ตอนที่ 1346: การตีกระบี่ (1)

ไม่มีใครรู้ว่าทะเลแห่งความสิ้นหวังกว้างใหญ่ขนาดไหน มันถูกล้อมรอบไปด้วยหมอกอยู่เสมอตั้งแต่โบราณ โถงศักดิ์สิทธิ์ผลึกอเวจีของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลลอยไปอย่างไร้จุดหมายผ่านทะเลแห่งความสิ้นหวัง มันเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา จึงทำให้ไม่มีใครสามารถหามันเจอ รวมถึงผู้เชี่ยวชาญขอบเขตดั้งเดิมด้วย วิธีเดียวคือต้องใช้ผลึกอเวจีเพื่อเป็นตัวนำทางแล้วจะทำให้หาตำแหน่งมันพบ

ยาดริมบินขึ้นไปพร้อมกับเจี้ยนเฉินที่ตามไปติด ๆ ข้างหลังนาง พวกเขาไปข้างหน้าทางเข้าทีละก้าว ๆ

ประตูของโถงศักดิ์สิทธิ์ปิดอย่างแน่นหนาและค่ายกลทั้งหมดก็ถูกซ่อนด้วยพลังงานที่มากมาย ต่อหน้าพลังนี้ แม้แต่เจี้ยนเฉินและยาดริมยังต้องสั่น

ยาดริมเอาผลึกอเวจีออกมาและใช้มัน นางใช้ทักษะลับเพื่อกระตุ้นพลังงานที่อยู่ในผลึกอเวจี แสงสีฟ้าปรากฏขึ้นจากผลึกภายใต้การควบคุมของยาดริม มันก่อตัวเป็นจารึกที่มีความลึกซึ้งอย่างมากซึ่งมันได้ชนเข้ากับทางเข้าหลังด้วยความเร็วแสง

ทันใดนั้นประตูของโถงศักดิ์สิทธิ์เริ่มส่องสว่างแสงสีฟ้า พลังงานที่ทรงพลังที่หลับใหลข้างในดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาและประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก

ไม่เพียงแต่ผลึกอเวจีจะนำทางพวกเขาหาโถงศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่มันยังเป็นกุญแจเปิดโถงศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย อย่างไรก็ตามก็ต้องใช้ทักษะลับเข้ามาช่วยเหมือนกัน

พลังที่โดดเดี่ยวเยือกเย็นเริ่มแผ่ออกมาทันทีจากโถงศักดิ์สิทธิ์ ทำให้เจี้ยนเฉินและยาดริมถึงกับตัวสั่น พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาได้เข้ามาในช่วงเวลาโบราณ โถงศักดิ์สิทธิ์ลอยผ่านทะเลแห่งความสิ้นหวังมากว่าหลายแสนปีจนเกือบกว่าล้านปีเลยทีเดียว มันไม่เคยถูกเปิดในตลอดช่วงเวลาที่มันลอยผ่านมา ดังนั้นพลังที่อยู่ข้างในจึงเก่าแก่มาก ๆ

โถงศักดิ์สิทธิ์ว่างเปล่าและเงียบสงบ แรงกดดันที่มองไม่เห็นซึมผ่านทั่วตึก ประตูปิดลงอัตโนมัติเมื่อ เจี้ยนเฉิน และ ยาดริม เข้าไปในโถงศักดิ์สิทธิ์ หลังจากนั้น เสียงที่คุ้นเคยของเทพเจ้าทะเลก็ดังขึ้น

“ในที่สุด พวกเจ้าก็มาถึงโถงศักดิ์สิทธิ์ของข้าอย่างปลอดภัย เจี้ยนเฉิน ข้าจะส่งเจ้าไปควบคุมศูนย์กลางของโถงศักดิ์สิทธิ์และให้เจ้าควบคุมบางส่วน พาโถงศักดิ์สิทธิ์นี้ออกจากทะเลแห่งความสิ้นหวังไปพร้อมกับ ยาดริม” เทพเจ้าแห่งท้องทะเลพูดด้วยความตื่นเต้นซึ่งนางพยายามปกปิดไว้ มันเป็นเวลาอีกไม่นานมากนักก่อนที่นางจะสามารถฉลองกับความสำเร็จนี้

แรงที่มองไม่เห็นรวมตัวกันรอบ ๆ เจี้ยนเฉิน แรงมันอ่อนนุ่มมากแต่มันทรงพลังจนอยู่ในจุดที่เจี้ยนเฉินไม่สามารถต้านทานมันได้

ด้วยแสงสีฟ้า เจี้ยนเฉินถูกส่งออกไปโดยแรงนั้น เขาเข้าไปที่ศูนย์กลางควบคุมและเริ่มหลอมรวมโถงศักดิ์สิทธิ์

” ยาดริม เจ้าได้รับบาดเจ็บ เจี้ยนเฉินจำเป็นต้องหลอมรวมโถงศักดิ์สิทธิ์ 2-3 วัน ดังนั้นใช้เวลานี้เพื่อรักษาตัวเจ้า” เทพเจ้าแห่งท้องทะเลพูดกับยาดริม รูปร่างของนางยังไม่หายไป ดังนั้นเสียงของนางจึงดังออกมาจากรอบ ๆ

“รับทราบฝ่าบาท” ยาดริมตอบอย่างสุภาพก่อนที่จะนั่งลง นางเริ่มฟื้นฟูตัวเอง

ในทะเลแห่งความสิ้นหวัง นางและเจี้ยนเฉินได้ทนทุกข์กับอาการบาดเจ็บในระดับที่แตกต่างกัน เจี้ยนเฉินมีความทนทานและอัตราการฟื้นฟูของร่างบรรพกาล ดังนั้นเขาจึงสามารถฟื้นฟูโดยปราศจากเวลาที่มากมายหลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บ ส่วนยาดริมไม่มีร่างกายที่ทรงพลังเช่นนั้น แม้ว่านางจะกินยาไปมาก แต่นางก็ยังมีบาดแผลที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของนางอยู่

ภายในพริบตา 2-3 วันได้ผ่านไป ยาดริมได้ทำการฟื้นฟูเต็มที่และกลับมาในสภาพที่ดีที่สุด ในขณะที่เจี้ยนเฉินได้หลอมรวมโถงศักดิ์สิทธิ์เสร็จสมบูรณ์แล้ว เขาออกจากศูนย์กลางควบคุมและปรากฏตัวต่อหน้ายาดริม

เจี้ยนเฉินได้ควบคุมโถงศักดิ์สิทธิ์บางส่วน เจ้านายที่แท้จริงยังคงเป็นเทพเจ้าแห่งท้องทะเลอยู่ แต่หลังจากที่เขาได้รับบางส่วนมา เขาก็ได้รับความเข้าใจของพลังของโถงศักดิ์สิทธิ์อย่างแจ่มแจ้ง เขาไม่ได้สำคัญไปกว่ามดตัวหนึ่งเลยต่อหน้าโถงศักดิ์สิทธิ์นี้ พลังที่ซ่อนอยู่ข้างในเพียงพอที่จะกำจัดเซียนจักรพรรดิได้

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินและยาดริมก็ร่วมมือกันขับเคลื่อนโถงศักดิ์สิทธิ์ พวกเขารีบออกไปอีกทางโดยมีผลึกอเวจีนำทาง

การเดินทางกลับนั้นซับซ้อนน้อยกว่าตอนที่พวกเขาเข้ามา ไม่เพียงแต่เจี้ยนเฉินและยาดริมที่จัดการหลีกเลี่ยงอันตรายที่อยู่ภายในทะเลแห่งความสิ้นหวัง พวกเขายังสามารถต้านทานการบิดเบือนของมิติได้ด้วยโถงศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย พวกเขาไม่กังวลเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายที่ไม่รู้ตำแหน่งอีกต่อไปเนื่องจากการบิดเบือนไม่สามารถทำอะไรได้

เหตุผลหลักสำหรับการเข้ามาที่ทะเลแห่งความสิ้นหวังครั้งนี้คือการนำวิญญาณของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลออกมาและเตรียมตัวสำหรับการคืนชีพของนาง เมื่อไม่มีผลึกอเวจี แม้แต่เทพเจ้าแห่งท้องทะเลก็หามันได้อย่างยากลำบากเพื่อนำมันออกมาจากทะเลแห่งความสิ้นหวัง อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้อยู่ ณ จุดสูงสุดของความแข็งแกร่งของนางอีกต่อไป นางเป็นเพียงวิญญาณตอนนี้และไม่สามารถใช้ความสามารถของนางหรือทักษะลับได้

โถงศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้บินอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากมันสามารถขับไล่การบิดเบือนของมิติได้ พวกเขาจึงสามารถหลีกเลียงการเดินทางอ้อมได้ มันใช้เวลาเพียงไม่กี่สิบวันก่อนที่พวกเขาจะออกมาจากทะเลแห่งความสิ้นหวัง กลับมาที่อาณาจักรทะเล มันใช้เวลาในการออกมาสั้นกว่าเวลาที่พวกเขาจะไปโถงศักดิ์สิทธิ์เสียอีก

“ฝ่าบาท เราควรทำอะไรต่อไปดี ? ” เจี้ยนเฉินถาม ตอนนี้วิญญาณของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลได้ออกจากทะเลแห่งความสิ้นหวังแล้ว พวกเขาสามารถฟื้นคืนชีพนางได้

“การฟื้นคืนชีพของข้าต้องการการกระตุ้นของน้ำพุจิตวิญญาณ 99 แห่งในอาณาจักรทะเล ชี่จากน้ำพุนั้นจะบำรุงกำลังกายของร่างกายของ ทำให้วิญญาณของข้าหลอมรวมกับมันอย่างสมบูรณ์ มันจะต้องไม่มีการรบกวนใด ๆ ระหว่างกระบวนการนี้ ไม่งั้นแล้วทุกอย่างที่ทำมาก็จะเปล่าประโยชน์” เทพเจ้าแห่งท้องทะเลพูด

“ฝ่าบาท เจ้าศาลาของศาลาเทพเจ้าอสรพิษและศาลาวิญญาณสวรรค์ได้ปรารถนามรดกของท่านมาเป็นเวลานานแล้ว เมื่อฝ่าบาทดำเนินการฟื้นคืนชีพ เจ้าศาลาอาจจะมาเพื่อก่อกวนการฟื้นคืนชีพได้ พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เป็นจักรพรรดิมานาน เห็นได้ชัดว่าเราไม่กลัวพวกเขาในการเปิดการต่อสู้ แต่ข้ากลัวว่าพวกเขาจะขัดจังหวะการฟื้นคืนชีพได้ มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะหยุดเรื่องนี้” เจี้ยนเฉินพูดด้วยความวิตกกังวล

“ข้าได้เตรียมการสำหรับการฟื้นคืนชีพของฝ่าบาทไว้แล้ว ด้วยอาวุธของฝ่าบาทที่อยู่กับนางและโถงศักดิ์สิทธิ์นี้ การหยุดพวกเขาไม่ใช่เรื่องยากเลย” ยาดริมพูด

“ยาดริม ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเจ้ามีความมั่นใจขนาดไหนในการหยุดเจ้าศาลาทั้งสองนั่น ? อย่างไรสะ พวกเขาก็มีทักษะลับที่ทรงพลังอยู่” เจี้ยนเฉินถาม

ยาดริมคิดเกี่ยวกับมันสักครู่ก่อนจะตอบออกไป “ข้ามั่นใจแปดส่วนว่าข้าสามารถทำได้ และเพิ่มเป็นเก้าส่วน ถ้าข้ามีโถงศักดิ์สิทธิ์ของฝ่าบาท มันน่าเสียดายที่การฟื้นฟู้ไม่สามารถดำเนินได้ในโถงศักดิ์สิทธิ์ ไม่งั้นแล้วมันก็คงไม่มีปัญหาอะไรถึงแม้ศัตรูจะเยอะก็ตาม”

เจี้ยนเฉินเงียบไปชั่วครู่ และคิด

“เจี้ยนเฉิน เจ้ามีความคิดดี ๆในการฟื้นคืนชีพข้าให้สำเร็จหรือไม่ ? ” เทพเจ้าแห่งท้องทะเลถามด้วยความหวัง พวกเขาอยู่ในสถานะวิกฤติสำหรับการฟื้นคืนชีพ นางไม่ต้องการให้ทุกอย่างผิดพลาดที่นี่และสูญเสียทุกอย่างไปที่พวกเขาได้รับมา

“ฝ่าบาท ถ้าท่านให้เวลาข้าครึ่งปีเพื่อตีกระบี่ของข้า ข้ามั่นใจว่าข้าจะสามารถหยุดเจ้าศาลาทั้งสองได้ จากนั้น การฟื้นคืนชีพของฝ่าบาทจะสำเร็จ” เจี้ยนเฉินพูดด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม