ตอนที่ 372 -สายตาที่น่าสลดใจ

ในวันที่สองหลังจากความพ่ายแพ้ของเจี้ยนเฉิน ลำต้นของต้นไม้ที่ซ่อนอยู่ตามกิ่งก้านสาขาในป่าเริ่มสั่นคลอนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พยัคฆ์ปีกเทวะตัวหนึ่งจะคลานออกมาจากต้นไม้ ดวงตาที่แวววาวทั้งสองของมันมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะส่งเสียงคำรามออกมา

หลังจากมองไปทุกทิศทุกทางและร้องอยู่ครึ่งวัน ลูกเสือขาวก็เริ่มสูดดมพื้นที่ก่อนที่จะมุ่งไปในทิศทางของเจี้ยนเฉิน

ลูกพยัคฆ์ขาวยังเล็กมากและอุ้งเท้าของมันไม่สามารถรับน้ำหนักได้เป็นระยะเวลานาน ดังนั้นมันจึงใช้เท้าเดินได้ในระยะเวลาอันสั้นก่อนที่จะพักผ่อนและดำเนินการรูปแบบเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ

……

หลังจากหมดสติไปไม่ทราบระยะเวลา หัวอันสับสนของเจี้ยนเฉินก็เริ่มชัดเจนขึ้นในขณะที่เขาพยายามที่จะลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือหลังคาไม้ แม้ว่ามันจะทรุดโทรมไปเล็กน้อย แต่มันก็ยังค่อนข้างสะอาด

ทันใดนั้นคลื่นแห่งความเจ็บปวดก็จู่โจมเข้าที่หัวของเจี้ยนเฉิน ทำให้เขาร้องด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ในหัวของเขา ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็ซีดลงอย่างน่ากลัวโดยมองไม่เห็นสีเลือด กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเนื่องจากเขารู้สึกว่าห้องเริ่มสั่นก่อนที่ศีรษะของเจี้ยนเฉินจะตกลงด้านข้างและเขาก็หมดสติ

ไม่นานหลังจากที่เจี้ยนเฉินหมดสติ ก็ได้ยินเสียงดังเอี๊ยดเมื่อประตูไม้ถูกเปิดเข้ามาในห้องและเด็กหนุ่มรูปร่างอ้วนอายุประมาณ 20 ปีก็ปรากฏตัวขึ้นมา เด็กหนุ่มคนนั้นเดินไปที่เตียงของเจี้ยนเฉิน แต่เมื่อเขาเห็นท่าทีที่หลับของเจี้ยนเฉิน มือของเขาก็เกาหัวของเขาเอง ” แปลกมาก ข้าสาบานได้เลยว่าข้าได้ยินเสียง เขายังไม่ตื่นขึ้นมาได้อย่างไร มันผ่านมา 3 วันแล้ว” โดยที่เจ้าอ้วนเดินออกไปจากห้อง

……

เป็นเวลาสามวัน ลูกพยัคฆ์ขาวยังคงสะดุดและคลานอยู่บนทางเดิน ปีนข้ามภูเขาที่สูงชันและแม้แต่หล่นลงมาจากภูเขา ลูกพยัคฆ์ขาวไม่ได้มีรอยขีดข่วนบนผิวหนังที่อ่อนนุ่ม การเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวก็คือขนของมันเปลี่ยนเป็นสีเทาอันเนื่องมาจากฝุ่น

หลังจากสามวันของการเดินทางที่เต็มไปด้วยอันตราย ในที่สุดลูกพยัคฆ์ขาวก็ได้มาถึงสนามรบที่เจี้ยนเฉินและเซียนสวรรค์ได้ต่อสู้กัน

หลังจากดมไปทั่วพื้นที่ ลูกพยัคฆ์ขาวเริ่มคำรามออกมาด้วยเสียงอันดังด้วยน้ำเสียงอันร้อนรนราวกับกำลังร้องไห้ด้วยความเศร้า มันวิ่งด้วยพลังทั้งหมดที่มีไปหารอยเลือดแห้งขนาดใหญ่บนพื้นดินซึ่งก็มีชิ้นส่วนชิ้นเล็กชิ้นน้อยของร่างกายเจี้ยนเฉิน

ปล่อยเสียงคำรามออกมาอีกครั้งด้วยความโศกเศร้า ลูกพยัคฆ์ขาวมองไปรอบ ๆ บริเวณอีกครั้งก่อนที่จะดมพื้นดินที่มีเลือด จากนั้นด้วยการดมกลิ่นจากจมูกเล็ก ๆ ของลูกพยัคฆ์ขาว มันได้คาบอวัยวะภายในของเจี้ยนเฉินไว้ในปากของมัน

แม้ว่าส่วนเล็ก ๆ ของอวัยวะภายในจะแห้งเหี่ยวไปแล้ว แต่ก็ยังมีพลังงานอยู่ในนั้นอีกมาก หลังจากกินชิ้นส่วนร่างกาย ลูกพยุัคฆ์ขาวก็เริ่มรู้สึกถึงพลังงานจำนวนมากภายในแขนขาทั้งสี่ของมัน ราวกับว่ามันมีพลังงานเพียงพอที่จะรองรับร่างกายทั้งหมดของมัน มีพลังอยู่อย่างเพียงพอถึงจุดที่ว่าลูกพยัคฆ์รู้สึกว่าเขี้ยวอันแหลมคมหลาย ๆ เขี้ยวเริ่มงอกในปากของมัน

ในขณะที่ลูกพยัคฆ์ยังคงกินชิ้นส่วนที่เหลือของเจี้ยนเฉินต่อไป มันก็ยังคงโศกเศร้าอยู่เรื่อย ๆ ไม่นานหลังจากนั้น พื้นที่ทั้งหมดก็ได้รับการทำความสะอาดโดยลูกพยัคฆ์ขาว

ณ จุดนี้ ในขณะที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในร่างกายของลูกพยัคฆ์ขาว แต่ความสามารถในการเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แขนขาทั้งสี่ของมันมีความมั่นคงและแข็งแรงและไม่มีความยากลำบากในการเคลื่อนที่อีกต่อไป

ลูกพยัคฆ์ขาวอ้าปากของมันแล้วกัดสิ่งสกปรกที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงคำหนึ่งก่อนที่จะพ่นมันออกมา สิ่งสกปรกที่ชุ่มเลือดเริ่มกลับสู่สภาพเดิมเหมือนไม่มีเลือดเหมือนในตอนแรก

หลังจากนั้นสิบชั่วโมง ลูกพยัคฆ์ขาวทำความสะอาดพื้นที่อย่างสมบูรณ์เพื่อไม่ให้เลือดของเจี้ยนเฉินเหลือแม้แต่หยดเดียว ไม่เพียงแต่เลือดของเจี้ยนเฉินเท่านั้นที่ได้รับการดูดกลืน เลือดของเซียนสวรรค์ที่เป็นศัตรูก็ถูกดูดกลืนด้วย สำหรับลูกพยัคฆ์ขาว จำนวนพลังงานที่เหลืออยู่ในเลือดของพวกเขานั้นก็เหมือนยาชูกำลัง

หลังจากดูดซับพลังงานทั้งหมดแล้ว ลูกพยัคฆ์ขาวก็ยิ่งแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แม้แต่เขี้ยวในปากก็ยังใหญ่ขึ้นและแหลมคมมากขึ้น

เมื่อเลือดทั้งหมดถูกดูดซับ ลูกพยัคฆ์ขาวยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ บริเวณนั้นโดยใช้จมูกดมอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดมันก็วิ่งออกไป ทำให้มันดูเหมือนว่ามันกำลังบินอยู่ขณะที่ปีกด้านหลังกางออกเกือบจะเหมือนกับว่ามันกำลังเตรียมตัวที่จะบิน

……

ภาพจำนวนหนึ่งเริ่มไหลผ่านมิติโกลาหลในจิตใต้สำนึกของเจี้ยนเฉิน ทีละภาพทีละภาพในรูปแบบก๊าซที่แปลกประหลาด บางครั้งเขาจะเห็นผู้อาวุโสที่มีผมสีขาว บางครั้งเขาจะเห็นเมฆสีแดงที่ฉีกผ่านอากาศราวกับสายฟ้า บางครั้งมันเป็นจิตวิญญาณกระบี่สีฟ้าและสีม่วง ปรากฏขึ้นราวกับว่าพวกเขาเป็นคนรักกัน ขณะที่พวกเขาบินผ่านท้องฟ้าและร่ายรำจนเกิดเสียงเพลงจากการที่กระบี่ปะทะกัน บางครั้งจะเห็นร่างของผู้เฒ่าที่มีผมทรงนกกระเรียนกวัดแกว่งกระบี่สีฟ้าและสีม่วงขณะที่เขาบินไปในอากาศและฆ่าฟันสัตว์อสูรจำนวนมาก บางครั้งกระบี่สองก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวและสร้างความโกลาหลไปทั่วโลกทำลายศัตรูและโลกทั้งใบ

จากนั้นเจี้ยนเฉินเห็นกระบี่เทพสีฟ้าและสีม่วงแตกกระจายออกไปทั่วโลกและค่อย ๆ หายไปในภูเขา …

หลังจากที่ผ่านไปโดยไม่รู้เวลา เจี้ยนเฉินลืมตาขึ้นอีกครั้งในขณะที่เขาตื่นขึ้นมา ทันใดนั้นความรู้สึกวิงเวียนเริ่มปรากฏขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง แต่มันก็ไม่รุนแรงเท่ากับครั้งแรก ดังนั้นเวลานี้เจี้ยนเฉินจึงไม่ได้หมดสติ

เจี้ยนเฉินมองดูรอบตัวเขาอย่างว่างเปล่า เขาเห็นว่าขณะนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียงในบ้านไม้ หลังของเขาสัมผัสกับเตียงไม้และยังสามารถเห็นรอยเท้าได้บนพื้น ตัวห้องเองนั้นไม่ใหญ่มากนักและกว้างประมาณ 8 เมตรพร้อมเครื่องเรือนน้อยชิ้น

ที่นี่ที่ไหน ? เจี้ยนเฉินเริ่มมองดูรอบ ๆ ตัวเขาด้วยความสับสน แต่เมื่อเขาพยายามลุกออกจากเตียง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก็เพิ่มมากขึ้นและทำให้ร่างกายของเขาเจ็บปวด

ความเจ็บปวดที่รุนแรงอย่างกะทันหันทำให้เจี้ยนเฉินร้องออกมาอีกครั้งและแตกเหงื่อเย็นออกมา ใบหน้าสีแดงที่มีสุขภาพดีของเขาแต่เดิมกลับมาซีดอีกครั้ง

เจี้ยนเฉินกัดฟันของเขา แลัวผงกหัวของเขาขึ้นมาด้วยความยากลำบากเพื่อสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวของเขา คราวนี้ เขาตัวแข็งทื่อทันทีในขณะที่เขาเห็นรูขนาด 30 เซนติเมตรบนหน้าอกของเขาซึ่งเกือบจะแยกร่างของเขาออกเป็น 2 ส่วนด้วยรูปร่างประหลาด มีคราบเลือดแห้งรอบ ๆ แผล บาดแผลนี้น่ากลัวมาก

เมื่อเห็นสถานการณ์ที่เขาเป็นอยู่ คลื่นแห่งความทรงจำเริ่มไหลพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขาตั้งแต่ตอนที่เขาต่อสู้กับเซียนสวรรค์ทั้งแปดคน

“ข้ายังไม่ตายหรือ?”สีหน้าของเจี้ยนเฉินค่อนข้างงงงวย แต่ในไม่ช้าเขาก็กลับมาด้วยตัวตนที่มีความสุขอย่างท่วมท้น

“ข้าไม่ได้ตาย ข้าไม่ได้ตายจริง ๆ ! ” เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะดีใจ ทันทีที่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นไหว แผลที่หน้าอกของเขาเริ่มที่จะแสดงอาการ เจี้ยนเฉินกัดฟันเข้าด้วยกัน

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ความเจ็บปวดก็ลดลงทำให้เจี้ยนเฉินนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงเพื่อหายใจ นอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีพลัง เขาเริ่มคิดถึงสภาพของเขา

ภาพที่ชัดเจนของสถานะปัจจุบันของเขาสามารถมองเห็นได้ในใจของเขา มุมมองของเขาแข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็นมามาก แต่เขายังไม่รู้สึกมีความสุขกับเรื่องนี้และเขาก็ไม่สามารถรู้สึกถึงสิ่งใดในสถานะปัจจุบันของเขา ตอนนี้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาทำให้เขาตกใจ

สถานการณ์ปัจจุบันของเขารุนแรงมาก – มันเป็นความยุ่งเหยิงโดยรวม อวัยวะทั้งหมดของเขากำลังจะล้มเหลวและแม้กระทั่งหัวใจของเขาก็พังทลาย แต่ถึงแม้จะได้รับผลกระทบรุนแรงเขาก็ยังไม่ตาย

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ร้ายแรงที่สุด ขอบเขตที่แท้จริงของความเสียหายที่เจี้ยนเฉินประสบนั้นมาจากกระบี่วายุโปรยซึ่งแตกสลายหลังจากการบ่มเพาะมานานหลายปี ถึงแม้จุดตันเถียนของเขาจะยังไม่หายตัวไป แต่ก็ไม่มีวี่แววของจิตวิญญาณกระบี่

แม้แต่อาวุธเซียนของเขาก็ถูกทำลายอย่างไร้ร่องรอย จุดตันเถียนของเขาสูญเสียแหล่งพลังงานทั้งหมดซึ่งหมายความว่าการบ่มเพาะทั้งหมดของเขาได้สูญสิ้นไปอย่างถาวร

เจี้ยนเฉินตะลึงอย่างเต็มที่ หลังจากสูญเสียอาวุธเซียนของเขา เขาซึ่งเคยเป็นอัจฉริยะที่มีความสามารถจะกลับกลายเป็นคนพิการ นี่เป็นระเบิดที่รุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับเขา

หรือว่า ? ตอนนี้ข้าเป็นคนพิการ ? ” เจี้ยนเฉินยังคงจ้องมองที่เพดานอย่างต่อเนื่องด้วยความงุนงง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ นี่เป็นเพราะเขามีหลายสิ่งหลายอย่างมากเกินกว่าจะทำสำเร็จและเพื่อที่จะทำให้สำเร็จเขาจะต้องใช้พลังมหาศาล

“แอ๊ด !”

ในขณะนั้นประตูก็เปิดออกอย่างฉับพลันในขณะที่ชายวัยกลางคนเดินผ่านประตูเข้ามา เขาอายุประมาณ 40 ปีด้วยใบหน้าที่มั่นคงและสวมเสื้อผ้าที่มีรอยปะชุนทั้งตัว แม้จะมีเสื้อผ้าที่ไม่ดี แต่พวกมันก็ไม่ได้ปิดบังกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดาของเขา

” เจ้าฟื้นแล้ว” ชายคนนั้นจ้องไปที่เจี้ยนเฉิน

ฟื้นความรู้สึกของเขา เจี้ยนเฉินมองไปที่ชายวัยกลางคนอย่างไร้ชีวิตชีวา “ข้าขอขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิตข้า”

ชายคนนั้นเดินไปที่เจี้ยนเฉินและหยุดที่เตียงข้างเตียงด้วยรอยยิ้ม “เจ้ามีความทรหดอดทนอย่างแท้จริงโดยที่โดนโจมตีเข้าจุดชีวิตแล้วไม่ตาย หากเป็นคนอื่นแม้แต่เซียนสวรรค์ก็จะต้องตาย”

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็หยุดพูดอยู่ครู่หนึ่ง “บาดแผลที่เจ้าได้รับนั้นน่าสยดสยอง จะพูดไป แม้แต่อวัยวะภายในของเจ้าก็ถูกกระทบกระเทือน นอกเหนือจากเซียนสวรรค์ระดับสูงที่มาช่วยเยียวยาเจ้า มันจะยากที่จะรักษาบาดแผลของเจ้าอย่างไม่น่าเชื่อ”

เจี้ยนเฉินนิ่งเงียบเมื่อเขารับข้อมูล เมื่ออาวุธเซียนของเขาถูกทำลาย เขาได้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ทั้งหมดของเขาไป

เมื่อเห็นแววตาที่งุนงงในดวงตาของเจี้ยนเฉิน ชายวัยกลางคนก็ถอนหายใจ “เจ้าหนุ่ม ลองคิดดู แม้ว่าเจ้าจะพิการ แต่เจ้าก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติได้ แม้ว่ามันจะเป็นการยากที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่เจ้าจะได้เรียนรู้ที่จะรับมือกับมัน ข้าจะไปถามพ่อของข้าดูว่าจะสามารถหาเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงมารักษาเพื่อให้เจ้าหายเป็นปกติได้เร็วขึ้นได้หรือไม่”