ตอนที่ 363 – หนีไม่พ้น (1)

หลังจากการต่อสู้ เจี้ยนเฉินยังคงใช้พลังเซียนธาตุแสงเพื่อรักษาตัวเอง อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาใช้ “จิตวิญญาณ” จำนวนมากเพื่อพยายามผนึกพลังธาตุความมืดไว้ในตัวของรัมกุยเนส เขาจึงไม่มีพลังมากพอที่จะฟื้นจากบาดแผลของเขาในคราวเดียว หลังจากรักษาตัวเองให้อยู่ในสภาพทุเลามาครึ่งหนึ่ง เจี้ยนเฉินก็หยุดกระบวนการรักษาและจับลูกเสือเพื่อมองหาถ้ำเพื่อซ่อนตัวและดำเนินกระบวนการรักษาตัวเองต่อไป

ในขณะที่บรรพบุรุษของตระกูลมู่หยวนหลุดพ้นจากอาการบาดเจ็บอันร้ายแรง เขาก็ยังรู้ว่าเจี้ยนเฉินนั้นอยู่ที่ไหน เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าผู้อาวุโสจะกลับมาพร้อมกำลังเสริมเมื่อใด ดังนั้นเขาจึงต้องรักษาตัวอย่างรวดเร็ว ตราบใดที่เขามีพละกำลังเพียงพอ เขาจะสามารถหลบหนีได้ หากเขาไม่ทำเช่นนั้น เขาจะไม่สามารถหนีไปได้ไกล ในกรณีที่เซียนสวรรค์คนอื่นต้องการตามล่า เขาจะไม่สามารถรับมือได้

เจี้ยนเฉินใช้เวลาที่เหลือในวันนั้นเพื่อฟื้นฟูพลังทั้งหมด ก่อนที่จะพยายามใช้พลังเซียนธาตุแสงเพื่อรักษาตัวเองอีกครั้ง

ตอนนี้เจี้ยนเฉินมีพลังจิตวิญญาณมากขึ้นกว่าเดิม ความสามารถของเขาในการควบคุมพลังเซียนธาตุแสงนั้นดีขึ้นกว่าเดิมในตอนนี้ แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ใช้เวลาไม่กี่ชั่วยามทำให้หายขาด

หลังจากบาดแผลหายดี เจี้ยนเฉินก็ไม่หยุดพักผ่อน เขาหยิบแกนอสูรระดับ 5 ออกมาทันที เขาเริ่มฟื้นพลังที่เหลือของเขา หลังจากใช้ทักษะขโมยชะตาสวรรค์เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาเป็น 3 เท่า ปริมาณของพลังเซียนที่เขาใช้นั้นมากเกินไป ตอนนี้พลังเซียนของเขายังไม่ได้อยู่บนจุดที่สมบูรณ์ที่สุดและค่อย ๆ ฟื้นตัวจากสถานะที่เหนื่อยล้าของเขา

การฟื้นฟูพลังเซียนนั้นเป็นกระบวนการที่ช้า เพียง 5 ชั่วยามหลังจากนั้น พลังเซียนของเจี้ยนเฉินได้รับการฟื้นฟูอย่างเต็มที่

เจี้ยนเฉินยืนขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆ เปลี่ยนเสี้อผ้าใหม่จากแหวนมิติของเขา ก่อนที่จะนำเสือขาวที่ยังหลับอยู่ออกจากถ้ำไป

มันผ่านไปได้ด้วยดีจนถึงเวลาเที่ยงคืนและหมอกพิษรอบหุบเขาก็เห็นได้ชัดเจนกว่าเมื่อก่อน แต่มันก็อ่อนแอลงเช่นกัน พิษชนิดนี้จะไม่เป็นปัญหากับเซียนปฐพีเลย

เมื่อมองผ่านใบไม้ต้นไม้ เจี้ยนเฉินสามารถมองเห็นผ้าห่มดวงดาวได้อย่างชัดเจนและดวงจันทร์สีขาวสว่างลอยอยู่เหนือหัวส่องแสงลงมาบนพื้นดิน

เจี้ยนเฉินยังคงอุ้มลูกเสือขาวซึ่งกำลังหลับอยู่ขณะที่เขามองไปรอบ ๆ หลังจากยืนยันว่าปลอดภัย เขาออกจากพื้นที่ภายใต้การปกปิดของคืนที่มืดมิด

เจี้ยนเฉินรีบบินเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว เขาค้นพบแล้วว่ามีคบเพลิงส่องสว่างจากทุกทิศทุกทาง นั่นหมายความว่ากลุ่มอื่น ๆ ได้ปิดกั้นพื้นที่ทั้งหมดแล้วและต้องจ้างคนจำนวนนับไม่ถ้วนมารวมกันในป่าเพื่อค้นหาลูกเสือขาว

เมื่อรู้ว่าหุบเขาหมื่นพิษนั้นไม่ปลอดภัยอีกต่อไป เจี้ยนเฉินจึงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เขาใช้เวลายามค่ำคืนเพื่อออกจากหุบเขา เขาเริ่มเดินทางผ่านป่าด้วยทักษะมายาพริบตา

2 ชั่วยามต่อมา เจี้ยนเฉินได้เดินทางไกลออกไปถึงชานเมืองที่เจี้ยนเฉินสามารถมองเห็นได้

เจี้ยนเฉินมาถึงกำแพงเมืองก่อนที่จะเดินไปที่กำแพงทันที ก่อนที่เขาจะปีนและแอบเข้าไปในเมืองอย่างเงียบ ๆ

เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน เมืองจึงเงียบสงบเป็นพิเศษโดยที่ไม่มีโรงเตี๊ยมใด ๆ เปิดให้บริการ แม้แต่ถนนก็ยังหนาวเย็นว่างเปล่าและไร้ผู้คน

อุ้มลูกเสือขาวไว้แนบตัวราวกับว่าเขาลักลอบขนของบางอย่าง เจี้ยนเฉินรีบเดินไปที่โรงเตี๊ยมที่ดูสงบเงียบ กระโดดขึ้นไปที่ชั้นสาม เขาแอบเข้าทางหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ถูกค้นพบ

ภายในโรงเตี๊ยม เจี้ยนเฉินได้วางลูกเสือไว้บนเตียงแล้วนำแกนอสูรอีกแกนออกมาเพื่อฟื้นฟูพลังเซียนของเขา

ในเช้าวันที่สอง เจี้ยนเฉินเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของเขาให้เป็นชายหนุ่มอายุสามสิบปีอีกครั้ง ก่อนที่จะซ่อนลูกเสือขาวไว้ใต้เสื้อผ้าของเขาและออกจากโรงเตี๊ยม

หนึ่งในเสี่ยวเอ้อที่โรงเตี๊ยมจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความสงสัยว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด ข้าสาบานได้ว่าข้าไม่ได้เห็นเขาเมื่อวานนี้ หรือเขาจะแอบเข้าไปข้างในตอนที่ข้าไม่เห็น ? “

หลังจากออกเดินทาง เจี้ยนเฉินพาตัวเองออกไปเดินเล่นรอบเมืองก่อนเข้าร้านอาหารสัตว์ “เถ้าแก่ เจ้ามีนมสัตว์อสูรขายหรือเปล่า ? “

เจ้าของร้านนี้มีอายุราว 40 ปีผอม แต่ดูเหมือนบัณฑิต เมื่อเขาได้ยินเจี้ยนเฉินเขาก็หันหลังกลับโดยมีสีหน้าเฉย ๆ ไร้อารมณ์มองไปที่ของท้องของเจี้ยนเฉิน “ใช่ ใช่ โดยปกติ ข้ามีบางส่วนสำหรับการขาย นมสัตว์อสูรชนิดใดที่ลูกค้าต้องการ ร้านค้าของเราจะหาให้”

“ถ้าอย่างนั้น เรามาดูนมเสือของเจ้ากันดีกว่า ทำให้พวกมันมีความสดใหม่และมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา” เจี้ยนเฉินพูดโดยไม่มีคำถาม

“เอาล่ะ ลูกค้าที่มีเกียรติ โปรดรอสักครู่ ข้าจะกลับมาพร้อมสินค้าของเจ้า” เมื่อเจ้าของร้านเดินไปที่ด้านหลังของร้านเพื่อนำสินค้าออกมา

อย่างอดทน เจี้ยนเฉินยืนรออยู่หน้าร้าน ลูกเสือไม่ได้กินเป็นเวลา 2 วัน ในขณะที่เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าลูกเสือจำเป็นต้องกินบ่อยแค่ไหน มันจะดีที่สุดถ้าเขามีนมเสืออยู่ในมือ

ในเวลาไม่นาน ช่วงเวลาที่พอเวลาที่ใช้ในการจุดเทียนหมด 1 เล่มก็หายไปโดยที่เจ้าของร้านไม่ปรากฏตัวขึ้นอีกหรือส่งเสียงใด ๆ มาจากด้านหลังเลย

ถึงตอนนี้แม้แต่เจี้ยนเฉินก็ยังมีสีหน้าที่ร้อนใจ แต่เพื่อเห็นแก่ลูกเสือ เขาได้แต่รอต่อไปเท่านั้น

หลังจากนั้น ครู่หนึ่งก็ผ่านไปโดยที่เจ้าของร้านไม่เคยกลับมา ความรู้สึกหวาดระแวงทำให้เจี้ยนเฉินตัดสินใจว่าการอยู่ที่นี่อีกต่อไปจะเป็นการไม่ฉลาด เขาจึงหมุนตัวเดินออกไป

ในขณะนั้น ทหารยามชุดหนึ่งก็พลันเดินผ่านประตูไปยังเจี้ยนเฉิน

บัดซบ ! เจี้ยนเฉินคิดว่าเขารู้เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นเช่นกัน

จากนั้นผู้บัญชาการของทหารยามเดินไปหาเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่เย็นชา” เจ้าเป็นใคร ? บอกชื่อของเจ้ามา”

เจี้ยนเฉินตอบโดยไม่ลังเลว่า” ข้าคือเฉินอี้ เป็นทหารรับจ้าง ต้องการอะไรจากข้า ? “

ผู้บัญชาการทหารมองไปที่พุงของเจี้ยนเฉินสักครู่ก่อนพูด เจ้าซ่อนอะไรไว้ที่นั่น เอาออกมาให้เราดู !

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินมืดครึ้ม “สิ่งของที่อยู่ในความครอบครองของข้า ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้า”

“หืมม มีการกระทำที่ผิดกฎหมายในเมืองเมื่อเร็ว ๆ นี้เจ้าต้องซ่อนของที่ขโมยมา” ผู้บัญชาการพ่นน้ำลายออกมาเป็นคำพูดราวกับว่าเขาคิดว่าเจี้ยนเฉินเป็นปีศาจ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจี้ยนเฉินก็ค่อย ๆ ยกเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นหัวของลูกเสือขาวที่ยังคงหลับสนิท” นี่เป็นของที่ดูเหมือนจะถูกขโมยหรือ”

ดวงตาของทหารพลันทอประกายทันทีเมื่อเขาเห็นลูกเสือขาว “รีบจับลูกเสือขาว แล้วรายงานไปยังท่านเจ้าเมืองในเมืองทันที ! “

ทหารที่ล้อมรอบพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉิน พร้อมกับเตรียมอาวุธเซียนของพวกเขาเพื่อพร้อมที่จะโจมตี

มือของเจี้ยนเฉินเปล่งประกายผ่านอากาศและส่งลมที่กรรโชกแรงที่ทะลุผ่านหัวอกของพวกเขาก่อนที่จะกวาดมืออีกข้างหนึ่งเพื่อตอบโต้ ในการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เขาได้รวบรวมขวดนมที่อยู่ใกล้เคียงทั้งหมดไว้ในแหวนมิติของเขาก่อนที่จะออกจากร้าน

ทหารส่วนใหญ่เป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญ ในขณะที่ผู้บัญชาการเองก็เป็นเพียงแค่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ พวกเขาจะหยุดเจี้ยนเฉินได้อย่างไร ?

เจี้ยนเฉินพุ่งออกมาจากร้านทันที จับลูกเสือไว้แน่น ขณะที่เขาวิ่งไปที่ประตูเมือง กระโดดข้ามจากหลังคาสู่หลังคาด้วยความเร็วไร้ที่ติ ทุกคนบนพื้นดินสามารถมองเขาด้วยความตกใจขณะที่พวกเขาคุยกัน

“เร็ว เร็ว ส่งรายงานไปยังคฤหาสน์ของท่านเจ้าเมือง เราพบเป้าหมายแล้ว ! ” ที่หน้าอกของผู้บัญชาการ เขาถูกลมพัดกระหน่ำส่งเสียงดังขณะที่เขาก้มส่วนที่หน้าอก

ในชั่วพริบตา เสียงที่ดังแหวกอากาศจนสามารถได้ยินได้ ในขณะที่พลุลอยขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะระเบิดเสียงดัง

ไม่นานหลังจากนั้น ก็จะเห็นร่างที่บินผ่านอากาศไปในทิศทางที่จุดพลุระเบิด

“ดูสิ คนนั้นกำลังบิน … “

“สวรรค์ ใครจะรู้ว่ามีเซียนสวรรค์ในเมืองหลานเฟิงของพวกเรา”

……

ที่ด้านหน้าของเมือง ทหารยามร้องด้วยเสียงอันดัง “เร็วเข้า รีบปิดประตู ! ทุกคนไปข้างหน้า ! ใครก็ตามที่ไม่เชื่อฟังจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี ! พลธนูเตรียมลูกศรของเจ้าและรอสัญญาณ ! เร็วเข้า เตรียมพร้อม ! “

ทันใดนั้นทหารก็เริ่มยุ่งอยู่กับงานของตัวเองเมื่อประตูเริ่มปิด ในขณะเดียวกันแต่ละคนก็ตะโกนสั่งซึ่งกันและกัน

เขาก็มาที่ประตูเมืองซึ่งปิดแล้วอย่างรวดเร็วและป้องกันไม่ให้คนหลายคนเข้าหรือออก

ด้วยการกระโดดครั้งเดียว เจี้ยนเฉินก็เริ่มไต่กำแพงเพื่อพยายามปีนข้ามกำแพง

ยิง ! ผู้บัญชาการทหารสั่ง

ทันใดนั้น ธนูก็ถูกปล่อยออกมาทำให้ลูกธนูจำนวนมากบินไปที่เจี้ยนเฉิน ในขณะที่หน้าไม้ก็ยิงลูกศรหนักไปที่เขาเช่นกัน

เจี้ยนเฉินแค่นเสียงปล่อยให้บอลของพลังเซียนของออกจากร่างกายของเขาก่อนที่จะแผ่ออกไป 20 เมตรจากเขาด้วยความหนาสองนิ้วเพื่อที่กันไม่ให้ลูกธนูแทงมันเข้ามา

“ยิง ยิง ยิง ! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้ ! ” ผู้บัญชาการร้องออกมา

ทหารยังคงรีบเร่งอย่างต่อเนื่องในขณะที่พวกเขาทำการระดมยิงครั้งที่สอง ความเร็วของเจี้ยนเฉินนั้นมากเกินกว่าที่พวกเขาคาดการณ์ไว้และเมื่อพลธนูยิงธนูออกไปอีกครั้ง เจี้ยนเฉินก็เริ่มวิ่งขึ้นไปตามกำแพงเมือง ในแต่ละก้าว เขาเร่งความเร็วก่อนที่เขาจะกวาดล้างบนกำแพงและหนีออกจากเมืองไป

“ผู้บัญชาการ เขาหลบหนีไปได้! ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีสำหรับการไล่ล่า”

“ผู้บัญชาการ เราควรพาผู้คนมาติดตามเขา..?”

ทหารคนอื่น ๆ สามารถทำได้เพียงส่งเสียงร้องให้ผู้บังคับบัญชาและรอการตอบกลับ แต่ไม่มีการตอบสนอง

“ผู้บัญชาการ เราควรทำอะไรดี” กัปตันถามอีกครั้ง

ทันใดนั้น เลือดก็ปรากฏขึ้นที่คอของผู้บัญชาการ จากนั้นท่ามกลางสายตาของทุกคน ผู้บัญชาการของพวกเขาก็ล้มลงกับพื้น