ตอนที่ 1430 – วิญญาณน้ำแข็งหมื่นปี (2)

หลังจากเดินทางไปอีก 15 เมตร ความเย็นที่น่ากลัวจากหมอกก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าทันที แม้แต่กระบี่ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์ระดับอมตะขั้นต่ำก็ไม่สามารถต้านทานได้ น้ำแข็งเริ่มหนาขึ้นอย่างรวดเร็วบนกระบี่ทำให้มันกลายเป็นน้ำแข็งสองแท่งทันที แสงของพวกมันถูกระงับไว้อย่างสมบูรณ์และกระบี่ก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีกต่อไป

นี่ไม่ใช่น้ำแข็งธรรมดา มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวอย่างยิ่งที่สามารถสะกดกระบี่นภาไว้ได้ ป้องกันพวกมันจากการได้เปรียบ

เจี้ยนเฉินยืนอยู่นอกหมอกอย่างตรึงเครียด เขารู้สึกได้ว่าการเชื่อมต่อของเขากับกระบี่ทั้งสองนั้นอ่อนกำลังลงอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลังเลใด ๆ เขาเปลี่ยนผนึกมือของเขาทันทีและเรียกกระบี่กลับ

เมื่อกระบี่ทั้งสองโผล่ออกมาจากหมอกน้ำแข็งบนตัวพวกมัน น้ำแข็งหนาครึ่งเมตรแล้ว กระบี่สูญเสียความเร็วที่พวกมันเคยครอบครองมา ดังนั้นพวกมันจึงค่อย ๆ บินออกมา

หลังจากออกจากหมอกแล้ว อุโมงค์ที่สลักด้วยกระบี่ก็เริ่มหดเข้ามาอย่างช้า ๆ และรอบ ๆ เต็มไปด้วยหมอก

เจี้ยนเฉินจ้องที่ ‘แท่งน้ำแข็ง’ หนาและปราณกระบี่ที่เริ่มควบแน่นจากสภาพแวดล้อม มันควบแน่นรอบมือขวาของเขาในเวลาเดียวกันมันทำให้เปล่งประกายด้วยแสงที่แพรวพราวมาก จากนั้นเขาก็กระแทกมือของเขาไปที่กระบี่ทั้งสอง

การโจมตีนั้นทำให้เกิดรอยแตกขนาดเล็กบนน้ำแข็งหนา ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับน้ำแข็ง ความเย็นอันน่าสะพรึงกลัวก็บุกเข้ามาในฝ่ามือของเขาและลามมาที่แขนอย่างรวดเร็ว แขนของเจี้ยนเฉินก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกน้ำแข็งขาวทันที ไม่เพียงแต่แขนของเขาทั้งหมดจะถูกแช่แข็ง แม้กระทั่งเลือดของเขาก็หยุดไหล

ประกายของแสงทอประกายผ่านสายตาเจี้ยนเฉินเป็นปริมาณมาก พลังบรรพกาลเพิ่มขึ้นโดยทันทีบนแขนข้างขวาของเขาจากชีพจรบรรพกาลของเขา หลังจากเขาทำอย่างนั้น เขาก็สามารถหยุดยั้งความหนาวเย็น เขาหมุนเวียนพลังบรรพกาลในแขนขวาของเขาและกัดกินความเย็นอันน่าสะพรึงกลัวที่เหลืออยู่ภายในตัว เขาค่อย ๆ ได้แขนของเขากลับคืนมา

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าความเย็นนี้จะน่ากลัวขนาดนี้” เจี้ยนเฉินคิด นี่เป็นเพียงความเย็นยะเยือกเดียวจากกระบี่ม่วงฟ้า ถ้าเขาเข้าไปในชั้นของหมอกก่อน เขาจะได้รับการโจมตีโดยตรงจากความเย็น เขาอาจจะไม่สามารถทนได้ถึงสองสามวินาทีก่อนที่จะถูกแช่แข็งเป็นรูปปั้น

เจี้ยนเฉินไม่ได้พยายามทุบน้ำแข็งหนา ๆ อีกขณะที่เขาจ้องไปที่กระบี่น้ำแข็งทั้งสอง ประมาณครึ่งนาทีต่อมาน้ำแข็งบนกระบี่ทั้งสองก็เต็มไปด้วยรอยแตกอย่างหนาแน่น หลังจากเสียงแตกอย่างต่อเนื่องเสียงแตกกระจายไปทั่วน้ำแข็งดูเหมือนมีใยสีฟ้าและแสงสีม่วงไหลออกมาจากพวกมัน

ปัง ! ในที่สุดน้ำแข็งก็ระเบิดออกมาและเผยให้เห็นกระบี่สองเล่มที่ส่องประกายอยู่ข้างใน เมื่อไม่ได้รับการสนับสนุนความเย็นจากหมอก น้ำแข็งก็ไม่สามารถที่จะสะกดกระบี่ทั้งสองไว้ได้

“เจตนาของผู้พิทักษ์ซุยนั้นชัดเจนมาก ข้าจะเข้าไปได้อย่างไรถ้าข้าไม่สามารถผ่านหมอกนี้ได้ ? ” เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรต่อชั้นของหมอกได้ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา แม้แต่จอมยุทธระดับแลกเปลี่ยนก็ยังไม่สามารถทำให้มันผ่านพ้นไปได้

เจียงหยางหมิงเยว่กลับไปที่ห้องของนางเพื่อบ่มเพาะในศาลาเทพธิดาน้ำแข็ง แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่สามารถสงบตัวลงได้ นางนั่งบนแผ่นน้ำแข็งเย็นยะเยือกขณะที่นางลูบคางด้วยมือเดียว ความระแวงสงสัยฉายขึ้นในดวงตาของนางขณะที่นางพูดพึมพำ “แปลก ทำไมข้าถึงรู้สึกอึดอัดอย่างกะทันหัน ? ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่สามารถสงบได้”

เจียงหยางหมิงเยว่นิ่งเงียบอยู่กับตัวเองหลังจากที่ไตร่ตรองความคิดของนางในใจ “มีบางอย่างเกิดขึ้นและมันเชื่อมต่อกับข้า ข้าเพิ่งได้เรียนรู้เคล็ดวิชากระจกน้ำแข็งลี้ลับจากผู้พิทักษ์ซุยในเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาซึ่งทำให้ข้าเห็นอะไรได้ทุกที่ ข้าอาจถูกจำกัดด้วยความแข็งแกร่งและความชำนาญของข้า ป้องกันไม่ให้ข้าเห็นทั้งทวีปเทียนหยวนเหมือนผู้พิทักษ์ซุย แต่ข้าควรจะเห็นทุกอย่างที่ข้าต้องการภายในรัศมีหนึ่งหมื่นกิโลเมตร”

เจียงหยางหมิงเยว่ใช้เคล็ดวิชาทันที เช่นเดียวกับผู้พิทักษ์ซุย นางควบแน่นกระจกน้ำแข็งลี้ลับในอากาศ กระจกสีขาวราวหิมะก่อนที่จะมีภาพที่พร่ามัวปรากฏขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงหยางหมิงเยว่ใช้เคล็ดวิชานี้ ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยชำนาญในการควบคุม นางใช้เวลาหลายวินาทีก่อนที่กระจกจะใสกระจ่างในที่สุด แสดงให้เห็นโลกแห่งหิมะและน้ำแข็ง มันเป็นทุ่งน้ำแข็งทุนดราในแถบอาร์กติก นางสามารถเห็นมุมมุมหนึ่งของอาร์กติกได้อย่างชัดเจน

มันเป็นเพียงมุมหนึ่ง แต่มันกว้างใหญ่เกือบหนึ่งหมื่นกิโลเมตร

ถึงแม้ว่าศาลาเทพธิดาน้ำแข็งจะถูกซ่อนไว้โดยผู้พิทักษ์ซุย หลังจากหายไปจากทุ่งทุนดราและดูเหมือนเข้ามาในมิติอื่นแต่มันไม่เพียงพอที่จะหยุดการใช้เคล็ดวิชา

เคล็ดวิชากระจกน้ำแข็งลี้ลับ ช่างมหัศจรรย์มาก ไม่เพียงแต่ผู้ใช้เคล็ดวิชาจะได้รับมุมมองที่ชัดเจนของทุกสิ่งภายในระยะทางหนึ่งหมื่นกิโลเมตร แต่พวกเขาก็สามารถรับรู้ตัวตนทั้งหมดในพื้นที่ได้เช่นกัน

โดยพื้นฐานแล้วช่วงเวลาที่ใช้งาน เจียงหยางหมิงเยว่รู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง นางรวบรวมความสนใจของนางทันทีเพื่อดูและกลายเป็นงงงวย ความตื่นเต้นและปีติเติมเต็มในใบหน้าของนางขณะที่นางร้องอุทานอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “น้องชาย น้องชาย ข้าเห็นน้องชายของข้า..ผู้พิทักษ์ซุย เจ้า..” ในเวลาต่อมาเจียงหยางหมิงเยว่ค้นพบว่าเจี้ยนเฉินถูกหยุดโดยชั้นหมอก ใบหน้าที่ขาวราวหิมะของนางเริ่มโกรธทันที และในชั่วพริบตา นางก็หายไป นางรีบวิ่งไปหาที่ซึ่งผู้พิทักษ์ซุยอยู่

ในขณะเดียวกันผู้พิทักษ์ซุยก็ถอนหายใจเบา ๆ บนเตียงของนาง

ในขณะเดียวกัน นางก็ถอนหายใจกำแพงหมอกอันน่าสะพรึงต่อหน้าเจี้ยนเฉินก็เริ่มพุ่งอย่างรุนแรง ภายใต้สายตาที่จ้องมองของเจี้ยนเฉิน หมอกก็แยกจากกันอย่างรวดเร็วและในทันใดนั้นอุโมงค์กว้าง 3 เมตรก็ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ

“เข้ามาข้างใน” เสียงอันเย็นชาของผู้พิทักษ์ซุยดังขึ้นในหัวของเจี้ยนเฉิน เขานิ่งเงียบก่อนสะพายกระบี่ม่วงฟ้าไว้บนหลัง

ในขณะที่เจี้ยนเฉินทะลุผ่านหมอก ผู้พิทักษ์ซุยก็นำศาลาเทพธิดาน้ำแข็งกลับไปที่ที่เคยตั้งอยู่ก่อน ศาลาเทพธิดาน้ำแข็งที่ใสเหมือนคริสตัลตั้งอยู่ตรงนั้นราวกับว่ามันถูกหลอมรวมเข้ากับโลก มันให้ความรู้สึกที่เก่าแก่และอ้างว้าง

เจี้ยนเฉินเหลือบมองมาและดวงตาของเขาก็หรี่ลงในทันที เขาล้มเหลวในการค้นหารุยจิน, หงเหลียน และ เฮยยู่ ที่เคยถูกแช่แข็งมาก่อน เขามองไปรอบ ๆ และไม่พบร่องรอยของทั้งสามเลย

“พวกเขาถูกย้ายไปสถานที่อื่นโดยผู้พิทักษ์ซุยหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินคิด ในครั้งนี้เขามาเยี่ยมพี่สาวของเขาและช่วยพวกเขาทั้งสามคน

“น้องชาย ! ” ในขณะนั้นเสียงที่มีความสุขดังขึ้นจากระยะไกล เจียงหยางหมิงเยว่ยืนอยู่ที่ทางเข้าโถงศักดิ์สิทธิ์ขณะที่นางจ้องมองมาที่เจี้ยนเฉิน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุขและความห่วงใยอย่างลึกซึ้ง