ตอนที่ 420: เหตุการณ์วุ่นวายในโรงเตี๊ยม (1)

เซียนสวรรค์ของอาณาจักรเกอซุนประหลาดใจเมื่อได้ยินแผนการของเจี้ยนเฉินในการไปยังอาณาจักรฉินกานด้วยตัวเอง พวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์เลย เจี้ยนเฉินเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง อะไรที่ทำให้เขาโกรธอาณาจักรฉินกานมากขนาดนี้ ? แม้ว่าอาณาจักรฉินกานจะเข้ามาแทรกแซงในสงคราม แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่รับประกันแผนปัจจุบันของเจี้ยนเฉิน

แม้จะรู้สึกสับสน พวกเขาก็ไม่กล้าถามเนื่องจากสถานะของเจี้ยนเฉิน พวกเขาทำได้เพียงเก็บคำถามไว้ในใจ

“ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ โปรดให้ข้าตามท่านไปด้วย” เซียวเทียนพูด เนื่องจากเจี้ยนเฉินยังไม่ใช่เซียนผู้คุมกฎ เขาจึงกลัวว่าเจี้ยนเฉินอาจได้รับอันตราย

เจี้ยนเฉินส่ายหน้า “ไม่จำเป็น ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว เซียวเทียน อย่าลืมปกป้องเมืองนี้ให้ดี หากอาณาจักรวายุครามจู่โจมอีกครั้ง”

เซียวเทียนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้รับคำตอบเช่นนี้ เขาพูดว่า “ผู้พิทักษ์จักรพรรดิต้องดูแลตัวเองให้ดี แม้ว่าอาณาจักรฉินกานจะสูญเสียเซียนสวรรค์ไปหลายคน แต่พวกเขาก็ยังมีกองกำลังอีกมาก”

จากนั้นเจี้ยนเฉินก็ออกจากเมืองเบเนโวเลนซ์เพียงลำพัง เขาบินสูงขึ้นไป 1,000 เมตรกลางอากาศ มุ่งหน้าเข้าสู่อาณาจักรฉินกาน ลูกเสือขนาดเท่าแมวสีขาวตัวใหญ่ถูกผูดติดไว้กับหน้าอกของเขา

เดิมทีเจี้ยนเฉินไม่ได้วางแผนที่จะนำลูกเสือมาด้วย แต่ลูกเสือเกาะติดเขาไม่ยอมไปไหน เขาจึงไม่มีทางเลือกและต้องนำมันติดมาด้วย เขามั่นใจในพละกำลังของตัวเอง เขาคิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับเซียนสวรรค์ได้และเขายังมั่นใจว่าเขาสามารถปกป้องลูกเสือได้ในเวลาเดียวกัน

ในไม่นาน เวลากลางวันก็เปลี่ยนเป็นกลางคืน ภายในเมืองชั้นสองของอาณาจักรฉินกาน ถนนที่คึกคักก่อนหน้านี้ในที่สุดก็เริ่มลดความหนาแน่นของผู้คนลง

หน้าประตูเมือง ทหารระดับสูงเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ตกดินและพูดกับผู้คนที่อยู่ข้างใต้เขาว่า ” ได้เวลาปิดประตูแล้ว “

ทันใดนั้นชายหลายสิบคนก็เริ่มผลักประตู

ช้าก่อน ! สามารถได้ยินเสียงร้องดังออกมาจากด้านนอกประตูเมืองเมื่อร่างสีขาวทะยานลงมา ในช่วงเวลาต่อมาเด็กหนุ่มที่มีลูกเสือขาวก็ยืนอยู่หน้าประตูเมืองก่อนที่มันจะถูกปิด

ผู้คุมไม่ได้ใส่ใจที่จะหยุดยั้งชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ พวกเขาใช้เวลาทั้งวันดูแลมนุษย์และสัตว์อสูรทุกรูปร่างหลากหลายขนาด ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงมองออกอย่างชาญฉลาดและจากสิ่งที่พวกเขาเห็นคือเด็กหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งมาก อย่างน้อยที่สุดเขาต้องเป็นเซียนสวรรค์

ชายหนุ่มคนนี้คือเจี้ยนเฉิน มันเป็นเวลากลางคืนแล้ว และเจี้ยนเฉินก็ก็ไม่ต้องการที่จะเข้าไปในอาณาจักรฉินกานตอนดึก ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะพักผ่อนในตอนกลางคืนและเดินทางต่อในตอนเช้า

เจี้ยนเฉินแบกลูกเสือและเดินไปตามถนนที่เยือกเย็นอย่างเงียบสงบในขณะนี้ เขามองหาโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ส่วนใหญ่ปิดประตูเพราะมันถูกจองจนหมด

ในขณะนั้น เจี้ยนเฉินจึงเข้าไปในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ “เถ้าแก่ มีห้องพักค้างคืนหรือไม่? “

“มีสิ มี ท่านต้องการกี่ห้อง?” ในทันใดเด็กหนุ่มวัย 20 ปีก็เดินออกมาจากด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นหน้าตาของเด็กหนุ่ม เจี้ยนเฉินก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อยเพราะใบหน้าที่คุ้นเคยลอยขึ้นมาในความคิดของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็สลัดความคิดในหัววทิ้งอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ห้องที่ดีที่สุด 1 ห้อง. นำเนื้อย่างมาด้วยจานหนึ่ง” เจี้ยนเฉินโบกมือแล้วส่งเหรียญทอง 1 เหรียญให้กับเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มรับเหรียญทองและยิ้มกว้างให้เจี้ยนเฉิน “ลูกค้าที่รัก โปรดนั่งรอสักครู่ ข้าจะรีบไปนำเนื้อย่างมาให้ท่านทันที” จากนั้นเขาก็รีบเดินเข้าไปด้านหลังโรงเตี๊ยม

เจี้ยนเฉินใช้ความคิดขณะที่มองดูเด็กหนุ่มเดินเข้าไปที่ด้านหลัง และเขาก็นั่งลงที่โต๊ะใกล้ ๆ จิตใจของเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคนในอดีต เคนดัล

“ท่านลูกค้า อาหารของท่านมาถึงแล้ว” หลังจากนั้นไม่นานเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เจี้ยนเฉินหลุดออกมาจากความคิดของเขา เด็กหนุ่มคนเดิมถือจานเนื้อย่างขนาดใหญ่มาวางบนโต๊ะของเขา

“กรร ….” ลูกเสือส่งเสียงคำรามด้วยความสุข ขณะที่มันกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะแล้วเริ่มกินอาหาร

เมื่อเห็นการกระทำของลูกเสือขาว เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ข้าขอเนื้อย่างเพิ่มอีกจาน

“ไม่มีปัญหาเลย ท่านลูกค้า ! ” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างกระตือรือร้นก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องครัว

เจี้ยนเฉินเริ่มมองไปรอบ ๆ โรงเตี๊ยม เขาสังเกตเห็นว่ามันเล็กมาก มีแค่ 20 โต๊ะเท่านั้นที่ตกแต่งรอบ ๆ โรงเตี๊ยม แต่มันสะอาดและเป็นประกาย ที่อีกโต๊ะหนึ่งหญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมมองดูลูกคิดของนางอย่างจริงจังขณะที่นางกำลังคิดบัญชี เจี้ยนเฉินได้ยินเสียงของลูกคิดกระทบกันอย่างต่อเนื่องในขณะที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนห่างออกไป นอกเหนือจากสามคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่รอบ ๆ

ในขณะนี้ผู้ชายที่ดูแข็งแรงหลายคนเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม ชายคนหนึ่งพูดเสียงดังว่า “เถ้าแก่ ถึงเวลาแล้ว รีบจ่ายเงินมาซะดี ๆ “

เมื่อได้ยินเสียงของชายคนนั้น ผู้หญิงที่กำลังคำนวณบัญชีด้วยลูกคิดจึงเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่เข้ามาด้วยสีหน้าที่อับอาย นางพูดกับพวกเขาสักพักด้วยความลังเลก่อนที่จะหยิบเหรียญเงินออกมากองหนึ่ง “ท่าน เดือนนี้กิจการของเราค่อนข้างขาดทุน เราแทบจะไม่สามารถจัดการกับรายจ่ายในชีวิตประจำวันของเราได้เลย เราไม่มีเงินเหลือพอที่จะจ้างคนด้วยซ้ำ นี่คือทั้งหมดที่เราสามารถให้ได้ในเดือนนี้”

“นี่คืออะไร 135 เหรียญเงิน ? เจ้าคิดว่าเรากำลังมองหาค่าอาหารอยู่หรือ ? เราไม่สนใจกิจการของเจ้า เจ้าต้องจ่ายเราเดือนละ 3 เหรียญทอง ! ” ชายคนนั้นร้องด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเขากำลังเตรียมก่อปัญหา

ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเลือกอื่น นางหยิบเหรียญเงินอีกส่วนหนึ่งอย่างหมดหนทาง ทั้งหมดเป็น 300 เหรียญเงิน

ชายที่เข้ามานับเหรียญเพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ขาด และออกไปโดยไม่สร้างปัญหา

เมื่อพวกเขาจากไป เด็กหนุ่มก็เดินออกมาพร้อมกับเนื้อย่าง “ท่านแม่ พวกเขามาเก็บเงินอีกแล้วหรือ ? “

ถูกต้อง ผู้หญิงวัยกลางคนถอนหายใจด้วยท่าทางที่วิตกกังวล

“ท่านแม่ เราจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ เรามีรายได้อันน้อยนิดต่อเดือน หากมีค่าใช้จ่ายเหล่านี้ เราจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้อีก” เด็กหนุ่มพูดอย่างขุ่นเคือง

ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจอีกครั้ง “มันไม่มีทางเลือกอื่น ไม่มีใครปกป้องเรา ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน มันก็จะเป็นเหมือนเดิม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เด็กหนุ่มก็หมดหนทาง

“เถ้าแก่ ทำไมพวกเขาถึงเก็บเงิน ? ร้านค้าทั้งหมดที่นี่ต้องเสียเงินด้วยหรือ ? ” เจี้ยนเฉินตะโกนถามจากโต๊ะของเขา

เด็กหนุ่มที่กำลังเช็ดโต๊ะด้วยผ้ายกศีรษะมาและพูดว่า,” มันคือค่าคุ้มครอง ในแต่ละเดือนพวกเขาบังคับให้เราจ่ายเงิน 3 เหรียญทอง ร้านค้าเล็ก ๆ ของเราหาเงินได้หลายเหรียญทองต่อเดือนก็จริง แต่เมื่อรวมกับภาษี 5 เหรียญทองที่ต้องให้กับเจ้าเมือง เราก็แทบจะไม่มีอะไรเหลือเลย”

“ร้านค้าทั้งหมดต้องจ่ายภาษีด้วยหรือ ? ” เจี้ยนเฉินถามต่อไป

เด็กหนุ่มส่ายหัวและกล่าวว่า “ภาษีของเจ้าเมืองนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับร้านค้าทุกแห่ง แต่ผู้ชายพวกนี้มาจากกลุ่มทหารรับจ้าง พวกเขาก่อตั้งกลุ่มของตัวเองขึ้นในเมืองและมีกลุ่มเฉพาะเพื่อไล่ตามร้านค้าที่ไม่มีผู้สนับสนุนและเก็บค่าคุ้มครอง”

เจี้ยนเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง เขารู้ว่าบางสิ่งเช่นนี้เป็นเหตุการณ์ปกติโดยเฉพาะอย่างยิ่งในโลกที่คนแข็งแกร่งกินคนอ่อนแอ คนที่มีอำนาจจะรังแกคนที่อ่อนแอเสมอ นี่เป็นเพียงกฎธรรมชาติอีกข้อของโลก

“เถ้าแก่ มีห้องพักว่างสำหรับค้างคืนอีกหรือไม่ ? ” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างนอกขณะที่ชายหนุ่มเสื้อคลุมสีขาวเดินเข้ามา

เมื่อเห็นลูกค้าใหม่ เด็กหนุ่มก็รีบมาทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “มี, มี, เรามีห้องแน่นอน. ท่านลูกค้าต้องการห้องกี่ห้อง ? “

ชายหนุ่มคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขาเริ่มมองไปรอบ ๆ สถานที่ก่อนที่จะหรี่ตาอย่างไม่ค่อยพอใจ ” โรงเตี๊ยมนี้ค่อนข้างคับแคบ สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะสำหรับท่านเลย”

“เรามาที่นี่สายเกินไป โรงเตี๊ยมอื่นเต็มหมดแล้ว ตอนนี้เราต้องพักที่นี่ไปก่อน” ชายอีกคนพูด

“เอาอย่างนี้ เราต้องการห้องทั้งหมด ให้คนอื่นออกไปให้หมด” ชายหนุ่มพูดด้วยความจองหอง

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเอ้อหนุ่มและเถ้าแก่โรงเตี๊ยมก็รู้สึกอับอาย ผู้หญิงเจ้าของโรงเตี๊ยมกระแอม นางพูดว่า “ท่านลูกค้าผู้มีเกียรติ โรงเตี๊ยมของเรามีพื้นที่เหลือเฟือ มันควรเพียงพอสำหรับความต้องการของท่าน”

“ไม่ต้องพูดมาก ข้าสั่งให้เจ้าทำตามที่บอก หรือเจ้ากลัวว่านิกายหยางจิของเราจะไม่จ่ายเงิน ? ” ชายหนุ่มเสื้อคลุมสีขาวพูดอย่างยโส

เจ้าของโรงเตี๊ยมหน้าซีดเมื่อได้ยินชื่อของนิกายหยางจิ นางไม่รอช้า นางรีบขึ้นไปที่ชั้นสองและเริ่มอธิบายสถานการณ์ให้แขกข้างบนฟัง ในช่วงเวลาต่อมาชั้นสองก็ระเบิดเสียงด่าทอและเริ่มสาปแช่งนาง

“บัดซบ โรงเตี๊ยมของเจ้าทำกิจการแบบนี้ได้อย่างไร ? ข้าจ่ายเงินไปแล้ว เจ้าจะมาโกงข้าเช่นนี้หรือ ! เจ้าต้องการให้โรงเตี๊ยมของเจ้าถูกปิดตัวลงหรือ ? ข้ามาจากกลุ่มทหารรับจ้างหมัดโลหิต ! ” เสียงคำรามดังสนั่นมาจากชั้นสอง แต่ในวินาทีต่อมาเสียงเปลี่ยนไปทันที “อะไรนะ ? นิกายหยางจิ ไม่เป็นไร ถือว่าข้าไม่ได้พูดอะไรเลยก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นชายร่างกำยำก็รีบเดินออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นกลุ่มชายอีกหลายคนก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาหลายคนจะขุ่นเคืองแต่เมื่อพวกเขาได้ยินชื่อของนิกายหยางจิ พวกเขาก็ทำได้เพียงกลืนน้ำลายและเดินออกจากโรงเตี๊ยมด้วยความกลัวและไม่กล้าหือ

ภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว โรงเตี๊ยมก็ว่างเปล่าอย่างหมดจด เหลือเพียงชายแปลกหน้าคนเดียวกับสัตว์อสูรที่กำลังกินเนื้อย่างข้างหน้าอย่างไม่สนใจโลก

“ท่านลูกค้าผู้มีเกียรติ ข้าต้องขอโทษจริง ๆ แต่สำหรับคืนนี้ท่านต้องไปหาที่พักใหม่ เราจะไม่คิดเงินสำหรับเนื้อย่าง เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านลูกค้าจะยกโทษให้เรา” เด็กหนุ่มคืนเหรียญทองกลับไปให้เจี้ยนเฉินด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด