ตอนที่ 390: อาณาจักรฉินหวง

ถนนสงบสุขอีกครั้ง เจี้ยนเฉินไม่พบกับสัตว์อสูรที่บินได้อีกขณะที่เขาบินผ่านภูเขา

เมื่อผ่านเทือกเขา เจี้ยนเฉินก็บินสูงขึ้นไป 1,000 เมตรในอากาศซึ่งลมเย็นพัดผ่านร่างเขาอย่างต่อเนื่อง เสื้อคลุมสีขาวของเขากระพือด้วยเสียงโบกสะบัด

มือซ้ายของเขาอุ้มลูกเสือขาวและมือขวาของเขาถือแผนที่ที่เขาหยิบออกมาจากแหวนมิติ แผนที่นี้มีรายละเอียดของบริเวณโดยรอบ แต่อาณาจักรเกอซุนยังอยู่ไกลเกินไป ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงไม่สามารถใช้แผนที่เพื่อเดินทางไปที่นั่นได้

ดวงตาของเจี้ยนเฉินจ้องมองแผนที่ขณะที่เขามองเห็นอาณาจักรใกล้เคียงทั้งหมดในบริเวณรอบเมืองทหารรับจ้าง ชั่วครู่หนึ่ง ดวงตาของเขามองย้อนกลับไปที่เมืองรับจ้างและถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปที่อื่น เขารู้ว่าเขามีพลังมากเกินพอที่จะช่วยอาณาจักรเกอซุนในเวลาที่จำเป็น แต่เนื่องจากเขาไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของอาณาจักรเกอซุนเลย เขาจึงต้องกลับไปที่นั่นโดยเร็วที่สุด หากเขารอนานเกินไป อาณาจักรเกอซุนจะถูกรุกรานและครอบครัวของเขาจะถูกทำลาย สำหรับเจี้ยนเฉิน สิ่งหลังนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้น ดังนั้นเป้าหมายเดียวของเขาคือค้นหาประตูมิติจากนั้นใช้มันเพื่อเดินทางไปยังอาณาจักรเกอซุนในวิธีที่เร็วที่สุด

ทันใดนั้นอาณาจักร ฉินหวง ก็โผล่ขึ้นมาในดวงตาของเจี้ยนเฉิน ดวงตาของเจี้ยนเฉินเริ่มเปล่งประกายในขณะที่เขาคิดย้อนกลับไปยังสหายของเขาฉินจี๋ในระหว่างงานชุมนุมกลุ่มทหารรับจ้าง

มือของเขาเริ่มสั่นเมื่อเขาหยิบหยกออกมาจากวงแหวนมิติ บนชิ้นหยกมีคำเพียงคำเดียวคือ ” ฉิน” ที่ถูกสลักไว้บนนั้น นี่คือของขวัญที่ฉินจี๋มอบให้เขาก่อนที่ทั้งสองจะแยกทางกัน

เมื่อมองดูชิ้นหยกที่มีราคาแพงในมือ เจี้ยนเฉินเริ่มใคร่ครวญตามที่เขาคิดกับตัวเองว่า “ฉินจี๋มียุทธภัณฑ์ผู้คุมกฎและม่านพลังป้องกัน นั่นหมายความว่าอาณาจักรฉินหวงแข็งแกร่งมาก บางทีพวกเขาอาจมีประตูมิติ ! ” เจี้ยนเฉินหยุดกลางท้องฟ้าในขณะที่เขาลังเล ด้วยข้อสรุปสุดท้าย เขาก็เริ่มบินไปยังอาณาจักรฉินหวง ไม่ว่าอาณาจักรจะมีประตูมิติหรือไม่เขาก็จะลองดู

อาณาจักรฉินหวงอยู่ห่างจากเมืองทหารรับจ้างไปทางทิศเหนือเพียง 100,000 เมตร ทำให้ระยะทางจากที่เขาต้องไปถึงอาณาจักรประมาณ 120,000 กิโลเมตร ถ้าเขาต้องการไปที่นั่นคงต้องใช้เวลาพอสมควร

เขาใช้ธาตุลมของโลกเพื่อช่วยให้เขารุดหน้าเร็วยิ่งขึ้น เขาเริ่มเดินทางด้วยความเร็ว อย่างไรก็ตามมันใช้เวลา 1 ชั่วยามในการเดินทาง 1,500 กิโลเมตร หากเป็นเช่นนี้ เวลา 12 ชั่วยามจะเพียงพอสำหรับเขาในการเดินทางเกือบ 20,000 กิโลเมตร

ใช้เวลา 7 วัน เจี้ยนเฉินได้มาถึงที่ชายแดนของอาณาจักรฉินหวงในที่สุด เจ็ดวันนี้ค่อนข้างเรียบง่าย เขาพักน้อยมากและลูกเสือก็กินสมบัติสวรรค์อย่างต่อเนื่องก่อนที่จะหลับไปทันทีหลังจากนั้น อย่างไรก็ตามลูกเสือกำลังเติบโตอย่างรวดเร็วในขณะนี้ ร่างกายของมันมีความยาว 1 เมตรและมันมีน้ำหนักเกือบ 50 กิโลกรัมแล้ว อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ทำให้การอุ้มลูกเสือยากขึ้นสำหรับเขา ยิ่งกว่านั้นลูกเสือก็ยังอยู่ในระดับของสัตว์อสูรระดับ 2

เนื่องจากลักษณะโดยธรรมชาติของพยัคฆ์ปีกเทวะ มันสามารถกินสมบัติสวรรค์ได้ตลอดเวลาโดยไม่มีปัญหาเหมือนมนุษย์ที่ใช้แกนอสูร หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งมนุษย์จะพบกับปัญหาอันหนักหน่วงที่จะสร้างความเสียหายครั้งใหญ่หากพวกเขาไม่ได้ควบคุมการใช้แกนอสูร แต่ลูกเสือตัวนี้ไม่มีข้อจำกัด

ด้านหน้าของเขามีกำแพงโบราณสูงร้อยเมตรซึ่งทอดตัวอยู่เหนือพื้นดินราวกับมังกรขนาดใหญ่ ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าพวกเขามองไปที่เทือกเขา ด้านบนของประตูโบราณนั้นมีกระดานขนาดมหึมาที่ถูกเขียนคำว่า – อาณาจักรฉินหวง !

นี่คือศูนย์กลางของอาณาจักรฉินหวง ในขณะที่เขาเข้าไปใกล้ ป้อมปราการที่เงียบสงบก็เริ่มมีชีวิตชีวา เขากำลังลอยสูง 1,000 เมตรในอากาศ เขาจึงเห็นคนเหมือนมดเบื้องล่างที่ไหลเข้าและออกจากศูนย์กลางเพื่อแลกเปลี่ยนสินค้าของพวกเขา

เจี้ยนเฉินไม่ได้กังวลกับการผ่านประตู เขาบินไปเหนือศีรษะโดยไม่ได้ซ่อนตัว

ทหารหลายคนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขาและพวกเขาก็ไม่ได้หยุดเขา พวกเขายังคงเฝ้าดูเขาบินต่อไปด้วยความอิจฉา เซียนสวรรค์เป็นบุคคลที่มีสิทธิพิเศษนี้ พวกเขาสามารถบินไปได้ตามที่พวกเขาพอใจโดยไม่จำเป็นต้องหยุด

อาณาจักรฉินหวงมีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ – ใหญ่กว่าอาณาจักรเกอซุน 4-5 เท่า หลังจากเดินทางไปอีก 10,000 กิโลเมตร ในที่สุดเขาก็มาถึงเมืองหลวง – เมืองฉินหวง ! นี่คือเมืองราชาซึ่งเป็นเมืองลำดับที่สองเมื่อเทียบกับเมืองหลวงทั้งเจ็ดแห่งของทวีป แต่ความยิ่งใหญ่ของมันไม่น้อยหน้าเมืองใด

เจี้ยนเฉินบินเข้าไปในเมืองฉินหวง เมื่อเขาเข้ามาใกล้วัง เขาจึงลงมาที่พื้นดินขณะที่อุ้มลูกเสือ พวกเขามุ่งหน้าต่อไป

“หยุด เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ! ” ทหารยามระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษหลายคนได้ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อขัดขวางเส้นทางของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินแสดงหยกในมือแล้วพูดว่า” ข้ากำลังตามหาฉินจี๋ ! “

“เจ้าบังอาจมาก เจ้ากล้าเรียกชื่อขององค์ชายสามอย่างไม่ให้เกียรติ ! ” หนึ่งในทหารยามด้านหลังตำหนิเขาทันที

“องค์ชายสาม ? ” ถึงเวลานี้หัวใจของเจี้ยนเฉินเต้นระทึก เขาไม่รู้ว่าฉินจี๋ดำรงตำแหน่งที่มีชื่อเสียงภายในอาณาจักร

เมื่อหนึ่งในบรรดาทหารยามได้ยินเจี้ยนเฉินเรียกชื่อของฉินจี๋ ดวงตาของเขาหรี่แคบลงอย่างน่ากลัว อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นเจี้ยนเฉินถือชิ้นหยกเขาก็เริ่มส่งเสียงดัง “นั่นคือหยกฉินหวงที่องค์ชายเป็นผู้มอบให้ ! “

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารยามคนที่ตะโกนมาจากด้านหลังก็กุมคอของตัวเองและถอยกลับโดยไม่มีเสียง

“ใต้เท้า โปรดอนุญาตให้ข้าตรวจสอบหยกด้วย ” หัวหน้าทหารยามพูดอย่างสุภาพ – การเปลี่ยนแปลงอย่างมากเกิดขึ้นในชั่วพริบตา

เจี้ยนเฉินส่งมอบชิ้นหยกให้กับทหารยามโดยไม่มีการบ่น ทหารยามรับมันมาอย่างสุภาพและเริ่มหมุนชิ้นส่วนอย่างระมัดระวังเพื่อตรวจสอบ หลังจากที่เขาแน่ใจว่ามันเป็นของจริง เขาก็คืนมันและพูดว่า “ใต้เท้า ช่วยบอกชื่อท่านกับเราด้วย เราจะรีบรายงานองค์ชายสามทันที”

“เจี้ยนเฉิน !”

“ท่านเจี้ยนเฉินโปรดรอสักครู่ ! ” ทหารยามโค้งคำนับเขาและเรียกทหารอีกคนเข้ามาใกล้ เขากระซิบสั่งที่หูและส่งชายคนนั้นวิ่งเข้าไปในวังทันที

เจี้ยนเฉินรออยู่ตรงนั้น หลังจากครึ่งชั่วยาม ชายหนุ่มที่แต่งตัวหรูหราก็เดินออกมาจากวังอย่างรีบเร่ง ข้างหลังเขามีหญิงงาม 2 คน

“คารวะองค์ชายสาม ! ” เมื่อชายหนุ่มออกมา เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษทั้งสิบคนก็คุกเข่าลงและยกมือทำความเคารพเขาทันที

ชายหนุ่มคนนี้คือฉินจี๋

“พวกเจ้าไปได้ ! ” ฉินจี๋พูดอย่างสงบนิ่งก่อนที่จะหันไปมองเจี้ยนเฉิน อย่างไรก็ตามเมื่อฉินจี๋จ้องเต็ม ๆ ตา ใบหน้าของเขาก็ต้องประหลาดใจครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะพลางเอ่ยว่า “เจี้ยนเฉิน ข้าไม่คิดเลยว่ามันเป็นเจ้าจริง ๆ ! เจ้าเปลี่ยนไปมาก ไม่ใช่แค่ผมที่หายไป แต่ขนคิ้วและขนตาก็หายไปด้วย ! เจ้าถูกไฟเผามาหรือ ? ข้าแทบจำเจ้าไม่ได้ ! “

เมื่อได้ยินสิ่งเช่นนั้น เจี้ยนเฉินทำได้แค่หัวเราะด้วยความอาย ” เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมามีเรื่องที่ค่อนข้างสาหัส ข้าเลยดูค่อนข้างน่าสงสารในตอนนี้”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก ฉินจี๋ก็นำเจี้ยนเฉินเข้ามาในวังเพื่อเฉลิมฉลองต้อนรับเขาด้วยมื้ออาหารอันโอชะในห้องโถงพระราชวังอันโอ่อ่าที่ทำด้วยทองคำ

ในระหว่างการเฉลิมฉลอง เจี้ยนเฉินและฉินจี๋พูดคุยอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่างราวกับว่าพวกเขาเป็นสหายสนิทที่ไม่เคยพบกันมาหลายปี บ่อยครั้งที่จะได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากทั้งสองคน

หลังจากกินดื่มอย่างสำราญ เจี้ยนเฉินก็ตัดเข้าประเด็นสำคัญ เขาถามด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ฉินจี๋ ข้ามาหาเจ้าวันนี้เพื่อขอความช่วยเหลือในเรื่องสำคัญ”

ฉินจี๋รู้ว่าเจี้ยนเฉินไม่ใช่คนประเภทที่จะไปไหนโดยไม่มีสาเหตุ เขาจึงหัวเราะว่า “เจี้ยนเฉิน เจ้าต้องการความช่วยเหลือเรื่องอะไร ? ถ้าข้าทำได้ ข้า ฉินจี๋จะไม่ลังเลที่จะช่วยเจ้า”

ด้วยการแสดงออกที่เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น เขาพูดว่า “ฉินจี๋ ข้าต้องการใช้ประตูมิติอย่างมาก อาณาจักรฉินหวงมีประตูมิติหรือไม่ หรือเจ้ารู้ว่าที่ไหนมีบ้าง ? “

ชั่วครู่หนึ่งฉินจี๋จ้องไปอย่างงุนงง เขาเริ่มหัวเราะอย่างโล่งอกทันที “ข้าก็คิดไปว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้ เจี้ยนเฉิน เจ้าคิดถูกแล้วที่มาตามหาประตูมิติถึงอาณาจักรฉินหวง นอกเหนือจากเมืองทหารรับจ้าง เมืองฉินหวงเป็นเมืองเดียวที่มีประตูมิติภายในระยะทาง 100,000 กิโลเมตร”

เจี้ยนเฉินรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินอย่างนี้ “ฉินจี๋ ข้าต้องถามเจ้าแล้วว่า เจ้าจะช่วยให้ข้าใช้ประตูมิติได้หรือไม่ ? “

ฉินจี๋หัวเราะเสียงดังและตอบต่อไปว่า “เจี้ยนเฉิน เจ้าไม่ต้องกังวล แม้ว่าประตูมิติภายในอาณาจักรฉินหวงจะไม่เปิดให้บริการสำหรับคนต่างอาณาจักร แต่ก็มีข้อยกเว้นสำหรับทุกสิ่งเสมอ ข้าขอไปคุยกับท่านพ่อก่อน มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

“อย่างนั้นรึ ? ถ้าอย่างนั้นข้าต้องขอขอบใจเจ้ามาก” เจี้ยนเฉินดูโล่งอกและเบิกบานใจเมื่อได้ยินว่าเขาจะสามารถใช้ประตูมิติกลับไปยังอาณาจักรเกอซุนได้

ฉินจี๋ใช้ตะเกียบคีบอาหารต่อและเริ่มเคี้ยวอย่างมีความสุข. ฉินจี๋พูดในขณะที่อาหารยังอยู่ในปากว่า “อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉิน ข้าแนะนำให้เจ้ารอสักสามวันก่อนจะใช้ประตูมิติ”

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ? ” เจี้ยนเฉินถาม

“ในอีก 2 วัน มันจะเป็นวันเกิดครบรอบ 50 ปีของท่านพ่อ ในวันนั้นจะมีชีวิตชีวาและขุนนางมากมายจากหลายตระกูลจะมาฉลอง ในฐานะสหาย ข้าก็หวังว่าเจ้าจะร่วมฉลองกับข้า