ตอนที่ 1541 – การจ้องมอง

“ข้าจะต้องตายแบบนี้จริง ๆ หรือ ? ข้าจะถูกลดตัวไปเป็นหุ่นเชิดของคนอื่นในอนาคตงั้นหรือ ? ” เมื่อนางค่อย ๆ เข้าใกล้ความตาย นางรู้สึกทั้งสองได้รับการปลดเปลื้องและเสียใจอย่างมาก

นางยังคงมีความรู้สึกที่น่าจดจำสำหรับชนเผ่าคาเลอร์ที่เลี้ยงดูนาง นางพยายามที่จะลืมพ่อของนางที่ดูแลนาง การทำลายชนเผ่าคาเลอร์ ก็เป็นส่วนที่น่าเศร้าที่สุดในชีวิตของนางด้วย แม้ว่าตอนนี้นางจะเสียชีวิต นางก็ควรจะได้รับอิสรภาพเพราะนางจะไม่มีวันลืมเกี่ยวกับเผ่าคาเลอร์ ตราบเท่าที่นางยังมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตาม นางไม่ต้องการที่จะกลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยคนอื่นหลังจากความตาย

อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างของความแข็งแกร่งระหว่างนางกับจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมนั้นมากเกินไป แม้ว่านางจะรู้สึกเสียใจ แต่นางก็ไม่มีพลังที่จะสร้างความแตกต่าง

จิตสำนึกของไคยะเริ่มเลือนลางและพร่ามัว อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากวิญญาณที่แตกสลายของนางก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ความเจ็บปวดของนางค่อย ๆ จางหายไปเมื่อนางก้าวเข้าใกล้ความตาย

ซีหยางช่างโหดร้ายเหลือเกิน เขาเรียนรู้วิธีการสร้างหุ่นจากหนังสือโบราณ เขาไม่เคยใช้มันมาก่อน ดังนั้นเขาจึงระมัดระวังอย่างมาก อัตราการพังทะลายของวิญญาณของไคยะสลายตัวลงอย่างช้ามาก เขากลัวว่าเขาจะทำให้ทุกอย่างพังทลายถ้าเขาไม่ระวัง

หากเขามีเวลา เขาจะไม่ลองสร้างหุ่นเชิดอย่างรีบเร่ง เขาจะต้องจับเซียนจักรพรรดิมาและทดสอบกับพวกเขาเพื่อที่เขาจะได้รวบรวมประสบการณ์ให้มากพอก่อนที่จะลองใช้กับไคยะ อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีเวลามากพอที่จะทดสอบ เขาไม่มีความคิดอื่นเมื่อผู้พิทักษ์หรือผู้อาวุโสอื่น ๆ ในโถงจิตวิญญาณลับจะสังเกตเห็นไคยะเช่นกัน เมื่อไคยะดึงดูดสายตาของคนที่แข็งแกร่งกว่าเขา เขาจะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ด้วยกำลังของเขาซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาพานางไปอย่างรีบเร่ง เขาต้องการเปลี่ยนไคยะให้กลายเป็นหุ่นเชิดในเวลาอันสั้นที่สุด เขาต้องการควบคุมสัตว์อสูรกลืนสวรรค์เจ็ดสีและมดทะยานฟ้า

เมื่อไคยะกลายเป็นหุ่นเชิด นางก็จะเป็นของเขา ในเวลานั้นแม้ว่าผู้อาวุโสมีความสนใจในตัวเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเพราะจิตวิญญาณราชันย์ในปัจจุบันจะไม่ยอมให้จอมยุทธของขอบเขตดั้งเดิมต่อสู้กันเอง

ในขณะที่วิญญาณของไคยะแตกสลายลง ซีหยางก็ส่งวิญญาณของตัวเองออกไปสู่ทะเลแห่งจิตสำนึกของไคยะเช่นกัน เขาใช้พลังแห่งจิตวิญญาณของเขาเพื่อปกป้องวิญญาณที่เหลือของไคยะ ซึ่งเขาจะใช้เป็นหุ่นเชิด

เมื่อเศษเสี้ยวจิตวิญญาณของซีหยางเข้าไปในทะเลแห่งจิตสำนึกของไคยะ เขาก็ตกตะลึง เขาค้นพบด้วยความประหลาดใจว่าวิญญาณของไคยะไม่แข็งแกร่ง แต่ทะเลแห่งจิตสำนึกของนางนั้นกว้างใหญ่มาก ดูเหมือนจักรวาลที่ไร้ขีดจำกัด มีขนาดมหึมาอย่างไม่น่าเชื่อทำให้เขารู้สึกราวกับว่ามันไร้ขอบเขต

“นี่ – ทะเลแห่งจิตสำนึกอะไร ? ทำไมมันถึงใหญ่ขนาดนั้น ? ” ซีหยางตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ด้วยขนาดของทะเลแห่งจิตสำนึก ในขณะนั้นเขารู้สึกว่าเขาไม่ได้มาในทะเลแห่งจิตสำนึกของมนุษย์ แต่เป็นจักรวาลที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เขาไม่เคยเห็นทะเลแห่งจิตสำนึกที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อน ในความเป็นจริงเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนแม้แต่ครั้งเดียว ดูเหมือนว่าวิญญาณของขอบเขตดั้งเดิมของเขานั้นเล็กและอ่อนแอในทะเลแห่งจิตสำนึกของนางเหมือนมดที่อาศัยอยู่ใต้ท้องฟ้า

ในขณะนี้แสงพราวปรากฏขึ้นในระดับความลึกของทะเลแห่งจิตสำนึกแพร่กระจายผ่านมันด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทะเลแห่งจิตสำนึกทั้งหมดของนางนั้นถูกครอบครองโดยแสง มันไหลไปทุกซอกทุกมุมส่องสว่างทุกอย่างเหมือนตอนกลางวัน

ร่างสลัวปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในแสงสีขาวที่ไม่มีที่สิ้นสุด ร่างของนางเป็นภาพลวงตาและเพรียว บางคนมองเห็นเป็นร่างพร่ามัวราวกับว่านางถูกปกคลุมด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์

ร่างมาถึงอย่างเงียบ ๆ ตรงหน้าเส้นวิญญาณของซีหยาง ร่างนั้นไม่ได้ทำอะไรเลย แต่วิญญาณของซีหยางร้องอนาถอย่างน่าสังเวช ส่วนที่เขาส่งเข้ามาในหัวของไคยะนั้นพังทลายลงในขณะนั้น กลายเป็นพลังบริสุทธิ์ซึ่งหลอมรวมกับร่างที่พร่ามัว

ซีหยางกระอักเลือดออกมานอกทะเลแห่งจิตสำนึก สีหน้าของเขาซีดมาก มันขาดเลือด ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ปรากฎอยู่เต็มบนใบหน้าของเขาเช่นกัน

“นั่นอะไรกันน่ะ ! ? ” ซีหยางตะโกนอย่างดังในใจ ร่างที่มืดสลัวนั้นได้ลบล้างวิญญาณส่วนหนึ่งของเขาออกไปโดยไม่ยาก เขาไม่ทราบด้วยซ้ำว่าการทำลายล้างจิตใจของเขานั้นถูกทำลายได้อย่างไร พลังทั้งหมดของมันหมดไปอย่างสมบูรณ์แบบ เขากลัวบางอย่างที่แปลกมาก

โดยไม่ลังเลอะไรเลย ซีหยางหันกลับไปทันทีเพื่อหนี ในขณะนั้นเขาหมดความสนใจในการฆ่าไคยะอย่างสิ้นเชิง ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเขาคือการหลบหนีออกไปโดยเร็วที่สุด

มันเป็นช่วงเวลาที่ไคยะลืมตาของนางอย่างกะทันหัน เลือดหยดลงมาจากดวงตาของนาง แต่การจ้องมองของนางช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างที่สุด แค่สายตาของนางมีพลังอย่างไม่น่าเชื่อและด้วยความเหลียวมองนั้นพื้นที่ก็ห่างออกไป 1,000 กิโลเมตร ภูเขาใด ๆ ในบริเวณใกล้เคียงต่างกลายเป็นฝุ่นเช่นกัน มีเพียงภูเขาที่ไคยะยืนอยู่เท่านั้นที่ยังคงอยู่และกลายเป็นภูเขาเพียงลูกเดียวในรัศมีหนึ่งพันกิโลเมตร

ร่างกายของซีหยางพังทลายลงเช่นกัน เขาสูญเสียจิตสำนึกในเวลาเดียวกัน วิญญาณอันทรงพลังของเขาถูกดึงกลับไปที่หน้าผากของไคยะในฐานะพลังบริสุทธิ์

ภายใต้การจ้องมองนี้ จอมยุทธของขอบเขตดั้งเดิมได้ตายไปโดยที่ไม่สามารถต่อสู้ได้ แม้แต่ซีหยางเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาถูกฆ่าตายจนกระทั่งเขาตาย

ร่างกายของซีหยางหายไปจากสภาพแวดล้อม ไม่มีศพมีเพียงกองฝุ่นที่ตกลงมาจากท้องฟ้า มันรวมเข้ากับฝุ่นจากภูเขาที่นับไม่ถ้วนทำให้ไม่สามารถหาซากของเขาได้อีก

ในขณะนี้ไคยะเงยหน้าขึ้นช้า ๆ นางจ้องไปที่นอกมิติที่ค่ายกลอันน่าสะพรึงกลัวที่ซ่อนอยู่ มันสั่นอย่างรุนแรงเมื่อดวงตาของนางจับจ้องลงไป นี่คือค่ายกลที่ทรงพลังที่ผู้พิทักษ์ซุยได้ร่ายไว้อย่างลับ ๆ พร้อมกับความช่วยเหลือจากเทพธิดาน้ำแข็งจากโลกที่แตกต่าง จริง ๆ แล้วมันมีสัญญาณของการล่มสลายในขณะนั้น มันไม่สามารถต้านทานสายตาที่มาจากไคยะ

สายตาของนางทรงพลังเกินไป แม้แต่ชะตากรรมของโลกก็สามารถตัดสินใจได้ด้วยมัน

” การปรากฏตัวของเทพธิดาน้ำแข็ง..” ไคยะมองไปที่ค่ายกลขนาดใหญ่และพึมพำ แต่ครู่ต่อไปร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรงจนเกือบจะล้มลง แสงในดวงตาของนางพร่ามัวอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“ข้าอ่อนแอเกินไป นี่ยังไม่ถึงเวลาตื่น เสียงของไคยะเบามาก ร่างกายของนางสั่นอีกสองสามครั้งก่อนที่นางจะหลับตาและตกอยู่ในอาการสาหัส

ในเวลาเดียวกันผู้พิทักษ์ซุยซึ่งนั่งอยู่บนเตียงน้ำแข็งในโถงเทพธิดาน้ำแข็งก็ลืมตาของนาง ดวงตาที่เย็นชาและไร้ความปราณีของนางก็เต็มไปด้วยความตกใจ

นางหายไปครู่หนึ่งและปรากฏขึ้นอีกครั้งนอกโถงเทพธิดาน้ำแข็ง นางจ้องไปที่นอกโลกด้วยความตกใจ สีหน้าของนางภายใต้หมวกเกราะของนางกลายเป็นเรื่องเคร่งขรึมซึ่งเป็นอารมณ์ที่นางไม่ค่อยแสดงให้เห็น