บทที่ 1029 นี่มันต่างอะไรจากการปล้น

แกว่งชิงช้าเสร็จแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ว่าง พาถังถังกับต้าไป๋ไปเก็บเห็ด เด็ดผลไม้ เก็บไข่นกอย่างทั่วทุกแห่งหน

ซือเยี่ยหานกลัวเธอจะก่อเรื่องอีกจึงคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด

เมื่อกลับมาตอนเย็น สามคนกับอีกหนึ่งเสือขาวก็เปรอะเปื้อนเศษไม้ใบหญ้าไปทั้งตัว

เยี่ยหวันหวั่นให้ซือเยี่ยหานพาถังถังไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นตัวเองก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปผลเก็บเกี่ยวของวันนี้

กำลังถ่ายรูปอย่างมีความสุข บนมือถือก็มีข่าวเด้งขึ้นมาเป็นพรวน

“รายการฝ่าด่านกลางแจ้งใหญ่ต่างๆ ปรากฏจอมยุทธ์? บ้าอะไรเนี่ย?”

เอ๊ะ จอมยุทธ์?

คงไม่ใช่…

เยี่ยหวันหวั่นกดเปิดดู เห็นแค่ว่าข่าวบันเทิงนั้นเขียนทำนองว่า ‘พุ่งๆๆ อย่างเริงร่า’ ‘มุ่งหน้าเร็วจี๋’ ‘ผู้กล้าตะลุยด่านใหญ่’ รายการเรียลลิตี้โชว์ฝ่าด่านกลางแจ้งทั่วโลกปรากฏสุดยอดผู้แข็งแกร่งเพิ่มอีกหนึ่งคน ทันทีที่ปรากฏตัวก็ทำลายสถิติที่รายการเคยมีมา ไม่มีใครก้าวข้ามได้

ความคิดเห็นด้านล่างข่าวล้วนเขียนว่า…

‘เชี่ย! เจ๋งเป็นบ้า! ‘มุ่งหน้าเร็วจี๋’ ของประเทศ M ใช้เวลาแค่สิบเอ็ดนาทีเนี่ยนะ ยังใช่คนอยู่ไหม’

‘เชี่ย! นี่ยังกับเหยียบนพื้นราบ วิ่งฉิวตรงไปเลยโอเคไหม นี่มันบดขยี้กันชัดๆ แล้วจะให้คนอื่นเล่นยังไง คนละมิติกันแล้ว!’

‘ที่น่าสงสัยสุดๆ คือเป็นทหารหน่วยรบพิเศษปลดประจำการคนไหน! ไม่งั้นไม่มีทางเก่งขนาดนี้หรอก!’

‘ความเห็นบนนายล้อเล่นรึไง ทหารหน่วยพิเศษเป็นใคร จะมาเข้าร่วมรายการท้าทายกลางแจ้งหน่อมแน้มอย่างนี้เนี่ยนะ?’

…

เยี่ยหวันหวั่นอ่านจนหน้าขึ้นเส้นดำ เนี่ยอู๋หมิงหมอนี่ ควรพอได้แล้วจริงๆ นี่มันต่างอะไรจากการปล้นกัน

ปวดใจแทนทีมรายการซะไม่มี…

เวลานี้ กริ่งประตูดังขึ้นมา เหล่าเจียงไปเปิดประตู

ผ่านไปชั่วครู่เหล่าเจียงก็เดินมาถาม “เจ้านาย คุณซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเหรอ”

“อ๋า เครื่องใช้ไฟฟ้าอะไร ฉันไม่ได้ซื้อนะ!” เยี่ยหวันหวั่นไม่เข้าใจ

เหล่าเจียงผุดสีหน้าสงสัย “งั้นคุณซือเป็นคนซื้อเหรอ ด้านนอกมีคนมาส่งตู้เย็น ทีวีกับแอร์…”

“หา คุณเก้าไม่น่าซื้อมั้ง เขาไม่มีเหตุผลจะซื้อของพวกนี้ทำไม” เยี่ยหวันหวั่นเดินไปที่ทางเข้าอย่างสงสัย แล้วก็เห็นพนักงานย้ายเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านหลายเครื่องมาตั้งที่หน้าประตูจริงๆ

“บ้านเราไม่ได้ซื้อของพวกนี้นะ คุณส่งผิดหรือเปล่า” เยี่ยหวันหวั่นถามพนักงานส่งของ

พนักงานส่งของหยิบใบเสร็จออกมาดู “ไม่ใช่คุณเหรอครับ ลูกค้าแซ่เนี่ยคนหนึ่งให้ส่งมาที่นี่…”

“แซ่เนี่ย?”

เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วน้อยๆ คงไม่ใช่เนี่ยอู๋หมิงหรอกนะ?

แต่ เจ้าหมอนี่จะส่งของพวกนี้มาทำไม

ขณะที่กำลังสงสัย วีแชทมือถือเธอก็ดังขึ้นมา

[เนี่ยจอมกาก: น้องสาวๆ! ได้ตู้เย็น ทีวี แอร์หรือยัง]

เป็นเจ้าหมอนี่จริงๆ ด้วย…

เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับไป

[เยี่ยโหย่วหมิง: คุณส่งของพวกนี้มา? ส่งมาทำไม?]

[เนี่ยจอมกาก: พวกนี้เป็นของรางวัลที่ฉันชนะได้กลับมา! (ภาพภูมิใจ)]

เยี่ยหวันหวั่นมองภาพแสดงความภูมิใจเหลือแสนที่เนี่ยอู๋หมิงส่งมาก็หมดคำพูดแล้ว

เธอนึกออกแล้ว ของราวัลของรายการพวกนั้นไม่เพียงมีแค่เงินสด แต่ยังมีสิ่งของเครื่องใช้ไฟฟ้าที่สปอนเซอร์สนับสนุนอีกมากมายด้วย

“คุณหนู ของพวกนั้น?” พนักงานส่งของที่หน้าประตูเอ่ยถาม

“โอ้ ของพวกนั้นส่งมาให้ฉันถูกแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็หยิบใบรับของมาเซ็น จากนั้นก็ให้พวกเหล่าเจียงย้ายของเข้าข้างใน

เยี่ยหวันหวั่นมองของรางวัลพวกนั้น ส่ายหัวอย่างขบขัน ตอบกลับไปหนึ่งประโยค

[เยี่ยโหย่วหมิง: ขอบคุณพี่ชาย]

[เนี่ยจอมกาก: ไม่ต้องเกรงใจๆ เป็นครอบครัวเดียวกันนี่นา!]

เยี่ยหวันหวั่นหลุดหัวเราะ หมอนี่ก็เข้าถึงบทบาทดีนะเนี่ย!

[เยี่ยโหย่วหมิง: วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์เลยพาถังถังเที่ยวทั้งวัน ถังถังดีใจมาก]

เยี่ยหวันหวั่นพิมพ์ข้อความหนึ่งแถว จากนั้นก็ส่งรูปที่ถ่ายวันนี้ทั้งหมดไปอย่างแสนใจกว้าง

———————————————————————————-

บทที่ 1030 เทวดาน้อยถังถัง

นอกจากภาพถ่ายแล้วยังมีวิดีโอที่เธอกับถังถังแกว่งชิงช้าด้วยกัน

เนี่ยอู๋หมิงได้รับความโปรดปรานโดยไม่คาดฝันแท้ๆ ไม่เพียงส่งรูปมากขนาดนี้ในครั้งเดียว แต่ยังถึงกับส่งวิดีโอมาอีกต่างหาก!

เนี่ยอู๋หมิงเปิดวิดีโอที่เยี่ยหวันหวั่นส่งมาท้ายสุดนั้นอย่างดีใจ

จากนั้น…

เขาก็เห็นชิงช้าใหญ่ยักษ์ที่ติดตั้งอยู่บนยอดต้นไม้

ในวิดีโอ เยี่ยหวันหวั่นพาถังถังนั่งบนชิงช้าใหญ่ยักษ์นั้น ชิงช้าแกว่งไปมากลางอากาศ โยกไปโยกมา…

[เนี่ยจอมกาก: ไม่ต้องเกรงใจๆ เป็นครอบครัวเดียวกันนี่!]

[เยี่ยโหย่วหมิง: ไม่ได้โกหกคุณเห็นมั้ย ดูสิฉันเลี้ยงถังถังดีขนาดไหน!]

เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก

เขากลืนน้ำลาย ไม่รู้ควรตอบยังไงแม้แต่น้อย…

ก่อนหน้านี้ได้ยินเธอเล่าว่าแฟนเธอกลับมาแล้ว แถมยังสวมบท ‘พ่อ’ ได้อย่างราบรื่น

ด้วยนิสัยของซือเยี่ยหาน มองเธอเล่นจนเป็นแบบนี้ กลับไม่เคยถามเลยเหรอ

[เนี่ยจอมกาก: ฉันว่า…ผู้ชายน้องโหย่วหมิงไม่ดูแลน้องโหย่วหมิงใช่ไหม]

[เยี่ยโหย่วหมิง: ต้องดูแลแหงอยู่แล้ว! เขาบอกชิงช้าฉันไม่ดี จะช่วยฉันหาคนทำใหม่อีกอัน!]

[เนี่ยจอมกาก: …]

คิดเสียว่าเข้าไม่ได้ถามแล้วกัน…

เนี่ยอู๋หมิงกดเปิดรูปภาพอื่นๆ อีก ครอบครัวพ่อแม่ลูกรวมถึงเสือขาวหนึ่งตัวในรูปถ่ายกำลังเก็บเห็ด ปีนต้นไม้เด็ดผลไม้ป่า ลงแม่น้ำจับปลาทั่วภูเขา….

จอมมารน้อยรักสะอาดบ้านเขาม้วนแขนเสื้อและขากางเกงตามหลังอย่างเริงร่า ทั้งตัวเปื้อนเศษหญ้าใบไม้ มือเล็กเล่นจนดำปี๋

แล้วก็ยังมีเสือขาวตัวนั้นที่เห็นก่อนหน้านี้ บนหลังของมันสะพายตะกร้าสองใบ ในนั้นเต็มไปด้วยเห็ด ผลไม้ป่า กระทั่งว่ายังมีนกป่าขนหลากสีหนึ่งตัว

ในภาพทุกใบ ถังถังล้วนกำลังยิ้มอยู่…

แค่ฝากกับเยี่ยหวันหวั่นไม่กี่วันเท่านั้น เนี่ยอู๋หมิงก็ชักจะสงสัยว่าเปลี่ยนเด็กแล้ว นี่ยังใช่จอมมารน้อยบ้านเขาอยู่เหรอ

นี่มันยีนกลายพันธุ์ จากจอมมารน้อยกลายเป็นเทวดาน้อยแล้ว!

เยี่ยหวันหวั่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงส่งข้อความไป

[เยี่ยโหย่วหมิง: จะว่าไปฉันสงสัยมาก ปกติถังถังอยู่บ้านทำอะไร เขาไม่มีวัยเด็กเลยเหรอ ฉันเห็นเขาไม่รู้จักของหลายอย่าง ก่อนหน้านี้ฉันพาเขาไปสวนสนุก เขาไม่รู้จักแม้แต่สายไหม!]

เนี่ยอู๋หมิงเห็นข้อความแฝงความตำหนินี้ของเยี่ยหวันหวั่น ก็รีบตอบ

[เนี่ยจอมกาก: นี่ฉันต้องอธิบายหน่อย ไม่ใช่ว่าพวกเราใจร้ายกับถังถัง แต่นิสัยเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ชอบของพวกนั้นที่เด็กๆ เขาเล่นกัน]

เยี่ยหวันหวั่นอ่านข้อความที่เนี่ยอู๋หมิงส่งมา ก็หมดคำพูดอยู่บ้าง

เกรงว่าเธอจะเจอถังถังตัวปลอมแล้ว! ถังถังชอบของพวกนั้นมากชัดๆ!

เฮ้อ เดาว่าเด็กน้อยรู้ว่าตัวเองไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น เขาไม่มีพ่อแม่

มิหนำซ้ำเขายังคิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง พ่อกับแม่จึงไม่อยากได้เขา

สาเหตุที่เขาใช้เปลือกนอกเย็นชาห่อหุ้มตัวเอง ก็เพียงเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่านั้น

ช่วงเวลาที่ได้ติดต่อคบหากับถังถังเยี่ยหวันหวั่นก็ค้นพบ ว่าความจริงแล้วถังถังรู้สึกไม่ปลอดภัยมากจริงๆ เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมากว่าจะถูกทอดทิ้งอีก

 หวังว่าเนี่ยอู๋หมิงจะพึ่งพาได้สักหน่อย หาพ่อแม่แท้ๆ ของเขาเจอเร็วๆ…

[เนี่ยจอมกาก: จริงสิ ฉันไปส่งรูปให้แม่ฉันดูก่อน แม่ฉันรบเร้าฉันส่งภาพทั้งวันทั้งคืน คุณค่าอย่างเดียวของลูกชายคนนี้ในสายตาแม่เหลือแค่ส่งภาพถังถังให้นี่แหละ…]

เห็นเนี่ยอู๋หมิงพูดซะโศกเศร้าขนาดนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็มุมปากกระตุกหนึ่งที

[เยี่ยโหย่วหมิง: ไปเถอะๆ ไว้หลังจากนี้ฉันจะพยายามส่งภาพความเคลื่อนไหวของถังถังไปให้หลายๆ ภาพแล้วกัน]

เด็กเล็กขนาดนี้อยู่คนเดียวกับคนแปลกหน้า ไม่วางใจก็ช่วยไม่ได้

[เนี่ยจอมกาก: น้องโหย่วหมิง! ต้องขอบคุณจริงๆ! ต่อให้ฉันเป็นคนเก็บขยะ ก็จะส่งอั่งเปาให้เธอ!]

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด

เลี่ยงๆ ดีกว่าเถอะ…

……………………