ตอนที่ 1450 – การย้ายสัตว์อสูร

เจี้ยนเฉินเดินทางไปที่หอคอยสัตว์เทวะหลังจากเขามาถึงทวีปสัตว์เทวะ ซ่างเฉียงได้มาต้อนรับเขาด้วยตัวเอง เชิญเขาเข้ามาในหอคอยสัตว์เทวะ

พยัคฆ์ขาวยังคงอยู่บนชั้นที่ 99 ของหอคอยและยังคงรับมรดกของมัน ชั้นที่ 99 ดูเหมือนว่ามันได้เข้าสู่มิติที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงถูกตัดขาดจากโลกโดยสิ้นเชิง เจี้ยนเฉินไม่สามารถรู้สึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในและสิ่งที่เกิดขึ้นข้างในก็ไม่ได้สร้างความวุ่นวายได้เช่นกัน

รัมกุยเนสยังคงอยู่ในหอคอยสัตว์เทวะ ขณะที่นางรอให้ลูกของนางออกมาอย่างกระตือรือร้น หลังจากรู้ว่าเจี้ยนเฉินมา นางก็ไปทักทายเขาทันที รัมกุยเนสรู้สึกขอบคุณเจี้ยนเฉิน และได้ปฏิบัติต่อเขาในฐานะผู้มีพระคุณของนาง นางรู้ว่าถ้าไม่ใช่ด้วยความช่วยเหลือของเจี้ยนเฉิน ลูกของนางอาจจะยังไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนกระทั่งทุกวันนี้ และปล่อยให้อยู่ตามลำพังในชั้นเก้าสิบเก้าของหอคอยสัตว์เทวะเพื่อรับมรดกของเขา

ทั้งสามพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนที่เจี้ยนเฉินจะเข้าหัวข้อหลัก เขาถามซ่างเฉียงเกี่ยวกับขนสัตว์อื่น ๆ อีกสองผืนที่หอคอยสัตว์เทวะ

ซ่างเฉียงเข้าใจว่าเจี้ยนเฉินต้องการรวบรวมขนสัตว์อสูร 18 ชิ้นเพื่อปลดผนึกซึ่งพยัคฆ์ปีกเทวะโบราณที่ได้ร่ายไว้ โดยไม่มีการลังเลใด ๆ เขาก็รีบเข้าไปในส่วนลึกของชั้นที่ 97 ของหอคอยสัตว์เทวะ เมื่อเขากลับมา เขาถือขนสัตว์สีขาวเหมือนหิมะ 2 ชิ้นไว้ในมือของเขา ไม่มีใครแปลกใจและพูดว่า” มีความลึกลับซ่อนอยู่ภายในขนสัตว์ทั้งสองนี้ ดูเหมือนว่าความลึกลับที่ลึกซึ้งอย่างยิ่งของโลกจะถูกซ่อนอยู่ภายในพวกมัน บรรดาบรรพบุรุษของหอคอยสัตว์เทวะมองดูพวกมันตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกมันอยู่ในความครอบครองของเราและได้พยายามทำเข้าใจความลึกลับของพวกมัน พยายามที่จะใช้พวกมันเพื่อตัดผ่านระดับที่เหนือกว่าระดับเซียนจักรพรรดิ แต่ไม่มีใครได้รับประโยชน์จากขนสัตว์ทั้งสองในหลายปีที่ผ่านมา ในระหว่างรุ่นของข้า ขนสัตว์อสูรสองผืนนี้ถูกเก็บรักษาโดยไคเซอร์ แลงคีรอสและข้า พวกเราได้บรรลุข้อตกลงกันมานานแล้วว่าแต่ละคนจะครอบครองพวกมันไว้เป็นเวลา 100 ปีเพื่อทำความเข้าใจพวกมัน พวกมันเพิ่งจะอยู่กับข้าในศตวรรษนี้”

” ขนสัตว์อสูรทั้งสองชิ้นยังคงอยู่ในหอคอยสัตว์เทวะของเรา สำหรับผู้ที่รู้ว่านานแค่ไหนเพราะพวกมันมีค่าอย่างยิ่ง ดังนั้นพวกมันจึงถูกเก็บไว้ที่นี่เสมอ เซียนจักรพรรดิผู้ที่ครอบครองขนสัตว์อสูรทั้งสองชิ้นนี้ต้องทิ้งพวกมันไว้ในโถงศักดิ์สิทธิ์ หากพวกเขาต้องออกไปข้างนอกเพราะในหอคอยสัตว์เทวะเท่านั้นที่พวกมันจะไม่มีวันสูญสาย แต่ถ้าหากท่านราชันเจี้ยนเฉินต้องการพวกมันตอนนี้ ข้าจะตัดสินใจมอบเป็นของขวัญให้กับท่าน ข้าหวังว่าพวกมันจะช่วยขับไล่พวกโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งในอนาคต”

เจี้ยนเฉินรับขนสัตว์อสูรทั้งสองชิ้นโดยไม่เกรงใจ เขาถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่ประสบความสำเร็จอย่างผิดปกติในการรวบรวมขนสัตว์ที่เหลือ

ต่อจากนั้นเจี้ยนเฉินก็ถามซ่างเฉียงเกี่ยวที่ดินที่เขาสามารถย้ายสัตว์อสูรต่าง ๆ ในวัตถุมิติออกมาได้ ซ่างเฉียงเห็นด้วยอย่างชัดเจนกับคำขอเล็ก ๆ ของเจี้ยนเฉิน และมอบภูเขาจิตวิญญาณสองสามลูกที่เป็นของตระกูลพยัคฆ์โดยไม่ลังเล เขาสั่งให้ตระกูลพยัคฆ์ย้ายออก

แม้ว่าตระกูลพยัคฆ์ได้รับการสนับสนุนจากแลงคีรอส จอมยุทธของตระกูลก็รู้ว่าพวกเขากำลังใกล้จะจบสิ้น ผู้คุมกฎของพวกเขาได้พยายามที่จะทำอันตรายต่อพยัคฆ์ปีกเทวะผู้เยาว์ซึ่งเป็นบาป พวกเขาจะเผชิญกับการแก้แค้นที่สามารถล้างเผ่าพันธุ์ทั้งหมด ด้วยเหตุนี้ผู้คนในตระกูลจึงไม่ได้คัดค้านคำสั่งของซ่างเฉียง พวกเขาปฏิบัติตามและย้ายตระกูลอย่างเงียบ ๆ พวกเขาให้ความร่วมมืออย่างมาก

ตระกูลพยัคฆ์หวังว่าพยัคฆ์ปีกเทวะจะละเว้นตระกูลผู้บริสุทธิ์ของพวกเขา หลังจากที่ได้รับมรดกเสร็จสิ้น

เจี้ยนเฉินมาถึงภูเขาที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยของตระกูลพยัคฆ์และปล่อยสัตว์อสูรทั้งหมดในวัตถุมิติ การเปลี่ยนแปลงที่คาดเดาไม่ถึงกำลังเกิดขึ้นกับวัตถุเซียน บางสิ่งที่อาจทำลายวัตถุทั้งหมดได้ มันไม่เหมาะสำหรับสัตว์อสูรที่จะอยู่ในนั้นอีกต่อไป

อย่างไรก็ตามสัตว์อสูรได้อาศัยอยู่ในวัตถุมิตินานเกินไป พวกมันปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่นั่นแล้ว ดังนั้นเมื่อพวกมันปรากฏตัวขึ้นในทวีปสัตว์เทวะซึ่งพวกมันไม่คุ้นเคย สัตว์อสูรระดับสูงก็ยังพอปรับตัวได้ ในขณะที่ตัวที่อ่อนแอกว่ามีปัญหา

วัตถุมิตินั้นมีโลกของตัวเองและพลังงานนั้นแตกต่างจากทวีปสัตว์เทวะ สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งกว่านั้นปรับตัวได้อย่างรวดเร็วเมื่อพวกมันปรากฏตัวครั้งแรก แต่สัตว์อสูรที่อ่อนแอกว่านั้นได้รับความทุกข์ทรมานจากผลกระทบแปลก ๆ และไม่สามารถฝึกฝนได้อีกต่อไป สัตว์อสูรระดับต่ำหลายตัวไม่สามารถดูดซับพลังงานของโลกจริงได้หรือพวกมันอาจเสี่ยงต่อการระเบิด

เจี้ยนเฉินทำอะไรไม่ได้หลังจากรู้สิ่งนี้ พวกมันจำเป็นต้องแก้สถานการณ์เช่นนี้ด้วยตนเอง หากสัตว์อสูรเหล่านี้ต้องการเจริญรุ่งเรืองต่อไปในทวีปสัตว์เทวะที่โหดร้าย พวกมันจะต้องผ่านการต่อสู้ที่มากมาย พวกมันต้องช่วยตัวเองเท่านั้น

ไม่นานหลังจากสัตว์อสูรได้ตั้งถิ่นฐาน ภูเขาก็รับคลื่นลูกแรกของพวกอาคันตุกะ พวกเขาเป็นสมาชิกของตระกูลเปิงและผู้นำคือสัตว์อสูรระดับ 8 เขาได้นำสัตว์อสูรระดับ 7 จำนวนมากพร้อมกับของขวัญมากมาย พวกเขาสุภาพมาก

เจี้ยนเฉินไม่ได้มีส่วนร่วมในสิ่งใด เขาสังเกตทุกอย่างจากยอดเขา มีการต่อสู้และสังหารในวัตถุมิติที่สัตว์อสูรเคยมีชีวิตอยู่ แต่มันก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับความโหดเหี้ยมของทวีปสัตว์เทวะ เจี้ยนเฉินรู้สึกผิดเล็กน้อยในการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับวัตถุเซียน และเขาต้องย้ายพวกมันทั้งหมดไปยังทวีปสัตว์เทวะอันโหดร้าย เขาตัดสินใจที่จะดูแลพวกมันสองสามวันก่อนออกเดินทาง

อย่าลืมว่าสัตว์อสูรหลายตัวที่อาศัยอยู่ในวัตถุเซียนได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นบ้าน

แขกผู้มีเกียรติอย่างตระกูลเปิงเข้ากันได้ดีและเข้าร่วมกับสัตว์อสูรใหม่เร็ว ๆ นี้ หากคนนอกเฝ้าดูพวกเขาพวกเขาจะเชื่อว่าพวกเขาเป็นสหายที่ดีที่เพิ่งกลับมารวมตัวอีกครั้ง

หลังจากเรียนรู้ว่าสัตว์อสูรนั้นมักจะอยู่ในวัตถุมิติเหมือนคุก แขกของตระกูลเปิงไม่ได้แสดงอคติหรือดูถูกใด ๆ แต่พวกเขาอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับทวีปสัตว์เทวะอย่างกระตือรือร้น พวกเขาท่องไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ในไม่ช้า สัตว์อสูร ระดับ 7 ได้พบกับเจี้ยนเฉินเพื่อระบายความคับข้องใจของพวกมัน เพราะพวกมันอยู่ในวัตถุมิตินานเกินไป ความสามารถพิเศษของสัตว์อสูรจึงหายไปจากพวกมัน สัตว์อสูรในทวีปสัตว์เทวะทุกตัวมีความสามารถในการกลืนกินแกนอสูรและปรับแต่งพลังงานภายใน แต่พวกมันไม่ได้ครอบครองความสามารถนั้นอีกต่อไป

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วก่อนถอนหายใจเบา ๆ ไม่มีสิ่งใดที่เขาสามารถทำได้เพื่อช่วยพวกมันในเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดที่เขาทำได้คือบอกซ่างเฉียงให้ดูแลพวกมันอย่างลับๆ สภาพแวดล้อมใหม่ของทวีปสัตว์เทวะคือสิ่งที่เหมาะสมกับสัตว์อสูร พวกมันอยู่ในวัตถุมิตินานเกินไปและความสามารถบางอย่างเปลี่ยนไป พวกมันจำเป็นต้องปรับตัวหลังจากมาถึงที่นี่

อย่างไรก็ตาม ด้วยความประหลาดใจของเจี้ยนเฉิน สัตว์อสูรระดับ 8 ทั้งสาม รีบหนีไปในทิศทางที่แตกต่างและเข้าร่วมกลุ่มเล็ก ๆ สัตว์อสูรทั้งสามเคยอาศัยอยู่ในวัตถุมิติในอดีตและแยกตัวออกจาก รุยจิน, หงเหลียน และเฮยยู่ และได้แยกทางกันไป