก หมัดของรุ่นพี่เจี้ยนหู่โจมตีไม่โดนเป้าหมาย

เจี้ยนหู่พละกำลังไร้ขอบเขต ไม่ว่าทหารรับจ้างระดับ S คนไหน ถ้าโดนเจี้ยนหู่ต่อยโดนจะต้องบาดเจ็บสาหัส ต่อให้เป็นเฝิงเทียนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

แต่เฝิงเทียนนี้กลับฉลาดเฉลียว ไม่เข้าประชิดเจี้ยนหู่ ตรงกันข้ามเขาทิ้งระยะห่าง ผลาญพละกำลังของเจี้ยนหู่อย่างบ้าคลั่ง

บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ หัวคิ้วเยี่ยหวันหวั่นผูกเป็นปม

รุ่นพี่รองเจี้ยนหู่นิสัยตรงไปตรงมา ทนการยุแหย่ไม่ได้ เห็นชัดว่าถูกเฝิงเทียนจูงจมูกแล้ว…

ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินผู้อาวุโสกงพูดว่า เหตุผลที่พี่รองเจี้ยนหู่ยังไม่จบการศึกษา ก็เพราะนิสัยของเขายังมีจุดอ่อน หัวร้อนง่าย จึงไม่ผ่านการสอบจบศึกษาของชื่อเยี่ยนสักที

ตอนนี้ดูแล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เฝิงเทียนนั่นอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจี้ยนหู่

การสู้ของเจี้ยนหู่กับเฝิงเทียนผ่านไปหลายสิบรอบ พลังกายของเจี้ยนหู่แทบจะไม่ได้สูญเสียไป แต่เจี้ยนหู่กลับหายใจหนักหน่วง พลังกายไหลออกไปอย่างใหญ่หลวง

‘ปึง!’

ฉับพลันนั้นเฝิงเทียนกะจังหวะถีบเท้าโจมตีตรงเข่าซ้ายของเจี้ยนหู่อย่างรุนแรง

หน้าผากเจี้ยนหู่ผุดเหงื่อเย็น หน้าซีดเผือด คำรามเสียงโกรธ ใช้ข้อศอกฟาดใส่หน้าของเฝิงเทียน

เยี่ยหวันหวั่นจะไม่สงสัยแม้แต่น้อย ถ้าการโจมตีนี้ของเจี้ยนหู่โจมตีโดน เกรงว่าหัวของเฝิงเทียนคงต้องแหลกแล้ว

พละกำลังน่ากลัวอย่างนี้…น่าตกใจจริงๆ เยี่ยหวันหวั่นยังไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากมายขนาดนี้มาก่อน!

แต่น่าเสียดาย เฝิงเทียนคล่องแคล่วมาก พลังวิทยายุทธของเขายังสูงกว่าเฝิงเข่อหนึ่งขั้น!

“ฮ่าๆๆๆ ลูกศิษย์ของผู้อาวุโสกงทุกคนเป็นกองขยะเหรอ” เฝิงเทียนหัวเราะเย็นหลบการโจมตีถึงชีพของเจี้ยนหู่ ขณะเดียวกันเฝิงเทียนก็โจมตีที่เข่าของเจี้ยนหู่อย่างแรงอีก

เวลานี้เข่าซ้ายของเจี้ยนหู่บาดเจ็บสาหัส ร่างกายซวนเซถอยไปด้านหลัง

“จะหนีไปไหน” เฝิงเทียนยกมุมปากสูงเล็กน้อย เห็นเจี้ยนหู่ใช้แรงหมดเกลี้ยงแล้วเขาก็เปิดใช้พลังทั้งหมด

แค่ไม่กี่ลมหายใจ เจี้ยนหู่ก็ถูกเฝิงเทียนอัดหงายลงกับพื้น

เวลานั้นเฝิงเทียนเหยียบท้องของเจี้ยนหู่ “จิ๊ๆ น่าสงสาร”

“เฝิงเทียนชนะ!”

เห็นผลแพ้ชนะออกมาแล้ว กรรมการตัดสินจึงประกาศทันที

แม้เจี้ยนหู่จะไม่เต็มใจ แต่ก็ทำได้แค่ปล่อยให้หน่วยพยาบาลยกตัวไป

“อาจารย์…ผม…”

บนเปลหาม เจี้ยนหู่มองผู้อาวุโสกง สองมือกำหมัดแน่นอยากพูดอะไรบางอย่าง

“ไปรักษาตัวก่อน!” ผู้อาวุโสกงขมวดคิ้วเอ่ย

…

“ลูกศิษย์ของผู้อาวุโสกงยังต่างกับลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อไม่น้อย…”

“หลายปีมานี้ที่ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อกดหัวผู้อาวุโสกงตลอด ใช่ว่าไม่มีเหตุผล”

เบื้องบนกับทหารรับจ้างไม่น้อยพากันเอ่ยปาก

…

ไม่นานก็วนมาถึงตาเยี่ยหวันหวั่นขึ้นเวที

ช่วงเวลาทั้งวันนี้ เยี่ยหวันหวั่นสู้ติดต่อกัน 27 ตา และชนะทั้ง 27 ตารวด เข้าสู่รอบตัดสินอย่างราบรื่น