หมู่บ้านห้วยไม้, โรงแรมมังกรราตรี

 

เอลินเจอแขกที่คาดไม่ถึง

 

“ลิงค์อยู่ที่ไหน?” คนๆนั้นถามในทันทีที่มาถึง

 

เธอเป็นนักรบมังกรหญิง เธอสวมผ้าคลุมมังกรและปลอมตัวอยู่ ด้วยการซ่อนคลื่นพลังมังกรของเธอ, เธอก็ดูเหมือนกับมังกรทั่วไปเลย อย่างไรก็ตาม, นี่ไม่สามารถหลอกเอลินได้

 

เธอเดินวนรอบนักรบมังกรหญิงแล้วยิ้มเยาะ “หึ, เจ้าคือเฟลิน่าที่ลิงค์พูดถึงสินะ?”

 

“ใช่ เขาอยู่ที่ไหน? ทำไมข้าถึงไม่เห็นเขาเลยหล่ะ?” เฟลิน่ามองซ้ายมองขวา มีบางอย่างเกิดขึ้นกับราชินี, แต่ข่าวนี้ไม่ได้รับอนุญาติให้เผยแพร่ วิหารมังกรต้องได้รับการเฝ้าระวัง, ดังนั้นเธอจึงถูกบังคับให้อยู่ที่นั่น ซึ่งเธอแอบออกมาหาในช่วงพักของเธอ

 

สำหรับอัจฉริยะสองคนที่ถูกพามาที่นี่นั้น,…พวกเขาก็เป็นแค่ตุ๊กตาตัวเล็กๆสำหรับมังกรอาวุโส การทิ้งพวกเขาเอาไว้สักพักนึงมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

 

เอลินไม่ชอบพวกมังกรระดับสูงเลย เธอกระโดดขึ้นบนเก้าอี้แล้วนั่งลงอีกครั้งพร้อมกับเบ้ปากเย้ย “เจ้าพาลิงค์มาที่นี่, แต่มันก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว พวกเจ้าทุกคนไม่สนใจเขาเลย, ดังนั้นเขาก็เลยหมดความอดทน, และจากไปแล้ว”

 

เฟลิน่าเชื่อเธอ “หา, เขาไปแล้วหรอ? ไปที่ไหน? เขาผ่านกำแพงหมอกได้ยังไง?”

 

พอเห็นว่าความกังวลของเธอนั้นเป็นของจริง, เอลินก็ยอมอ่อนข้อ “ก็ได้, ข้าโกหก ลิงค์ไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาออกไปทำเรื่องสำคัญบางอย่าง มันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของราชินีของเจ้า!”

 

เฟลิน่าตกใจ คำพูดของยับบ้าคนนี้เลยเถิดเกินไป, และเธอก็พูดเป็นตุเป็นตะด้วย เธอทำให้เฟลิน่ารู้สึกกลัว

 

เฟลิน่ารู้จักเอลินแล้วก็รู้ด้วยว่าการทิ้งเธอเอาไว้ในโรงแรมแห่งนี้และไม่สนใจเธอเป็นเวลานานนั้นถือเป็นเรื่องเสียมารยาท ตอนนี้เธอทำได้แค่อ้อนวอนเท่านั้น “เอลิน, ข้ามาที่นี่เพื่อพากพวกเจ้าสองคนออกไปจากหมู่บ้านมังกร เจ้าต้องรู้นะว่า, มีการเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวเกิดขึ้น เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว เจ้าช่วยบอกทีได้ไหมว่าลิงค์อยู่ที่ไหน?”

 

คำพูดของเธอได้ผล

 

“ฮึ่ม, ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังมีสติแล้วรู้ว่าควรพาพวกเราออกไปสินะ ไม่เสียแรงที่ลิงค์เชื่อใจเจ้า”

 

พอพูดจบ, เอลินก็กระโดดลงมาจากเก้าอี้ เธอวิ่งเหยาะๆไปที่น่าต่าง, ปิดม่าน, แล้ววิ่งกลับมา ด้วยสีหน้าจริงจัง, เธอเปิดบาเรียป้องกันเสียงก่อนที่จะพูดต่อ “ลิงค์กำลังไล่ล่าคนร้ายที่ใส่ร้ายราชินีอยู่ เมื่อสองวันก่อน, เขาส่งข้อความมาบอกว่าคืบหน้าไปเยอะแล้ว”

 

เฟลิน่าตัวสั่นอีกครั้ง “เจ้ารู้ได้ยังไงว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับราชินี?”

 

“นี่, เจ้าคิดว่าพวกข้าโง่รึไง?”  เอลินเหลือบมองเฟลิน่าด้วยดวงตากลมโตของเธอ “เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้เรื่องถ้าเจ้าซ่อนทุกอย่างเอาไว้ในภพวิญญาณหรอ? ข้าก็รู้จักเวทย์ลึกลับนะ!”

 

ในเมื่อพวกเขารู้แล้ว, เฟลิน่าจึงไม่ต้องเสียเวลาอธิบายอีก ตอนนี้, เธอสนใจการกระทำของลิงค์มากๆ “เจ้าบอกว่าลิงค์อาจจะพบคนที่ทำร้ายราชินีแล้วงั้นหรอ?”

 

เอลินพยากหน้าเล็กน้อย “เป็นไปได้มากนะ, แต่ข้าไม่มั่นใจในรายละเอียดซักเท่าไหร่หรอก พวกเราขาดการสื่อสารมากเกินไป เจ้าก็รู้นี่, ว่าที่นี่คือหมู่บ้านมังกร พวกเราไม่มีผู้ช่วยเลยดังนั้นต้องระวังตัวเอาไว้…เดี๋ยวนะ, มีบางอย่างผิดปกติหรอ?”

 

จู่ๆเธอก็ตะโกนออกมา

 

เฟลิน่าคุ้นเคยกับวิธีพูดของเด็กสาวยับบ้าคนนี้แล้ว, ดังนั้นเธอจึงแค่ถาม “คราวนี้อะไรอีกหล่ะ?”

 

“ไม่นะ, ไม่, มีบางอย่างเกิดขึ้นกับชายคนนั้น โอ้พระเจ้า, ออร่าของเขาหายไป! เขาถูกฆ่าแล้ว!” เอลินพุ่งพรวดขึ้นมา โดยไม่สนใจความคิดของเฟลิน่า, เธอก็คว้าแขนของเฟลิน่าแล้วถามด้วยความตื่นตระหนก “เจ้าเอาอาวุธมาด้วยรึเปล่า?”

 

“แน่นอนสิ ข้าเป็นนักรบนะ, อาวุธไม่เคยห่างจากตัวข้า!” เฟลิน่าสัมผัสได้ถึงความร้ายแรงของคำถาม

 

“ถ้างั้นก็ตามข้ามา ข้าจะอธิบายระหว่างทาง” เอลินรีบวิ่งไปที่ทางออกของโรมแรม

 

เฟลิน่าสับสนอย่างเต็มที่, แต่ทั้งหมดที่เธอทำได้ก็คือตามไป

 

ทั้งสองออกมาจากโรงแรมและวิ่งไปทางคณะละครสัตว์ หลังจากที่ออกมาได้ประมาณ 60 ฟุต, เอลินก็ไปต่อไม่ไหว “ข้าเหนื่อยแล้ว” เธอพูดกับเฟลิน่า “ข้าวิ่งเร็วไม่ไหวแล้ว อุ้มข้าไปทีสิ”

 

ในสายตาของเฟลิน่านั้น, เอลินก็เหมือนกับเด็กสาวตัวเล็กๆ พอได้ยินแบบนี้, เธอก็ยืนมือออกมาแล้วแบกเอลินขึ้นไหล่ “โอเค, นั่งดีๆนะ แล้วคอยชี้ทาง, ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น”

 

“ไม่มีปัญหา…เห้อ, เจ้าวิ่งไม่นุ่มนวลเหมือนนานะเลย นี่มันไม่สบายเอาซะเลย…อ้ะ, ไปทางนั้น ใช่แล้ว, ไม่ใช่ทางคณะละครสัตว์นะ มันคือป่าที่อยู่ข้างๆ ระวังด้วยนะ นักฆ่าอาจจะยังอยู่ใกล้ๆ”

 

แกร้ก, เฟลิน่าเอากรงเล็บมังกรออกมา “ตอนนี้, บอกข้าได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

 

แล้วเอลินก็เริ่มอธิบาย  “คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ เจ้าไม่เคยโผล่หัวมาเลยใช่ไหมหล่ะ? ดังนั้น, พวกเราก็เลยคิดว่ามันแปลกและเริ่มดูนั่นดูนี่…ก็อย่างที่ว่ามาเนี่ยแหล่ะ”

 

เธอพูดออกมาเรื่อยเปื่อย มันฟังดูยุ่งเหยิง, แต่เฟลิน่าก็เข้าใจ แล้วเธอก็เร่งความเร็วขึ้น

 

ห้านาทีต่อมา, พวกเขาก็ออกมาจากหมู่บ้านห้วยไม้ ภายในป่าห่างออกมาประมาณหนึ่งไมล์, พวกเขาก็พบศพมังกรทั่วไปหนึ่งคน เขาถูกแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ, และดูคาดไม่ถึงกับเหตุการณ์นี้อย่างเห็นได้ชัด

 

เอลินกระโดดลงมาจากไหล่ของเฟลิน่าและเดินวนรอบๆศพ “เขาถูกฆ่าในคณะละครสัตว์แล้วถูกพามาที่นี่” เธอยืนยันอย่างมั่นใจ “ดูสิ, นี่รอยเท้าของนักฆ่า หืม, ชายคนนี้ต้องแข็งแกร่งแน่ๆ ดูนี่สิ, เขาเดินทางเป็นระยะกว่า 130 ฟุตได้ด้วยการก้าวแค่ก้าวเดียวเอง”

 

เฟลิน่าก็เห็นเหมือนกัน เธอเป็นนักรบและได้ข้อมูลที่แม่นยำกว่าจากรอยเท้า “นี่เป็นนักรบที่อยู่จุดสูงสุดของเลเวล 6 จากรอยเท้า, คนร้ายน่าจะเป็นผู้หญิงนะ”

 

ในตอนนั้นเอง, เอลินก็ร่ายเวทย์แกะรอยสำเร็จ เธอชี้ไปยังทิศทางหนึ่งแล้วพูด “เธอไปทางนั้นแล้วก็เร็วมากๆด้วย พวกเราควรจะตามไปไหม?”

 

เฟลิน่าอยากจะพาลิงค์ออกไปจากหมู่บ้านมังกร, แต่ตอนนี้พอเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้, ความตั้งใจในตอนแรกของเธอก็ลอยออกไปจากความคิดของเธอแล้ว ในเวลานี้, ทั้งหมดที่อยู่ในหัวของเธอก็คือการตามหาความจริง พอแบกเอลินขึ้นไหล่, เธอก็เริ่มออกวิ่ง

 

“แน่นอนอยู่แล้ว, พวกเราต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร! และต้องการอะไร!”

 

ในตอนที่เธอพูดคำสุดท้าย, น้ำเสียงของเฟลิน่าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา, เกราะมังกรแดงปรากฎขึ้นที่ร่างกายของเธอ

 

…

 

ดินแดนของดยุคโอซีริส

 

ตอนนี้ลิงค์กำลังลอบเข้าไปในปราสาท

 

มันไม่ใช่ว่าเขาอยากตาย, ก็เลยมาเล่นซ่อนแอบกับมังกรแดงที่แข็งแกร่ง นี่เป็นภารกิจที่เขาได้ตัดสินใจหลังจากที่วางแผนมาอย่างระมัดระวังและมั่นใจว่ามันปลอดภัยแล้ว

 

ดยุคมังกรไม่ได้อยู่ที่ปราสาทในตอนนี้

 

เมื่อหนึ่งวันก่อน, ลิงค์ให้คนมาส่งจดหมายที่ปราสาท เขาได้ปลอมแปลงข้อมูลบางอย่างในจดหมายเกี่ยวกับวิหารมังกร และครึ่งวันหลังจากนั้น, ดยุคมังกรก็ถูกหลอกให้ออกไป

 

ลิงค์คำนวนเอาไว้แล้วว่าเขามีเวลาปลอดภัยสองชั่วโมง ถ้าเขาไม่สามารถหาข้อมูลอะไรได้ในสองชั่วโมงนี้, ภารกิจก็จะล้มเหลวอย่างสมบูรณ์ เขาต้องถอยและหนีไปที่วิหารมังการเพื่อลี้ภัย

 

ดยุคมังกรจะรู้ได้อย่างแน่นอนว่ามีคนบุกเข้ามาในปราสาทของเขาและสามารถตามหาลิงค์ได้อย่างเร็วเร็ว มีแค่วิหารมังกรเท่านั้นที่สามารถคุ้มครองลิงค์ไม่ให้ถูกฆ่าได้

 

สองชั่วโมงนั้นไม่ได้เยอะเลย; เวลามีจำกัดมาก

 

ตอนนี้มันเป็นเวลาบ่ายสามแล้ว, และดวงอาทิตย์ก็กำลังลอยสูงอยู่บนฟ้า มันสว่างมากๆและลอบเข้าไปได้ยาก แต่ก็โชคดีที่, ลิงค์ได้เรียนเวทย์หายตัวเอาไว้ และความปลอดภัยรอบๆปราสาทก็ไม่ได้สูงมากเช่นกัน ห้านาทีต่อมา, เขากับนานะก็เล็ดรอดเข้ามาในสวนของปราสาทได้สำเร็จ

 

สวนนั้นเต็มไปด้วยดอกไลแลค ไม่มีใครเจอตัวพวกเขาที่ก้มอยู่ในดอกไม้เหล่านี้ “นี่”, ลิงค์กระซิบกับนานะ, “ฉันจะเข้าไปตรวจสอบข้างใน เธออยู่ที่นี่และถ้าฉันถูกจับได้ให้มาหาฉันในทันทีเลยนะ”

 

การไปสองคนนั้นจะเป็นเป้าใหญ่เกินไปและอันตรายเกินไป แล้วลิงค์ก็กังวลด้วยว่านานะจะทำภารกิจแทรกซึมที่ยากขนาดนี้ไม่สำเร็จ

 

“รับทราบค่ะ”

 

ลิงค์พยักหน้า ในขณะที่ก้ม, เขาก็ค่อยๆย่องไปตามทางเล็กๆในสวน, โดยอยู่ติดกับดอกไม้ที่กำลังบานเอาไว้ หลังจากเดินมาได้ 300 ฟุต, เขาก็มาถึงกำแพงปราสาท

 

มีพุ่มไม้อยู่ล้อมรอบปราสาท ลิงค์มุดเข้าไปในนั้นและใช้พุ่มไม้เป็นที่กำบัง เขาคลานในหญ้าไปได้ประมาณ 60 ฟุตแล้วก็มาถึงประตูปราสาท

 

เพื่อให้มั่นใจถึงความสำเร็จของการแทรกซึม, ลิงค์ได้วนรอบปราสาทจากที่ไกลๆอยู่หลายครั้งและวิเคราะห์โครงสร้างของปราสาทอย่างละเอียด เขาอาจจะรู้โครงสร้างภายในได้ไม่ละเอียดนัก, แต่ก็คงจะไม่มีปัญหากับภายนอกอย่างแน่นอน

 

ยกตัวอย่างเช่น, เขารู้ว่าประตูนี้เป็นประตูหลัง การเข้าไปจากตรงนี้, จะทำให้เขาไปถึงห้องครัวของปราสาท เขาเห็นคนใช้ย้ายของชำมาไว้ในนี้ และในเวลาอาหาร, จะมีควันออกมาจากหน้าต่างใกล้ๆด้วย

 

ตอนนี้มันผ่านมื้อกลางวันมาแล้ว, ดังนั้นการเข้าไปจากตรงนี้ก็น่าจะปลอดภัย อย่างไรก็ตาม, ประตูปิดอยู่ เขาไม่สามารถเปิดมันอย่างโจ่งแจ้งได้, แล้วก็ไม่มีเวลารอให้มันเปิดด้วย

 

ลิงค์หยิบใบไม้มาบีบสองสามใบ, และมีแสงเวทมนตร์อ่อนๆออกมา จากนั้นใบไม้ก็กลายเป็นแมวที่คาบปลาดาบเอาไว้ในปาก

 

ปลาดาบนั้นเป็นวัตถุดิบราคาแพง มันจะน่าเสียดายอย่างแน่นอนถ้าถูกแมวคาบไป

 

จากนั้นลิงค์ก็ดีดนิ้ว แล้ว “แมว” ก็กระโดดไปที่ระเบียงหน้าต่างของห้องครัวแล้วเริ่มร้องเมี้ยว

 

ไม่กี่วินาทีต่อมา, เสียงโมโหก็ดังมาจากห้องครัว “ไอแมวชั่ว ข้าจะฆ่าแกซะ!”

 

มีชายอ้วนวัยกลางคนวิ่งออกมาจากห้องครัวและตะโกน ลิงค์สั่งให้แมวกระโดดและวิ่งเข้าไปในสวนในทันที ชายคนนั้นเองก็ถือไม้วิ่งตามไป

 

ด้วยการใช้เวทย์หายตัว, ลิงค์ก็วิ่งผ่านประตูห้องครัวที่เปิดอยู่ การแทรกซึมขั้นแรกสำเร็จ!

 

ห้องครัวนั้นกว้างขวางมาก มีพ่อครัวทำงานอยู่ข้างใน, แต่ลิงค์ก็แอบหลบตามชั้นวางของได้อย่างงายดาย ถัดจากห้องครัวนั้นคือห้องรับประทานอาหาร มันตกแต่งด้วยโต๊ะไม้แกะสลักสีดำและภาพวาดฝาผนัง ไม่มีใครอยู่ในนี้เลย

 

นี่มันปลอดภัยกว่าห้องแรกซะอีก

 

ลิงค์เอาตัวติดกับกำแพงแล้วเดินออกมาจากห้องครัว มีห้องโถงยาวอยู่หลังจากนั้นและมีบันไดอยู่ตรงกลาง ตรงข้ามกับบันไดก็คือลอบบี้ชั้นหนึ่ง

 

เขาซ่อนอยู่ที่ทางออกประตูของห้องรับประทานอาหารและชะโงกหัวออกมา, ตรวจสอบโถงทางเดินอย่างระมัดระวัง เขามองเห็นการ์ดใส่ชุดเกราะเต็มยศสองคนยืนอยู่ที่บันได จากออร่าของเขา, เขาสัมผัสได้ว่าพวกเขาเป็นนักรบมังกรแดงเลเวล 7 พวกเขาขวางทางขึ้นชั้นสองเอาไว้อยู่

 

เห้อ, จะผ่านไอพวกนี้ไปคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย! ลิงค์คิด

 

เป้าหมายของเขาคือห้องสมุดที่ชั้นสอง ถ้าเขาอยากจะหาหลักฐาน, ห้องสมุดก็จะเป็นจุดหมายแรกอย่างแน่นอน แต่ว่าเขาจะไปที่ชั้นสองได้ยังไงหล่ะ?

 

ในขณะที่เขากำลังคิดไม่ออก, ก็มีปัญหาเกิดขึ้นอีก

 

มีหญิงสาวผมดำในชุดเดรสยาวเดินลงมาจากบันได “การ์ด,” เธอพูด “มีหนูแทรกซึมเข้ามาในปราสาท ไปตามหามันซะ!”

 

พอเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้, หัวใจของลิงค์ก็สั่นระรัว เขารู้สึกหวั่นไหวแล้วรีบหุบหัวกลับเข้าไปเหมือนกับสายฟ้า, แต่ว่ามันก็สายเกินไปแล้ว เขาถูกจับได้แล้ว

 

หลังจากนั้นในทันที, เขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงดังมาจากบันได “หืม? การ์ด, ดูนั่น มีบางอย่างผิดปกติ!”