ตอนที่ 1344: หอคอยอนัตตา

” ถึงแม้ข้าจะครอบครองอาวุธของฝ่าบาท แต่ข้าไม่สามารถใช้มันได้ตอนที่ข้าต้องการใช้ ข้าสามารถใช้มันได้ถ้าข้าอยู่ในสถานการณ์คับขันเท่านั้น” ยาดริมกล่าวเสริม นางมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างสงสัย นางเคยใช้อาวุธของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลเพื่อกำจัดวิญญาณชั่วร้าย ดังนั้นนางจึงสงสัยมากว่าอะไรคือสิ่งที่เจี้ยนเฉินใช้เพื่อกำจัด

“ไม่แปลกใจเลยว่าเขาสามารถปรากฏตัวออกมาโดยไร้บาดแผลหลังจากวิญญาณมากมายได้โจมตีวิญญาณของเขา ขนาดวิญญาณระดับจักรพรรดิก็ไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้เลยและลงท้ายด้วยท่าทางที่หวาดกลัวเขา เจี้ยนเฉินต้องครอบครองบางอย่างไว้แน่ ๆ ” ยาดริมคิดในใจแต่นางไม่ได้ถามเจี้ยนเฉินเกี่ยวกับมัน ทุกคนมีความลับของตนเองเสมอ

ส่วนต่อไปของการเดินทางค่อนข้างเงียบสงบ แม้ว่าพวกเขาจะไปเจอกับอันตรายเล็กน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า

” หยุดก่อน ! ” ยาดริม ร้องออกมาและหยุดทันทีพร้อมกับเจี้ยนเฉิน พวกเขาทั้งสองเครียดหนักเพราะว่าพวกเขาจำคำเตือนของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลที่ให้กับพวกเขาเอาไว้ พวกเขาต้องหลีกเลี่ยงบริเวณนี้ที่ ๆ หมอกบางเพราะว่ามันเป็นที่หวงห้าม

“เราได้เข้ามาเขตหวงห้าม ถอยด่วน ! ” ยาดริม พูดอย่างหนักแน่น แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ก็มีพลังแห่งความอาฆาตเต็มไปรอบ ๆ และล้อมพวกเขาเอาไว้ พวกเขารู้สึกเหมือนกับจมลงไปในน้ำของขั้วโลกเหนือทันที ซึ่งมันเย็นไปจนถึงกระดูก

พลังความอาฆาตแข็งแกร่งมาก ๆ อยู่ในระดับที่น่าตกใจ แม้พวกเขาจะมีความแข็งแกร่ง ยาดริมและเจี้ยนเฉินต่างก็รู้สึกว่าพวกเขาถูกทำให้เคลื่อนที่ไม่ได้โดยพลังอาฆาตนั้นราวกับว่าพวกเขาถูกแช่แข็งเอาไว้ตรงนั้น

พวกเขาทั้งสองมึนงง เขตหวงห้ามน่ากลัวกว่าที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้ แค่พลังความอาฆาตก็อยู่ในระดับที่ทรงพลังอย่างน่ากลัวแล้ว

เจี้ยนเฉินและยาดริมมองไปที่จุดที่ห่างออกไป 10 กิโลเมตร ที่จุดนั้นเป็นจุดที่มีลูกบอลที่ผิดปกติเปล่งแสงสีแดงออกมา มีรอยเลือดสีแดงบนพื้นซึ่งมันยังไม่แห้ง พลังความอาฆาตรอบ ๆ ก่อตัวมาจากแสงสีแดงตรงนั้น

“นั่นมันอะไรกัน ? ” เจี้ยนเฉินและยาดริมจ้องมองไปที่ลูกบอลของแสงสีแดง พวกเขาตะลึง นั่นใช่สมบัติหรือไม่ก็เป็นบางอย่างที่อันตรายหรือไม่ ?

“นายท่าน นั่นเป็นอวัยวะของผู้เชี่ยวชาญ ” ทันใดนั้นเสียงของจิตวิญญาณกระบี่ดังออกมาจากหัวของเจี้ยนเฉิน

” อะไรนะ ! ” เจี้ยนเฉินตะลึง เขามองไปที่บอลแสงสีแดงอย่างไม่น่าเชื่อ เขาตะลึงกับการปรากฏของอวัยวะที่นั่นซึ่งมันสามารถฆ่าเซียนจักรพรรดิได้ตรง ๆ เลย

” จือหยิง ฉิงโซว ระดับของความแข็งแกร่งของผู้เชี่ยวชาญอยู่ระดับไหนกัน ? ” เจี้ยนเฉินถาม

“ผู้เชี่ยวชาญนี้น่าจะเป็นจักรพรรดิอมตะ แต่พวกมันไม่ได้มาจากโลกอมตะ พวกมันเป็นผู้เชี่ยวชาญจากโลกเซียน หมอกที่นั้นซับซ้อนกว่าที่มันเป็น มันถูกเติมเต็มไปด้วยพลังความตาย ทันทีที่มันรุกรานเข้าไปที่ร่างกายของผู้คน พวกเขามีโอกาสที่จะตาย นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดา ๆ ” จือหยิงพูด

เจี้ยนเฉินมองไปที่บอลประหลาดนั่นห่างจากเขา 10 กิโลเมตร จากนั้นเขาใช้ทั้งหมดที่เขามีเพื่อถอยหลังทีละก้าวพร้อมกับยาดริม ออกจากความกดดันนี้

โชคดีที่พลังอาฆาตเพียงก่อตัวมาจากอวัยวะของผู้เชี่ยวชาญสูงสุดและไม่ได้มีความสามารถในการโจมตี ในเวลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินและยาดริมก็อยู่ห่างมาก ๆ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่าพวกเขาสามารถทนกับแรงกดดันนั้นได้ แม้ว่ามันจะยากแต่พวกเขาก็ถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย

พลังอาฆาตได้หายไปเมื่อบริเวณรอบ ๆ หมอกหนาขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่พวกเขาไปเจอเมื่อกี้มันฝังตาฝังใจเขามาก

“นั่นมันอะไรกัน ? ข้ามีความรู้สึกว่าถ้าข้าเข้าไปใกล้มันจนเกินไป ข้าจะไม่สามารถออกไปได้” ยาดริมพูดด้วยความกลัว แสงสีแดงก่อนหน้านี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าวิญญาณจักรพรรดิเสียอีก

เจี้ยนเฉินพยักหน้าและแกล้งทำเป็นไม่มีความเห็น

ยาดริมและเจี้ยนเฉินเริ่มเดินทางต่อ แต่พวกเขาเดินช้ากว่าเดิมมาก แม้ว่าพวกเขาจะเดินช้า แต่พวกเขาก็ยังคงไปเจอกับเขตหวงห้าม มันเป็นเหมือนกันทุกเขต ทุกเขตมีผู้เชี่ยวชาญสูงสุดที่แผ่พลังอาฆาตออกมา เลือดไม่แห้งและดูเหมือนจะเป็นปีศาจ

เจี้ยนเฉินรู้จากจิตวิญญาณกระบี่ของเขาว่าทั้งหมดเป็นผู้เชี่ยวชาญคนเดียวกันและอยู่ที่นั่นมาหลายปีนับไม่ถ้วน แก่นภายในตัวมันจะไม่มีวันกระจายหายไปและสามารถฆ่าเซียนจักรพรรดิได้ง่าย ๆ

โชคดีที่เจี้ยนเฉินและยาดริมหยุดทันเมื่อพวกเขาไปเจอกับเขตหวงห้ามพวกนั้น จากนั้นพวกเขาถอยกลับอย่างรวดเร็วทันทีในทุกครั้ง ตอนนี้จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงยังสบายดีอยู่

ทันใดนั้น มิติรอบ ๆ เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ภูมิทัศน์รอบ ๆ กลายเป็นจางลงและเจี้ยนเฉินพบว่ายาดริมค่อย ๆ หายไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่นะ มิติผิดปกติอีกแล้ว” เจี้ยนเฉินสั่นอย่างใน เขาเผชิญกับสถานการณ์เดียวกันหลายครั้งแล้ว มิติภายในทะเลแห่งความสิ้นหวังไม่มั่นคงมาก ๆ และทุกครั้งที่มันผิดปกติ มันจะย้ายพวกเขาไปอย่างสุ่ม ๆ ในจุดอื่น ๆ ของทะเลแห่งความสิ้นหวัง

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้งก่อนหน้านี้ เขาได้อยู่กับยาดริมตลอดก่อนที่จะถูกไปในสถานที่เดียวกันทุกครั้ง เขาเห็นยาดริมเปล่งแสงสลัว ๆ นี่เป็นสัญญาณว่าพวกเขากำลังจะถูกย้ายให้ไปต่างที่กัน

เจี้ยนเฉินไม่มีเวลาที่จะคิดทุกสิ่ง เขารีบคว้ามือของยาดริมและกระชากนาง พวกเขาพึ่งผลึกอเวจีเพื่อนำทาง พวกเขาผ่านเข้าไปในทะเลแห่งความสิ้นหวังและผลึกนั่นอยู่กับยาดริม ถ้าเขาจบลงด้วยการแยกทางกัน เขาจะหลงทางโดยสิ้นเชิงเนื่องจากการมองเห็นถูกจำกัดหลายร้อยเมตร เขาอาจจะจบลงด้วยการติดกับอยู่ที่นี่ตลอดไป

มือของยาดริมเรียวยาวและอ่อนนุ่ม มันเรียบเหมือนกับหยกและมีความเย็นหน่อย ๆ อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉิน ไม่มีอารมณ์มาคิดเรื่องรูปร่างของนาง ทันทีที่เขากระชากยาดริมมา มิติรอบ ๆ ก็เอียงเป็นความโกลาหลขณะที่มันบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

แสงรอบ ๆ ยาดริมกระเพื่อมเล็กน้อย แต่มันยังรักษาความเสถียรเอาไว้ได้ นางดึงมือออกจากเจี้ยนเฉินโดยไม่มอง หัวใจของนางที่ปกติจะไม่รู้สึกอะไรแต่มันกลับสั่นเล็กน้อย มันไม่ได้เยือกเย็นเหมือนก่อนหน้านี้

ไม่มีใครเลยที่เคยแตะต้องตัวนางตลอดชีวิตของนางมา

มิติได้มั่นคงและทั้งสองก็ได้การมองเห็นกลับมาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม สีหน้าของพวกเขาไม่น่าดูสักเท่าไหร่ เพราะว่าพวกเขามาปรากฏตัวในที่ ๆ ไม่มีหมอก

บริเวณรอบ ๆ พวกเขาปลอดโปร่งอย่างสิ้นเชิง รอบ ๆ เป็นที่ว่างเปล่าซึ่งตาสามารถเห็นได้และท้องฟ้าก็เป็นสีขาวมีเมฆอยู่นิดหน่อย

“ไม่นะ เราน่าจะอยู่ในเขตที่อันตรายที่สุด” เจี้ยนเฉินพูด พวกเขาทั้งสองคนไปเจอกับเขตมากมายตลอดทางของพวกเขาและเข้าใจเพียงผิวเผินกับสถานที่เหล่านั้น ยิ่งอันตรายมากเท่าไหร่ หมอกก็ยิ่งเบาบางมากเท่านั้น ในเขตนี้มันไม่มีหมอกเลยแม้แต่นิดเดียว

ยาดริมก็หนักใจเช่นกัน นางมองไปรอบ ๆ และพบว่าทุกอย่างเป็นเหมือนกัน แม้ว่านางอยากจะออกไปจากที่นี่แต่นางก็ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน

เจี้ยนเฉินมองไปรอบ ๆ เช่นกัน แต่เขาก็กลับแปลกใจเขาไม่เจอรอยเลือดของผู้เชี่ยวชาญสูงสุดเลย

หลังจากเงียบไปสักพักใหญ่ ยาดริมก็ดึงผลึกอเวจีออกมาและอัญเชิญนกอเวจีเพื่อนำทาง พวกเขาทั้งสองคนถูกนำทางโดยนก แต่ครั้งนี้พวกเขาเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ และระมัดระวัง

หลังจากเดินทางมาหลายกิโลเมตร ก็มีตึกโบราณขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาทั้งสอง ตึกสูงหลายเมตรและอยู่ในสภาพย่ำแย่ มันถูกห่อหุ้มด้วยรอยฟันจากกระบี่และทุก ๆ รอยฟันดูเหมือนจะมาจากกระบี่ที่ทรงพลังมาก ๆ ซึ่งมันแผ่รังสีปราณกระบี่ที่น่ากลัวออกมา