ตอนที่ 449 – การต่อสู้ที่ภูเขาเทียนหัว (2)

เมื่อเห็นว่าซีหยาพ่ายแพ้ได้อย่างไรผู้อาวุโสทั้งสองก็ดูตกใจไปชั่วขณะ ก่อนที่จะประเมินเจี้ยนเฉินใหม่อีกครั้ง

” ใครจะรู้ว่าผู้เยาว์อย่างเช่นเขาจะมีความแข็งแกร่งที่ไม่น้อยไปกว่าข้า ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองคิดในใจ แต่มือของพวกเขาไม่หยุดเคลื่อนไหวและนำอาวุธเซียนของพวกเขาโจมตีไปที่เจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันไม่ให้เขาทำร้ายซีหยาอีกต่อไป

ดวงตาของเจี้ยนเฉินทอประกายด้วยแสงสีฟ้าและแสงสีม่วง ทำให้ต้นไม้หลายต้นล้มลงมาด้านล่างแล้วระเบิดเป็นพายุของเศษไม้ที่พุ่งขึ้นไปราวกับว่ามาดึงดูดผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองให้เข้ามา ในขณะที่สิ่งนี้กำลังเกิดขึ้น ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองต่างก็มองด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะห่อหุ้มร่างของพวกเขาด้วยพลังเซียน

ในที่สุดซีหยาก็กลับมาควบคุมร่างกายของเขาได้และนำพลังงานโลกมาห่อหุ้มรอบตัวเขาอีกครั้งเพื่อหยุดร่างไว้กลางอากาศ ใบหน้าของเขามืดลงเมื่อเขาดูเจี้ยนเฉิน แต่ในใจของเขาเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่เจี้ยนเฉินพูดกับเขา

“ในการต่อสู้เช่นนี้ เจ้าไม่มีสิทธิ์เข้าร่วม ถอยไปซะ ! “

ในเวลานี้ ซีหยารู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่า เจี้ยนเฉินเห็นว่าเขาเป็นคนน่ารำคาญและสำหรับคนที่เพิ่งกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงภายในทวีปนี้ มันเป็นระเบิดขนาดใหญ่ไปยังเซียนสวรรค์ ซีหยา เพียงแค่การลงมือเพียงครั้งเดียว เขาก็พ่ายแพ้ต่อน้ำมือของเด็กหนุ่มอายุ 21 ปี

“เจียงหยางเซียงเทียน ! ” ในขณะที่เขาลอยอยู่กลางอากาศ ใบหน้าของซีหยาบิดเบี้ยวด้วยความเกลียดชัง เมื่อเขาเรียกชื่อของเจียงหยางเซียงเทียนราวจะบันทึกชื่อไว้ในความทรงจำของเขา

สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองไม่กล้ามองข้ามเศษไม้จำนวนนับไม่ถ้วน พลังเซียนของพวกเขาพุ่งทะยานออกมาในรูปแบบของการป้องกันฝังแน่นอยู่เหนือร่างของพวกเขา นี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาจะสามารถทนและต่อต้านการโจมตีของเศษไม้

ในขณะที่เศษไม้กระแทกเข้ากับผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสอง ชั้นของพลังเซียนก็สั่นคลอนอยู่ครู่หนึ่งราวกับว่าพวกมันกำลังจะพังภายใต้ความเครียด

ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองตกใจมาก – การโจมตีของเศษไม้ดุร้ายกว่าที่พวกเขาคิด โดยไม่ลังเลอีกต่อไปทั้งสองก็ปล่อยเสียงคำรามดังขึ้นเป็นสัญญาณของพลังเซียนที่ระเบิดออกมาจากภายในร่างกายของพวกเขาและทำให้การปกป้องรอบ ๆ ร่างของพวกเขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ด้วยเหตุนี้การป้องกันที่เพิ่มขึ้น ม่านพลังของพวกเขาก็แข็งตัว แต่มันก็ใช้พลังเซียนของพวกเขาเป็นค่าตอบแทนเป็นจำนวนมาก พวกเขาไม่สามารถคงพวกมันไว้ได้นาน

“ทักษะการต่อสู้ระดับปฐพีขั้นสูง – เปลวไฟที่รุ่งโรจน์ ! ” หนึ่งในสองผู้อาวุโสสูงสุดกำลังระเบิดพลัง ธาตุไฟในโลกเริ่มก่อตัวเป็นทรงกลมยาว 2 เมตรจากนั้นก็พุ่งไปยังเจี้ยนเฉิน

ผู้อาวุโสสูงสุดอีกคนมีโอกาสหนีจากการโจมตีของเศษไม้และตะโกนว่า “ประหารความว่างเปล่า ! ” ด้วยสิ่งนั้นกระบี่ยักษ์ของผู้อาวุโสสูงสุดก็ปล่อยแสงสีเหลืองที่แพรวพราวเมื่อมันพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉิน

มือของเจี้ยนเฉินคลี่ออกจากอกของเขาในขณะที่เขาเริ่มควบคุมเศษไม้ที่ลอยอยู่ในอากาศให้กลายเป็นกระบี่ยักษ์ 2 เล่ม กระบี่ทั้งสองเริ่มสว่างขึ้นด้วยแสงสีฟ้าและสีม่วงและมีความยาว 10 เมตรและความหนาครึ่งเมตร

ควับ ! เมื่อเห็นแสงสีฟ้าและสีม่วง กระบี่ทั้งสองที่ทำจากเศษไม้ก็บินไปหาผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองทันที

“ปัง!” กระบี่เล่มหนึ่งปะทะกับลูกบอลเพลิงทำให้เกิดเสียงดังระเบิด ลูกบอลเพลิงแตกกระจายไปทั่วบริเวณด้วยไฟและย้อมพื้นที่ให้กลายเป็นสีแดง แม้แต่ก้อนเมฆที่อยู่ใกล้เคียงก็ระเหยจากความร้อนของไฟ

ในเวลาเดียวกันกระบี่อีกเล่มก็ปะทะกับกระบี่ของผู้อาวุโสสูงสุด กระบี่ไม้จากเจี้ยนเฉินถูกทุบแตกโดยทักษะการต่อสู้ระดับปฐพีขั้นสูงของผู้อาวุโสสูงสุด แต่ผู้อาวุโสสูงสุดก็ได้รับผลกระทบเนื่องจากทักษะการต่อสู้ของเขาถูกยกเลิกก่อนที่มันจะถูกนำมาใช้อย่างเต็มที่

” รับมือ ‘ประหารความว่างเปล่า’ ของข้าอีกครั้ง ! ” ผู้อาวุโสสูงสุดตะโกนขณะที่เขาใช้ทักษะการต่อสู้ของเขาอีกครั้งกับเจี้ยนเฉิน

ริมฝีปากของเจี้ยนเฉินมีรอยยิ้มเล็กน้อย ถ้ามันเป็นทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ มันจะสร้างความเสียหายเพียงเล็กน้อยสำหรับเขา แต่ทักษะการต่อสู้ระดับปฐพีมันจะไม่มีผลกับเขา

ปัง ! ปัง ! …

ต้นไม้อีกกลุ่มหนึ่งระเบิดขึ้นข้างใต้พวกเขา ก่อนที่เศษไม้จะก่อตัวเป็นกระบี่ยาวอีกเล่มหนึ่งที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า

ทั้งสองฝ่ายปะทะกันโดยตรง กระบี่ที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ขัดขวาง ประหารความว่างเปล่า ของผู้อาวุโสสูงสุด

การที่ทักษะการต่อสู้ระดับปฐพีของเขาถูกสกัดกั้นโดยคู่ต่อสู้อย่างง่ายดาย 2 ครั้ง ในขณะนี้ผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักหัวหยุนอีกคนไม่สามารถช่วยได้ ประหารความว่างเปล่า เป็นทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขามีและถ้ามันไม่สามารถทำอะไรได้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออยู่เลย

“งั้นมาดูกันว่าเจ้าสามารถรับการโจมตีของข้าได้กี่ครั้ง ‘ประหารความว่างเปล่า’ ! ” เส้นเลือดของผู้อาวุโสเริ่มโป่งออกด้วยการทุ่มเทและความร้อนใจ สำหรับเขา การทำอะไรเด็กหนุ่มอายุ 21 ปีไม่ได้เป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงใช้ทักษะการต่อสู้ของเขาเป็นครั้งที่ 3

“พี่ชาย ข้าจะอยู่ที่นั่นสักครู่! กระบวนท่าเจ็ดกระบี่เทพอัคคี ! ” มือของผู้อาวุโสสูงสุดอีกคนถือกระบี่เพลิงที่พุ่งไปหาเจี้ยนเฉิน เพื่อโจมตีอย่างตรงไปตรงมา

มันจบแล้ว ! เจี้ยนเฉินพูดเบา ๆ เมื่อแสงสีฟ้าและสีม่วงเริ่มจางหายไป ปราณสีฟ้าและสีม่วงจำนวนมากพุ่งออกมาจากมือขวาของเขาในขณะที่พลังงานดั้งเดิมของปราณกระบี่นั้นตามมา พลังงานดั้งเดิมของจิตวิญญาณกระบี่ทิ้งไว้เบื้องหลังแสงอันงดงามขณะที่มันบินผ่านท้องฟ้าก่อนที่จะทำการปะทะกับอาวุธเซียนของผู้อาวุโสสูงสุดโดยใช้ทักษะการต่อสู้ ประหารความว่างเปล่า

“ติ๊ง ! “

ตามมาด้วยเสียงแตกหัก พลังงานดั้งเดิมได้ตัดอาวุธเซียนออกเป็นชิ้น ๆ ราวกับว่ามันเป็นเต้าหู้ ผู้อาวุโสสูงสุดกระอักเลือดออกมาเต็มปากก่อนที่เขาจะปลิวกลับไปและมองเจี้ยนเฉินด้วยความตกใจ

ในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสสูงสุดอีกคนก็เข้ามาหาเจี้ยนเฉินและเตรียมพร้อมที่จะฟันเขาด้วยอาวุธเซียนสีเหลือง

กวัดแกว่งพลังวิญญาณกระบี่โดยไม่กลัว เจี้ยนเฉินปะทะกับผู้อาวุโสสูงสุดอีกคน หลังจากที่เกิดการปะทะกันผู้อาวุโสสูงสุดก็ตกใจเมื่อเลือดไหลออกจากปากของเขาก่อนที่เขาจะลอยกลับไป

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าสร้างความเสียหายให้กับอาวุธเซียนของข้าได้อย่างไร ! ” ผู้อาวุโสสูงสุดตะโกนด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ

โดยไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ทั้งสองไป เจี้ยนเฉินยินยอมให้ธาตุลมในอากาศเร่งความเร็วของเขาเพื่อพุ่งไปหาชายสองคน ด้วยพลังงานดั้งเดิม เขาฟันหนึ่งในสองของบังคับให้ผู้อาวุโสสูงสุดนำอาวุธเซียนของเขามาปกป้องมัน

“ติ๊ง ! ” อีกครั้งที่อาวุธเซียนของผู้อาวุโสสูงสุดบิ่น เมื่ออาวุธของเซียนได้รับความเสียหาย ผู้อาวุโสสูงสุดก็ได้รับความเสียหายเช่นกัน เขากระอักออกมาเป็นเลือดอีกสามคำและผิวเปลี่ยนเป็นซีดเผือดบ่งบอกว่าอันตรายถึงชีวิต

หลังจากการประมือ ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของพลังงานดั้งเดิมที่เจี้ยนเฉินใช้ ผู้อาวุโสสูงสุดอีกคนรู้ทันทีว่าเจี้ยนเฉินจะไม่หยุดการโจมตีและตะโกนออกมาหลายคำอย่างรวดเร็ว “เจียงหยางเซียงเทียน หยุดมือ ! “

เจี้ยนเฉินหยุดพักชั่วครู่หนึ่ง ห่อหุ้มลมไว้รอบร่างของเขา ขณะที่เขาขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยรูปร่างอันหล่อเหลาของเขา กระบี่พลังงานดั้งเดิมในมือขวาของเขายังคงดูดกลืนอากาศรอบ ๆ มัน ทำให้เขาดูเหมือนเทพเจ้าสงครามที่ทรงพลัง

เจี้ยนเฉินมองผู้อาวุโสสูงสุดที่พูดโดยไม่พูดอะไรเลย

ผู้อาวุโสสูงสุดที่จับอาวุธเซียนของเขามองไปที่ผู้อาวุโสสูงสุดที่ได้รับบาดเจ็บอีกคนและถอนหายใจ หลังจากลังเลมานาน เขาก็พูดอย่างยอมจำนนว่า “เราแพ้แล้ว ! ” ขณะที่เขาพูด ผู้อาวุโสสูงสุดดูแก่ลงไปกว่าเดิม ใบหน้าของเขาห่อเหี่ยวอยู่ในภาวะซึมเศร้า

ผู้อาวุโสสูงสุดอีกคนลอยอยู่กลางอากาศพร้อมกับมองหน้าเขา เขาไม่แม้แต่จะพยายามเช็ดเลือดออกจากปากของเขาและมันก็หยดใส่เสื้อผ้าของเขาขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า

ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถทำนายหรือยอมรับได้ ผู้อาวุโสเซียนสวรรค์ทั้งสองคนได้ร่วมกันต่อสู้และยังคงพ่ายแพ้ต่อคนรุ่นใหม่ สิ่งที่น่าละอายกว่าก็คือความจริงที่ว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีอายุเพียง 21 ปีเท่านั้น

“เฮ้อ เราชราแล้ว ไม่มีคำอื่น ๆ ที่จะอธิบายมัน เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าชนะแล้ว เราแพ้เจ้าแล้ว” ผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจด้วยท่าทางหดหู่

ซีหยาบินขึ้นจากข้างใต้ด้วยความไม่อยากจะเชื่อโดยรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยอันตราย

เจี้ยนเฉินดูดกลืนพลังงานดั้งเดิมไว้ด้วยมือทั้งสองข้างกอดอกของเขาเอาไว้ “ผู้อาวุโสสูงสุด เราควรจัดการธุระที่เหลือ หลังจากนี้ พวกเราจะกลับบ้านได้”

ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองถอนหายใจยาวขณะที่พยักหน้า ด้วยไม่มีคำพูดอื่น พวกเขาก็บินไปที่บริเวณสำนักหัวหยุน

ศิษย์ทุกคนกลับมาที่สำนักทันที ทิ้งสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และรวมตัวกันที่คนทั้งสี่กลับมา สามารถได้ยินเสียงจ๊อกแจ๊กเมื่อพวกเขารวมตัวกัน

เสียงจ๊อกแจ๊กได้เงียบลงทันทีเมื่อคนทั้งสี่ร่อนลงบนพื้น ความปั่นป่วนก่อนหน้านี้จากคนหลายพันคนเงียบลงทันที

เมื่อพวกเขาเห็นสถานะของคนทั้งสี่ คนที่อยู่ในนั้นศิษย์ทุกคนประหลาดใจและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ในบรรดาคนทั้งสี่เหล่านั้น มีเพียงเจี้ยนเฉินเท่านั้นที่สบายดีอย่างสมบูรณ์โดยไม่ได้ดูแตกต่างไปจากตอนที่เขามาต่อสู้ ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองและซีหยาต่างก็หน้าซีดและเลือดไหลออกมาจากมุมปากของพวกเขา ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองดูหดหู่ ปล่อยให้คนที่มีสายตาแหลมคมคิดออกถึงสิ่งที่เป็นข้อสรุป

เมื่อมาถึงจุดนี้แม้แต่เฉิงเฟยที่มีความมั่นใจมาก่อนก็ยังรู้สึกสิ้นหวังไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น เฉิงเฟยเดินไปหาผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองทันทีและพูดอย่างกังวล ” ผู้อาวุโสสูงสุด ผลลัพธ์เป็นเช่นไร ? ” สภาพของผู้อาวุโสนั้นมากเกินพอที่จะคาดเดาคำตอบได้ แต่เขายังไม่เต็มใจที่จะเชื่อ