ตอนที่ 374 – พลังใหม่

” ดังนั้นตอนนี้วิญญาณของข้าก็แข็งแกร่งขึ้น” เจี้ยนเฉินคิดด้วยความประหลาดใจ อย่างไรก็ตามเขาไม่มีความสุขอย่างสมบูรณ์ แม้หลังจากที่วิญญาณของเขาแข็งแกร่งขึ้น สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือความสามารถในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ ของเขา ไม่มีอย่างอื่น

ทันใดนั้น ร่างกายทั้งหมดของเจี้ยนเฉินก็สั่นไหวเล็กน้อยขณะที่เขาหลับตาและเริ่มนั่งสมาธิ พลังงานทุกประเภทจากสภาพแวดล้อมของเขารู้สึกได้จากการรับรู้ของเจี้ยนเฉิน ในขณะนี้โลกของเจี้ยนเฉินได้ระเบิดขึ้นด้วยสีที่สวยงามจากทุกอณูแสง

เขาสามารถเห็นสีใด ๆ ที่มองเห็นได้ในสายตามนุษย์ มีแสงสีขาวจาง ๆ , สีดำเข้มของสีดำ, สีแดงที่หมองคล้ำ, สีเหลืองมืดมัว, สีฟ้าที่มากมายและสีเขียวที่สดใส

เมื่อเห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสัน เจี้ยนเฉินก็ตกตะลึง สีเหล่านี้เป็นองค์ประกอบธาตุทั้งหกของโลกที่เขาไม่เคยรับรู้มาก่อน ในอดีตนอกเหนือจากพลังเซียนธาตุแสงหรือพลังงานโลก เขาไม่สามารถตรวจพบธาตุอื่น ๆได้

แต่ตอนนี้เขาสามารถสัมผัสธาตุอื่น ๆ ทั้งห้าพร้อมกับพลังเซียนธาตุแสง ด้วยสายตาเช่นนี้ เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเขากำลังฝัน

“นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อจิตวิญญาณกระบี่หลอมรวมเข้ากับจิตวิญญาณของข้า” เจี้ยนเฉินคิดกับตัวเองเป็นวิธีในการพยายามอธิบายสิ่งที่ทำให้เกิดปรากฏการณ์เช่นนี้

เจี้ยนเฉินเริ่มลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เขาขยับมือขวา เจี้ยนเฉินกำและแบนิ้วมือของเขา ทันใดนั้นก็รู้ว่าห้องนี้อุณหภูมิค่อนข้างร้อนก่อนที่แสงสีแดงจะเริ่มรวมตัวกัน ในชั่วขณะหนึ่งก็เห็นทะเลเพลิงจาง ๆ บนฝ่ามือ

เจี้ยนเฉินมองดูเปลวไฟขนาดเล็กที่อยู่ในมือของเขาด้วยสีหน้าราวกับว่าเขาไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

แม้ว่าเปลวไฟจะอยู่ใกล้กับมือของเจี้ยนเฉินจนถึงจุดที่สัมผัส แต่เขาก็ไม่รู้สึกร้อนเลย มันเกือบจะเหมือนกับว่าเปลวไฟนั้นเป็นภาพลวงตาและไม่ใช่ของจริง

ไฟ! มันคือไฟ ไฟฟฟฟ ! ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนดังออกมาจากข้างนอกห้อง ปลุกเขาออกจากความคิดภายในของเขา ทันใดนั้น เจี้ยนเฉินก็ตระหนักได้ว่าห้องได้ลุกเป็นไฟ

ในช่วงเวลาแห่งความมึนงง เปลวไฟที่รวมอยู่ในมือของเขาก็หายไป เมื่อเขาอยู่ในสถานะเช่นนี้ เขาเกือบลืมไปว่าห้องนี้ติดไฟได้อย่างไร

“ปัง ! ” ประตูห้องถูกเตะออกอย่างกะทันหันเพราะเจ้าอ้วนที่สวมเสื้อผ้าที่เรียบง่ายพุ่งตรงเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงร้องโวยวาย ไม่ ไม่ นั่นคือไฟ! มาเถอะ เจี้ยนเฉิน พวกเราต้องออกไป!” ราวกับว่าเขากำลังบินอยู่ เจ้าอ้วนก็พุ่งไปที่เตียงของเจี้ยนเฉินและพาเขาออกไปจากห้อง

ในชั่วขณะหนึ่ง เปลวไฟจากห้องเริ่มลอยสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับจะเผาผลาญสวรรค์

ดับไฟ ! เร็วเข้า ใครก็ได้ไปเอาน้ำมา ! ” เสียงตะโกนดังขึ้นหลายครั้งในอากาศ ขณะที่ชาวบ้านที่สวมเสื้อผ้าเรียบง่ายนับสิบคนวิ่งออกมาพร้อมกับถังน้ำ

“เทียนหยู เกิดอะไรขึ้น ? ไฟเกิดขึ้นได้อย่างไร?” ทันใดนั้นพ่อของเจ้าอ้วนก็โผล่ออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง ในขณะที่เขาพูด เปลวไฟก็ได้ลามไปทั่วบ้าน

อย่างคร่ำครวญ เจ้าอ้วนมองไปที่พ่อของเขาด้วยสีหน้าเศร้าหมองแต่ไร้เดียงสา “ท่านพ่อ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ทุกอย่างปกติดี ! เพียงแค่ว่าบ้านไฟไหม้ แม้ว่ามันไม่มีแหล่งกำเนิดความร้อนก็ตาม ! “

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของพ่อหันไปหาเจี้ยนเฉินด้วยการจ้องมอง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

ดวงตาของเจ้าอ้วนหันไปหาเจี้ยนเฉินราวกับว่าเขาได้ข้อสรุปเช่นกัน ด้วยการอ้าปากค้างเขาร้องว่า “สวรรค์ เจี้ยนเฉินอย่าบอกข้าว่าเจ้าคิดฆ่าตัวตาย ! “

เจี้ยนเฉินยืนขึ้นด้วยตัวเองด้วยความยากลำบาก แม้ว่าบาดแผลของเขาดูเหมือนจะหายเป็นปกติ แต่ใครก็ตามที่มองเขาจะรู้ว่าการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้เจี้ยนเฉินเจ็บปวดอย่างมาก

“ข้าขออภัย ข้าไม่ได้เจตนา” เจี้ยนเฉินยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นเล็กน้อยจากก่อนหน้านี้

“โอ้โห เจี้ยนเฉินของข้า ข้าขอร้องเจ้ามากกว่าพันครั้งว่าอย่าหดหู่ ! เจ้ายังเด็กมาก เจ้าไม่สามารถไปฆ่าตัวตายได้! เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างแน่นอน ! ” เจ้าอ้วนกังวลเมื่อเขามองเจี้ยนเฉินแล้วคิดว่าเขาทำอะไรโง่ ๆ ในช่วงที่เขาซึมเศร้า

เมื่อเจี้ยนเฉินมองเห็นสายตาของเจ้าอ้วนที่มองมายังเขา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ฆ่าตัวตาย”

หลังจากแน่ใจว่า เจี้ยนเฉินไม่เสแสร้ง พ่อก็หัวเราะ “ดูเหมือนว่าเจ้าจะรับมันได้แล้ว”

“เร็ว รีบดับไฟ ! “

“เอาน้ำมาเร็วเข้า ทุกคนเคลื่อนที่ให้เร็วขึ้น!”

ในขณะนี้ ชาวบ้านยังคงนำถังน้ำทีละถัง ๆ ไปยังกองไฟเพื่อความพยายามที่จะต่อสู้กับมัน

เดินไปข้างหน้าเพื่อหยุดชาวบ้าน ชายวัยกลางคนพูด ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก โปรดผ่อนคลายในตอนนี้ ไม่ว่ามันไหม้หรือไม่ เราจะต้องสร้างมันใหม่อีกครั้ง”

“ถ้าเจ้าว่าเช่นนั้น ลุงเซี่ยมี่ ดังนั้นเราจะปล่อยมันไป” ชาวบ้านหยุดการเคลื่อนไหวที่เร่งรียทันทีและกล่าวคำทักทายด้วยความเคารพ

“ไอหยา บ้านที่น่าสงสารของข้า ดูเหมือนว่าข้าต้องสร้างใหม่อีกครั้ง” เจ้าอ้วนร่ำไห้

ตอนนี้ เจี้ยนเฉินรู้สึกอับอายมาก ในช่วงเวลาที่เขาประมาท เขาได้วางเพลิงบ้านที่เขาอยู่โดยไม่ได้ตั้งใจ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเสียใจ

“ข้าขอโทษจริง ๆ เมื่อข้าฟื้นตัวแล้ว โปรดให้ข้าช่วยสร้างบ้านใหม่อีกครั้ง” เจี้ยนเฉินพูดขอโทษ

ดวงตาของเจ้าอ้วนเปล่งประกายบนใบหน้าของเขาเมื่อเขาตอบว่า “ตกลง อย่าลืม เมื่อเจ้าดีขึ้นเราสองคนจะสร้างบ้านหลังใหญ่กว่าบ้านหลังเดิม” ทันทีที่เขาพูดจบเจ้าอ้วนก็จ้องมองด้านหลังของเขาด้วยความประหลาดใจ” ท่านปู่ ! เจี้ยนเฉิน ดูสิ ! ท่านปู่ของข้ากลับมาแล้ว ! “

เจี้ยนเฉินหันหลังกลับไปอย่างช้า ๆ เขาเห็นเพียงผู้อาวุโสที่ถือจอบที่เดินมาแต่ไกล เขาดูค่อนข้างธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ ในวัยของเขา เศษฟางได้มัดรวมผมของเขาไว้ด้วยกันและแม้กระทั่งเสื้อผ้าของเขาก็เป็นของธรรมดาสามัญ ขาทั้งสองข้างของเขาและเสื้อผ้ารอบตัวพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยดินราวกับว่าเขาใช้เวลาตลอดทั้งวันในการทำงานในไร่และเพิ่งกลับบ้านเหมือนชาวนาที่ทำกัน

” ท่านปู่ ในที่สุดคนที่ท่านพ่อได้ช่วยชีวิตไว้ก็ได้ตื่นขึ้นมา ข้าขอแนะนำท่าน ชื่อของเขาคือเจี้ยนเฉิน ! ” เจ้าอ้วนร้องออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อทักทายปู่ของเขา

ผู้เฒ่ามองที่เจี้ยนเฉินสักครู่ก่อนที่จะหันกลับไปหาเจ้าอ้วนด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน “เจ้าอ้วนน้อย ทำไมบ้านของเจ้าถึงเกิดไฟไหม้ ? “

เจ้าอ้วนมองที่เจี้ยนเฉินด้วยเช่นกัน “เจี้ยนเฉินต้องการฆ่าตัวตายในภาวะซึมเศร้า แต่ตอนนี้ทุกอย่างดีแล้ว เขายอมรับมันได้แล้ว!”

หลังจากได้ยินคำอธิบายดังกล่าว เจี้ยนเฉินเกือบล้มทั้งยืนด้วยความตกใจ คำพูดของเจ้าอ้วนคนนี้ไม่ได้ยับยั้งอะไรไว้กับการตัดสินใจของเขา ราวกับว่าเขายังเป็นเด็กอยู่ บางอย่างที่แปลกเมื่อเทียบกับอายุปัจจุบันของเขา

หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของเจ้าอ้วน ผู้เฒ่าก็เริ่มหัวเราะขณะที่เดินไปหาเจี้ยนเฉิน เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เจ้าหนุ่ม ผู้ที่ไม่ตายจะต้องเจอกับโชคลาภ รับเอายาจิตวิญญาณเม็ดนี้และกินมัน อย่างน้อยที่สุดมันควรรักษาอวัยวะภายในของเจ้าได้ในระดับหนึ่ง” ผู้เฒ่าหยิบยาออกมาและมอบให้เจี้ยนเฉิน

เมื่อเห็นผู้เฒ่าหยิบเม็ดยาออกมาอีกครั้ง พ่อของเจ้าอ้วนก็มีสีหน้าตกใจ ” ฮาฮา เจี้ยนเฉินนี่คือยาเม็ดจิตวิญญาณระดับ 8 – สมบัติที่หายากมาก ดูเหมือนว่าท่านพ่อของข้าเห็นสมควรที่จะให้เจ้า 2 เม็ด”

” ข้าขอบคุณ ผู้อาวุโส แต่สิ่งนี้มีค่าเกินกว่าที่ข้าจะรับได้” เจี้ยนเฉินพูดด้วยความเคารพ เขารู้ว่ายาจิตวิญญาณธาตุแสงนั้นหายากและมีค่าเพียงใดตั้งแต่พวกมันถูกสร้างโดยเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงโดยใช้พลังของพวกเขาเอง เม็ดยาแบบนี้ห่างไกลเกินกว่าที่เจี้ยนเฉินจะทำได้สำเร็จ

ผู้เฒ่าหัวเราะ” ของสิ่งนี้มีประโยชน์สำหรับข้าเล็กน้อยที่นี่ มันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าที่เจ้าต้องการ ดังนั้นจงรับมันและฟื้นฟูโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ด้วยความลังเล เจี้ยนเฉินหยิบเม็ดยาจากผู้อาวุโส เขาเก็บไว้อย่างระมัดระวังเขารู้ว่ายาเม็ดนี้แพงเกินกว่าที่เขาจะทำให้เสียหาย

“เจ้าอ้วนน้อยไปหาห้องให้เจี้ยนเฉินได้พักผ่อน” หลังจากนั้นผู้เฒ่าก็แบกจอบของเขาและมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังอื่นซึ่งอยู่ไม่ไกลเกินไป

เมื่อมองไปที่การจากไปของผู้อาวุโสด้วยท่าทีสับสน เจี้ยนเฉินไม่รู้จะคิดอย่างไร

“เจี้ยนเฉินไปหาห้องใหม่กัน” เจ้าอ้วนพูดในขณะที่เขาเดินจากไป

ในไม่นาน เจี้ยนเฉินก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงอีกเตียง เขาต้องการที่จะพักผ่อนหลังจากที่พูดกับเจ้าอ้วนเล็กน้อยแล้วเขาจึงนั่งลงบนเตียงและเริ่มนอน

เจี้ยนเฉินพยายามสงบสติอารมณ์และพยายามควบคุมพลังเซียนธาตุแสงรอบตัวเขาเพื่อรักษา เม็ดยาจิตวิญญาณระดับ 8 นั้นมีค่าเกินกว่าที่เขาจะกินได้

เมื่อเจี้ยนเฉินเริ่มคิด ลูกบอลสีขาวขุ่นก็เริ่มก่อตัวรอบตัวเขา เขารู้สึกถึงความเร็วในการรวบรวมพลังเซียนประกายแสง เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มจาง ๆ บางทีอาจเป็นเพราะการกลายพันธุ์ไปสู่จิตวิญญาณของเขา แต่เขารู้สึกว่าการควบคุมพลังเซียนธาตุแสงของเขาแข็งแกร่งขึ้น แม้หลังจากควบคุมมันไปได้ระยะหนึ่ง เขาก็ไม่รู้สึกเครียดเลย