ตอนที่ 1604: ตัวตนของจิตวิญญาณราชันย์

จิตวิญญาณราชันย์และเจี้ยนเฉินพุ่งไปเหมือนอุกกาบาตด้วยความเร็วของสายฟ้า พวกเขาทั้งสองกระอักเลือดออกมาและหน้าซีด ทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาบินไปในทิศทางเดียวกัน

เจี้ยนเฉินใช้ทักษะกระบี่และระเบิดด้วยความเร็วที่แท้จริงของสายฟ้า แต่เนื่องจากเขาเคลื่อนที่เร็วเกินไป เขาจึงสูญเสียการควบคุม ในทางกลับกัน จิตวิญญาณราชันย์ถูกเจี้ยนเฉินโจมตีด้วยความเร็วที่หาที่เปรียบไม่ได้ ทำให้เขาบินกระเด็นไป จิตวิญญาณราชันย์สูญเสียการควบคุมร่างกายของเขาชั่วคราว

บูม !

ด้วยเสียงฟ้าร้อง เจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ก็ชนกับดวงจันทร์ ดวงจันทร์สั่นสะเทือน ฝุ่นและทรายฟุ้งขึ้นสู่มิติ มีหลุมขนาดใหญ่สองรูลึกปรากฏขึ้นและเจาะหินทั้งก้อน

ในเวลาเดียวกัน คลื่นกระแทกที่น่าสะพรึงกลัวก็แผ่กระจายไปทั่วรูตรงกลาง คลื่นกระแทกก็ท่วมท้นไปทั่วสภาพแวดล้อมและไปถึงดวงจันทร์เกือบทั้งหมด

“พระเจ้าช่วย ราชันเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ได้ไปดวงจันทร์เพื่อต่อสู้กัน ข้าเห็นฝุ่นที่ตลบอบอวลไปทั่วดวงจันทร์ … ”

“นั่นไม่น่าเชื่อเลย ราชันเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์นั้นเร็วมากจนพวกเขาได้ข้ามระยะทางกว้างในช่วงเวลาสั้น ๆ และมาถึงดวงจันทร์ …”

“ตลอดประวัติศาสตร์ แทบจะไม่มีใครเลยที่เหยียบดวงจันทร์ เพราะมันอยู่ห่างจากทวีปเทียนหยวนมากเกินไป เซียนจักรพรรดิส่วนใหญ่จะไม่ไปที่นั่นเพราะพวกเขาไม่สามารถดูดซับพลังงานของโลกในอวกาศได้ เมื่อพวกเขาหมดพลังแล้ว มันก็ยากที่จะฟื้นฟูได้ ภายในหนึ่งล้านปีที่ผ่านมา ไม่มีไปถึงดวงจันทร์ใครนอกจากนางฟ้าเฮายู่ …”

จอมยุทธหลายคนของเผ่าพันธุ์ทั้งสี่ต่างถอนหายใจด้วยความประหลาดใจเหนือทวีปเทียนหยวน พวกเขาทั้งหมดมองเจี้ยนเฉินด้วยความชื่นชมและปรารถนาที่จะเป็นเหมือนเขาในวันหนึ่ง

ระยะทางที่เป็นไปไม่ได้โดยทั่วไปสำหรับเซียนจักรพรรดิที่จะเดินทางไป เจี้ยนเฉินกลับข้ามไปได้ภายในชั่วพริบตา พวกเขาทุกคนต่างใฝ่ฝันที่จะมีความแข็งแกร่งเช่นเขา

ตอนนี้ดวงจันทร์สูญเสียความสงบ สถานที่ทั้งหมดสั่นสะเทือนและแตก ภูเขาพังทลายลงมา ดูเหมือนว่าโลกกำลังจะสิ้นสุดลง การรบกวนที่เกิดจากผลกระทบน่าตกตะลึงมาก กระบี่สองเล่มอันทรงพลังแทรกซึมเข้าไปในดวงจันทร์และขัดแย้งกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ความขัดแย้งทำให้มิติบิดเบี้ยวและยุบลงมา

เจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ลอยอยู่ในอากาศ พวกเขาทั้งคู่อยู่ในสภาพที่น่ากลัวและมีเลือดปกคลุม แม้ว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาก็ไม่แสดงอาการอ่อนแอเลย ดวงตาของพวกเขาเย็นชาและเต็มไปด้วยเจตจำนงในการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่

ร่างของเจี้ยนเฉินถูกห่อหุ้มด้วยชั้นแสงสีขาวขุ่น เขาหายเป็นปกติอย่างรวดเร็วโดยใช้พลังงานดั้งเดิม ด้วยพลังเซียนธาตุแสงระดับ 9 และร่างบรรพกาลของเขา ดังนั้นอาการบาดเจ็บของเขาจึงหายไปอย่างรวดเร็ว ในทางกลับกัน จิตวิญญาณราชันย์ไม่ได้ฟื้นตัวเร็วเท่ากับเจี้ยนเฉิน ดวงตาของเขาหรี่แคบลงทันทีเมื่อเขาเห็นบาดแผลของเจี้ยนเฉินดีขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ใกล้ เขารีบกินยาฟื้นฟูร่างกายของตัวเองทันทีก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เจี้ยนเฉินอย่างรุนแรง

เจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์สู้รบกันบนดวงจันทร์อย่างเข้มข้น ทั้งคู่ใช้กำลังเต็มที่โดยไม่ยั้ง พวกเขาใช้ทักษะกระบี่อันทรงพลังมากมายและทักษะลับต่าง ๆ นานา พวกเขาปะทะกันบนดวงจันทร์หลายครั้ง การโจมตีแต่ละครั้งนั้นรุนแรงมาก เสียงดังกึกก้องอยู่ตลอดเวลา

ดวงจันทร์ถูกทำลาย ดวงจันทร์ซึ่งโดยปกติแล้วเรืองแสงในท้องฟ้าได้สูญเสียสีทั้งหมด มันมืดมิดเพราะฝุ่นละอองลอยอยู่รอบ ๆ มันซ่อนความมันวาวเอาไว้

ไม่ว่าจะเป็นจอมยุทธขอบเขตเซียน, ผู้ต่อสู้ในอาณาจักรมนุษย์ที่โหดร้าย, หรือแม้แต่คนทั่วไปหลายล้านคน, พวกเขาต่างก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเพื่อดูบางสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในอดีต

การต่อสู้ของเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์มาถึงจุดสูงสุดแล้ว มันรุนแรงกว่าที่เคยมีมา เส้นปราณกระบี่ไขว้กัน มันกำลังทำลายทุกอย่าง รอยแตกขนาดใหญ่ลึกปรากฏขึ้นบนพื้น ถักทอระหว่างกันและกันเหมือนใย ขณะที่พวกเขาต่อสู้จากด้านหนึ่งของดวงจันทร์ไปยังอีกฟากหนึ่ง มีหลุมนับไม่ถ้วนถูกสร้างขึ้น มันสร้างความเสียหายต่อดวงจันทร์อย่างสมบูรณ์ ขณะที่ปราณกระบี่ประสานกัน ดวงจันทร์ที่มีโพรงข้างหน้าเท้าของพวกเขาในที่สุดก็แยกเป็นครึ่ง

“ดูสิ ดวงจันทร์กำลังแตก ดวงจันทร์แตกเป็นเสี่ยง ๆ โอ้พระเจ้า ราชันเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ได้ทำลายดวงจันทร์ไปแล้วจริง ๆ …”

“ราชันเจี้ยนเฉินและความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณราชันย์นั้นช่างเหลือเชื่อจริง ๆ นี่เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเลย … ”

จอมยุทธขอบเขตเซียนและจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมทั้งหมดตกตะลึงเมื่อดวงจันทร์แยกเป็นครึ่ง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เมื่อพวกเขาเห็นดวงจันทร์แตก พวกเขาทุกคนหน้าซีดอย่างมาก ในขณะนั้นหลายคนรู้สึกเหมือนโลกกำลังจะจบลง แม้แต่ดวงจันทร์ก็ยังถูกทำลายในระหว่างการต่อสู้ พวกเขาพยายามจินตนาการว่าการต่อสู้ของเจี้ยนเฉินกับจิตวิญญาณราชันย์น่ากลัวเพียงใด

ดวงจันทร์นั้นไม่ได้เล็กกว่าดาวเคราะห์ที่พวกเขาอาศัยอยู่ แต่การต่อสู้ของพวกเขาก็แยกมันเป็นครึ่งส่วน นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขามีพลังทำลายล้างโลกที่ทวีปเทียนหยวนตั้งอยู่หรือ ?

ในขณะนั้นจอมยุทธขอบเขตเซียนทั้งหมดในสี่เผ่าพันธุ์ต่างรู้สึกชื่นชมและแสดงความเคารพต่อเจี้ยนเฉินมากขึ้น สิ่งที่พวกเขารู้สึกเหนือกว่าสิ่งที่พวกเขารู้สึกสำหรับเทพเจ้าแห่งท้องทะเล, พยัคฆ์ปีกเทวะ, เถี่ยต้าและคนอื่น ๆ

เจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ยืนแยกกันบนดวงจันทร์คนละครึ่ง ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสภาพที่แย่กว่าเดิม พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนอยู่ในสภาพที่แม้แต่คนที่หันมาเหลือบมองพวกเขายังต้องตกอยู่ในอาการหนาวไปถึงกระดูกสันหลังของตัวเอง

ร่างของจิตวิญญาณราชันย์มีรอยเฉือนมากมาย มีสี่บาดแผลใหญ่ทั่วร่างกายของเขา ชิ้นเนื้อขนาดใหญ่ของเขาหายไป มีรูขนาดเท่ากำปั้นบนใบหน้าที่แน่วแน่ของเขาผ่านไปทางด้านหลังของศีรษะ โชคดีที่หลุมยังไปไม่ถึงวิญญาณของเขา

อย่างไรก็ตามสภาพของเจี้ยนเฉินนั้นรุนแรงยิ่งกว่าจิตวิญญาณราชันย์ แขนซ้ายของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่แขนขวาของเขามีเลือดท่วม มือข้างขวาเหลือนิ้วเพียงสองนิ้ว เขาสูญเสียอีกสามนิ้วไปแล้ว อาการบาดเจ็บที่ร่างกายของเขานั้นรุนแรงมาก เขาเกือบจะถูกแยกออกเป็นสองส่วนใกล้กับเอว ทำให้เหลือหนึ่งในสามของเนื้อผูกเขาเข้าด้วยกัน เขาสูญเสียความรู้สึกของขาข้างหนึ่งไปอย่างสิ้นเชิง มีบาดแผลถูกแทงหลายครั้งบนหน้าอกของเขาเช่นกัน ทำลายอวัยวะของเขาจนแหลกสลาย เขาสูญเสียหนึ่งในสามของศีรษะ เหลือเพียงดวงตาข้างเดียว เขาดูดุร้ายมาก

หากจอมยุทธจากทวีปเทียนหยวนเห็นสภาพที่น่าสมเพชของเจี้ยนเฉิน พวกเขาคงจะเป็นลมอย่างแน่นอน อาการบาดเจ็บของเขาช่างเหลือเชื่อ ถ้าไม่ใช่ร่างบรรพกาลมาช่วย เขาคงหมดลมหายใจไปนานแล้ว

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าความแข็งแกร่งของเจ้าจะเพิ่มขึ้นถึงระดับดังกล่าว เจ้าสามารถบังคับให้ข้าต้องสู้จนต้องมีสภาพเช่นนี้ เจี้ยนเฉิน เจ้าสมควรที่จะได้รับการกล่าวขานว่าเป็นอัจฉริยะที่อายุน้อยที่สุดของเจียงหู่ แม้กระทั่งตอนที่เจ้ามาถึงโลกที่สูงกว่า เจ้ายังคงรุ่งโรจน์เหมือนในอดีต สิ่งที่ทำให้ข้าสับสนคือทำไมเจ้าถึงอ่อนแอในครั้งแรกที่ข้าพบเจ้า ? ” จิตวิญญาณราชันย์จ้องเจี้ยนเฉินด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“สิ่งที่ข้าคาดไม่ถึงก็คือจิตวิญญาณราชันย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งคือคู่ต่อสู้ของข้าจากชาติที่แล้ว ต๊กโกวคิ้วป่าย ข้าต้องเรียกเจ้าว่าจิตวิญญาณราชันย์หรือต๊กโกวคิ้วป่ายดี ? ” เจี้ยนเฉินตอบอย่างสงบ แต่จิตใจของเขาไม่ได้สงบเลยแม้แต่น้อย

จิตวิญญาณราชันย์ถอนหายใจเบา ๆ “ต๊กโกวคิ้วป่ายไม่ใช่ชื่อของข้า แต่เป็นชื่อที่ผู้คนจากเจียงหู่มอบให้ข้า เจ้าควรเรียกข้าว่าเฉินเจี้ยนแทน นั่นคือชื่อจริงของข้า เจี้ยนเฉิน ในชาติที่แล้วเจ้าสังหารลูกศิษย์เพียงคนเดียวของข้า เราจึงต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ในโลกนี้ พลังของเราก็คล้ายกันอีกครั้ง หากเรายังคงต่อสู้กันเช่นนี้ต่อไป มันอาจเกิดผลลัพธ์เดียวกันกับเมื่อก่อน ทำไมเราไม่ให้การต่อสู้เสมอกันไปก่อนในวันนี้”

ความทรงจำเต็มล้นในดวงตาของเจี้ยนเฉินและอารมณ์ของเขาก็ปะปนกัน ในชาติที่ผ่านมาของเขา เขามาจากรุ่นที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับต๊กโกวคิ้วป่าย และพวกเขาคงจะไม่ได้มาเจอกันหากไม่ใช่เพราะคนที่ชื่อว่าหลิวไค่หยุน เขาเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของต๊กโกวคิ้วป่ายและเขาก็ยังเป็นอันธพาล เขายั่วยุเจี้ยนเฉินและปะทะกับเขา เขาตายด้วยมือของเจี้ยนเฉิน การต่อสู้ระหว่างเจี้ยนเฉินและต๊กโกวคิ้วป่ายเกิดจากคนที่ชื่อว่าหลิวไค่หยุน

“จะให้เราเสมอกันก็ย่อมได้ แต่โลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งของเจ้าจะไม่สามารถมาที่ทวีปเทียนหยวนได้อีกต่อไป ข้าจะอนุญาตให้จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมผ่านไปยังโลกเซียน” เจี้ยนเฉินกล่าว ทวีปเทียนหยวนนั้นมีคุณค่าอย่างยิ่งต่อเขาและยังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขา เขาจะไม่ให้ใครมาทำลายมัน

“เราสามารถพูดคุยเรื่องนั้นในอนาคต ตอนนี้เจ้าได้รับบาดเจ็บมากกว่าข้าเสียอีก แม้จะมีอัตราการฟื้นฟูที่รวดเร็ว แต่ก็ไม่มีใครได้รับประโยชน์หากเราสู้กันต่อไป เราอาจจะจบลงด้วยการตายด้วยกันอีกครั้ง” จิตวิญญาณราชันย์ตอบ เขาไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของเจี้ยนเฉิน เขาตั้งใจว่าจะยึดครองดินแดนในโลกนี้ด้วย

“ข้าบาดเจ็บสาหัสก็จริง แต่ถ้าเราสู้ต่อไป ข้าก็อาจไม่ตาย หากยังไม่พอ ข้าก็สามารถหลบหนีไปได้ และหลังจากนั้นอีกไม่กี่สิบปี ข้าก็จะสามารถหลอมปราณกระบี่ลึกซึ้งได้ ตอนนั้นการสังหารเจ้าก็คงจะไม่มีปัญหา” เจี้ยนเฉินตอบอย่างเย็นชา

“เจตจำนงแยกสวรรค์นั้นมีอยู่ด้วยกัน 3 กระบวนท่า ตอนนี้ข้าเพิ่งเข้าใจกระบวนท่าแรกเท่านั้น ถ้าข้าสามารถใช้กระบวนท่าที่สองได้ การสังหารเจ้าก็จะง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากเช่นกัน ข้าคิดว่ามันเป็นการดีที่สุดที่จะพูดว่าเราเสมอกัน และเราสามารถพูดคุยทุกอย่างได้ในอนาคต” จิตวิญญาณราชันย์กล่าว เขามั่นใจและไม่ยอมแพ้

“ต๊กโกวคิ้วป่าย ข้าขอถามว่าเจ้าได้หรือไม่วว่าเจ้าบ่มเพาะมานานแค่ไหน ? ” เจี้ยนเฉินจ้องจิตวิญญาณราชันย์ด้วยดวงตาที่แหลมคม เขาโกรธมากที่จิตวิญญาณราชันย์ไม่ต้องการที่จะละทิ้งความตั้งใจในการยึดครองดินแดนส่วนหนึ่งโดยล่อลวงให้เขาเริ่มต่อสู้อีกครั้ง

“มากกว่าแปดร้อยปี” จิตวิญญาณแห่งราชันย์กล่าว

“เจ้าบ่มเพาะมานานกว่าแปดร้อยปีและนี่คือทั้งหมดที่เจ้าทำได้ ข้าเองยังแค่บ่มเพาะมาน้อยกว่าหนึ่งศตวรรษ หากเจ้ายังคิดว่าเจ้ายังเป็นคู่ต่อสู้ของข้าในอนาคต เราสามารถพูดได้ว่าเราเสมอกันในวันนี้ แต่โลกของเจ้าจะต้องไม่ก้าวเข้ามาในโลกของข้าอีกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

ดวงตาของจิตวิญญาณราชันย์หรี่แคบลง เศษเสี้ยวของความตกใจที่ไม่สามารถหาได้ส่องสว่างในแววตาของเขาที่ส่งไปยังเจี้ยนเฉิน