ตอนที่ 343: หญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์

มาถึงตอนนี้โรงเตี๊ยมที่เจี้ยนเฉินอาศัยอยู่นั้นมีธงสีแดงยาวโบกอยู่ด้านบน มีการเขียนด้วยตัวอักษรที่สวยงามเป็นคำเพียงคำเดียว มันไม่เพียงแสดงความยินดีกับเจี้ยนเฉินที่ได้เป็นราชาแห่งกลุ่มทหารรับจ้าง แต่ยังแจ้งให้ทุกคนทราบว่าเขากำลังพักอยู่ที่นี่ มันเป็นการชื่มชมเจี้ยนเฉินและยังทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ให้กับโรงเตี๊ยม เจ้าของโรงเตี๊ยมไม่คิดค่าใช้จ่ายใด ๆ จากเจี้ยนเฉินอย่างใจกว้างและปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นราชาของอาณาจักร การแสดงความเคารพในลักษณะนี้เป็นสิ่งใหม่สำหรับเจี้ยนเฉิน และหลายครั้งที่เขาคิดว่าเขาสับเปลี่ยนชีวิตกับคนอื่น

งานชุมชุมกลุ่มทหารรับจ้างกำลังจะจบลง ทำให้หัวข้อของเจี้ยนเฉินที่ได้เป็นราชาของกลุ่มทหารรับจ้างได้รับความนิยมอย่างมาก เนื่องจากเจ้าของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ประกาศอย่างภาคภูมิใจว่าเจี้ยนเฉินอยู่ในโรงเตี๊ยมของเขา คนทั้งเมืองทหารรับจ้างจึงรู้ว่าเจี้ยนเฉินอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยม “สุคนธรส” หลายคนเริ่มเข้ามาใกล้ด้วยความหวังว่าจะสังเกตเจี้ยนเฉินหรือมีเป้าหมายอื่นในใจ ดังนั้นหลายคนจึงจองห้องพักในโรงเตี๊ยมเพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ เขา

ในระยะเวลาสั้น ๆ เจ้าของโรงเตี๊ยมผู้ชาญฉลาดได้เปลี่ยนโรงเตี๊ยมของเขาให้กลายเป็นโรงเตี๊ยมระดับตำนานในเมืองทหารรับจ้าง

เมื่อตัวตนและสถานที่พำนักของเจี้ยนเฉินถูกเปิดเผย เขาจึงได้พบกับคนจำนวนมากที่มาเคาะประตูถึงห้องของเขา พวกเขาเสนอคำเชิญมากมาย ในท้ายที่สุด เจี้ยนเฉินก็ทนไม่ไหวและรีบปิดประตู ในเวลาเดียวกัน เขาได้แจ้งเจ้าของโรงเตี๊ยมว่าเขาต้องการเวลาสักสองสามวันในการฝึกฝนและไม่ต้องการให้ใครรบกวน เขาห้ามไม่ให้ใครเข้ามา มิฉะนั้นเขาจะย้ายโรงเตี๊ยม

เจ้าของโรงเตี๊ยมกลัวคำพูดของเจี้ยนเฉิน เขาจัดการให้ราชาอยู่ที่นี่ด้วยความยากลำบาก เขาจะปล่อยให้เจี้ยนเฉินไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร ? จากนั้นเขาก็เห็นด้วยกับคำขอของเจี้ยนเฉินทันทีและให้คนที่ได้รับการว่าจ้างบางคนปิดล้อมพื้นที่ทั้งหมดสำหรับเจี้ยนเฉินเพื่อที่จะไม่มีใครสามารถเข้าไปรบกวนเขาได้ แม้แต่เซียนสวรรค์ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป เพราะที่นี่คือเมืองทหารรับจ้าง หมายความว่าไม่มีใครกล้าตอบโต้

ภายในในห้องของตัวเอง เจี้ยนเฉินได้ทุ่มเทความพยายามทั้งหมดเพื่อทำความเข้าใจทักษะมายาพริบตา แม้ว่าเขาจะเข้าใจพื้นฐานของมันแล้ว แต่เขาก็ไม่เข้าใจขั้นตอนเบื้องต้น ทักษะมายาพริบตานั้นล้ำลึกเป็นพิเศษและมีความซับซ้อนในการทำความเข้าใจมากกว่าทักษะขโมยชะตาสวรรค์ หลังจากนั้นไม่กี่วันเจี้ยนเฉินก็มีความคืบหน้าน้อยมาก แต่ด้วยความเร็ว เขายังคงสามารถพัฒนาไปได้มาก

เมื่อความเข้าใจเกี่ยวกับทักษะมายาพริบตาของเจี้ยนเฉินเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็เริ่มรู้สึกว่าถ้าเขาเชี่ยวชาญด้านทักษะการต่อสู้อย่างแท้จริงแล้ว เขาจะสามารถพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว สมาชิกฝ่ายปกครองของเมืองทหารรับจ้างออกมาพบกับเจี้ยนเฉินก่อนที่จะขอให้เขาออกมาด้วยความเคารพ

เจี้ยนเฉินติดตามชายคนนั้นไปที่ตลาดใกล้กับอาคารที่เหมือนพระราชวังซึ่งเขาพบกับชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีสายตาเด็ดเดี่ยวรอคอยเขาอยู่

“เจี้ยนเฉินผู้มีเกียรติ ข้า ผู้อาวุโสเฟิงได้รับคำสั่งให้นำทางเจ้า โปรดติดตามข้ามา” ชายวัยกลางคนพูดด้วยความเคารพขณะที่พาเจี้ยนเฉินไปที่ประตูมิติ

“เจี้ยนเฉิน เจ้าต้องเดินทางผ่านประตูมิตินี้เพื่อไปยังอีกฝั่งหนึ่ง ผู้อาวุโสอีกคนกำลังรอเจ้าอยู่” ชายคนนั้นพูด

เจี้ยนเฉินขอบคุณและก้าวผ่านประตูมิติ เจี้ยนเฉินมีความเข้าใจดีเกี่ยวกับเมืองทหารรับจ้าง ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินว่าเขาต้องเดินทางผ่านประตูมิติ เขาไม่พบว่ามันแปลกอีกต่อไปเพราะเขาคุ้นเคยกับมันแล้ว

หลังจากแสงไฟกระพริบ เจี้ยนเฉินเดินทางมาถึงอีกด้านหนึ่งของประตูมิติ มันเป็นสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้หอม ข้างหน้า 50 เมตร ผู้อาวุโสสวมเสื้อสีขาวสองคนกำลังนั่งเล่นหมากล้อมอยู่ที่นั่น

เจี้ยนเฉินรู้จักผู้อาวุโสทั้งสองคน หนึ่งในนั้นคือผู้อาวุโสที่มอบป้ายให้ทุกคนในตอนแรกและเป็นผู้ตัดสินรอบชิงชนะเลิศ สมาชิกอีกคนคือผู้อาวุโสที่ทำความสะอาดคลังอาวุธ

เมื่อมองไปรอบ ๆ เจี้ยนเฉินก็รู้ว่าเขากำลังยืนอยู่ในสวนดอกไม้ซึ่งมีผีเสื้อนับไม่ถ้วนบินวนไปมา สถานที่นี้ดูเหมือนราวกับว่าเป็นสวรรค์ที่หายากบนโลก นอกเหนือจากผู้อาวุโสทั้งสองคน ไม่มีคนอื่นอยู่รอบ ๆ

เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าควรทำอะไรดังนั้นเขาจึงเดินช้า ๆ ไปหาผู้อาวุโส ในที่สุดเขาก็มาถึงใกล้กับผู้อาวุโสที่เล่นหมากล้อม เจี้ยนเฉินอดทนรอให้พวกเขาเล่นจนจบโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ผู้อาวุโสทั้งสองมีสีหน้าเงียบสงบขณะที่พวกเขาจดจ่ออยู่กับหมากล้อมอย่างเต็มที่ พวกเขาไม่สนใจเจี้ยนเฉินที่ยืนอยู่

หลังจากรอเกือบ 1 ชั่วยาม สุดท้ายผู้อาวุโสทั้งสองก็เล่นจบตา

“เสมออีกครั้งรึ ? ผู้อาวุโสฮุ่ย ดูเหมือนว่าหลังจากการเล่นหมากล้อมแล้ว การตัดสินใจก็ยังทำได้ไม่ง่ายนัก” ผู้อาวุโสที่อยู่ในคลังอาวุธหัวเราะขณะที่เขาเริ่มวางหมากกลับคืนในกล่อง

คนที่ถูกเรียกว่าผู้อาวุโสฮุ่ยมีรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้า “ถูกต้อง ในขณะที่เราไม่มีอะไรต้องตัดสินใจมากนักเมื่อพูดถึงการชนะหรือแพ้ มันก็ยังคงเป็นหัวข้อที่น่าหนักใจ”

ผู้อาวุโสทั้งสองเก็บของและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ผู้อาวุโสที่เคยอยู่ในคลังอาวุธเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องไป”

ผู้อาวุโสฮุ่ยพยักหน้า “ไปกันเถอะ เจ้าหนู ตามเรามา” เขาพูดชี้แนะเจี้ยนเฉิน

“ขอรับ ศิษย์พี่ ! ” เจี้ยนเฉินรีบยกมือคำนับทั้งสอง อย่างน้อยที่สุดผู้อาวุโสทั้งสองต้องเป็นเซียนสวรรค์ขั้นสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อาวุโสที่เป็นผู้ตัดสิน หลายครั้งที่มีอะไรบางอย่างทำให้เจี้ยนเฉินคิดว่าเขาเป็นเซียนผู้คุมกฎ สำหรับคนเช่นนี้ เจี้ยนเฉินเป็นเพียงแมลงปอตัวเล็ก ๆ

ผู้อาวุโสฮุ่ยหัวเราะเมื่อได้ยินเจี้ยนเฉินเรียกเขาว่าผู้อาวุโส “เจ้าหนู เจ้าคือเจี้ยนเฉินใช่ไหม? เจ้าควรเรียกข้าว่าผู้อาวุโสสิบสาม สำหรับผู้อาวุโสอีกคนเรียกเขาว่าผู้อาวุโสแปด ไม่จำเป็นต้องเรียกเราว่าศิษย์พี่”

“ขอรับ ผู้อาวุโส” เจี้ยนเฉินรีบยกมือขึ้นคำนับอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันเขาก็ตกใจเมื่อได้ยินว่ามีผู้อาวุโสอย่างน้อยสิบแปดคนในเมืองทหารรับจ้าง

หลังจากตามผู้อาวุโสทั้งสองผ่านโลกที่เต็มไปด้วยดอกไม้ เจี้ยนเฉินก็มาถึงประตูมิติขนาดใหญ่อีกแห่งหนึ่งลงมาตามถนนในระยะทางหลายกิโลเมตร

ในขณะนั้นเจี้ยนเฉินพบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่าที่สามารถเห็นแท่นบูชาขนาดใหญ่พร้อมป้ายจารึกนับพัน รอบ ๆ แท่นมีคน 8 คนที่จ้องมองป้าย

ในจำนวนคน 8 คน มีชายวัยกลางคน 1 คน,มีหญิงวัย 40 ปี 1 คน มีผู้อาวุโสที่ดูเหมือนจะหญิงชราอายุ 70-80ปี และคนที่เหลือก็ค่อนข้างสูงอายุ

ราวกับว่าคนแปดคนกลับไปสู่สภาพดั้งเดิมที่ถูกกักขังไว้ แต่ละคนดูค่อนข้างธรรมดาและไม่มีลักษณะเฉพาะที่เป็นเอกลักษณ์แต่อย่างใด

“แปดคนนี้เป็นผู้อาวุโสของเมืองทหารรับจ้าง แต่ละคนมีอำนาจเด็ดขาด” ผู้อาวุโสแปดพูด

เจี้ยนเฉินมีสีหน้าจริงจังขณะที่มองดูและจดจำใบหน้าของพวกเขาทีละคน

“เส้นทางสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะเปิดในอีกไม่กี่ชั่วยาม ตอนนี้เจ้าต้องรอ นอกเหนือจากพวกเรายังมีผู้ชายอีกสองสามคนจากเมืองทหารรับจ้างที่ยังมาไม่ถึง” ผู้อาวุโสสิบสามพูดขณะที่เขากับผู้อาวุโสแปดทั้งสองเดินไปที่แท่นซึ่งมีป้ายจารึกอยู่

เจี้ยนเฉินก็เดินตามมาด้วยสายตาที่ประหลาดใจขณะที่จ้องมองป้ายจารึกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ในขณะนี้สามารถได้ยินเสียงจากระยะไกลในขณะที่หญิงสาวสวมเสื้อสีฟ้าบินมาพร้อมกับพิณอย่างรวดเร็วไปยังเจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ

ผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างสูงและผมของนางก็เปล่งประกายบนเสื้อคลุมผ้าฝ้ายของนาง ดวงตาที่แจ่มใสส่องประกายราวกับว่ามันสามารถขโมยวิญญาณได้ นิ้วของนางดีดสายพิณอย่างอ่อนโยน ในแต่ละขั้นตอนเอวที่เพรียวบางของนางแกว่งไปด้านข้างเบา ๆ แม้ว่าจะยังไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของนางได้อย่างชัดเจน แต่แสงที่เปล่งออกมา สามารถบ่งบอกได้ว่านางเป็นคนที่งดงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งสามารถสะกดดวงตาของคนทั้งอาณาจักรได้

ผู้หญิงคนนั้นเดินไปหาผู้อาวุโสจากเมืองทหารรับจ้าง “ข้าขอคารวะทุกคน” เสียงของผู้หญิงคนนั้นมีเสน่ห์และน่าหลงใหลอย่างมากราวกับว่ามันเป็นเพลงจากสวรรค์ชั้นเก้าแทนที่จะมาจากโลกสามัญ

เจี้ยนเฉินมึนงงเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้น เขาไม่เคยได้ยินเสียงที่ไพเราะเช่นนี้มาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ที่ไม่ควรมีในโลกนี้

เมื่อได้ยินเสียงผู้อาวุโส คนอื่น ๆ ก็หันกลับมาอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะทำความเคารพพร้อมรอยยิ้ม “มันผ่านมา 50 ปีแล้ว แต่หญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ยังคงสวยงามเหมือนเดิม” หนึ่งในผู้อาวุโสกล่าว

ผู้หญิงเสื้อคลุมสีฟ้ายิ้ม “พี่สิบห้าชมเกินไปแล้ว”

“หญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ มันผ่านมา 50 ปีแล้ว เจ้าดูสวยขึ้นกว่าแต่ก่อนเสียอีก ” หญิงวัยกลางคนพูดขณะที่นางมองด้วยสายตาที่ตกตะลึง

“ฮ่าฮ่า,สุดยอดเซียนพิณ หญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ หญิงงามที่ทำให้ดวงจันอับอาย และสามารถทำให้นกและอสูรหลงใหล นางฟ้าแห่งทวีปเทียนหยวนที่งดงามหาที่เปรียบไม่ได้ คำพูดเพียงคำเดียวดอกไม้นับร้อยยังต้องอับอาย” ผู้อาวุโสคนหนึ่งหัวเราะ

เมื่อได้ยินอย่างนี้ คนอื่น ๆ ก็ยิ้มเล็กน้อยขณะที่พวกเขาเริ่มยกย่องนางเช่นกัน

“หญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ ? เซียนพิณ ? เป็นไปได้หรือไม่ที่ผู้หญิงคนนี้เป็นหญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์คนคนเดียวกับที่คุณหนูรองของตระกูลเทียนฉินพูดถึง ? ” เจี้ยนเฉินคิดอย่างตกใจเมื่อเขามองผู้หญิงที่น่าทึ่งพร้อมกับคลื่นความรู้สึกต่าง ๆ ไหลผ่านจิตใจ