ตอนที่ 486 – สู่สงคราม (3)

“ข้าคือศิษย์พี่อัน นี่คือหยุนเจิ้ง เราต้องการที่จะเข้าไปในเมืองเพื่อหาใครบางคน” ศิษย์พี่อันพูด

ชื่อของชายทั้งสองทำให้สีหน้าของทหารเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทหารหันหลังกลับไป” ข้าพบพวกเขาแล้ว ! หยุนเจิ้งและศิษย์พี่อัน ! รีบไปรายงานท่านเจ้าเมือง ! ” เมื่อมาถึงตอนนี้ ทหารหลายคนได้ขึ้นขี่สัตว์อสูรไปยังคฤหาสน์ของเจ้าเมืองทันที

ปฏิกิริยาของพวกทหารทำให้ทั้งศิษย์พี่อันและหยุนเจิ้งต้องประหลาดใจ พวกเขาไม่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อหยุนเจิ้งเห็นทหารขี่สัตว์อสูรออกไป แววตาที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ด้วยความเร็วที่มหาศาลซึ่งเหมาะสมกับเซียนปฐพี เขาจึงบินผ่านสัตว์อสูรที่พุ่งออกไปและชกหมัดของเขาออกไปหมัดหนึ่งเพื่อฆ่าสัตว์อสูรผู้ขับขี่ที่อยู่ด้านบนถูกเตะอย่างเกรี้ยวกราดก่อนที่จะหล่นลงไปที่พื้น

“พูดเร็ว เกิดอะไรขึ้น เราไม่เคยบาดหมางกับใครเลยตั้งแต่มาถึงอาณาจักรเกอซุน ใครกันที่พยายามตามหาเราทั้งสองคน ? ” หยุนเจิ้งยืนอยู่ข้างหน้าทหารพร้อมกับพลังที่น่ากลัวได้ไหลออกมาจากร่างของเขา

ความวุ่นวายในพื้นที่ทำให้ทหารใกล้เคียงหลายคนกระโดดเข้ามารวมด้วย ทหารกลุ่มใหญ่บนกำแพงจู่ ๆ ก็วิ่งลงมาล้อมรอบหยุนเจิ้ง ในขณะที่คนอื่นนำหน้าไม้ขนาดใหญ่พร้อมด้วยลูกศรเตรียมพร้อมที่จะยิงออกมาได้ทุกเวลา

ศิษย์พี่อันก็เริ่มมีสีหน้าจริงจังเช่นกัน กระโดดขึ้นไปในอากาศ เขาร่อนลงไปยืนถัดจากหยุนเจิ้งและเผชิญหน้ากับทหารรอบ ๆ พวกเขา

“ทั้งหมดนี้คืออะไร? ใครเป็นคนส่งเสียงเอะอะ ? ” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องดังมาจากด้านบนของกำแพง ขณะที่หัวหน้าตู้ฟู่เดินลงมา ดวงตาของเขาเย็นชากับพวกเขา ขณะที่เขาเดินไปที่กลุ่มด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ทหารที่สอบปากคำหยูเจิ้งและศิษย์พี่อันก็วิ่งไปข้างหน้าและรีบวิ่งเข้าไประหว่างสองฝ่ายอย่างไม่เป็นมิตร ” มันเป็นความผิดพลาด พวกเขาเป็นหนึ่งในพวกเรา หนึ่งในพวกเราที่ข้าพูด ! ” ทหารคนหนึ่งวิ่งไปหาตู้ฟู่ทันทีและพูดว่า หัวหน้าทั้งสองคนนี้คือหยุนเจิ้งและศิษย์พี่อันที่พวกเราตามหา

“ศิษย์พี่อัน หยุนเจิ้ง ! ” ตู้ฟู่กระโดดขึ้นก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป “ข้าต้องการให้ทุกคนหยุดอยู่ตรงนั้น ! อย่าทำตัวไร้มารยาท !

เหมือนคลื่นยักษ์ ทหารที่เผชิญหน้ากับหยุนเจิ้งและศิษย์พี่อันก็ถอยกลับไป บรรยากาศที่ตึงเครียด แต่เดิมได้สลายไปเพื่อให้ผู้คนผ่อนคลาย แต่ทว่าหยุนเจิ้งและศิษย์พี่อันต่างก็สงสัยและไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกใบนี้

ตู้ฟู่มาถึงด้านหน้าของทั้งสองและยิ้มอย่างอ่อนโยนและโค้งคำนับ “เช่นนั้นท่านสองคนคือหยุนเจิ้งและศิษย์พี่อัน ในที่สุดพวกท่านมาก็มาถึง เรามองหาพวกท่านมาหลายวันแล้ว”

เจ้าเป็นใคร ? ทำไมถึงตามหาพวกเรา เราสองคนจำเจ้าไม่ได้” ศิษย์พี่อันอดไม่ได้ที่จะถามเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ตู้ฟู่หัวเราะเบา ๆ ในเป็นความจริงไม่ใช่เราที่กำลังตามหาท่าน แต่เป็นนายน้อยสี่ของตระกูลเจียงหยาง

ตาของหยุนเจิ้งหรี่เข้าหากัน “นายน้อยสี่ของตระกูลเจียงหยาง ? เจียงหยางเซียงเทียน ที่ข่าวลือเพิ่งพูดถึงเมื่อเร็ว ๆ นี้ ? “

” ถูกต้อง นั่นคือเจียงหยางเซียงเทียน หากท่านทั้งสองเป็นคนที่นายน้อยสี่ตามหา พวกท่านทั้งคู่จะต้องจำเขาได้อย่างแน่นอน” ตู้ฟู่ยิ้มบาง ๆ ในขณะที่เขาอดทนอธิบายให้พวกเขาฟัง

“เจียงหยางเซียงเทียนคือใคร ? ข้าคิดว่าเจ้าจำผิดคน ข้าไม่รู้จักเจียงหยางเซียงเทียน” ศิษย์พี่อันพูดอย่างโกรธเคือง

“นั่นคือ..” ตู้ฟู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ศิษย์พี่อันและหยุนเจิ้งเหอมีสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาไม่รู้จักเจียงหยางเซียงเทียน สิ่งนี้ทำให้ตู้ฟู่เชื่อว่าพวกเขาได้พบคนผิด

หยุนเจิ้งคิดสักครู่ก่อนที่จะเห็นประกายผ่านดวงตาของเขา” ศิษย์พี่อัน ท่านคิดว่าเจียงหยางเซียงเทียนผู้นี้อาจเป็นเจี้ยนเฉินได้หรือไม่ ? “

ศิษย์พี่อันนิ่งไปสักครู่ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ “อา ต้องเป็นเจี้ยนเฉินอย่างแน่นอน มันเป็นเจี้ยนเฉินที่บอกให้เรามาที่เมืองลอร์และมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ชื่อของเรา”

รอยยิ้มของตู้ฟู่ได้ปรากฏบนใบหน้าของเขาในตอนนี้ “นายน้อยสี่ขณะนี้อยู่ที่ตระกูลเจียงหยาง โปรดให้ข้าผู้นี้นำทาง “

หลังจากนั้น ตู้ฟู่ได้นำศิษย์พี่อันและหยุนเจิ้งลงไปที่ถนนเพื่อไปที่ตระกูลเจียงหยาง ทันทีที่หยุนเจิ้งและศิษย์พี่อันมาถึงเจี้ยนเฉิน หมิงตงและคนอื่น ๆ ก็มองเห็นโดยบังเอิญและทำให้พวกเขาสายตาปะสานกัน

“เฮ้ เจี้ยนเฉิน มันคือเจ้าจริง ๆ ! ข้าไม่คิดว่าเจียงหยางเซียงเทียนในข่าวลือจะเป็นเด็กอย่างเจ้า” เมื่อทั้งสองฝ่ายพบกัน ศิษย์พี่อันยิ้มกว้างและหัวเราะด้วยความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด หยุนเจิ้งสงบและยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ในใจเขารู้สึกประหลาดใจ เมื่อมาถึงที่นี่พวกเขาทั้งสองเคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับนายน้อยสี่ของตระกูลเจียงหยาง

เมื่อพวกเขาได้ยินว่ามีเด็กหนุ่มอายุ 21 ปีสามารถตัดผ่านเป็นเซียนสวรรค์ ศิษย์พี่อันและหยุนเจิ้งก็ทำท่าดูถูกโดยมั่นใจว่าสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้

พวกเขาพบกันครั้งสุดท้ายในระหว่างงานชุมนุมทหารรับจ้าง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะมีความสุขที่ได้พบกัน ในขณะเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ให้คนรับใช้ที่โรงเตี๊ยมเตรียมงานเลี้ยงขนาดใหญ่เพื่อให้ทั้งสองคนได้เพลิดเพลินและทำความสะอาดตัวเอง

ชายทั้งสองใช้เวลาครึ่งปีในการเดินทางมายังจุดหมายปลายทางของพวกเขาด้วยระยะทางที่แสนไกล ความสามารถดังกล่าวนั้นแม้แต่เจี้ยนเฉินก็ยังนับถือ

“เจี้ยนเฉิน ข้าไม่คิดว่าในช่วงครึ่งปีหลังจากการพบกันครั้งล่าสุดของเรา เจ้าจะกลายเป็นเซียนสวรรค์ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้รับประโยชน์อย่างมากจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์” ศิษย์พี่อันพูดพร้อมกับอาหารที่เต็มปากขณะที่เขายัดเนื้อย่างอีกชิ้นเข้าไป เขาตกใจอย่างที่สุดเมื่อได้ยินว่าเจี้ยนเฉินตอนนี้เป็นเซียนสวรรค์แล้ว

“ฮ่าฮ่า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตาม เมื่อที่ข้าทะลวงผ่านด่าน มันไม่ได้เกิดจากผลของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นเหตุการณ์อื่น” เจี้ยนเฉินพูดอย่างคลุมเครือโดยไม่ลงรายละเอียด

ผู้คนบนโต๊ะมีความสุขเป็นพิเศษ เนื่องจากเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องราวส่วนตัวของพวกเขาตั้งแต่การพบกันครั้งล่าสุด แม้แต่องค์หญิงโหยวเยว่ที่สงบเงียบ นางก็รู้สึกว่านางเข้าใจเจี้ยนเฉินมากขึ้นหลังจากได้ยินความสำเร็จที่ผ่านมา

ตอนค่ำได้มาถึงอย่างรวดเร็ว มีการระเบิดพลังปราณพุ่งมาโรงเตี๊ยมที่คนจากตระกูลเจียงหยางพักอยู่ชั่วคราวด้วยความเร็วสูง

เจี้ยนเฉินและเซียนสวรรค์คนอื่นจากอาณาจักรฉินหวงได้ก้าวออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็วเพียงเพื่อดูว่าหนึ่งในผู้มาใหม่นั้นคือราชา ข้าง ๆ เขาคือเซียวเทียน อาจารย์ใหญ่ของสำนักคากัต, คาเฟอร์และผู้พิทักษ์วัง เย่หมิง

“ข้าไม่คิดว่าราชาจะมาถึงเร็วขนาดนี้ นี่เป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของข้าเล็กน้อย” เจี้ยนเฉินคิดกับตัวเอง

ราชา คาเฟอร์และเย่หมิงต่างก็ทักทายกันหลายคำก่อนที่เจียงหวูจี่จะพาพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัว อย่างไรก็ตามชายทั้งสามต่างก็จ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างยาวนาน หลังจากสองสามวันที่ผ่านมาเจี้ยนเฉินสร้างความประหลาดใจมากขึ้นทุกวินาที ไม่มีใครคิดว่าในอีกไม่กี่วันเจี้ยนเฉินจะกลับมาพร้อมกับเซียนสวรรค์ 8 คนและกองกำลังทหารทั้งหมด กำลังพลทางทหารอาจทำให้หัวใจของราชาสั่นไหว -อิทธิพลของเจี้ยนเฉินในอาณาจักรฉินหวงนั้นไกลเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ในตอนแรก

จากภายในห้องพักขนาดใหญ่ของตัวเอง สิบที่ปรึกษาจักรพรรดิและสามแม่ทัพทั้งหมดออกมาข้างหน้าเพื่อทักทายราชาแห่งอาณาจักรเกอซุน แม้ว่าแต่ละคนจะมียศสูงกว่าราชาที่ต่ำต้อย แต่พวกเขาต่างก็ไว้หน้าเจี้ยนเฉิน นอกจากนี้พวกเขาต่างก็รู้ว่าราชาแห่งอาณาจักรเกอซุนนั้นเป็นพ่อตาของเจี้ยนเฉินด้วยเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงให้ความสำคัญกับเขาในระดับที่สูงขึ้น พวกเขาแต่ละคนต่างก็ตระหนักในอนาคตอันไม่ไกลนัก ผู้พิทักษ์จักรพรรดิที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ของพวกเขาจะได้พัฒนากลายเป็นเซียนผู้คุมกฎและกลายเป็นบุคคลที่มีคุณค่าสูงขึ้น

ไม่เคยมีเซียนสวรรค์อายุ 21 ปีมาก่อนในทวีปเทียนหยวน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกล่วงหน้าถึงความสูงส่งที่เขาจะได้รับในอนาคต

ราชาแห่งอาณาจักรเกอซุนนั้นย่อมเข้าใจเหตุผลเป็นธรรมดาว่าทำไมพวกเขาทุกคนปฏิบัติต่อเขาอย่างสุภาพ มันเป็นเพราะเจี้ยนเฉิน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกพึงพอใจอย่างมากต่อเขาและการตัดสินใจที่ชาญฉลาดที่เขาทำเมื่อหลายปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเสนอความคิดเรื่องการแต่งงานเมื่อเจี้ยนเฉินอายุยังน้อย ภาพที่เขาเห็นในวันนี้จะไม่มีอยู่จริง ไม่มีทางที่ราชาที่ต่ำต้อยเช่นเขาจะสามารถยืนหยัดได้อย่างเท่าเทียมกับอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ดั่งเช่นอาณาจักรฉินหวง

ราชากล่าวทักทายอย่างค่อนข้างสุภาพ แต่ด้วยความเคารพต่อคนของอาณาจักรฉินหวง ก่อนที่จะหันไปหาเจี้ยนเฉินด้วยรอยยิ้มกว้าง ” หลานชายที่รักของข้า เจ้าจะเริ่มยกทัพไปอาณาจักรอินทรีสวรรค์เมื่อไร ? “

“กองทัพเทพดาบตะวันออกทั้งหมดจะมาถึงในวันพรุ่งนี้ เมื่อพวกเขารวมตัวกัน เราจะออกเดินทางทันที” เจี้ยนเฉินพูด

“ดีมาก เมื่อเทียบกับกองทัพที่ยอดเยี่ยมที่สุดของอาณาจักรฉินหวง อาณาจักรอินทรีสวรรค์จะไม่มีทางป้องกันตัวเองได้ หลานชายที่รัก นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยสำหรับอาณาจักรเกอซุนของเรา ราชาผู้นี้ปรารถนาจะไปกับเจ้าไปยังอาณาจักรอินทรีสวรรค์ เจ้าจะอนุญาตกับคำขอนี้หรือไม่ ? ” ราชาพูดด้วยน้ำเสียงต่อรองเนื่องจากสถานะของเจี้ยนเฉินนั้นไกลเกินกว่าที่ราชาจะมี แม้ในแง่ของอำนาจ ราชาก็ไม่มีทางเปรียบเทียบกับเจี้ยนเฉินได้

เจี้ยนเฉินไม่ได้ปฏิเสธคำขอของราชาและพยักหน้าโดยไม่ลังเล แม้ว่าอาณาจักรอินทรีสวรรค์จะไม่อ่อนแอ แต่ความปลอดภัยของหลาย ๆ คนนั้นไม่ยากเกินกว่าที่จะจัดการสำหรับบุคคลที่แข็งแกร่งจำนวนมากจากอาณาจักรฉินหวง

หลังจากการพูดคุยจบลง กลุ่มก็แยกกันสำหรับคืนนี้ ราชา คาเฟอร์และเย่หมิง ตามเจียงหวูจี่ไปที่ห้องนอนของพวกเขา