ตอนที่ 386: ฟื้นฟูจิตวิญญาณกระบี่

ครู่ต่อมาเจี้ยนเฉินตื่นขึ้นมาในสภาพที่สบายใจ เขารู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เจี้ยนเฉินไม่รอช้า เขารีบคว้าขวดขึ้นมาและดื่มเข้าไปอึกใหญ่

คราวนี้เจี้ยนเฉินดื่มมากกว่าเดิมอย่างรวดเร็ว ไม่นานหลังจากที่หยดสุดท้ายถูกกลืน เขาก็เริ่มเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกสบายใจอีกครั้ง

1 ชั่วยามต่อมาเจี้ยนเฉินได้ดูดซึมสุราที่เหลือในที่สุด ในขณะนี้ ความสามารถของเจี้ยนเฉินกับความคิดของเขาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งในสาม พลังของเขาตอนนี้อนุญาตให้เขาสามารถเพิ่มความรับรู้ของเขาไปอย่างน้อย 13 กิโลเมตร

เจี้ยนเฉินมีความสุขอย่างไม่มีที่เปรียบ เจี้ยนเฉินไม่อยากเชื่อว่าสิ่งดังกล่าวจะสำเร็จได้ในระยะเวลาอันสั้น ด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นและแม้กระทั่งร่างกายของเขาก็ได้รับผล

“สุราร้อยพงไพรนี่เป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ ! ” เจี้ยนเฉินถอนหายใจด้วยความชื่นชมก่อนดื่มมากขึ้น

ภายในพริบตาขวดสุราที่ราชาวานรมอบให้เขาเหลือเล็กน้อยเท่านั้น เขาจิบเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็หลับตาของเขา ยอมให้มันพัฒนาจิตใจของเขาให้แข็งแกร่งขึ้น.

พลังชีวิตภายในสุราร้อยพงไพรยังคงหมุนไปรอบ ๆ เจี้ยนเฉินก่อนที่จะสลายไปอย่างรวดเร็ว ปราณสีฟ้าของสุราพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วในหัวของเจี้ยนเฉินก่อนที่จะเข้าสู่จิตสำนึกของเขา

ในจิตสำนึกของเขา ปราณกระบี่ที่หมุนรอบหินหลากสีที่เต้นด้วยความสุขในขณะที่แสงที่มาจากมันเริ่มสั่นไหว เมื่อปราณสีฟ้าขึ้นสู่จิตสำนึกของเจี้ยนเฉิน วิญญาณที่เจี้ยนเฉินแบ่งปันกับจิตวิญญาณกระบี่ได้รับประโยชน์อย่างมาก วิญญาณที่อ่อนแอของจิตวิญญาณกระบี่เริ่มแข็งแรงขึ้นด้วยแสงรอบตัวที่เข้มข้นยิ่งขึ้น

หลังจากผ่านไประยะเวลาหนึ่ง สุราร้อยพงไพรได้ถูกเจี้ยนเฉินดูดซึมอย่างสมบูรณ์และวิญญาณของเขาก็รู้สึกถึงความสุขสมบูรณ์ที่แผ่กระจายไปทั่ว ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาสามารถตรวจจับลมที่พัดมาจากหญ้าได้โดยที่ตัวเองอยู่ห่างออกไป 100 เมตร

ในขณะนี้เจี้ยนเฉินตระหนักว่าวิญญาณของเขากลมกลืนกับโลก โดยไม่จำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ เขาได้เข้าสู่สภาวะที่สอดคล้องกับโลก เขาสามารถสัมผัสทุกอย่างได้อย่างชัดเจนภายในรัศมี 100 เมตรเกือบจะเหมือนกับว่าเขาสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ราวกับว่าพื้นที่นี้เป็นอาณาจักรของเขา

ความรับรู้ของเจี้ยนเฉินแผ่ขยายออกไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เจี้ยนเฉินสามารถมองเห็นชาวบ้านทุกคนที่ทำงานในไร่ได้เหมือนภาพวาดในใจ แม้จะมีระยะห่างระหว่างพวกเขา เจี้ยนเฉินสามารถ เห็น การเคลื่อนไหวทุกอย่างของพวกเขาลงไปในรายละเอียดที่ดีที่สุด

ซิ่วมี่สั่งสอนชาวบ้านทุกคน ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถบ่มเพาะได้ในระดับหนึ่ง แม้ว่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ แต่ส่วนใหญ่พวกเขาก็เป็นเซียนหรือเซียนระดับสูง บางคนไม่สนใจเกี่ยวกับการบ่มเพาะเลย และยังไม่ได้ควบรวมพลังเซียนของพวกเขาให้กลายเป็นอาวุธเซียน

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินก็ปรากฏตัวต่อหน้าผู้เฒ่าเซี่ยวในไร่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าผู้เฒ่าเซี่ยวไม่ใช่คนธรรมดา แต่โลกทั้งใบถูกหลอมรวมเข้ากับบุคคลผู้นี้ แม้ในขณะที่เขาใช้จอบขุดไปมา สิ่งที่เขารู้สึกได้ในตัวผู้เฒ่าเซี่ยวคือความลึกลับที่ลึกซึ้งมากมายของโลก

ความรับรู้ของเจี้ยนเฉินยังคงแพร่กระจายอย่างต่อเนื่องจนถึง 15 กิโลเมตรและในที่สุดเขาก็ถึงขีดจำกัดของเขา หลังจากดื่มสุราร้อยพงไพรแล้วจิตใจของเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด สำหรับเขานี่เป็นสิ่งที่เขาจะต้องเฉลิมฉลอง

“นายท่าน..นายท่าน..” ทันใดนั้นส่วนลึกที่อยู่ในใจของเจี้ยนเฉินก็มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าเสียงมาจากไหนและตกใจทันที

“นายท่าน ในที่สุดข้าก็สามารถสื่อสารกับท่านได้” เจี้ยนเฉินสามารถได้ยินความสุขที่อธิบายไม่ได้ในน้ำเสียงนั้น

“เจ้า..เจ้าคือจิตวิญญาณกระบี่สีฟ้าและสีม่วงหรือ ? ” เจี้ยนเฉินพูดเสียงติดอ่างเล็กน้อย

“นายท่าน ข้าชื่อจือหยิง,ท่านจะเรียกข้าว่าเสี่ยวจือก็ได้” จิตวิญญาณกระบี่จือหยิงพูด เสียงของมันฟังดูเหมือนเสียงของชายหนุ่ม

“นายท่าน ข้าชื่อฉิงโซว หรือท่านจะเรียกข้าว่าเสี่ยวฉิงก็ได้ ! ” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเบา ๆ อีกเสียงหนึ่ง เป็นเสียงที่ไพเราะเหมือนเสียงนก

เจี้ยนเฉินจมลงไปอยู่ในความรับรู้ของเขา ในขณะนั้นภายในมิติโกลาหลในจิตใจของเขา เขาไม่สามารถมองเห็นหินหลากสีได้อีกต่อไป ในสถานที่นั้นมีคนแปลกหน้าสองคน ทั้งคู่อายุไล่เลี่ยกันในขณะที่คนหนึ่งเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาอีกคนเป็นผู้หญิงที่งดงามและสมบูรณ์แบบ

ชายคนนั้นมีผมสีม่วงที่ดูเหมือนจะยาวลงมาจนถึงหน้าอก เขาสวมเสื้อไหมพรมสีม่วงและมีดวงตาที่เปล่งประกายด้วยสีม่วง

หญิงสาวสวมชุดสีฟ้าที่เหมาะกับผมยาวสีฟ้าของนางมาก รูปร่างหน้าตาของนางไร้ที่ติและดวงตาสีฟ้าของนางก็จะทำให้ผู้ชายที่จ้องมองถึงกับลืมหายใจ

อกของเจี้ยนเฉินเริ่มตึงและลิ้นของเขาก็เริ่มหยุดทำงานเมื่อเขามองดูชายหญิงที่สมบูรณ์แบบข้างหน้า ในที่สุดเขาก็พูดตะกุกตะกักว่า “เจ้า..เจ้าสองคน..พวกเจ้าเป็นจิตวิญญาณกระบี่ทั้งสองใช่ไหม?”

ใช่ขอรับ ข้าคือจือหยิง นางคือฉิงโซว ! ” ชายเสื้อคลุมสีม่วงพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง

“นี่..” เจี้ยนเฉินพูดไม่ออก เขารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับจิตวิญญาณของกระบี่,แต่เขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่าจิตวิญญาณของกระบี่นั้นจะได้รับร่างของมนุษย์ในจิตใต้สำนึกของเขาโดยที่เขาไม่คาดคิด

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เจี้ยนเฉินก็สูดลมหายใจและพยายามทำให้ตัวเองสงบลงอีกครั้ง เขาจ้องมองจิตวิญญาณของกระบี่และพูดว่า “ข้าไม่คิดว่าเราจะได้พบกันในลักษณะนี้ พลังงานของเจ้าได้รับการฟื้นฟูอย่างเต็มที่หรือไม่ ? “

จือหยิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหน้า นายท่าน เรายังอ่อนแออยู่ เพราะสุราร้อยพงไพร เราจึงสามารถฟื้นฟูความแข็งแรงเพียงพอที่จะใช้ในรูปแบบทางกายภาพและพูดคุย”

“เรียกข้าว่าเจี้ยนเฉินไม่ใช่นายท่าน ข้าไม่ได้เป็นเจ้านายของพวกเจ้า เราควรเป็นสหายกันมากกว่า” เจี้ยนเฉินทำหน้าบูดบึ้งเมื่อได้ยินคำว่า ‘นายท่าน’

“นายท่าน ตอนที่เราเข้าไปในร่างกายของท่าน เรายอมจำนนให้ท่าน ท่านคือเจ้านายของจือหยิงและฉิงโซว” ฉิงโซวพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง

คำพูดของฉิงโซวทำให้เจี้ยนเฉินนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เขาตาย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เกิดในโลกที่ไม่คุ้นเคย “ถูกต้อง ข้ายังจำได้ตอนที่ข้าตาย เป็นเพราะเจ้าสองคนที่ทำให้ข้ากลับชาติมาเกิดใหม่ในโลกนี้ใช่หรือไม่ ? “

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ฉิงโซวและจือหยิงต่างก็มองกันอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จือหยิงจะเปิดปากพูดว่า “นายท่าน ในเวลานั้นข้ากับฉิงโซวพาท่านมาที่โลกนี้ ในโลกก่อนหน้านี้ ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสและมีบาดแผลมากมายและปราณของโลกก็เริ่มที่จะออกจากร่างกายของท่าน หากยังเป็นต่อไปเช่นนั้น ท่านจะไม่สามารถพัฒนาได้ ท่านจะไม่มีวันได้รับความแข็งแกร่งของเซียนสวรรค์ในโลกนี้ ด้วยเหตุนั้นฉิงโซวกับข้าจึงพาท่านออกมาจากโลกใบนั้น แต่เมื่อเราเข้าไปในรอยแตกของมิติ พวกเราทั้งคู่จึงได้รับความเสียหายมากมาย ด้วยความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่ เราจึงไม่สามารถส่งท่านไปยังที่ที่เราตั้งใจได้ แต่เรากลับย้ายท่านไปยังโลกที่แข็งแกร่งกว่าโลกดั้งเดิมของท่าน”

“เป็นเพราะเจ้าสองคนจริง ๆ ด้วย ! ” เจี้ยนเฉินพึมพำ ในความเป็นจริงเมื่อเขาค้นพบจิตวิญญาณกระบี่ทั้งสอง เขาก็ได้คาดเดาข้อสรุปดังกล่าวไว้แล้ว

” นายท่านจะตำหนิจือหยิงและฉิงโซวหรือไม่ ? ” ฉิงโซวพูดด้วยน้ำเสียงที่เอียงอาย

เจี้ยนเฉินตอบด้วยรอยยิ้มจริงใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้าสองคน ข้าก็คงไม่สามารถสัมผัสโลกแห่งเวทมนตร์และคงไม่มีทางแข็งแกร่งขึ้นได้ พวกเจ้าทำให้ข้าแข็งแกร่งมากขึ้นและเปิดหูเปิดตาของข้า ข้ายังไม่ได้กล่าวคำขอบคุณพวกเจ้าเลย แล้วข้าจะตำหนิพวกเจ้าสองคนได้อย่างไร?”

หลังจากที่เจี้ยนเฉินตอบ ฉิงโซวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที

เจี้ยนเฉินพูดต่อไปว่า “อ๊า เราควรทำอะไรเพื่อให้พวกเจ้าฟื้นฟูได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“นายท่าน เราไม่สามารถฟื้นตัวเต็มกำลังในโลกนี้ ปราณของโลกนี้อ่อนแอเกินไป อย่างดีที่สุดเราจะสามารถฟื้นฟูได้เล็กน้อย จือหยิงกล่าว

เขาได้ยินสิ่งที่จือหยิงพูด แม้ว่าเขาเองจะยังไม่ค่อยเข้าใจ ในเมื่อเขาจัดลำดับความสำคัญในการฟื้นฟูจิตวิญญาณของกระบี่ก่อน เขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่เขาพูด ” แล้วเราจะทำอย่างไรเพื่อฟื้นฟูสุขภาพของเจ้าในตอนนี้ ? “

จือหยิงชี้ไปที่หินหลากสีที่ลอยอยู่ไม่ไกล นายท่าน ผลึกอมตะหลากสีนี้เป็นสิ่งเดียวที่สามารถช่วยเราได้ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าและฉิงโซวก็ดูดซับมปราณของผลึกอมตะ”

“ผลึกอมตะหลากสี ? มันคืออะไร ? ” เจี้ยนเฉินถาม

“นายท่าน ผลึกอมตะหลากสีเป็นผลึกที่เกิดขึ้นจากการควบแน่นของปราณอมตะหลังจากผ่านไปหลายล้านปี มันไม่ได้เป็นสิ่งของในโลกนี้ เราจึงนึกไม่ถึงเลยว่าเราจะเจอมัน”

“หลายล้านปี…” เจี้ยนเฉินสูดลมหายใจด้วยความตกใจ.

“นายท่าน มันจะดีมากหากเราสามารถหาทรัพยากรล้ำค่าอย่างสุราร้อยพงไพรได้อีก มิฉะนั้นเราคงได้แต่ใช้ผลึกอมตะหลากสีรักษาเท่านั้น เราเห็นแล้วว่าปราณของโลกนี้อ่อนแอเพียงใด มันไม่ได้มีประโยชน์สำหรับเราเลย”