ตอนที่ 383: สุราร้อยพงไพร

หลังจากได้ยินสิ่งที่ราชาวานรพูด เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ เขาไม่คิดว่าราชาวานรจะเป็นผู้อาวุโสของตระกูลกิลลิกัน แต่หลังจากได้ยินว่าเขาและรัมกุยเนสเป็นสหายกัน เจี้ยนเฉินก็รู้สึกสบายใจกับตัวเอง อย่างน้อยที่สุดเขาก็รู้ว่าราชาวานรจะไม่รายงานราชาตระกูลกิลลิกันว่าลูกเสืออยู่ที่ไหน นี่เป็นสัญญาณที่ดีสำหรับลูกเสือขาวที่น่าสงสาร

ราชาวานรยังคงพูดต่อไปว่า “เนื่องจากรัมกุยเนสได้ไว้วางใจมอบลูกของนางให้กับเจ้า ข้าจึงสามารถสันนิษฐานได้ว่านางได้บอกเจ้าแล้วว่าลูกเสือคือพยัคฆ์ปีกเทวะและจะมีอันตรายมากมายในอนาคต”

เจี้ยนเฉินพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“มนุษย์ การที่เจ้าเข้ามาในเทือกเขาครอสแม้จะมีอันตราย ข้าขอชื่นชมความกล้าหาญของเจ้า รัมกุยเนสเชื่อใจถูกคนแล้ว” ราชาวานรพูดด้วยความขอบคุณ

“ราชาวานรยกยอข้าเกินไป ข้าแค่โชคดีสำหรับสถานการณ์นี้ก็เท่านั้น” เจี้ยนเฉินพยายามเจียมเนื้อเจียมตัวที่สุดเท่าที่จะทำได้

ราชาวานรรู้ว่าเจี้ยนเฉินพยายามที่จะให้ตัวเองดูสุภาพ เขาก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า “มนุษย์ เจ้าเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีพลังลึกลับ ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์คนอื่นเช่นเจ้า ลูกของรัมกุยเนสจะไม่ได้รับอันตรายหากร่วมเดินทางไปกับเจ้า แต่เจ้าต้องจำไว้ว่าอย่าเปิดเผยความจริงที่ว่าลูกเสือนั้นเป็นพยัคฆ์ปีกเทวะ มิฉะนั้นมันจะเป็นปัญหาสำหรับเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับปีกของลูกเสือ มีสัตว์อสูรมากมายหลายชนิดที่มีปีก นอกเหนือจากสัตว์อสูรระดับ 7 สัตว์อสูรตัวอื่นจะไม่รู้ว่าลูกเสือตัวนี้มีสายเลือดพิเศษของพยัคฆ์ปีกเทวะไหลอยู่ในร่าง การซ่อนความจริงนี้จากโลกมนุษย์ก็เป็นทางเลือกที่ฉลาดเช่นกัน สิ่งสำคัญที่สุดคือเจ้าจะต้องไม่ให้สัตว์อสูรระดับ 7 รู้เป็นอันขาด

“ราชาวานร ลูกเสือจะไม่อยู่กับเจ้าหรือ ? เทือกเขาครอสนั้นกว้างใหญ่ ที่นี่ราชาตระกูลกิลลิกันคงไม่สามารถหาตัวลูกเสือเจอ อีกทั้งท่านก็แข็งแกร่งมาก มันคงจะไม่เป็นเรื่องที่ยากสำหรับท่าน ? ” เจี้ยนเฉินถาม ตอนนี้เขายังตกอยู่ในอันตรายจากตระกูลชิและตระกูลเจียเต๋อ ทั้งสองตระกูลแข็งแกร่งอย่างมากและถือได้ว่าเป็นหนึ่งในตระกูลอันดับต้น ๆ ของทวีป หากลูกเสืออยู่กับเขา มันจะไม่ปลอดภัย และเขาต้องการให้ลูกเสือเติบโตอย่างเข้มแข็งโดยไม่ต้องทนทุกข์ มันลำบากมามากพอแล้ว

ราชาวานรส่ายหน้าทันทีก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดว่า “ไม่แน่นอน เจ้าไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เทือกเขาครอสกับตระกูลกิลลิกัน แม้ว่าอาณาเขตของวานรวิญญาณจะอยู่ที่ชายแดนของเทือกเขาครอสซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตระกูลกิลลิกัน แต่ก็ไม่ปลอดภัยสำหรับพยัคฆ์ปีกเทวะที่จะอยู่ในสถานที่นี้นานเกินไป แม้แต่ตระกูลวานรวิญญาณของเราก็จะถูกถอนรากถอนโคนถ้ามีข่าวแพร่ออกไป”

เจี้ยนเฉินเริ่มจริงจังมากเมื่อเขาเริ่มคิด เขาพูดว่า “ที่เจ้าพูดมามันก็ถูก ทางเลือกเดียวก็คือให้ข้าเอาลูกเสือออกไป”

“ลูกเสือจะปลอดภัยที่สุดในการท่องเที่ยวโลกมนุษย์เคียงข้างเจ้า ตระกูลกิลลิกันนั้นแข็งแกร่งมากก็จริง แต่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าสู่ดินแดนของมนุษย์โดยไม่ได้รับอนุญาต การให้พยัคฆ์ปีกเทวะอยู่ในโลกมนุษย์ อย่างน้อยที่สุดก็จะหลีกเลี่ยงการถูกข่มเหงจากตระกูลกิลลิกัน”

“สัตว์อสูรระดับ 7 สามารถเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้ ถ้าราชาตระกูลกิลลิกันแปลงร่างเป็นมนุษย์และแทรกซึมเข้าไปในโลกของเรา เขาจะไม่ถูกจับได้หรือ ? ” เจี้ยนเฉินถามด้วยความกังวล

ราชาวานรหัวเราะและตอบว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล เรามีข้อตกลงกับคนที่แข็งแกร่งของโลกมนุษย์ เว้นแต่จะได้รับการอนุมัติจากทั้งสองฝ่าย เซียนผู้คุมกฎก็ไม่สามารถเข้าไปในอีกด้านหนึ่ง ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะเสี่ยงต่อการถูกลงโทษถึง 2 ครั้ง ! “

“อ๊ะ มีอะไรแบบนั้นด้วยรึ ? ข้าค่อยโล่งใจหน่อย คิ้วของเจี้ยนเฉินขมวดเข้าด้วยกัน นี่เป็นข้อมูลที่น่าสนใจ

ราชาวานรยิ้มอย่างต่อเนื่อง “มนุษย์ เจ้ายังไม่ได้บอกชื่อของเจ้าเลย”

“ราชาวานร ข้าชื่อว่าเจี้ยนเฉิน ! ” เจี้ยนเฉินป้องมือขึ้น

“เจี้ยนเฉิน ! ” ราชาวานรลองเรียกชื่อราวกับว่าเขาพยายามจะจำชื่อนั้นไว้ในความทรงจำก่อนที่จะยืดมือขวาออกอย่างช้า ๆ เขาหยิบขวดหยก 2 ขวดและขวดสุราที่แกะสลักอย่างประณีตออกมาจากแหวนมิติ

” เจี้ยนเฉิน นี่คือสมบัติพิเศษของพวกเราวานรวิญญาณ สุราร้อยพงไพร เราใช้ของล้ำค่าในเทือกเขาครอส ข้าสามารถหมักมันได้นานกว่าพันปีและข้ายังไม่เคยดื่มแม้แต่จิบเดียว เนื่องจากเจ้าเป็นเพื่อนของรัมกุยเนสและไม่ใช่คนนอก ข้าจะอนุญาตให้เจ้าลองชิมสุราที่ผลิตโดยวานรวิญญาณ หลังจากนั้น ราชาวานรก็บิดฝาออกแล้วเทของเหลวสีเขียวออกจากภายใน กลิ่นหอมหวานแทรกซึมอยู่ทั่วทั้งถ้ำมันเข้าไปในประสาทรับกลิ่นของเจี้ยนเฉินและราชาวานร

ราชาวานรเทสุรา 1 จอกให้เจี้ยนเฉิน “นี่เป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถซื้อจากที่ไหนได้ และบรรจุปราณจำนวนมหาศาล มันไม่ใช่เครื่องดื่มชั้นต่ำที่มีประสิทธิภาพเล็กน้อย ประโยชน์ที่ดีที่สุดของมันคือทำให้คนมีความคิดที่ลึกซึ้งมากขึ้น

” ความคิดที่ลึกซึ้งรึ !” เจี้ยนเฉินเริ่มมีความสุขทันที ผลลัพธ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องการอย่างยิ่งมันจะส่งผลกระทบต่อความแข็งแกร่งของเขาให้ดีขึ้น

ดูเหมือนว่าราชาวานรจะพอใจกับท่าทีอันสับสนวุ่นวายของเจี้ยนเฉิน ” มันน่าตกใจใช่หรือไม่ ? ฮ่าฮ่า สุราร้อยพงไพรที่พบมากที่สุดโดยทั่วไปจะสามารถช่วยให้คนคนหนึ่งเพิ่มพลังเซียน ซึ่งหมายความว่ามนุษย์คนใดก็ตามที่มีระดับต่ำกว่าเซียนสวรรค์จะสามารถใช้มันได้ แต่สุราร้อยพงไพรที่ข้าครอบครองอยู่นั้นเป็นหนึ่งในหนึ่งพันปี มันแตกต่างจากสุราร้อยพงไพรทั่วไปอย่างสิ้นเชิง หากเซียนผู้คุมกฎจากโลกมนุษย์ได้จิบมัน พวกเขาก็จะรู้สึกได้ถึงประโยชน์ทันที

เจี้ยนเฉินขอบคุณอย่างรีบร้อนก่อนที่จะรีบดื่มสุราอย่างรวดเร็ว

เจี้ยนเฉินสัมผัสเพียงความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นกำลังผ่านร่างกายของเขา ทันใดนั้นสุราก็มาถึงท้องของเขา มันเปลี่ยนเป็นพลังชีวิต อย่างไรก็ตามเนื่องจากอาวุธเซียนของเขาถูกทำลาย พลังชีวิตจึงไม่สามารถดูดซึมได้และเริ่มหายไปอย่างช้า ๆ ในเวลาเดียวกันแสงสีฟ้าก็เริ่มพุ่งพล่านจากจุดตันเถียนของเจี้ยนเฉินก่อนที่จะขึ้นไปในหน้าผากและท้ายที่สุดก็ผสมกับความคิดของเจี้ยนเฉิน

ความรู้สึกที่สวยงามเกิดขึ้นในใจของเจี้ยนเฉินในขณะที่เขารู้สึกว่าวิญญาณของเขารู้สึกสบายอย่างไม่น่าเชื่อ มีความสุขที่สามารถรู้สึกได้ราวกับว่าเขาอยู่เหนือการเป็นอมตะ มันทำให้เขาร้องเสียงดังด้วยความปิติยินดี

เจี้ยนเฉินหลับตาอย่างช้า ๆ และปล่อยให้วิญญาณของเขาเพลิดเพลินไปกับความรื่นรมย์. ในขณะที่เขารู้สึกสบายใจ ความคิดของเขาเริ่มควบแน่นในแบบที่แม้แต่จิตวิญญาณของกระบี่ก็ยังได้รับประโยชน์ดังที่แสดงจากความคิดที่มีชีวิตชีวาที่ถูกถ่ายทอดออกมา

หลังจากนั้นไม่นานความรู้สึกร่าเริงก็เริ่มลดน้อยลงทำให้เจี้ยนเฉินลืมตาขึ้น ในช่วงเวลานี้ เขาสามารถรู้สึกได้ว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความคิดของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน สิ่งนี้ทำให้เจี้ยนเฉินเกือบกระโดดด้วยความดีใจ สุราร้อยพงไพรของราชาวานรนั้นช่างน่าทึ่งจริง ๆ

หลังจากนั้นดวงตาของเจี้ยนเฉินก็เริ่มเปล่งประกายด้วยสีหน้าร้อนแรง สุราร้อยพงไพร ให้ความแข็งแกร่งแก่เขาอย่างยอดเยี่ยม มันจะดีมากถ้าเขาได้ดื่มอีกสักจอก…

สายตาที่เจี้ยนเฉินมองราชาวานรถึงกลับเปลี่ยนไป

เมื่อเห็นแววตาของเจี้ยนเฉิน ราชาวานรก็กระพริบตาก่อนที่จะเก็บสุราร้อยพงไพรกลับเข้าไปด้วยท่าทางไม่พอใจ ” อย่าคิดจะแตะสุราร้อยพงไพรของข้าเด็ดขาด ข้าเก็บสุรานี้มานานกว่าพันปีเพื่อให้มันมีผลลัพธ์เช่นนั้น อย่างไรก็ตามสิ่งที่เจ้าได้รับคือสิ่งที่เจ้าดื่ม ตัวข้าเองมีมากเหลือเกิน ถ้านี่เป็นสุราธรรมดา ข้าก็จะให้เจ้ามากกว่านี้

เมื่อได้ยินคำพูดของราชาวานร เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย “คือว่า..ราชาวานร สุราร้อยพงไพรนี้ทำให้ข้ารู้สึกดีมาก …. “

” ไม่ต้องพูดอะไรอีก !” ราชาวานรโบกมืออย่างไม่ลังเล. ” ข้าให้เจ้าดื่มจอกนึงเพราะเป็นการให้เกียรติแก่รัมกุยเนส. เจ้าจะไม่รู้จักพอเลยรึ?” ราชาวานรปฏิบัติต่อสุราร้อยพงไพรเหมือนกับสมบัติล้ำค่า,ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะให้เจี้ยนเฉินดื่มอีกจอก.

เจี้ยนเฉินลังเลสักครู่ก่อนหยิบผนึกภูผาขนาดเท่ากำปั้นออกมาจากแหวนมิติ ” ราชาวานร ข้ามีข้อเสนอแลกเปลี่ยนให้กับสุราร้อยพงไพร” เจี้ยนเฉินเกือบจะน้ำลายไหลออกมาเพราะเขาติดใจรสชาติของสุราอย่างมาก เขาอยากได้สุราอย่างมากเพื่อความแข็งแรงของเขา

“ไม่แน่นอน ไม่มีการแลกเปลี่ยน !” ราชาวานรตอบกลับอย่างชัดเจน แต่เมื่อเขาจ้องที่วัตถุบนโต๊ะ เขาก็ร้องออกมาด้วยความตะลึงทันที “นี่คือ…”

“ราชาวานร ข้าคิดว่าเจ้าคงจำได้ว่ามันคืออะไรและรู้ถึงคุณค่าของมัน ถ้าข้าจะให้สิ่งนี้แก่ท่านเพื่อแลกเปลี่ยนกับสุราร้อยพงไพร 1 ขวด ท่านจะเต็มใจหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ วัตถุที่เขาดึงออกมาในตอนนี้คือยุทธภัณฑ์ผู้คุมกฎ สมบัติผนึกภูผา

ยุทธภัณฑ์ผู้คุมกฎมีค่ากับคนอื่นแต่ไม่ใช่เจี้ยนเฉิน ยิ่งไปกว่านั้น สมบัติผนึกภูผาจำเป็นต้องใช้เลือดของตระกูลชิเพื่อใช้งาน มันไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ในมือของเขา และตระกูลชิสามารถติดตามมันได้ วัตถุเช่นนี้เป็นระเบิดเวลาสำหรับเจี้ยนเฉินและสามารถเปิดเผยตำแหน่งของเขาได้ทุกเวลา ถ้าเขาจะทิ้งมันไป มันก็จะน่าเสียดาย ดังนั้นเขาอาจแลกเปลี่ยนมันเพื่อสิ่งที่ดีกว่าสำหรับเขา

“นี่คือยุทธภัณฑ์ผู้คุมกฎ เจ้าไปเจอของแบบนี้มาจากไหน ? ” ราชาวานรพูดด้วยท่าทางที่จริงจัง

ข้าก็แค่หยิบมันมา ! เจี้ยนเฉินพูดอย่างซื่อตรง

ราชาวานรกระพริบตา 2 ครั้งในขณะที่เขามองเจี้ยนเฉินอย่างตกตะลึง จากนั้นเขาก็สูดหายใจลึกและพูดอย่างหนักใจว่า “ตระกูลที่ครอบครองยุทธภัณฑ์ผู้คุมกฎไม่ใช่จะจัดการกันได้ง่าย ๆ เจี้ยนเฉิน เจ้ากำลังหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว “