ตอนที่ 375 – การฟื้นตัวของเจี้ยนเฉิน

หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินเริ่มรักษาตัวเองโดยใช้การควบคุมที่แข็งแกร่งของเขาต่อพลังเซียนธาตุแสง เนื่องจากบาดแผลภายในของเขานั้นรุนแรงกว่าบาดแผลภายนอกของเขา มันจึงทำให้เจี้ยนเฉินใช้เวลาทั้งวันในการรักษาตัวอย่างดื้อรั้นก่อนที่เขาจะหายสนิท

วันรุ่งขึ้น เจี้ยนเฉินเดินออกจากห้องไปสูดอากาศยามเช้า

เจ้าอ้วนอยู่ในบ้านหลังถัดไปในฐานะเพื่อนบ้านของเจี้ยนเฉิน ในขณะนี้เขาเพิ่งเดินออกจากห้องของเขาและเห็นเจี้ยนเฉินอยู่ข้าง ๆ เขาเท่านั้น ด้วยรอยยิ้มเขาร้องออกมาว่า “เฮ้ เจี้ยนเฉิน เจ้าหายเป็นปกติแล้วหรือยัง?”

” ข้า ขอบคุณ ท่านปู่ที่ให้ยาเม็ดแก่ข้า ตอนนี้ข้าหายดีจากบาดแผลแล้ว” เจี้ยนเฉินยิ้ม

” ฮ่าฮ่า เยี่ยมมาก ! ในที่สุดเจ้าก็มีเวลาว่าง ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านและแนะนำเจ้าให้ทุกคนรู้จัก” ในขณะที่เขาพูด เจ้าอ้วนดึงแขนเจี้ยนเฉินไปยังหมู่บ้านโดยไม่หยุดพัก ไม่ไกลนัก เจี้ยนเฉินเห็นปู่ของเจ้าอ้วนกำลังเดินออกไปพร้อมกับจอบบนไหล่ของเขา

“ท่านปู่ ท่านจะไปทุ่งนาอีกแล้วหรือ ? ” เจ้าอ้วนร้องทักปู่ของเขาด้วยความกระตือรือร้น

ปู่หัวเราะขณะที่พูดว่า” ถูกต้อง ยังมีต้นไม้บางต้นที่ยังไม่ได้ปลูก ดังนั้นข้าต้องรีบ”

“ท่านปู่ ข้าจะพาเจี้ยนเฉินไปรอบ ๆ หมู่บ้าน ข้าจะกลับมาช่วยท่านทีหลัง ! “

“ฮ่าฮ่า ไปเลย พาเจี้ยนเฉินไปเดินเล่นและทำความรู้จักกับทุกคน หมู่บ้านนี้ไม่ได้เห็นคนนอกมากนัก ดังนั้นเจ้าควรสร้างความประทับใจที่ดี” ปู่หัวเราะอย่างสนุกสนานด้วยสีหน้าอ่อนโยน

เจี้ยนเฉินมองดูปู่สักครู่ก่อนจะติดตามเจ้าอ้วนไปอย่างเงียบ ๆ

ปู่ยิ้มในขณะที่เขาดูเจี้ยนเฉินเดินออกไป “เจ้าหนูนี่มันแปลกมาก”

เดินไปข้าง ๆ กัน พ่อของเจ้าอ้วนปรากฏตัวขึ้นพร้อมจอบในมือขณะที่เขาพูดว่า” ท่านพ่อ เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านจะมองไม่ออกว่าเจี้ยนเฉินผู้นี้เป็นคนเช่นไร ? “

” เด็กคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เขาไม่ใช่กบตัวเล็ก ๆ ในสระ ! ” ปู่ระบายลมหายใจก่อนที่จะจากไปพร้อมกับจอบที่ยังคงอยู่บนไหล่ของเขา

หลังจากฟังการประเมินเจี้ยนเฉินจากพ่อของเขา ชายวัยกลางคนก็มีสีหน้างงงวย เมื่อมองไปที่หลังของเจี้ยนเฉิน เขาไม่ได้พูดอะไรเลยและตามพ่อไปที่ท้องนา

บนท้องถนน เจ้าอ้วนยังคงให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับหมู่บ้านแก่เจี้ยนเฉิน เช่นว่ามันอยู่ในหุบเขายั่งยืน มีภูเขาอยู่ทุกหนทุกแห่งที่มียอดเขาสูงชันยากที่จะปีนขึ้นไป วิธีเดียวที่เข้ามาในหุบเขานี้คือถนนเส้นเดียวที่คดเคี้ยวราวกับงูเลื้อย

หมู่บ้านนี้มีมากกว่าหนึ่งร้อยครอบครัวที่อาศัยอยู่ในนั้นรวมกันได้มากถึง 600 คน เนื่องจากพวกเขาถูกตัดขาดจากโลกภายนอก พวกเขาสามารถพึ่งพาตนเองเพื่อช่วยเหลือครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น ทั้งหมู่บ้านพึ่งพาพ่อของเจ้าอ้วนที่จะออกไปและนำสิ่งจำเป็นมาจากโลกภายนอกทุกครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เคยจากหมู่บ้านไป

นั่นก็เนื่องมาจากข้อเท็จจริงที่ว่าหุบเขานั้นมีความลึกเป็นพิเศษและเชื่อมต่อกับเทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดในทวีป – เทือกเขาครอส หุบเขาแห่งนี้ยังเป็นที่อยู่ของสัตว์อสูรจำนวนนับพันชนิด ระยะทางจากสถานที่นี้สู่โลกภายนอกนั้นมากกว่า 1,000 กิโลเมตรและเต็มไปด้วยอันตราย แม้ว่าจะมีถึง 9 ชีวิต หากใครต้องการออกไปก็คงไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกเขาจะสามารถทำได้

“เจ้าอ้วน ถ้าท่านพ่อของเจ้าสามารถไปถึงโลกภายนอก ท่านพ่อของเจ้าจะต้องเป็นคนที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง” เจี้ยนเฉินแสดงความคิดเห็น

” แน่นอน ท่านพ่อของข้ายอดเยี่ยมมาก ! เขาไม่เพียงแต่สอนคนทั้งหมู่บ้านถึงวิธีการบ่มเพาะ แต่บางครั้งเขาจะนำสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งกลับมาที่หมู่บ้าน ด้วยเหตุนี้คนทั้งหมู่บ้านจึงให้เกียรติท่านพ่อของข้า” เจ้าอ้วนพูดอย่างภูมิใจ

” เนื่องจากท่านพ่อของเจ้าช่างวิเศษจริง ๆ ดังนั้นท่านปู่ของเจ้าก็ต้องยอดเยี่ยมเช่นกัน” เจี้ยนเฉินถาม

“นั่นข้าไม่รู้ แต่ข้าไม่คิดว่าท่านปู่ของข้าจะแข็งแกร่งขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ไปตกปลา เขาก็ไปทำงานในไร่ ข้าไม่เคยเห็นเขานำสัตว์อสูรมาที่บ้าน แต่เขาเป็นผู้อาวุโสในหมู่บ้านที่แม้แต่ท่านพ่อของข้าก็ฟังเขา”

“เจ้าเคยเห็นโลกภายนอกหรือไม่ ? “

“ไม่เคย ! ” เจ้าอ้วนส่ายหัว ข้าใช้ชีวิตทั้งชีวิตในหมู่บ้านนี้โดยไม่เคยออกไปข้างนอก แต่ข้าได้ยินมาจากท่านพ่อว่าโลกภายนอกนั้นใหญ่และยอดเยี่ยมมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ท่านพ่อวางแผนจะพาข้าออกไปข้างนอก แต่ท่านปู่ของข้าห้ามเขาแล้วก็ดุด่า เขาบอกว่าข้าไม่เหมาะกับโลกภายนอก ดังนั้นหลังจากนั้นท่านพ่อของข้าไม่เคยให้ข้าออกจากหมู่บ้านอีกเลย ทันใดนั้น ดวงตาของมันก็เริ่มเปล่งประกายในขณะที่จ้องมองไปที่เจี้ยนเฉิน ” เจี้ยนเฉิน เจ้าไม่ได้มาจากโลกภายนอกหรือ ? มันเป็นอย่างไรบ้าง ผู้คนยิ่งใหญ่และยอดเยี่ยมเหมือนที่ท่านพ่อบอกหรือไม่ ? บอกข้ามาเถอะ ! โลกภายนอกเป็นอย่างที่ท่านพ่อของข้าพูดหรือไม่ ? “

เจี้ยนเฉินพยักหน้า “ถูกต้อง โลกภายนอกนั้นกว้างใหญ่มาก – ใหญ่เกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้ อย่างไรก็ตาม มันโหดร้ายเป็นพิเศษ เราต้องเข้มแข็งเพื่อความอยู่รอด เจ้าอ้วน เจ้าต้องการเห็นโลกภายนอกหรือไม่ ? “

แน่นอน! ข้าใช้เวลาทุกวันโดยหวังว่าข้าจะได้เห็นโลกภายนอกเพียงครั้งเดียวเพื่อดูว่ามันเป็นอย่างไร” ทันใดนั้น เจ้าอ้วนก็จ้องมองมาที่เจี้ยนเฉินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เจี้ยนเฉิน เจ้าห้ามบอกท่านปู่ของข้าในเรื่องนี้ เขาจะโกรธมาก ! “

เจี้ยนเฉินหันกลับมาดูอีกครั้งว่า “เจ้าอ้วน ถ้าเจ้าอยากเห็นโลกภายนอก เจ้าต้องเกลี้ยกล่อมท่านปู่ของเจ้าเสียก่อน”

“ไม่ ไม่ ข้าทำไม่ได้! ความโกรธของท่านปู่ของข้าเป็นสิ่งที่เจ้าไม่อยากเห็น แม้ว่าท่านปู่ของข้าจะเป็นคนใจดี แต่เมื่อเขาโกรธ ท่านพ่อของข้าก็ยังกลัว เจ้าอ้วนเปลี่ยนเป็นกังวลทันทีเมื่อเขาคิดถึงปู่ของเขา

“ไม่เป็นไร ข้าสัญญาว่าจะไม่พูดอะไร” เมื่อเห็นว่าเจ้าอ้วนกังวลอย่างไร เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขา

เจ้าอ้วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เจี้ยนเฉิน เจ้าเป็นคนดี ถ้าเจ้าเป็นท่านปู่ของข้า นั่นคงจะยอดเยี่ยมมาก ด้วยวิธีนี้ ข้าจะได้เห็นว่าโลกภายนอกมันเป็นอย่างไร

ตอนนี้ เจี้ยนเฉินเกือบจะหน้าทิ่มลงพื้น

หลังจากนั้น เจ้าอ้วนก็พาเจี้ยนเฉินไปทั่วทั้งหมู่บ้านและแนะนำให้เขารู้จักกับคนมากมาย ในหมู่ชาวบ้านมีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จำนวนมากที่ยังค่อนข้างธรรมดาเมื่อเทียบกับที่เจี้ยนเฉินเคยเห็นจากโลกภายนอก แต่เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและมุ่งมั่นของเจี้ยนเฉิน ผู้หญิงหลายคนก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนกับกวางเมื่อใบหน้าของพวกนางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

ใบหน้าของเจียนเฉินเป็นอาวุธตามธรรมชาติสำหรับผู้หญิงทุกคนภายใต้สวรรค์ เรื่องนี้ถือเป็นจริงสำหรับผู้หญิงทุกคนในหุบเขา

หลังจากเดินไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็หาข้ออ้างที่จะแยกตัวออกจากเจ้าอ้วนและมุ่งหน้าไปยังรอบนอกหมู่บ้านด้วยตัวเอง

ในเวลาอันสั้น เจี้ยนเฉินผ่านถนนหลายสายและมาถึงภูเขา ตอนนี้เขาต้องทำให้แน่ใจว่าเขาเข้าใจสถานการณ์ร่างกายของเขาได้อย่างสมบูรณ์ เขามีความรู้สึกว่าถึงแม้อาวุธเซียนของเขาจะพัง แต่ก็ยังไม่ใช่จุดจบของโลก

เมื่อมาถึงที่เนินเขาเล็ก ๆ เจี้ยนเฉินก็นั่งลงด้วยท่าทางเงียบ ๆ ในขณะที่เขาเริ่มนั่งสมาธิ ทันใดนั้นภาพรอบๆในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร เริ่มปรากฏขึ้นในใจของเขาซึ่งมองไม่เห็นจุดที่เป็นไปไม่ได้ในสายตาของคน ๆ นั้น ณ จุดนี้ไม่มีอะไรที่เป็นความลับสำหรับเจี้ยนเฉิน แม้แต่แมลงที่คลานอยู่บนพื้นดินห่างออกไป 100 เมตรก็จะถูก “มองเห็น” โดยเจี้ยนเฉิน

บัญญัติกระบี่นภาเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเจี้ยนเฉิน ในขณะที่เขาคิดว่านี่เป็นงานของการเป็น “ผู้เห็นทุกอย่าง”

เจี้ยนเฉินยังคงทำงานที่เห็นทุกหนทุกแห่งโดยเพิ่มระยะของเขาจาก 1 กิโลเมตรเป็น 2 กิโลเมตร …

3 กิโลเมตร …

4 กิโลเมตร …

5 กิโลเมตร …

8 กิโลเมตร …

……

10 กิโลเมตร …

การเห็นทุกหนทุกแห่งของเจี้ยนเฉินสามารถขยายไปได้ถึง 10 กิโลเมตร แต่นี่เป็นระยะที่ไกลที่สุดเท่าที่เขาสามารถทำได้ เมื่อมาถึงจุดนี้ เจี้ยนเฉินก็สามารถเห็นอะไรก็ตามที่อยู่ในระยะนั้นโดยที่ไม่มีอะไรหลุดรอดจากการรับรู้ของเขา แม้แต่หญ้าใบเดียวก็ยังไม่หลุดพ้นการรับรู้ของเขา

ทันใดนั้น เจี้ยนเฉินยกแขนทั้งสองขึ้นทำให้ธาตุดินในโลกมารวมตัวกันอยู่ใกล้เขา ต่อจากนั้น กำแพงดินขนาดใหญ่ก็เริ่มก่อตัวขึ้นข้างเจี้ยนเฉินและห่อหุ้มเขาไว้ภายใน จากนั้นดินก็เริ่มอัดตัวจนในที่สุดมันก็กลายเป็นหินแข็งได้

จากนั้นพื้นที่ทั้งหมดก็เริ่มสูงขึ้นตามอุณหภูมิขณะที่มีทะเลเพลิงเช่นกัน เพลิงลามไปทั่วทั้งท้องฟ้า ต้นพืชที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเจี้ยนเฉินเริ่มเหี่ยวเฉาเมื่อต้นไม้หลายต้นเริ่มไหม้

ลมเริ่มพัดแรงและพัดทรายทุกหนทุกแห่งก่อให้เกิดพายุฝุ่น ต้นไม้นับไม่ถ้วนถูกถอนรากถอนโคนและรวมกับต้นไม้ที่กำลังลุกไหม้ไฟก็ยิ่งขยายออกเป็นวงกว้าง

หลังจากนั้นพลังงานภายในโลกก็เริ่มกระเพื่อมเนื่องจากแสงสีฟ้าปกคลุมทั่วทั้งป่าก่อนที่จะก่อตัวเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ด้านบน เมื่อฝนตกหนักทำให้ไฟไหม้ในป่าได้ดับลง

หลังจากฝนเริ่มเทลงมา แสงก็เริ่มมืดลงในขณะที่แสงสว่างก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นกลางคืน ไม่ว่าจะมองไปทางใดภายในระยะหนึ่งกิโลเมตรจะมีเพียงเงาที่ทำให้มองไม่เห็นแม้แต่มือที่ยื่นข้างหน้า

แต่ถึงอย่างนั้น เงาก็เริ่มมีขนาดเล็กลงจาก 1 กิโลเมตรเป็น 500 เมตร หดตัวอีกครั้งหนึ่งเหลือ 20 เมตรก่อนที่จะกลายเป็นกระบี่สีดำที่ลอยอยู่ตรงหน้าเจี้ยนเฉิน

ด้วยการชี้นิ้วของเขา กระบี่ก็พุ่งทะลุผ่านอากาศและเจาะทะลุต้นไม้หลายร้อยต้นก่อนที่จะหายไปในโลก และทันทีที่กระบี่สีดำพุ่งผ่านต้นไม้ ต้นไม้ก็จะเริ่มเหี่ยวเฉาทันที

พลังแห่งความมืดเป็นธรรมชาติที่เน่าเปื่อย

นั่งลงอย่างช้า ๆ หัวใจทั้งหมดของเจี้ยนเฉินอยู่ในความสับสนอลหม่าน หลังจากวิญญาณของเขาหลอมรวมกับจิตวิญญาณกระบี่แล้ว เขาก็สามารถเพิ่มความสามารถอันใหม่ได้ ตอนนี้เขามีความสามารถอย่างเต็มที่ในการควบคุมธาตุทั้งหกในโลกและสามารถโค้งงอพวกมันตามความประสงค์ของเขา

จากนั้น มือของเจี้ยนเฉินก็เริ่มลุกขึ้นด้วยปราณกระบี่สีฟ้าและสีม่วงจาง ๆ ยื่นออกมาจากปลายนิ้ว