ลิงค์ ยุ่งอยู่กับการศึกษาสมุดของ แอนโทนี่ ตลอดการเดินทางไปสถาบัน ไรไล, ที่นั่งข้างๆเขาเองก็กำลังอ่านตำราเวทย์มนตร์, ดังนั้นในรถม้าจึงเงียบมากๆ

 

แต่หลังจากที่เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง, ก็มีเสียงนกหวีดแหลมดังขึ้นข้างนอกรถม้า ลิงค์ รู้จากเสียงนั้นว่ามันไม่ใช่ภัยคุกคามสำหรับพวกเขา, ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจมัน เสียงทำให้เด็กสาวรู้สึกไม่สงบ, ดังนั้นเธอจึงเปิดผ้าม่านของหน้าต่างรถม้าอย่างช้าๆแล้วมองออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“อาจารย์คะ” ไรไล พูดอย่างขี้กลัวหลังจากผ่านไปครู่นึง “มันคือรถม้าจากสถาบันเวทย์มนตร์อีสโควฟ ไม่สิ…มันไม่ใช่รถม้าธรรมดา, มันดูเหมือนกับรถม้าที่เอาไว้ใช้คุมขังมากกว่า มีนักโทษอยู่ข้างในด้วย หรือว่าเขาจะเป็นนักเวทย์?”

 

แต่ว่านักเวทย์มาจบลงที่การเป็นนักโทษได้ยังไงกันนะ? ไรไล สงสัย

 

ลิงค์ รู้สึกตกตะลึงกับคำอธิบายของ ไรไล แล้วเขาก็มองออกไปในทันที, และในทันทีทันใดนั้นเขาก็เห็นว่ามันคือ ดาริส

 

หลังจากหนึ่งสัปดาห์ของการฟื้นตัว, อาการบาดเจ็บของ ดาริส ก็แทบจะหายแล้ว, แต่เพราะว่าเขาได้รับการดูแลด้วยเวทย์รักษาขั้นพื้นฐาน, เขาจึงยังเหลือแผลเป็นจำนวนมากอยู่ทั่วร่างกายของเขาและรวมถึงใบหน้าของเขาด้วย เขาสวมชุดคลุมนักโทษแบบหยาบๆและแขนขาของเขาก็ถูกคล้องด้วยห่วงเหล็ก เขาดูไม่ต่างจากนักโทษทั่วไป, เว้นแต่ความจริงที่เขาถูกส่งตัวด้วยรถม้าที่มีตราของสถาบันเวทย์มนตร์อีสโควฟอยู่

 

เช่นเดียวกับที่ ลิงค์ เหลือบเห็น ดาริส, ดาริส เองก็หันมาเห็น ลิงค์, ที่กำลังสวมผ้าคลุมนักเวทย์สีน้ำเงินหมึกที่มีเส้นสีเงินประดับอยู่, กำลังนั่งอยู่ในรถม้าที่สวยงาม

 

มีแค่นักเวทย์เลเวล 4 หรือสูงกว่าเท่านั้นที่สามารถสวมผ้าคลุมนักเวทย์สีน้ำเงินหมึกได้ ส่วนเส้นสีเงินบนแบบของผ้าคลุมนี้ก็ละเอียดอ่อนและสวยงามและวัสดุของผ้าคลุมก็เบาและสบาย และผ้าคลุมนี้ยังได้รับการปกป้องจากเวทย์บาเรียป้องกันเลเวล 2 ด้วย

 

จากนั้น, ดาริส ก็มองไปที่ข้างๆของ ลิงค์ และเห็นว่าเขามากับเด็กสาวน่ารักคนนึงที่ดูบริสุทธิ์และใสซื่อมากจนไม่ว่าจะเป็นชายใดก็อยากจะโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของพวกเขา ความเหลื่อมล้ำในโชคชะตาระหว่างพวกเขาทั้งคู่ทำให้หัวใจของ ดาริส เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอันขมขื่น

 

“ฉันขอสาปแช่งให้แกตายไปอย่างทุกข์ทรมาน!” เขาตะโกน, ดวงตาของเขามีเส้นเลือดปูดขึ้นมาด้วยความเกลียดชังขณะที่เขาจ้องตรงไปที่ ลิงค์

 

ลิงค์ ส่ายหัวให้กับภาพอันน่าสงสารที่อยู่เบื้องหน้าเขา เขาไม่ได้คิดอะไรกับมัน, เพราะมันเป็นแค่การคร่ำครวญครั้งสุดท้ายของชายที่สูญเสียทุกอย่างไป ลิงค์ ไม่ปล่อยให้เสียเวลาต่อและกลับไปอ่านสมุด

 

ในด้านของ ไรไล นั้นเธอรู้สึกตกใจอย่างมากกับฉากนี้, และเธอเองก็ต้องการจะสืบว่าเกิดอะไรขึ้น

 

“อาจารย์คะ” เธอเริ่มเกริ่น, และระวังไม่ให้ไปทำ ลิงค์ โกรธ “ทำไมเขาถึงดูเกลียดท่านขนาดนั้นหล่ะคะ?”

 

“ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก” ลิงค์ พูดพร้อมกับยิ้ม, “อีกไม่นานเขาก็ตายแล้ว”

 

นักเวทย์ที่ถูกถอนพลังเวทย์มนตร์ออกและถูกพิจารณาว่าฆ่าคนธรรมดาจะไม่สามารถหนีจากโทษประหารได้เพราะผู้คนกลัวพลังที่นักเวทย์ครอบครองอยู่ พอนักเวทย์ถูกพบว่ามีความผิดฐานฆาตกรรม, ศาลแพ่งจะไม่ไว้ชีวิตเขาเพราะกลัวว่าเขาอาจจะพยายามทำความผิดซ้ำอีกด้วยพลังที่เหลืออยู่ของเขา

 

ต่อให้ ดาริส ไม่ถูกตัดสินโทษตาย ณ จุดนั้น, แต่ ลิงค์ ก็มั่นใจว่าเขาจะถูกฆ่าอย่างลับๆหลังจากนั้น เพราะไม่มีทางที่ศาลจะให้โอกาสใดๆกับเขา

 

และแล้ว, รถม้าคุมขังและรถม้าสวยงามก็วิ่งสวนกัน, แต่ละคันกำลังแบบรับผู้โดยสารของพวกมันไปยังโชคชะตาที่แตกต่างกัน

 

รถม้าคุมขังของ ดาริส มุ่งหน้าต่อไป แม้ว่า ดาริส จะเพิ่งตะโกนสาปแช่ง ลิงค์, แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาไขว้เขวจากความจริงที่ว่าความกลัวของเขากำลังฝังลึกลงไปขณะที่รถม้าคุมขังกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองริเวอร์โควฟ

 

ไอพวกสามัญชนไม่มีทางปล่อยฉันแน่ ฉันจะต้องตาย, ฉันต้องตายแน่ๆ, ฉันอายุแค่ 30 ปีเองนะ! โอ้เทพแห่งแสง, ทำไมท่านถึงทอดทิ้งข้าแบบนี้หล่ะ? โอ้พระเจ้า… พอถึงจุดนี้ ดาริส แทบจะทรุดตัวลง

 

ตอนนี้พวกเขามาถึงประตูตะวันออกของเมืองริเวอร์โควฟแล้วและยอดของหอคอยเฝ้าระวังฝั่งตะวันออกก็อยู่ในระยะสายตาในตอนนี้ เวลาผ่านไปแค่สิบนาทีเท่านั้นแล้วพวกเขาก็ได้เข้าไปในประตูเมือง

 

“นี่, อาร์มอน, ไม่สนใจปล่อยฉันไปหน่อยหรอ?” ดาริส ร้องขอ “ฉันจะให้นาย 100 เหรียญทองถ้านายปล่อยฉันไป ฉันมีเงินนะ;ฉันสาบานว่าฉันจะให้ เพราะฉะนั้นขอร้องหล่ะนะ อาร์มอน…”

 

คนขับรถม้าเขม่นตาขณะที่เขาจ้องไปที่ ดาริส ด้วยความดูถูก

 

“ยอมซะเถอะ, ดาริส นายไม่เข้าใจเลยรึไง? ก็ได้, ฉันจะบอกความจริงให้ฟัง คนขับรถม้าที่แกฆ่าไปชื่อว่า เอดดี้; เขาเป็นพี่ชายของฉัน, พี่ชายของฉันเอง!”

 

ดาริส เกือบจะหัวใจวายตายและเขาก็ชาไปทั่งตัวเพราะเขาตระหนักได้ว่าความหวังทั้งหมดของเขาได้จากไปแล้ว แต่ว่าหลังจากนั้น, เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!

 

รถม้ากำลังจะเข้ามุมแหลมตรงฝั่งถนนที่มีต้นไม้หนาทึบมากๆทั้งสองฝั่ง แต่พอรถม้ากำลังจะเลี้ยว, ก็มีเงาตะคุ่มๆออกมาจากป่าอย่างกระทันหัน

 

ความเร็วของเงานั้นราวกับลมกรรโชกเพราะเขาตัวหมุนอยู่ในรถม้าคุมขัง ในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมา, นักรบเลเวล 2 สี่คนที่คอยอารักขารถม้าก็ล้มตายกันหมด ในช่วงเวลาสั้นๆหลักจากนั้น, เงาสีดำก็มาถึงตัวคนขับรถม้าและก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น, คนขับรถม้าก็ล้มลงขณะที่จับคอของเขาเอาไว้ มือของเขาหลุดออกไปในตอนทีเขากระแทกกับพื้น, เห็นได้ว่ามีรอยฟันที่คอของเขาพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมาจากมัน

 

ในที่สุด, เงาสีดำก็มาถึงตัว ดาริส ด้วยเสียงปังกับเคร้ง, ประตูรถม้าก็เปิดออก เพียงแค่นั้น ดาริส ก็เห็นรูปร่างของเงานั้นอย่างชัดเจน—เขาสวมเกราะหนังสือน้ำตาลและใบหน้าของเขาก็สวมหน้ากากเอาไว้, เผยให้เห็นแค่ดวงตาสีแดงของเขาเท่านั้น

 

“แกเป็นดาร์คเอลฟ์นี่!” ดาริส อุทานขึ้นมา เขาถอยจากเงาดำนั้นตามสัญชาติญาณ เพราะยังไงซะมนุษย์กับดาร์คเอลฟ์ก็เป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน ในความเป็นจริง, อาณาจักรนอร์ตันในตอนนี้กำลังเตรียมตัวที่จะทำสงครามกับอาณาจักรดาร์คเอลฟ์ พาลิค ในป่าแบล็คฟอเรส

 

“แกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อหรอ?” ดาร์คเอลฟ์ถามขณะที่เขาจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของ ดาริส

 

“แน่นอนว่าอยากสิ!” ดาริส พูดขณะที่เขาพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

 

เขาคิดว่าเขาไม่กลัวความตายอีกต่อไปแล้ว แต่พอเขามาใกล้กับช่วงเวลาที่เขาจะถูกตัดสินโทษตาย, ความปราถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของเขาก็แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ทั้งหมดที่เขาต้องการในตอนนี้ก็คือมีชีวตอยู่ต่อไป—เขายอมทำทุกๆอย่างเพื่อแลกกับชีวิตของเขา, แม้ว่ามันจะหมายถึงการทรยศเผ่าพันธ์ของเขาและให้ความร่วมมือกับดาร์คเอลฟ์ก็ตาม

 

ตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่!

 

“ดี!” เงาพูด คนประเภทที่ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าช่วยชีวิตของพวกเขานั้นเป็นประเภทที่เขาชอบทำงานด้วยตลอด!

 

เขาดึง ดาริส ออกมาจากรถม้า ก่อนที่เขาจะจากไป, เขาหยิบคำภีร์เวทย์มนตร์ออกมา, เปิดใช้มันซะแล้วโยนมันไปทางรถม้า จากนั้น, ภายใต้แสงสีเขียวทึบ, รถม้าทั้งคันก็สลายกลายเป็นทรายสีขาวในทันที

 

 

จากนั้น, เงาก็อุ้ม ดาริส เข้าไปในป่าเกอร์เวนท์อันหนาทึบ เขาเดินผ่านป่าเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงโดยไม่หยุดพักเลย, ซึ่งมันแสดงให้เห็นถึงความอึดอันน่าอัศจรรย์ของเขา

 

ในที่สุด, พวกเขาก็มาถึงที่โล่งที่มีเงาที่สวมเสื้อคลุมขนาดใหญ่อีกคนกำลังยืนอยู่—เสื้อคลุมปกคลุมใบหน้าส่วนใหญ่ของเขา คทาในมือของเขาแสดงให้เห็นตัวตนของเขาในฐานะนักเวทย์

 

พอได้ยินการมาถึงที่เงียบเชียบของพวกเขา, เงาก็หันมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “เจ้าคือ ดาริส ใช่ไหม?”

 

“นั่นฉันเอง” ดาริส พูดขณะที่เขาหายใจเข้าลึกๆและพยายามที่จะทำใจให้เย็นลง เขาเชื่อว่าคนพวกนี้จะไม่ทำอันตรายกับเขา, ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะไม่ฝ่าปัญหามามากขนาดนี้เพื่อช่วยเหลือเขา

 

“บอกข้ามาสิ, เจ้าคุ้นเคยกับโครงสร้างภายในของสถาบันเวทย์มนตร์อีสโควฟมากแค่ไหน?” เงาที่สวมผ้าคลุมถาม

 

ดาริส เงียบไปพักนึง คำถามนี้บ่งบอกว่าคนพวกนี้กำลังพยายามที่จะโจมตีสถาบัน ซึ่งมันค่อนข้างจะมั่นใจได้ว่าพวกเขาคือดาร์คเอลฟ์

 

“ฉันอยู่ที่นั่นมา 13 ปี” ดาริส ตอบกลับ “ฉันสามารถไปทุกๆที่ในสถาบันได้ตามที่ฉันต้องการต่อให้ฉันหลับตาก็ตาม”

 

“ยอดเยี่ยม! แล้วเจ้าต้องการจะแก้แค้นไหม?” ดาร์คเอลฟ์ ถามอีกครั้ง

 

“ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก!” ดาริส ตอบกลับไปในทันที ภาพของบุคคลที่ดูสูงส่งและเย่อหยิ่งในรถม้าผุดขึ้นมาในหัวของเขาในตอนนี้ เขาจำได้ว่าคนๆนั้นกำลังนั้งอยู่ในรถม้าที่สวยงามอย่างสบายใจพร้อมกับคนใช้น่ารักข้างๆเขา และกำลังมุ่งหน้าไปหาความรุ่งโรจน์และชื่อเสียง, ขณะที่มองลงมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

 

ขณะที่เขาหวนรำลึกถึงฉากนั้น, เปลวไฟแห่งความโกรธก็ลุกไหม้ในท้องของ ดาริส อย่างรุนแรงและเขาก็รู้สึกว่ามันรุนแรงมากจนร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

 

ฉันจะชำระหนี้แค้นของฉัน! ไม่มีอะไรที่ฉันให้ไม่ได้เพื่อที่จะฆ่าไอสวะนั่นด้วยมือของฉันเอง!

 

“ดี” เงาพูด “มานาของเจ้าถูกกักขังเอาไว้อย่างสมบูรณ์และข้าก็ไม่สามารถคืนสภาพให้ได้ซึ่งนับว่าโชคร้ายจริงๆ, แต่สภานักเวทย์ซิลเวอร์มูนทำได้นะ ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าแล้วข้าจะยกเงินให้เจ้า 1,000 เหรียญทองเป็นรางวัล จากนั้นเจ้าก็สามารถเอาเหรียญทองกลับไปที่ป่าแบล็คฟอเรสที่ที่เจ้าจะได้พบกับคนที่จะพาเจ้าไปยังสภานักเวทย์ซิลเวอร์มูนได้ ที่นั่น, พวกเขาจะช่วยเจ้าฟื้นพลังของเจ้าแล้วจากนั้นเจ้าก็จะสามารถกลับมาจัดการหนี้แค้นของเจ้าได้ แล้วเจ้าจะช่วยข้าไหม?”

 

“แน่นอน” ดาริส ตอบตกลงโดยไม่มีความลังเลใดๆเลย

 

“ยอดเยี่ยม” ดาร์คเอลฟ์นักเวทย์พูด “ถ้างั้น, ข้าต้องการรายละเอียดโครงสร้างการป้องกันภายในของสถาบันเวทย์มนตร์อีสโควฟ, รวมทั้งระยะและขอบเขตของดวงตาสอดส่อง, กฏทั้งหมดและรหัสผ่านโดยไม่ละเว้นแม้แต่อย่างเดียว เจ้าสามารถบอกข้อมูลพวกนั้นกับข้าได้ไหม?”

 

“ขอเวลาฉันวันนึง” ดาริส ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น ในฐานะที่เป็นนักเวทย์เลเวล 4, อัจฉริยะที่ได้รับการยอมรับ, และหัวหน้านักเรียนของจอมเวทย์ เบล, เขาจึงได้รับอำนาจมหาศาลในสถาบัน เขารู้ทุกๆเรื่องที่ดาร์คเอลฟ์ต้องการทราบอย่างละเอียดถี่ถ้วน!