ตอนที่ 367 – ที่ซ่อนถูกเปิดเผย

เพื่อที่จะไม่สร้างความสงสัยใด ๆ เจี้ยนเฉินออกจากโรงเตี้ยมไปสักพักหนึ่งแล้วก็ไปซื้อพาหนะสัตว์อสูร ระดับ 2 ทันที หลังจากปลอมตัวเป็นทหารรับจ้าง เขาออกเดินทางไปประตูที่เหลืออีกสามประตู เพื่อดูว่าพวกมันกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกันหรือไม่

ระหว่างทางเจี้ยนเฉินถูกทหารสั่งหยุดหลายครั้ง เจี้ยนเฉินตอบคำถามอย่างสบายใจ โดยรู้สึกลอบยินดีกับตัวเองเกี่ยวกับความจริงที่ว่าทหารไม่ต้องการให้ทุกคนในเมืองล้างหน้า แม้ว่าการปลอมตัวของเขานั้นไร้ที่ติจนเกือบถึงจุดที่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่สามารถกันน้ำได้ หากเขาถูกขอให้ล้างหน้า การแปลงโฉมของเขาจะถูกเปิดเผยอย่างรวดเร็ว

ตลอดทั้งวัน เจี้ยนเฉินเดินไปรอบ ๆ เมืองเพื่อที่จะได้รู้ว่าหูตาของตระกูลเจียเต๋อและตระกูลชิไม่ได้ขยายออกไป แม้ว่าเขาจะได้เห็นสถานที่ดี ๆ มากมายที่จะซ่อนตัวอยู่ในเมือง แต่ก็ไม่มีจุดซ่อนตัวในระยะยาว

ภายในห้องโถงหลักของตระกูลหวงฟู่ ผู้อาวุโสที่มีอายุเจ็ดสิบซึ่งเห็นว่านั่งอยู่ในอันดับแรก ทั้งสองด้านของเขามีชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบคนที่สามารถมองเห็นแววตาแปลก ๆ ในดวงตาของพวกเขา

ผู้อาวุโสที่นั่งอยู่เป็นคนแรกคือผู้นำคนปัจจุบันของตระกูลหวงฟู่ ด้วยสายตาที่เปล่งประกายสดใส เขาก็พูดช้า ๆ ว่า “วันนี้ในเมืองอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ทหารทุกคนได้รับคำสั่งให้ออกไปค้นหาบุคคลที่ไม่รู้จักที่ปรากฏตัวขึ้นในเมือง ข้าเพิ่งได้รับแจ้งจากท่านเจ้าเมืองว่าตระกูลทั้งหมดในเมืองแสงจันทร์ต้องเข้าร่วมปฏิบัติการของเจ้าเมือง ในกรณีที่เราพบคนที่มีสัตว์อสูรสีขาวเหมือนหิมะหรือคนที่อ้วนบวมผิดธรรมชาติ เราจะต้องรายงานต่อท่านเจ้าเมืองทันที เมื่อถึงเวลานั้นผู้นำตระกูลก็หยุดพูดสักครู่แล้วมองไปที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ใกล้เขา “หลินเต๋อ เจ้าเป็นหัวหน้าองครักษ์ของเรา อีกสักครู่ให้พาคนของเราไปสำรวจพื้นที่ภายใต้การควบคุมของเรา จากนั้นใช้อีกครึ่งหนึ่งเพื่อไปตรวจสอบให้ทั่วทั้งพื้นที่ของเรา ในกรณีที่เขาถูกค้นพบอย่าให้เขาหนีไปได้ เข้าใจหรือไม่ ? “

” ขอรับ ท่านผู้นำ!” หัวหน้าองครักษ์หลินเต๋อตอบก่อนที่จะลังเลสักครู่ “ท่านผู้นำ นี่เป็นคนเพียงคนเดียว มันจำเป็นต้องใช้คนจำนวนมากเพื่อค้นหาเขาด้วยหรือ ? “

“ถูกต้อง ท่านผู้นำ ข้าคิดว่ามันแปลกเช่นกัน ท่านเจ้าเมืองจะออกคำสั่งเช่นนี้ได้อย่างไร ใช้ทหารทั้งหมดเพื่อค้นหาคนคนเดียวในเมือง นี่มันไม่ใช่ว่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือ ?

ทุกคนตรงไปนั่งลงที่โต๊ะแสดงความสงสัยของตนเอง

ท่านผู้นำได้เพียงแต่ถอนหายใจ “นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันสำหรับข้าเช่นกัน แต่สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าที่เจ้าทุกคนคิด หากท่านเจ้าเมืองพบว่าบุคคลที่พวกเขากำลังค้นหาถูกพบในพื้นที่ของเราหรือตัดสินใจว่าเราจงใจซ่อนเขาไว้ ผลลัพธ์ที่ตามมาจะรุนแรงและตระกูลของเราอาจหายไป”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้กลุ่มคนที่นั่งลง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดทันทีที่พวกเขากลัวผลที่ตามมา

“เยี่ยม การประชุมครั้งนี้ได้ถูกตัดสินใจแล้ว หลินเต๋อ เจ้าไปนำการค้นหาด้วยตัวเอง ไม่อนุญาตให้มีอุบัติเหตุใด ๆ เกิดขึ้นหรือเหลือหินใด ๆ ที่มิได้ถูกแตะต้อง มิฉะนั้นความเสียหายที่เกิดขึ้นกับตระกูลหวงฟู่ของเราจะรุนแรงเกินกว่าที่เราจะรับมือได้” ท่านผู้นำพูดด้วยท่าทางจริงจัง

” ท่านผู้นำ ท่านไม่ต้องกังวล ข้า หลินเต๋อ จะดูแลเรื่องนี้ด้วยตัวเอง..”

ในขณะที่ตระกูลหวงฟู่เตรียมพร้อมที่จะค้นหาบุคคล ทุกตระกูลย่อยหรือตระกูลหลักอื่น ๆ ในเมืองหมิงหยางก็กำลังทำสิ่งเดียวกัน บรรยากาศทั้งหมดภายในเมืองคึกคักขึ้นอย่างรวดเร็ว

ภายในตระกูลหวงฟู่ ทหารองครักษ์มาที่หมู่บ้านเพื่อค้นสถานที่ ไม่ว่าจะเป็นสวนหรือบ้านไม้ พวกเขาค้นหาไม่ได้เว้น พวกเขาค้นห้องสมาชิกระดับสูงทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น

ในขณะนี้ องครักษ์คนหนึ่งมาถึงห้องที่ถูกทอดทิ้งและเริ่มค้นหาภายใน

“ทุกคนระวัง ค้นให้ทั่วไม่เว้นแม้แต่ตู้เก็บของ อย่าปล่อยให้ทุกรายละเอียดรอดพ้นสายตาของเจ้า” หนึ่งในองครักษ์พูดเตือนออกมา

ทันใดนั้นห้องที่เจี้ยนเฉินซ่อนตัวก็ถูกเปิดออกพร้อมกับองครักษ์หลายคนที่เดินเข้ามาเพื่อเริ่มสอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ ห้อง

เมื่อสัมผัสกับอันตรายในบริเวณใกล้เคียง ลูกเสือขาวขดตัวอยู่ตรงมุมห้องอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างของมันที่จ้องมองพร้อมกับหูของมันกระดิกเพื่อฟังเสียงต่าง ๆ

ในเวลานี้ผ้าคลุมเตียงที่หล่นลงมาที่พื้นและคลุมลูกเสือถูกดึงออกมา เผยให้เห็นใบหน้าของหนึ่งในองครักษ์ที่เขามองไปที่ใต้เตียง

ใต้เตียงมันกว้างขวางมากและแม้ลูกเสือจะพยายามซ่อนตัว แต่ขนสีขาวราวหิมะนั้นดูสะดุดตาเกินกว่าจะหลบหนีการตรวจค้นได้

“หัวหน้า ข้าพบบางอย่างแล้ว ! ” องครักษ์ร้องออกมาทันที

ทันทีที่กัปตันเข้ามาในห้องพร้อมกับใบหน้าที่สง่างาม” มันคืออะไร”

“หัวหน้า ลองมองดูใต้เตียง” องค์รักษ์ก้มลงคลานพร้อมทั้งชี้มือไป

คลานไปบนพื้นเพื่อมองดู ในไม่ช้ากัปตันก็ค้นพบลูกเสือขาวที่พยายามซ่อน

” รีบแจ้ง ท่านหลินเต๋อ ! ” สีหน้าของกัปตันเริ่มตกใจในขณะที่เขาสั่งองครักษ์ที่อยู่ข้าง ๆ เขา

ในทันใดนั้น หลินเต๋อก็ได้รับการแจ้งเตือนและเมื่อเขาเห็นลูกเสือขาว ใบหน้าของเขาก็น่ากลัวขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติขณะที่เขาออกคำสั่ง ในกรณีที่เจ้าพบคนต้องสงสัย ให้จับเขาทันที ! “

“ขอรับ ! ” องครักษ์ทุกคนตอบด้วยการแสดงออกอย่างจริงจัง

หลังจากนั้นไม่นาน ลูกเสือขาวก็ถูกพาไปโดยหลินเต๋อ ซึ่งก็รีบไปที่ห้องของท่านผู้นำตระกูล ระหว่างทางลูกเสือขาวแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามันไม่ชอบหลินเต๋อด้วยการกัดและข่วนเข้าที่แขนและหน้าอกของหลินเต๋อพร้อมกับเสียงคำราม

แม้ว่าลูกเสือขาวนั้นไม่ใช่สัตว์ร้ายธรรมดาและเป็นเผ่าโบราณของพยัคฆ์ปีกเทวะ แต่มันก็เพิ่งเกิดมา ตอนนี้มันอ่อนแอเหมือนเด็กแรกเกิด การเดินนั้นเป็นงานที่ยากและไม่มีแรงพอที่จะป้องกันตัวเองได้

ภายในห้องโถงหลัก สมาชิกระดับสูงของตระกูลหวงฟู่ทั้งหมดได้รวมตัวกันแล้ว พวกเขาแต่ละคนมีท่าทางเคร่งขรึม ขณะที่หันไปดูลูกพยัคฆ์สีขาวที่กำลังคำรามอยู่ในมือของผู้นำตระกูล

” เจ้าได้ทำการสอบสวนแล้วหรือยัง ? ใครเลี้ยงลูกเสือนี้ ? ” ผู้นำตระกูลหวงฟู่ถามคนทั้งกลุ่มต่อหน้าเขา

ชายยี่สิบคนที่อยู่เบื้องหน้าเขาส่ายหัวอย่างช้า ๆ ก่อนที่หลินเต๋อจะพูดว่า “ท่านผู้นำ ข้าได้สอบถามไปแล้ว ภายในตระกูลหวงฟู่ของเราไม่มีสมาชิกสักคนที่เลี้ยงสัตว์นี้ พวกเขาทุกคนไม่เคยแม้แต่จะได้ยินเรื่องสัตว์อสูรเช่นนี้มาก่อน”

“เนื่องจากเป็นเช่นนั้น สัตว์อสูรนี้จึงต้องเป็นสิ่งที่เจ้าเมืองกำลังตามหาอยู่ หลินเต๋อ ไปรายงานเรื่องนี้ที่คฤหาสน์ของเจ้าเมืองในทันที” ท่านผู้นำพูดอย่างจริงจัง

……

แม้หลังจากที่เจ้าเมืองได้ยินข้อมูลทั้งหมด ทั้งเมืองก็ยังไม่กล้าพักผ่อน ผู้อาวุโสถูกส่งไปยังตระกูลหวงฟู่ ทันทีและแม้แต่ผู้นำตระกูลก็ยังไม่กล้าพูดอะไรกับเขา

ผู้อาวุโสคนนี้เป็นผู้อาวุโสสามของตระกูลชิที่รออยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองสำหรับข้อมูลใด ๆ เมื่อได้ยินว่าพบลูกเสือแล้ว ผู้อาวุโสสามก็ยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา “ขนสีขาวราวกับหิมะมีความสูงน้อยกว่า 1 เมตรและมีปีก ปรากฏว่านี่เป็นลูกเสือที่เจี้ยนเฉินทิ้งไว้เบื้องหลัง ฮ่าฮ่า เจี้ยนเฉินน่าจะรู้ตอนนี้ ข้ากางตาข่ายที่หนีไม่พ้นไปทั่วทั้งเมืองแสงจันทร์แล้ว เจ้าไม่สามารถหลบหนีได้”

……

หลังจากทั้งวัน เจี้ยนเฉินได้ข้ามเมืองแสงจันทร์ไปแล้วบนสัตว์อสูรขี่ สถานการณ์เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ประตูทั้งสี่นั้นถูกจับตามองอย่างแน่นหนาและแม้กระทั่งชาวบ้านก็ถูกสอบสวน ทุกคนถูกบังคับให้ล้างใบหน้าของพวกเขา เมื่อตอนที่จะออกจากเมือง เจี้ยนเฉินจึงล้มเลิกความคิดที่จะหลบหนีออกจากเมืองด้วยการปลอมตัว รูปร่างหน้าตาปกติของเขาถูกวาดและแจกจ่ายไปทั่วเมือง ดังนั้นแม้ว่าเจี้ยนเฉินจะใช้ใบหน้าปกติของเขา เขาก็จะถูกพบเห็นทันที

เจี้ยนเฉินเช่าห้องพักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งและมอบสัตว์อสูรระดับ 2 ให้เด็กรับใช้เพื่อดูแล หลังจากรอเวลาค่ำ เขาก็หลบออกจากโรงเตี๊ยมโดยไม่พูดอะไรเลยและกระโดดกลับไปยังบริเวณหมู่บ้านหวงฟู่โดยไม่ถูกตรวจพบ เหมือนเงาเงียบ ๆ กระโดดข้ามกำแพง เขาวิ่งไปที่ห้องที่เขาซ่อนลูกเสือไว้อย่างระมัดระวัง

เจี้ยนเฉินคืบคลานเข้ามาในห้องคุกเข่าลงบนพื้นและหยิบไข่มุกราตรีออกจากเข็มขัดมิติเพื่อส่องสว่างภายในห้อง แต่ช่วงเวลาที่เขามองไปใต้เตียง มันว่างเปล่า ! ไม่มีลูกเสือขาว

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินซีดในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ ห้องทันที ด้วยไข่มุกราตรีที่ให้แสงสว่างแก่เขา เมื่อเขามองเขาก็เห็นรอยเท้าบนพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น

หัวใจของเจี้ยนเฉินเริ่มเต้นอย่างดุเดือดเมื่อเขาสรุปได้ว่า: ลูกเสือขาวถูกจับ

ภายในห้องกึ่งสว่างเจี้ยนเฉินกำหมัดอย่างแน่น ขณะที่คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ออกจากห้องเขารีบไปที่โถงกลางของอาคารทันที