ตอนที่ 417: ออกไปทางทิศตะวันออก

เจี้ยนเฉินห่อหุ้มตัวเองด้วยธาตุลม เขาเปลี่ยนร่างเป็นแสงสีฟ้าสดใสที่ส่องไปในทิศทางของผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกรซ่อน

เมื่อเหล่าแม่ทัพฝ่ายศัตรูเห็นเจี้ยนเฉินบินไป หนึ่งในนั้นก็หน้าซีดและก็ตะโกนออกมาว่า ให้ตายซิ เขากำลังมุ่งหน้าไปหาผู้บัญชาการ !

“ปกป้องผู้บัญชาการ ! “

“หนีไป ผู้บัญชาการ ! “

แม่ทัพหลายคนร้องเตือนชายคนหนึ่งในชุดเกราะ ซึ่งเขาน่าจะมีอายุราว ๆ 60 ปี เขากำลังวิ่งหนีไปพร้อมกับชายอีกหลายคนที่คอยปกป้องเขา

กองทัพโดยรอบเริ่มจำได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แม้เซียนสวรรค์ 5 คนจะถูกฆ่าตายและขวัญกำลังใจของพวกเขาถูกทิ่มแทง พวกเขาก็ยังมีสติพอที่จะต่อสู้และป้องกันการล่าถอยของผู้บัญชาการ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่เร่งรีบของกองทัพศัตรู เจี้ยนเฉินทำได้เพียงแค่ดูถูกเท่านั้น แม่ทัพเหล่านั้นเป็นเพียงเซียนปฐพี ไม่มีทางที่พวกเขาจะสามารถปกป้องผู้บัญชาการของกองทัพได้

ในไม่ช้าเขาก็เข้ามาใกล้มากขึ้น เมื่อเขาสะบัดนิ้ว ปราณกระบี่ก็เริ่มโผล่ออกมาก่อนที่จะสังหารเซียนปฐพีโดยรอบทุกคนในทันที เจี้ยนเฉินฉวยโอกาสจากความโกลาหลและคว้าไหล่ของผู้บัญชาการอย่างไม่ปราณีและนำเขากลับไปยังเมืองที่เป็นที่ตั้งของทหารของอาณาจักรเกอซุน ซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจมาก

แม้ว่าจะมีแม่ทัพที่เป็นเซียนปฐพีมากมาย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเทียบได้กับเซียนสวรรค์ พวกเขาทำได้เพียงมองดูผู้บัญชาการของพวกเขาถูกพาตัวไปด้วยสายตาที่ดุดันและโกรธแค้น

เมื่อเจี้ยนเฉินทิ้งผู้บัญชาการไว้ที่กำแพงเมือง ทหารของอาณาจักรเกอซุนต่างก็ส่งเสียงร้องฉลองชัยชนะ หลายคนเริ่มหลั่งน้ำตา

ความแตกต่างระหว่างกองทัพทั้งสองในแง่ของจำนวนและจำนวนของผู้เชี่ยวชาญนั้นกว้างเกินไป ดังนั้นทหารของอาณาจักรเกอซุนจึงรู้สึกกดดันเพราะอาณาจักรมังกรซ่อน และทำได้เพียงใช้ประโยชน์จากความชำนาญด้านพื้นที่เท่านั้น ในตอนแรกทุกคนคิดว่าอาณาจักรเกอซุนจะพ่ายแพ้ ทำให้ทหารหลายคนตกอยู่ในความสิ้นหวัง

สิ่งที่ไม่มีใครจินตนาการได้ก็คือความจริงที่ว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ กระแสจะพลิกกลับไปมากเช่นนี้ เซียนสวรรค์ทั้งห้าของอาณาจักรมังกรซ่อนถูกสังหารและผู้บัญชาการกองทัพก็ถูกจับกุม นี่เป็นความสุขที่ทหารทุกคนจากอาณาจักรเกอซุนไม่สามารถซ่อนไว้ได้

สำหรับทหารของอาณาจักรมังกรซ่อน พวกเขาตกอยู่ในความระส่ำระสายและขาดแรงกระตุ้น เซียนสวรรค์เป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อและเป็นแรงบันดาลใจที่คอยสนับสนุนพวกเขา เมื่อพวกเขาเหล่านั้นจากไป เหล่าทหารจึงไม่เกรี้ยวกราดและเริ่มกลัวตาย แม้แต่แม่ทัพของพวกเขาก็นิ่งงันและตกใจ การตายของเหล่าเซียนสวรรค์ทั้งห้าคนนั้นเป็นการระเบิดที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่อาจปฏิเสธสำหรับอาณาจักรของพวกเขา เมื่อรวมกับความจริงที่ว่าผู้บัญชาการของพวกเขาถูกจับตัวไป สถานการณ์นี้ก็เริ่มจากพายุหิมะที่เรียบง่ายไปสู่พายุหิมะที่มีพายุลูกเห็บตกบนยอดเขา

ด้านบนของกำแพงเมืองที่เสียหาย ทหารระดับสูงหลายคนเริ่มแสดงความยินดีกับเจี้ยนเฉินด้วยเสียงอันดังอย่างมีความสุข แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะดูเหมือนคนอายุ 20 ปี แต่ไม่มีสักคนเดียวที่คิดว่าเขายังหนุ่ม เพราะพวกเขาเชื่อว่าจริง ๆ แล้วเจี้ยนเฉินอายุหลายร้อยปี

ผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกรซ่อนไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อยแม้ว่าเขาจะถูกเจี้ยนเฉินจับตัวไว้ เขาจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความโกรธและพูดว่า ผู้พิทักษ์จักรพรรดิรึ ? เจ้าเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรไหนกันล่ะ ? เจ้าคิดยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องที่สี่อาณาจักรของเราร่วมมือกัน เจ้าไม่กลัวว่าอาณาจักรของเจ้าจะถูกทำลายบ้างเลยรึ ? ” การตายของเซียนสวรรค์ทั้งห้านั้นมากเกินไป มันเป็นเหมือนระเบิดสำหรับอาณาจักรมังกรซ่อน ดังนั้นผู้บัญชาการจึงรู้สึกเกลียดชังเจี้ยนเฉินอย่างมาก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนจากอาณาจักรเกอซุนจึงหัวเราะเยาะผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกรซ่อน เมื่อเปรียบเทียบกับอาณาจักรฉินหวงซึ่งเป็นหนึ่งในแปดมหาอำนาจ อาณาจักรพันธมิตรทั้งสี่นั้นไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเต้าหู้ก้อนเดียว

“ระวังคำพูดด้วย ผู้บัญชาการ พูดคุยกับผู้พิทักษ์จักรพรรดิที่มีเกียรติด้วยน้ำเสียงที่เคารพ ไม่เช่นนั้นท่านอาจต้องเสี่ยงต่อความโกรธเกรี้ยวของอาณาจักรฉินหวงในอาณาจักรของท่าน” แม่ทัพหัวเราะ

เมื่อได้ยินอย่างนี้ผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกรซ่อนก็ร้อนรนด้วยความกลัวทันที ” อาณาจักรฉินหวงรึ ? อย่าบอกข้าว่าเจ้ากำลังพูดถึงหนึ่งในแปดมหาอำนาจ อาณาจักรฉินหวง ? “

ใช่แล้ว ! แม่ทัพพูดเยาะเย้ยอย่างภาคภูมิใจ การได้รับการสนับสนุนจากอาณาจักรฉินหวงเป็นสิ่งที่อาณาจักรเกอซุนสามารถพูดได้ว่าเป็นสิ่งที่ดี

ผู้บังคับบัญชาเยาะเย้ยอย่างไม่เชื่อใจ “อย่าคิดว่าเจ้าจะทำให้ข้ากลัวได้ ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอาณาจักรเกอซุนของเจ้า เป็นไปได้อย่างไรที่อาณาจักรเกอซุนจะดึงดูดมิตรภาพของอาณาจักรที่ทรงพลังเช่นอาณาจักรฉินหวง ? หึ มันน่าขันมากที่ข้าจะต้องหวาดกลัวการโกหกเช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้า ซิหยุนเฟย เป็นเด็ก 3 ขวบหรือ ? “

แม่ทัพแห่งอาณาจักรเกอซุนโมโหมาก เขาคำนับเจี้ยนเฉินทันที “ศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดถูกสังหารไปหมดแล้ว ท่านคิดว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อไป ? “

แม่ทัพคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้ารอช้า พวกเขารีบคำนับเจี้ยนเฉินทันที

หลังจากส่งมอบตัวผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกรซ่อนให้กับแม่ทัพ เจี้ยนเฉินหันไปหาตงยี่จุนป่ายและเกาอวี่ฉิน “ท่านสองคนรีบพักผ่อนให้หายดี จากนั้นก็ให้ตรงไปที่ป้อมปราการทางใต้”

“รับทราบ ! ” ตงยี่จุนป่ายและเกาอวี่ฉินตอบรับทันที ความคิดเห็นของพวกเขาเกี่ยวกับเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปอย่างมากจนถึงจุดที่ให้ความเคารพ

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปอยู่ภายใต้การควบคุมของเจี้ยนเฉิน เขาทำสิ่งที่จำเป็นต้องทำ ส่วนที่เหลือแม่ทัพของอาณาจักรเกอซุนจะเป็นคนจัดการ

เจี้ยนเฉินกลับไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน ในตอนนี้เขาปิดกั้นประตูเพื่อไม่ให้ทหารที่หรือขุนนางที่พยายามจะทำความรู้จักกับเขาเข้ามา

ในคืนเดียวกันนั้นกำแพงเมืองสะเทือนด้วยเสียงดังสนั่นในขณะที่แม่ทัพยังคงใช้คำพูดเพื่อข่มขู่กองทัพของอาณาจักรมังกรซ่อนและเรียกร้องให้พวกเขาถอยทัพ ทหารระดับสูงที่สุดของอาณาจักรมังกรซ่อนถูกอาณาจักรเกอซุนจับตัวไว้ ซึ่งเป็นเหตุให้ทหารฝ่ายศัตรูไม่พอใจ

การตายของเซียนสวรรค์ทั้งห้าคนและการจับกุมผู้บัญชาการของพวกเขาเป็นสิ่งที่ทำให้ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารจากอาณาจักรมังกรซ่อนถดถอยลง ความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาจางหายไปซึ่งบังคับให้แม่ทัพต้องหารือเรื่องแผนปฏิบัติการของพวกเขา พวกเขาแยกย้ายกันไปสักครู่ก่อนที่จะส่งสัญญาณการล่าถอยอย่างเต็มที่ในที่สุด พวกเขารู้ว่าเนื่องจากพวกเขาไม่มีเซียนสวรรค์ประจำการอีกต่อไป หากอาณาจักรเกอซุนต้องใช้เซียนสวรรค์ของพวกเขาเพื่อต่อสู้กับกองทัพ มันก็จะไม่มีใครหยุดยั้งเซียนสวรรค์ของอาณาจักรเกอซุนได้ ในท้ายที่สุด สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือเดินขบวนไปสู่ความตาย

การมาถึงของเจี้ยนเฉินปัดเป่าอันตรายที่อาณาจักรเกอซุนกำลังเผชิญอยู่ในขณะนั้น ความสำเร็จนี้ทำให้แม่ทัพหลายคนเคารพเขามาก พวกเขาต้องการที่จะตอบแทน แต่เขาปฏิเสธ

เมื่ออาณาจักรเกอซุนพ้นอันตรายไปชั่วคราว ทหารก็เริ่มรักษาบาดแผลในเวลานั้น ช่างฝีมือและช่างตีเหล็กจำนวนมากยังคงซ่อมแซมความเสียหายรอบกำแพงเพื่อให้พวกเขาสามารถป้องกันตัวเองจากการบุกรุกครั้งต่อไปได้

ในตอนบ่ายของวันที่สองเกาอวี่ฉินและตงยี่จุนป่ายได้รับการรักษาโดยมีเซียนสวรรค์ทั้งสิบคนคอยดูแลพวกเขา เมื่อแผลหายดี พวกเขาก็ทำตามคำสั่งของเจี้ยนเฉินทันที พวกเขาบินไปยังป้อมปราการทางใต้

หลังจากนั้นมันก็สงบอย่างน่าทึ่ง เจี้ยนเฉินพักอยู่อีกสองวันเพื่อให้บาดแผลของเทียนซิงหายเป็นปกติก่อนที่เขาจะจากไปยังป้อมปราการทางทิศตะวันออก อาณาจักรมังกรซ่อนมีเซียนสวรรค์ 9 คน สี่คนถูกฆ่าตายในป้อมปราการทางเหนือและอีก 5 คนถูกฆ่าตายที่ป้อมปราการนี้ นี่หมายความว่าอาณาจักรมังกรซ่อนนั้นไม่มีเซียนสวรรค์สำรองอีกต่อไป เมื่อมีเทียนซิงในฐานะเซียนสวรรค์ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจึงไม่มีภัยคุกคามต่ออาณาจักรเกอซุนในขณะนี้

ระยะห่างระหว่างป้อมปราการทางตะวันออกและตะวันตกนั้นกว้างใหญ่ไพศาลมากและโดยทั่วไปก็คือความยาวทั้งหมดของอาณาจักรเกอซุนนั้นเอง ด้วยระยะทางหลายกิโลเมตร เจี้ยนเฉินต้องใช้เวลา 3-4 ชั่วยามก่อนที่เขาจะมาถึงจุดหมายปลายทางของเขา

ป้อมปราการทางทิศตะวันออกถูกอาณาจักรวายุครามโจมตี หลังจากไล่ตามคนที่พลัดหลงของอาณาจักรเกอซุน อาณาจักรวายุครามก็ได้รุกล้ำลึกเข้าไปในอาณาเขตของอาณาจักรเกอซุน

หลังจากบินไปได้ 2 ชั่วยาม เจี้ยนเฉินก็หยุดห่างจากป้อมปราการทางตะวันออกประมาณ 3,000 กิโลเมตร นั่นเป็นเพราะเซียนสวรรค์หลายคนเพิ่งต่อสู้กันอย่างดุเดือดห่างออกไปไม่ไกลตรงหน้าประตูเมือง มันเป็นเสียงที่สั่นสะเทือนไปถึงสวรรค์

ดวงตาของเจี้ยนเฉินยังคงจ้องมองอย่างลึกล้ำในการต่อสู้เพื่อพิจารณาคู่ต่อสู้ ในช่วงเวลาต่อมาดวงตาของเขาก็หรี่แคบลงอย่างเยือกเย็น

ทั้งหมดมีชาย 15 คนกำลังต่อสู้กัน มันเป็นการต่อสู้ระหว่าง 11 คนกับ 4 คน ในบรรดาสี่คนนั้น เจี้ยนเฉินจำได้ว่ามี 2 คนคือ คาเฟอร์จากสำนักคากัตและเซียวฮานที่ปรึกษาจักรพรรดิ อีก 2 คนที่เขาไม่รู้จักก็ต้องมาจากอาณาจักรเกอซุน ทั้งสองฝ่ายมีกองกำลังที่แตกต่างกันมาก นักสู้ 3 คนของอาณาจักรเกอซุนได้รับบาดเจ็บสาหัสและมีเลือดไหลท่วมตัว ทำให้เซียวฮานต้องออกไปต่อสู้กับคน 5 คนด้วยตัวเอง ดังนั้นในบรรดาทั้งสี่คนบาดแผลของเขาจึงรุนแรงมากที่สุด สามารถมองเห็นหลุมในหน้าอกของเขาโดยมีเลือดที่ไหลพุ่งออกมา

เมื่อเห็นอย่างนี้ ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็แข็งกร้าว รังสีอำมหิตเริ่มแผ่ออกมาจากร่างของเขาก่อนที่เขาจะบินไปที่การต่อสู้ ในเวลาเดียวกันหินหลายก้อนก็เริ่มลอยออกมาจากการต่อสู้ของคนเหล่านั้น มันส่องสว่างด้วยแสงสีฟ้าและแสงสีม่วง และพุ่งไปยังเซียนสวรรค์ 11 คน ซึ่งช่วยลดแรงกดดันให้กับชายทั้งสี่คน

” ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ ! ” เซียวเทียนร้องออกมาอย่างโล่งใจ