บทที่ 2345 หึงหวง 4

ถึงแม้คุณชายไผ่ขจีจะชอบแต่งตัวพิลึกพิลั่นยิ่ง แต่รูปโฉมของเขาดูสง่างามเจ้าสำราญอยู่ตลอด มีภาพลักษณ์สูงส่งแผ่กลิ่นอายเซียนดุจจูเกอเลี่ยง แต่หลังจากผ่านไปครึ่งเค่อ ผมเขาก็สยายรุ่ยร่าย หน้าบวมฉึ่งครึ่งซีก เสื้อผ้าฉีกขาด ขาเป๋ไปข้างหนึ่ง…

ระหว่างที่ต่อสู้เดิมทีเขาคิดจะด่าทออยู่หลายประโยค แต่การโจมตีของตี้ฝูอีกระหน่ำปานห่าฝน เขาเสียสมาธินิดเดียวก็เสียเปรียบแล้ว ดังนั้นจึงทำได้เพียงหุบปากไว้

พอถึงช่วงหลัง ตี้ฝูอีคงจะระบายอารมณ์พอแล้ว การโจมตีเลยเบาลง

ในที่สุดคุณชายไผ่ขจีก็เปิดปากพูดได้แล้ว

“ตี้ฝูอี วันนี้เจ้ากินยาผิดหรือไง?!” มารดามันเถอะ ดาบสผู้สูงส่งอย่างเขาต้องมาถูกทุบตีต่อหน้านางในดวงใจจนไม่สมประดีเช่นนี้ ภาพลักษณ์ไม่หลงเหลือแล้ว เช่นนี้จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?!

ตี้ฝูอีครอบครองทั้งอาณาจักรมาร และอาณาจักรมารก็ต้องการทำการค้ากับคนจากโลกภายนอกอยู่ และต้องติดต่อสื่อสารกันด้วย

ชุดกันเพลิงที่ตี้ฝูอีจัดส่งออกไปทั้งหมดล้วนเป็นผลงานของคุณชายไผ่ขจี กล่าวอีกนัยคือตี้ฝูอีต้องการคุณชายไผ่ขจีอยู่!

ปกติแล้วตี้ฝูอียังคงให้เกียรติเขายิ่งนัก ตอนนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเล่นงานเขาเช่นนี้!

เห็นทีว่าจะเกี่ยวข้องกับที่เขาไปทุบตีย่วนย่วนมา…

คุณชายไผ่ขจีเอ่ยอย่างขุ่นเคือง

“ตี้ฝูอี เจ้าไม่ต้องการชุดกันเพลิงแล้วกระมัง?! เพื่อย่วนย่วนผู้นั้นมันคุ้มกันหรือ?”

ตี้ฝูอียิ้มเยาะ

“เปิ่นจวินมิได้ทำเพื่อนาง! เปิ่นจวินไม่สบอารมณ์เจ้ามานานมากแล้ว! จึงอยากทุบตีเจ้า!”

ด้วยเหตุนี้จึงเข้าโจมตีอีกระลอก

ตี้ฝูอีแตกฉานด้านค่ายกล ระหว่างที่ตวัดข้อมือพลิกหมุนก็สามารถก่อค่ายกลขึ้นได้แล้ว ค่ายกลที่เขาก่อขึ้นด้านหลังของคุณชายไผ่ขจีในครั้งนี้คือค่ายกลเพลิง เขาคิดจะเผาเจ้าไม้ไผ่ผุพังต้นนี้เสีย!

คุณชายไผ่ขจีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กำลังจะเข้าสู่ค่ายกลเพลิงแล้ว

“ไปที่จุดคุน[1] ออกห่างสมรภูมิ…”

จู่ๆ กู้ซีจิ่วที่รับชมการต่อสู้อยู่ตลอดก็เปิดปากเอ่ย คุณชายไผ่ขจีตะลึงไปแวบหนึ่ง เท้าก้าวไปตามที่นางบอกอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ไม่เพียงแต่หลบหลีกค่ายกลเพลิงนั้นได้ ยังอ้อมผ่านทางด้านซ้ายของตี้ฝูอีไปด้วย

ตรงนั้นคือจุดบอดของตี้ฝูอีพอดี คุณชายไผ่ขจีจึงฉวยโอกาสแทงกระบี่ใส่

เรือนกายตี้ฝูอีพลันไหวแวบ กระบี่ของคุณชายไผ่ขจีแทงได้เพียงอากาศ

เพียงแต่ในที่สุดคุณชายไผ่ขจีก็ได้รับโอกาสหนึ่งมาแล้ว ได้เปรียบเล็กน้อยแล้ว

คุณชายไผ่ขจีได้ลิ้มรสชาติที่หอมหวานยิ่งนัก หัวเราะฮ่าๆ ออกมา

“อาจารย์ ยังคงเป็นท่านที่เลิศล้ำ! ต่อไปต้องก้าวอย่างไรอีก?”

กู้ซีจิ่วไม่มองเขา มองไปทางตี้ฝูอี

“คุณชายไผ่ขจีทำร้ายองค์หญิงย่วนย่วนเพื่อหายาถอนพิษมาให้ข้า ถ้าเจ้าอยากล้างแค้นก็มาทวงหาจากข้าเถิด อย่าหาเรื่องเขา!”

ตี้ฝูอีหันกลับไปมองนางทันที น้ำเสียงเยียบเย็นดุจน้ำแข็ง

“เจ้าคิดว่าข้าทุบตีเขาเพื่อย่วนย่วนรึ?!”

เมื่อสีหน้าเขาเย็นชาลงเช่นนี้ พลังอำนาจแข็งกล้ายิ่ง แรงกดดันอันมหาศาลนั้นดุจมีรูปลักษณ์จับต้องได้ ทำเอากู้ซีจิ่วแทบหายใจไม่ออก

แต่เธอก็ไม่ได้ถอยเลยสักก้าว

“ข้านึกหาเหตุผลที่สองไม่ออกแล้ว”

ตี้ฝูอีเงียบงันไป

ความโศกศัลย์พาดผ่านนัยน์ตาเขา หัวเราะฮ่าๆ ออกมาในทันใด

“ดีมาก!”

พลันดีดกายขึ้น ซัดฝ่ามือใส่คุณชายไผ่ขจีอย่างกะทันหัน!

คุณชายไผ่ขจีไม่ทันตั้งตัว ซ้ำฝ่ามือนี้ของอีกฝ่ายก็โจมตีว่องไวเกินไป จึงถูกฝ่ามือนี้ของเขาซัดเข้าที่ทรวงอกด้านซ้าย!

เกิดเสียงดัง ‘แคร่กๆ…’ สามครั้ง คุณชายไผ่ขจีสูดหายใจดังเฮือก กระดูกซี่โครงหักไปสามซี่!

คุณชายไผ่ขจีกระอักเลือด กุมอกเซถอยไป ทรุดลงนั่งเสียงดังตุบ

ตี้ฝูอีเชิดหน้ายิ้มแวบหนึ่ง

“เจ้าไผ่ผุ เจ้าหักซี่โครงย่วนย่วนสองซี่ เปิ่นจวินก็จะหักซี่โครงเจ้าสองซี่เหมือนกัน! อีกซี่หนึ่งคือดอกเบี้ย วันหน้าถ้าเจ้ากล้าทำร้ายนางแม้เพียงนิด เปิ่นจวินจะเอาคืนเจ้าเป็นสิบเท่าแน่นอน! ให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ดี!”

คุณชายไผ่ขจีพูดไม่ออกเลย

กู้ซีจิ่วก็นิ่งงัน

ตี้ฝูอีไม่สนใจสองคนนี้อีก หันหลังจากไป

ในทะเลทรายกลับสู่ความเงียบสงบดั่งที่เคยเป็นอีกครั้ง นอกจากหัวใจที่ยุ่งเหยิงว้าวุ่นของคนแล้ว ก็คล้ายจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักเท่าไหร่

————————————————————————————-

บทที่ 2346 หึงหวง 5

ร่างกายกู้ซีจิ่วอ่อนปวกเปียกอย่างยิ่ง เธออยากนอนพักบนแคร่ไม้ไผ่สักงีบยิ่งนัก แต่อาการบาดเจ็บของคุณชายไผ่ขจีไม่เบาเลย ยังนั่งอยู่ตรงนั้นเจ็บจนลุกไม่ขึ้น

ฝ่ามือนั้นของตี้ฝูอีร้ายแรงนัก ซัดจนทรวงอกซ้ายของคุณชายไผ่ขจียุบตัวลง ซี่โครงเกือบจะแทงเข้าไปในหัวใจแล้ว นี่ทำให้เขาไม่กล้าขยับตัวไปชั่วขณะ ได้แต่มองกู้ซีจิ่วตาละห้อย

กู้ซีจิ่วเม้มปาก ก้าวเข้าไปสมานกระดูกให้เขา

ถึงแม้เธอจะไม่มีเรงสักเท่าไหร่ แต่โชคดีที่มีทักษะช่ำชอง สาละวนอยู่ครู่หนึ่ง ก็สมานซี่โครงทั้งสามซี่กลับเข้าที่ได้แล้ว แถมยังมอบยารักษากระดูกให้เขาด้วย

ยาของเธอย่อมมีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดคุณชายไผ่ขจีก็เดินเหินได้อย่างไร้อุปสรรคแล้ว นอกจากยังเจ็บปวดในจุดที่หักอยู่บ้าง ก็ไม่มีความรู้สึกย่ำแย่อื่นใดแล้ว

ในใจเขายังคงมีโทสะอยู่

“ไม่นึกเลยว่าเขาจะตามมาถึงที่นี่ได้ เพื่อน้องสาวสุดที่รักของเขาแล้วเจ้าคนผู้นี้ช่างทุ่มเทโดยแท้! ฮึ ต่อไปข้าจะไม่ทำชุดกันเพลิงให้เขาอีกแล้ว! ทำให้เขาไม่อาจค้าขายกับคนนอกได้อีก!”

กู้ซีจิ่วเอ่ยขัดเขา

“ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้วสุมนไพรที่ข้าให้เจ้าไปรวบรวมล่ะได้มาไหม?”

“แน่นอน!”

คุณชายไผ่ขจีรีบหยิบสมุนไพรกองหนึ่งออกมาทันที

กู้ซีจิ่วตรวจสอบดูรอบหนึ่ง คุณชายไผ่ขจีใส่ใจยิ่งนัก สมุนไพรทุกอย่างล้วนเป็นของชั้นเลิศ ปริมาณก็เพียงพอ

กู้ซีจิ่วถอนหายใจนิดๆ เก็บสมุนไพรเหล่านั้นขึ้นมา

คุณชายไผ่ขจียังคงฉงนอยู่

“ไม่หลอมตอนนี้เลยล่ะ?”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า

“ไม่ต้องแล้ว พิษบนร่างข้าถูกขับออกไปพอสมควรแล้ว สมุนไพรเหล่านี้ยังไม่ใช้ชั่วคราว ต้องรอให้ได้กระสายยาอย่างหนึ่งมาก่อน ถึงจะหลอมโอสถถอนพิษ แล้วขจัดพิษในร่างข้าให้หมดจดได้”

คุณชายไผ่ขจีประหลาดใจ

“กระสายยาอันใด? เจ้าน่าจะบอกมาพร้อมกันตั้งแต่เมื่อวาน ไม่แน่ว่าข้าอาจจะให้เจ้าได้ในหนนี้ไปแล้ว”

กู้ซีจิ่วยิ้มเจื่อน

“กระสายยานั้นมิใช่สิ่งที่จะรวบรวมมาได้ในวันสองวัน มันเติบโตในสถานที่ที่อันตรายยิ่ง ต่อให้เก็บเกี่ยวอย่างราบรื่นได้ การเดินทางไปกลับเที่ยวนี้ ก็ต้องใช้เวลากว่าสิบวัน”

ส่วนสมุนไพรเหล่านี้ที่คุณชายไผ่ขจีหามาให้เธอ ในบรรดานั้นมีส่วนหนึ่งที่เป็นสมุนไพรพื้นฐานในการขจัดพิษ หากว่าตี้ฝูอีไม่ได้ตามมาขับพิษให้เธอ เธอก็ต้องชี้แนะให้คุณชายไผ่ขจีหลอมโอสถล้างพิษจากสมุนไพรส่วนหนึ่ง จะบรรลุผลลัพธ์เช่นเดียวกับในตอนนี้

แน่นอน หากว่าตี้ฝูอีมาถึงไม่ทันกาล ตอนนี้เธอคงฝังร่างไว้ในท้องงูแล้ว ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงยังคงสำนึกในน้ำใจของตี้ฝูอียิ่งนักอยู่

เธออธิบายได้ชัดเจนยิ่ง คุณชายไผ่ขจีจึงเข้าใจแล้ว

“แล้วกระสายยานั้นคืออะไรกันแน่?”

“หัวใจจระเข้วงแหวนเงิน”

คุณชายไผ่ขจีขมวดคิ้วนิดๆ เขาย่อมรู้จักจระเข้วงแหวนเงินนี้ เติบโตอยู่ในบึงพิษที่อันตรายที่สุด

บึงพิษแห่งนั้นมีอาณาเขตถึงหนึ่งพันลี้ มีไอพิษปกคลุมหนาแน่นเหนือบึงน้ำ วิหคก็ยากจะบินผ่านได้ นอกจากสัตว์พิษส่วนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในบึงแล้ว สัตว์ชนิดอื่นไม่มีทางอาศัยอยู่ที่นั่นได้เลย คนธรรมดาก็ไม่มีทางเข้าใกล้ได้

ต่อให้เป็นตัวเขาที่ข้องแวะกับสิ่งมีพิษอยู่บ่อยครั้ง พอเอ่ยถึงสถานที่แห่งนั้นขึ้นมาก็ปวดหัวมากเช่นกัน

“มีวิธีอื่นที่สามารถขจัดพิษในร่างเจ้าได้อีกไหม?”

คุณชายไผ่ขจียังไม่ยอมแพ้

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า

“ไม่มี”

“เช่นนั้นข้าจะบุกไปหาย่วนย่วนอีกครั้งแล้วบังคับให้มอบยาถอนพิษอีกครึ่งหนึ่งมา!”

คุณชายไผ่ขจีรู้สึกว่าวิธีนี้ยังง่ายอยู่บ้าง

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า

“ข้าศึกษาพิษนี้ของนางอย่างละเอียดแล้ว ยาถอนพิษทั้งสองส่วนจะต้องกินพร้อมกันภายในหนึ่งชั่วยาม หากเกินหนึ่งชั่วยามไปแล้ว ยาถอนพิษอีกครึ่งหนึ่งจะไม่เป็นผล อาจจะส่งผลตรงข้ามกันเสียด้วยซ้ำ”

“แล้ว…หากว่าขจัดพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างเจ้าจนหมดสิ้นไม่ได้จะเป็นยังไง?”

“เช่นนั้นข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกปีเดียว”

น้ำเสียงกู้ซีจิ่วสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงที่กล่าวออกมากลับโหดร้าย

….

————————————————————————————-

[1] จุดคุน คือทิศตะวันตกเฉียงใต้ นับตามแผนผังแปดทิศแล้วเป็นตำแหน่งของธาตุดิน สื่อถึงเพศแม่