ตอนที่ 1661 – การปรับแต่งปราณกระบี่ลึกซึ้ง

ทันใดนั้น เจี้ยนเฉินรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่มีเวลาเหลืออีกต่อไปในโลกนี้หลังจากที่เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของจิตวิญญาณราชันย์ที่ ให้ไปยังโลกแห่งเซียนด้วยกัน การจากไปของเขาจะเร็วกว่าที่คาดไว้มาก

เป็นผลให้เจี้ยนเฉินให้ความสำคัญกับเวลาที่เหลืออยู่ในแต่ละวันมากยิ่งขึ้น เขาใช้เวลาอยู่ข้าง ๆ พ่อแม่และภรรยามากขึ้น นอกจากพวกเขาแล้วเขายังไปเยี่ยมสหายเก่าของเขาบ่อยครั้ง เช่น ฉินเซียว เทียนมู่หลิง ฉินจี๋ ตู่กูเฟิงและคนอื่น ๆ หลายสิบปีผ่านไปสถานะของสหายเก่าของเขาจึงเปลี่ยนไปอย่างมาก เมื่อใดก็ตามที่พวกเขารวมตัวกันและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องในอดีต พวกเขาทั้งหมดจะถอนหายใจในขณะที่ภาพความทรงจำนั้นยังท่วมท้นดวงตาของพวกเขา

ห้าวันต่อมา เจี้ยนเฉินได้ยินข่าวที่ทำให้ปวดใจ เฉินฟางภรรยาของเคนดัลได้เสียชีวิตลง ในระหว่างงานศพของนาง เจี้ยนเฉินได้ปรากฏตัวพร้อมกับภรรยาของเขา เจียงหยางป้าและไป๋หยุนเทียน เพื่อส่งนางเป็นครั้งสุดท้าย ในขั้นต้นมันควรจะเป็นงานศพที่ธรรมดามาก แต่ด้วยเจี้ยนเฉินและการปรากฏตัวของคนอื่น งานศพของนางกลายเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก ทำให้ได้รับความสนใจจากคนทั่วโลกและทำให้เกิดความโกลาหล

นักสู้หลายคนในโลกนี้ล้วนถอนหายใจด้วยอารมณ์ เฉินฟางเป็นมนุษย์ แต่งานศพของนางสามารถดึงดูดให้ราชันเจี้ยนเฉินมาร่วมงานด้วยตัวเอง ช่างเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่มิใช่หรือ ? บางคนถึงกับพูดว่าถ้าพวกเขาสามารถมีความสุขเช่นนี้เมื่อตอนที่พวกเขาตาย พวกเขาก็จะตายในตอนนี้โดยไม่ลังเลเลย

การตายของเฉินฟางทำให้คนไม่กี่คนรู้สึกอิจฉาและเสียใจอย่างมาก พวกเขาอิจฉาเกี่ยวกับมิตรภาพของนางกับท่านราชันเจี้ยนเฉินและเสียใจกับการที่นางมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ แต่มีชีวิตที่แสนสั้น

ซานเสียใจสำหรับการตายของแม่เขา ในขณะที่เขาฝังนางด้วยตัวเอง เขายังคงสงบอย่างน่าทึ่งตลอดพิธีการทั้งหมด เขาไม่ได้ร้องไห้หรือแสดงความเศร้าใด ๆ แต่ความเงียบของเขาก็มอบความเศร้าที่เขาซ่อนอยู่ภายใน

เจ็ดวันต่อมา งานศพของเฉินฟางก็สิ้นสุดลง เจี้ยนเฉินปลอบโยนซานและกำลังจะจากไป “หัวหน้า ข้าต้องการลาออกจากกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี ได้โปรดอนุญาตข้าด้วย” ในเวลานี้ซานคุกเข่าลงและอ้อนวอน เจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินหยุดก่อนที่จะหันกลับมามองที่ ซานด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาถอนหายใจเบา ๆ ” ซาน พ่อของเจ้าเป็นผู้ก่อตั้งกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี พวกมันเป็นความทรงจำของพ่อเจ้า เจ้าจะลาออกไปได้อย่างไร? นอกจากนี้ ข้าตั้งใจจะให้เจ้ารับตำแหน่งหัวหน้า เว้นแต่ความแข็งแกร่งและชื่อเสียงในปัจจุบันของเจ้าในกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีจะนำไปสู่ความไม่พอใจของคนจำนวนมาก หากข้าส่งมอบมันเร็วเกินไปซึ่งเป็นสาเหตุที่ข้ายังไม่ได้ทำเช่นนั้น ข้าวางแผนที่จะส่งต่อตำแหน่งในเวลาที่เหมาะสมเมื่อเจ้ามีชื่อเสียงของตัวเจ้าเอง เจ้าจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีในเวลานั้น”

ซานส่ายหัว หัวหน้า ข้าไม่ต้องการรับตำแหน่งหัวหน้า แม้ว่าพ่อของข้าจะเป็นผู้ก่อตั้งกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี แต่ท่านก็เป็นผู้พัฒนาทุกอย่าง มันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อของข้า ข้าจะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าได้อย่างไร ? โปรดล้มเลิกความคิดนี้ด้วย หัวหน้า”

เจี้ยนเฉินเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด หลังจากได้ยินคำพูดของซาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าว่า “ซาน เจ้ารู้หรือไม่ว่าองค์กรแบบไหนที่กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีได้กลายเป็นในทวีปนี้ ? ตำแหน่งหัวหน้าก็เพียงพอที่จะทำให้คนนับไม่ถ้วนหน้าเขียวด้วยความอิจฉา แต่เจ้าก็ไม่สนใจเลย หากพ่อของเจ้ารู้เรื่องนี้ เขาจะนอนตายตาไม่หลับ”

ซานคุกเข่าลงกับพื้นและก้มศีรษะของเขาลงไปที่พื้น เขาพูดอย่างเสียใจ หัวหน้า ข้าขอโทษ ข้าทำให้ท่านผิดหวังและทำให้ท่านเสียใจ ข้าได้รับการสนับสนุนจากท่านตลอดหลายปีที่ผ่านมา ท่านสามารถตำหนิข้าได้เพียงเพราะเรื่องขาดความทะเยอทะยานและความสามารถของข้า การตายของแม่ทำให้ข้าปล่อยวางเรื่องในโลกได้มากมาย ตอนนี้ข้าไม่ต้องการมีชื่อเสียงในทวีปเทียนหยวนอีกต่อไป ข้าต้องการดูแลโรงเตี้ยมแห่งนี้เพียงเพราะนี่คือสิ่งเดียวที่แม่ของข้าทิ้งไว้ให้ข้า มันมีความทรงจำของแม่ข้า หัวหน้า โปรดอนุญาตให้ข้าลาออกจากกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี”

” เจ้า..” เจี้ยนเฉินมองไปที่ซานทั้งโกรธและโมโห เขาแสดงอารมณ์โมโหเกี่ยวกับเรื่องที่ซานไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเขาได้ อย่างไรก็ตาม ยังมีความรู้สึกที่อับจนอย่างลึกซึ้งบนใบหน้าของเขา เห็นได้ว่าซานได้ตัดสินใจแล้ว ความพยายามในการโน้มน้าวใจใด ๆ จะไม่ส่งผลมากนัก เขาจะจบลงด้วยการบังคับซานแทน

เจี้ยนเฉินถอนหายใจขึ้นบนท้องฟ้า หลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า ไม่ว่าอะไรก็ตาม ตั้งแต่เจ้าได้ตัดสินใจไปแล้วข้าจะเคารพในการตัดสินใจของเจ้า” เมื่อนั้นเจี้ยนเฉินก็รู้สึกหดหู่ใจ เขาโบกแขนเสื้อของเขาแล้วจากไป

เขาตัดสินใจให้ซานเป็นหัวหน้าคนต่อไปของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีเมื่อนานมาแล้ว แต่ทางเลือกของซานได้ทำให้เขาผิดหวัง

“ขอบคุณ หัวหน้า” ซานตอบอย่างสุภาพ

“ซาน เจ้าต้องจำไว้ว่ากลุ่มทหารรับจ้างอัคนีนั้นตั้งขึ้นมาก็เพราะพ่อของเจ้า หากเจ้าคิดว่าหลังจากผ่านวันนี้ไปและต้องการกลับไปยังกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี ประตูนั้นจะเปิดต้อนรับเจ้าอยู่เสมอ น้ำเสียงที่เข้มแข็งของเจี้ยนเฉินดังออกมา

ซานยืนขึ้นและมองดูเจี้ยนเฉินด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาคิดว่า “ท่านผู้มีพระคุณ ท่านช่วยแม่และข้ามากเกินไปในหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่สามารถตอบแทนพระคุณของท่านได้ ดังนั้นข้าจะเป็นหัวหน้าแทนที่ไป๋เหลียนได้อย่างไร? ไป๋เหลียนเป็นน้องสาวของท่าน ข้าไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้ …

หลายปีต่อมา เจี้ยนเฉินก็ได้ตัดสินใจเตรียมการขั้นสุดท้ายสำหรับโลกแห่งเซียน หลังจากอำลาทุกคน เขาออกจากเกาะสามเซียนด้วยตัวเองและไปที่อุโมงค์ที่เชื่อมต่อกับโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง

อุโมงค์ระหว่างสองโลกนั้นไม่ว่างเปล่าเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับกันมันกลายเป็นความวุ่นวาย จะมีผู้คนจากหลายเผ่าพันธุ์ที่ผ่านอุโมงค์ระหว่างโลกทั้งสองเป็นครั้งคราว มีเกาะอยู่ในแม่น้ำใกล้กับอุโมงค์ที่สร้างโดยเซียนจักรพรรดิ มีพ่อค้ามากมายตั้งร้านขายของขึ้นที่นั่น จัดการประมูลเพื่อประมูลทรัพย์สมบัติที่ได้จากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง มันได้พัฒนาเป็นเมืองที่ค่อนข้างใหญ่

เจี้ยนเฉินไม่ได้อยู่ที่นั่นนานเกินไป เขากลายเป็นร่างที่พร่ามัวและตรงเข้าไปในอุโมงค์ไปยังโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง

อุโมงค์นั้นมีความเสถียรในขณะนี้ แต่มันยังคงมีปฏิกิริยาอย่างรุนแรงต่อการเข้ามาของเจี้ยนเฉิน ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา ทันทีที่มันเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเมื่อพลังงานสีม่วงค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นทำให้เกิดความหายนะในอุโมงค์ แม้แต่เซียนจักรพรรดิก็ต้องรับมือกระแสพลังงานอย่างรอบคอบ

ยังมีผู้คนจำนวนมากในอุโมงค์ในขณะนี้ ดังนั้นแรงสั่นสะเทือนและกระแสพลังงานทำให้คนไม่กี่คนหน้าซีดได้ทันที พวกเขาร้องออกมาและพุ่งเข้าหาทางออกโดยเร็วที่สุด

เจี้ยนเฉินปกปิดตัวตนของเขาและเดินผ่านอุโมงค์อย่างระมัดระวัง เขารู้ว่าโดยพื้นฐานแล้วเขาแข็งแกร่งเกินไปกว่าขีดจำกัดที่อุโมงค์สามารถทนได้ หากเขาไม่ได้ปกปิดพลังของเขา มันจะลงเอยด้วยการที่เขาทำให้อุโมงค์พังทลาย

ในขณะเดียวกัน เขาก็สะบัดนิ้วและยิงปราณกระบี่เส้นหนึ่งออกไปกระจายพลังงานในระยะไกลเพื่อปกป้องผู้ฝึกฝนที่หนีออกจากอันตราย ปราณกระบี่มีพลังเพียงแค่ขั้นสูงสุดของเซียนจักรพรรดิเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่ามันจะทำลายอุโมงค์

เมื่อเจี้ยนเฉินโผล่ออกมาจากอุโมงค์ เขาเห็นโลกที่คุ้นเคย โลกสีแดงเลือด ในโลกสีแดงเลือดมีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เป็นสีแดงราวกับว่าพวกมันถูกวาดด้วยเลือด มันทำให้โลกทั้งโลกเต็มไปด้วยความรู้สึกมุ่งร้าย

ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เจี้ยนเฉินมาสู่โลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง เขามาพร้อมกับซ่างกวนมู่เอ๋อในครั้งแรกและเป็นศัตรูต่อโลกในเวลานั้น เขามาเพื่อต่อสู้ซึ่งส่งผลให้เกิดการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมระหว่างเขากับจิตวิญญาณราชันย์

นี่เป็นครั้งที่สองและครั้งนี้โลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งได้เปลี่ยนจากศัตรูไปเป็นสหายกับโลกของทวีปเทียนหยวน แม้ว่าจะมีความขัดแย้งระหว่างผู้คนในโลกทั้งสองเป็นครั้งคราว แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องผลประโยชน์และไม่ได้รับผลกระทบจากความสัมพันธ์โดยรวมของพวกเขา

มีคนไม่กี่คนที่มารวมตัวกันที่ด้านบนของเทือกเขาโลก พวกเขายืนห่างจากอุโมงค์และพูดคุยถึงการเปลี่ยนแปลงในอุโมงค์ด้วยความหวาดกลัว หลายคนประพฤติตนเหมือนรอดชีวิตจากภัยพิบัติครั้งใหญ่ ไม่มีใครค้นพบว่าชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกจากอุโมงค์ที่มั่นคงไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป ตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ชายหนุ่มได้ลบตัวตนของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้ทุกคนรู้สึกถึงการคงอยู่ของเขา แม้ว่าผู้คนจะเหลือบมองเขาในบางครั้ง พวกเขาก็จะไม่สนใจเขาและลืมเขาได้อย่างง่ายดาย

มีค่ายกลส่งตัวระยะไกล ตั้งอยู่ด้านบนของภูเขาโลกห่างจากอุโมงค์ 2 กิโลเมตร ในขณะที่ภูเขาในโลกนั้นอันตรายเกินไปแม้แต่จอมยุทธขั้นรับมอบก็ต้องระวังเมื่อปีนเขา เพราะพวกเขาอาจตายจากความประมาทใด ๆ มันทำให้มันเป็นไปไม่ได้มากขึ้นสำหรับผู้ฝึกฝนที่อยู่ที่ระดับขอบเขตเซียนหรือต่ำกว่านั้น เป็นผลให้ค่ายกลส่งตัวระยะไกลยังคงมีอยู่เพื่อส่งคนออกมาจากภูเขา

ไม่เพียงแต่จอมยุทธขอบเขตเซียนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ใช้ค่ายกลส่งตัวทางไกลเพื่อขึ้นและลงภูเขา แต่ผู้พิทักษ์และผู้อาวุโสก็ใช้มันเช่นกันหลังจากการสร้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาไม่ได้ใช้กำลังเพื่อปีนภูเขาอีกต่อไป

เจี้ยนเฉินยืนอยู่ในฝูงชน เมื่อเขาจ้องมองไปที่ค่ายกลส่งตัวระยะไกล แววตาของเขาทอประกายวูบหนึ่งทันที แต่เขาก็ไม่สนใจการสร้างค่ายกลส่งตัวระยะไกล ในชั่วขณะเดียวดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นเหมือนลูกธนูพุ่งออกไปไกลกว่ายอดของเทือกเขาโลกอย่างรวดเร็ว เขามาถึงเขตอันตรายที่แม้แต่จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมก็สามารถตายได้ เขาบินผ่านเทือกเขาโลกโดยไม่ต้องกลัวเลย

หลังจากนั้นไม่นาน เจี้ยนเฉินก็หยุดบนภูเขาที่มีรูปทรงคล้ายกระบี่ห่างออกไปหนึ่งพันกิโลเมตร ลมแรงพัดผ่านด้วยเสียงอันดังรอบตัวเขาก่อให้เกิดเป็นใบมีดที่มองไม่เห็นซึ่งพัดผ่านเจี้ยนเฉินอย่างไร้ความปราณี ลมแรงมากจนแม้แต่เจี้ยนเฉินก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน แม้แต่เซียนจักรพรรดิก็จะต้องดิ้นรนเพื่ออดทนไม่ให้ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโดยไม่ได้ใช้เวลามากนัก

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเหนือศีรษะของเขาเมื่อสายฟ้าผ่าลงมา เส้นสายฟ้าที่หนาจะฉีกผ่านท้องฟ้าสีแดงเลือดด้วยเสียงที่ครึกโครม สายฟ้ามีพลังยิ่งกว่าสายลม แม้แต่จอมยุทธขั้นรับมอบก็จะได้รับบาดเจ็บหากพวกเขาประมาท พวกเขาอาจตายได้

“กฎที่นี่มีประสิทธิภาพมากที่สุด ข้าจะปรับแต่งปราณกระบี่ลึกซึ้งที่นี่” เจี้ยนเฉินเพิกเฉยต่อแรงลมและทะเลสายฟ้า เขาเพียงแค่นั่งลงที่ตรงนั้นและเริ่มบ่มเพาะ

ลมแรงพัดผ่านเสื้อผ้าของเขา แต่ไม่สามารถทำร้ายร่างกายของเขาได้ ฟ้าผ่าบนท้องฟ้าจะผ่าลงมาเป็นครั้งคราวลงบนศีรษะของเจี้ยนเฉินอย่างแม่นยำ แต่จะไม่มีแม้แต่ผมสักเส้นเดียวที่ปลิวไป