ลำนำบุปผาพิษ – ตอนที่ 2717 การชดเชยที่ตี้ฝูอีต้องการ / บทที่ 2718 การชดเชยที่ตี้ฝูอีต้องการ 2
บทที่ 2717 การชดเชยที่ตี้ฝูอีต้องการ
นกตัวนั้นพลันหรี่ตาลง ไม่น่าเชื่อว่าจะเปล่งเสียงมนุษย์ออกมาได้ “เสี่ยวตี้เฮ่า ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเจ้า ทำไมเจ้าไปนั่งอยู่ในเศษเหล็กเช่นนี้เล่า? เจ้าเศษเหล็กนี่หน้าตาประหลาดนัก!” น้ำเสียงกลับไพเราะอย่างน่าประหลาด ดึงดูดยิ่งนัก
กวนย่าหนิงนิ่งงัน
เขารู้สึกว่ายานรบของเขาไม่แปลกเลยสักนิด ที่แปลกของจริงคือเจ้านกตัวนี้ต่างหาก…
นกที่ตัวใหญ่ขนาดนี้ ซ้ำยังพูดได้อีก เขาเพิ่งเคยเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย!
จะว่าไป เจ้าหนูพูดว่า ‘พวกเจ้า’ หรือว่า…
กวนย่าหนิงพยายามเพ่งมองไปบนร่างของเจ้านกตัวนั้นอย่างเต็มที่ ผลก็คือร่างกายของนกตัวนั้นมโหฬารเกินไปจริงๆ เขามองไม่เห็นหลังของมันเลย…
ตี้เฮ่ากวักมือไปทางนกตัวนั้น “พวกเจ้าก็เข้ามาได้นะ”
กวนย่าหนิงตกตะลึง
แม่งเอ้ย ไอ้นกนี่ตัวใหญ่ขนาดนี้! แค่หัวนกก็ใหญ่กว่ายานของเขาแล้ว จะยัดเข้ามาได้ยังไง?!
เขายังคิดไม่ทันจบดี นกตัวนั้นก็ตอบรับอย่างเบิกบาน “ได้เลย!”
จากนั้นเกิดแสงสว่างวาบขึ้น นกหายไปแล้ว ในห้วงอวกาศด้านหน้ายานมีมนุษย์เพิ่มขึ้นมาหกคน หญิงสองชายสี่ ล้วนแต่ดูหนุ่มสาวยิ่งนัก เสื้อผ้าแตกต่างกัน รูปลักษณ์ต่างกันไป แต่ทุกคนล้วนดูโดดเด่น รัศมีแกร่งกล้า
หนึ่งในบรรดานั้นสวมชุดสีฟ้าคราม หน้าตาเจ้าสำราญ ทุกอากัปกริยาล้วนแฝงความมั่นใจอันเหลือล้นว่า ‘พี่หล่อน่ะหล่อทะลุฟ้า’ เอาไว้ เขางอนิ้วเคาะหน้าต่าง “เปิดประตูสิ ให้พวกเราเข้าไปหน่อย”
เสียงนี้คือเสียงของนกตัวนั้น
กวนย่าหนิงไม่รู้แล้วว่าควรจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไร เขาเปิดประตูทางเข้ายานแบบพิเศษด้วยใบหน้าทึ่มทื่อ ให้คนกลุ่มนั้นแห่แหนเข้ามาดุจมัจฉา
….
ภายในห้องอื่น ตี้ฝูอีโอบกู้ซีจิ่วงีบหลับไปครู่หนึ่งแล้ว
กู้ซีจิ่วมีเรื่องในใจ เดิมทีไม่คิดจะนอน ทว่าถูกตี้ฝูอีวางลงไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอันใด ถอดรองเท้าถุงเท้าของเธอออก แล้วอุ้มเธอขึ้นเตียงเลย “เด็กดี เชื่อฟังนะ นอนเป็นเพื่อนข้า”
ยามนี้กู้ซีจิ่วเห็นเขาแล้วหัวใจเต็มไปด้วยความยินดี ย่อมไม่คิดต่อต้านเขาอีก ด้วยเหตุนี้จึงนอนลงไป
จากนั้นตี้ฝูอีก็ขึ้นมานอนข้างกายเธอ ยื่นแขนมาโอบเธอไว้ในอ้อมอก…
หลังจากความทรงจำทั้งหมดของตี้ฝูอีกลับคืนมา ทั้งสองก็วิ่งวุ่นอยู่ตลอด ยังไม่เคยอยู่ด้วยกันอย่างแท้จริงเลย
ตอนนี้กู้ซีจิ่วนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา สูดดมกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์บนร่างเขา แข็งแกร่ง คุ้นเคย อบอุ่น…ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง
ก่อนหน้านี้ตอนที่จูบกันอยู่ข้างนอก เธอก็รับรู้ถึงความปรารถนาของเขาได้แล้ว
เธอรู้ เขาต้องการเธอ!
ต้องการอย่างยิ่ง
ตอนนี้อยู่ในห้องโดยสารที่ปิดมิดชิด ไม่มีคนนอกรบกวน มีเตียงที่ตี้ฝูอีพกมาเอง มีชุดเครื่องนอนนุ่มนิ่ม…
เงื่อนไขในการเล่นพลิกผ้าห่มเพียบพร้อมครบครัน เขาน่าจะไม่ปล่อยเธอแล้วกระมัง?
นี่คือความคิดในใจของกู้ซีจิ่ว
เธอเคยจับชีพจรให้ตัวเองแล้ว อาจเกี่ยวข้องกับเป็นครรภ์เซียน เห็นได้ชัดเจนว่าทารกในครรภ์เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะมีอายุครรภ์สามเดือนแล้ว
โดยทั่วไปแล้วสตรีที่อายุครรภ์เกินสามเดือนสามารถร่วมรักได้แล้ว
บางทีถ้าเธอระวังสักนิดใส่ใจสักหน่อย ก็น่าจะเติมเต็มให้เขาได้…
ได้พบกับเขาเร็วขึ้นขนาดนี้ ความปิติยินดีในหัวใจของเธอเหมือนจะระเบิดออกมาแล้ว ปรารถนาจะเติมเต็มให้เขาทุกเรื่อง
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไว้ในใจแล้ว หากว่าครั้งนี้เขาต้องการ เธอก็จะให้เขา…
กลับคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะแค่จับชีพจรให้เธอ หลังจากแน่ใจแล้วว่าสุขภาพเธอแข็งแรงดี ก็จุมพิตหน้าผากเธอทีหนึ่ง “นอนกันเถอะ”
เขาหลับตาลง ไม่ทันไรก็หลับไปแล้ว
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออกเลย
กลับเป็นเธอที่นอนไม่หลับอยู่บ้าง
จึงตะแคงตัวมองใบหน้ายามหลับใหลของเขาเสียเลย
เขาหลับสนิทยิ่ง ขนตายาวงอน ริมฝีปากบางแดงเรื่อ ขอบตากลับมีวงคล้ำจางๆ อยู่บ้าง
เธอสูดหายใจนิดๆ
————————————————————————————-
บทที่ 2718 การชดเชยที่ตี้ฝูอีต้องการ 2
นี่เขาอดนอนมานานขนาดไหนแล้ว?! เหน็ดเหนื่อยจนเป็นแบบนี้…
ต้องเข้าใจก่อนว่าตอนนี้สมรรภภาพร่างกายของเขาคือซ่างเสิน ต่อให้ไม่หลับไม่นอนสิบวันก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้
เห็นทีว่าเขาจะพยายามยิ่งนักเพื่อให้กลับมาได้เร็วขึ้นจริงๆ ไม่รู้ว่าต้องจ่ายค่าตอบแทนอะไรไปบ้าง…
ความอบอุ่นในใจผันผวนดุจกระแสน้ำ ขึ้นๆ ลงๆ อยู่ในทรวงอกของเธอ เดิมทีเธอหนุนอยู่ที่ไหล่ของเขา ตอนนี้ด้วยเกรงว่าจะทับให้เขาอึดอัด เธอจึงคิดจะย้ายที่
เพิ่งจะขยับ วงแขนของเขาก็โอบเข้ามาแล้ว รัดเธอไว้ในอ้อมแขน
กู้ซีจิ่วเงยหน้าขึ้น พบว่าเขายังคงหลับตาอยู่ ลมหายใจมั่นคง ยังหลับสนิทอยู่ ส่วนความเคลื่อนไหวเมื่อครู่น่าจะเป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเขา ต่อให้อยู่ในห้วงนิทราก็ไม่อยากให้เธอห่างกายตนเลยสักก้าว…
หัวใจของกู้ซีจิ่วทั้งอบอุ่นทั้งฝาดเฝื่อน จึงไม่ขยับแล้ว เพียงพรูลมหายใจเบาๆ ลดทอนน้ำหนักของตัวเอง ให้เขาโอบได้สบายขึ้น
อันที่จริงเธอก็อ่อนล้าเช่นกัน แต่เนื่องจากรู้สึกตื่นเต้นเกินไป ยามนี้ได้ซุกอยู่ในวงแขนของเขาเธอจึงหักใจนอนไม่ลงยิ่งนัก ด้วยเหตุนี้ เธอจึงมองดูเขาเช่นนี้…
ตี้ฝูอีนอนหลับไม่นานเท่าไหร่ หนึ่งเค่อกว่าก็ตื่นแล้ว
เขาลืมตาขึ้น สบเข้ากับดวงตางดงามฉ่ำวาวคู่นั้นของนาง นางกำลังมองเขาอย่างใจลอย ทันทีที่ทั้งสองสบตากัน นางพลันคลี่ยิ้มปานบุปผา “ท่านตื่นแล้ว?”
“เจ้าไม่หลับหรือ?”
“ข้าไม่ง่วง”
“มองข้าเช่นนี้อยู่ตลอด?”
“หลงตัวเอง ไม่ใช่สักหน่อย ข้ารู้สึกว่าท่านจะตื่นแล้วถึงได้มองท่าน”
“ปากแข็ง” ตี้ฝูอีอดยิ้มไม่ได้ ยื่นมือไปบีบแก้มของนางอย่างไม่เกรงใจ แล้วโอบนางไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง ถอนหายใจอย่างพึงพอใจคราหนึ่ง
“ท่านบอกข้ามาตามจริง ไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว?” กู้ซีจิ่วฟุบอยู่บนร่างของเขาเสียเลย จ้องมองเขาด้วยสายตาจริงจัง
ตี้ฝูอีตะแคงตัว ดึงนางที่คว่ำทับอยู่บนร่างลงมา จัดให้นางนอนตะแคง “ต่อไปอย่านอนคว่ำอีก ระวังจะกระเทือนลูก”
นี่ก็ถูก!
ด้วยเหตุนี้กู้ซีจิ่วจึงนอนตะแคงอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่ปล่อยเขาไป “ท่านยังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลย”
ตี้ฝูอีใช้นิ้วม้วนผมนางเล่นอย่างเอื่อยเฉื่อย “เจ้าจากไปนานเท่าไหร่ข้าก็ไม่ได้นอนนานเท่านั้น”
กู้ซีจิ่วตกตะลึง
นั่นไม่ใช่อดนอนมากว่าหนึ่งเดือนหรอกหรือ? มิน่าเขาถึงง่วงจนเป็นแบบนี้
“ท่านเล่าขั้นตอนการกลับมาให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?” กู้ซีจิ่วจับมือที่อยู่ไม่สุขของเขาเอาไว้
แววตาตี้ฝูอีหม่นลงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าขั้นตอนการมาไม่โสภานัก เขาไม่อยากนึกถึงอีก
กว่าเขาจะกลับมาได้ช่างยากเย็นเข็ญใจโดยแท้
ตอนที่เขาอยู่ที่แดนอสุราไม่ง่ายเลยกว่าจะอาศัยวิธีของอวิ๋นเยียนหลีกลับไปยังดินแดนเบื้องบนได้ สอบถามไปทั่วดินแดน ไม่มีใครทราบถึงการกลับมาของกู้ซีจิ่วเลย
ตี้ฝูอีคิดว่า ด้วยพลังยุทธ์ของกู้ซีจิ่ว ทันทีที่นางกลับถึงดินแดนเบื้องบน จะต้องไปหาพวกไป๋เจ๋อที่ตำหนักเทพแน่นอน หรือไม่ก็ไปหาหลงซือเย่…
ในเมื่อไม่ได้ไปหาก็มีความเป็นไปได้อยู่สองกรณี หนึ่ง นางไม่ได้กลับมาที่ดินแดนเบื้องบนแห่งนี้ สอง ระหว่างที่กลับมานางบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ว่าไปร่วงหล่นพักฟื้นอยู่ที่ไหน
เขาไม่เพียงแต่ส่งกำลังคนทั้งหมดออกไปค้นหาเท่านั้น ตัวเองก็ใช้เวทวิชาสืบหากลิ่นอายของนางด้วย หลังจากใช้ทุกวิถีทางไปหมดแล้ว ในที่สุดเขาก็มั่นใจว่านางไม่ได้กลับมาที่ดินแดนเบื้องบนแห่งนี้!
นางมาจากทวีปซิงเยวี่ย ดังนั้นสถานที่ที่เขาคิดจะไปก็คือทวีปซิงเยวี่ย เพียงแต่เส้นทางลับที่เชื่อมระหว่างดินแดนเบื้องบนกับทวีปซิงเยวี่ยได้ปิดตัวลงแล้ว เขาหาทางกลับไปยังทวีปซิงเยวี่ยไม่พบเลย
เขาร้อนใจดั่งไฟลน เกรงว่านางจะประสบเหตุอันใด ย่อมไม่มีกะจิตกะใจจะนอน แทบจะทดลองด้วยสารพัดวิธีอยู่ตลอดเวลา
เขาก็เคยถามตี้เฮ่าดูเช่นกัน นึกว่าบุตรชายจากอนาคตคนนี้จะทราบ คาดไม่ถึงว่าเด็กน้อยก็มีสีหน้างงงัน ไม่รู้วิธีเช่นกัน
คอมเม้นต์